Οδυσσέας Ιωάννου Η ιστορία ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια που , ειδικά τη νύχτα. Άκουγα φανατικά πάρα πολλές ώρες το Δεύτερο Πρόγραμμα. Μάλιστα άκουγα στο κρεββάτι κρυφά κάτω από τις κουβέρτες με ένα μικρό ραδιοφωνάκι. Δεν είχα σκοπό να κάνω ποτέ ραδιόφωνο, ούτε είχα σκοπό να γράψω ποτέ τραγούδια. Αγαπούσα το ελληνικό τραγούδι πάρα πολύ αλλά εξίσου αγαπούσα και το ραδιόφωνο. Είναι κάτι που συνηθίζω να λέω ότι για να κάνεις μουσική εκπομπή δεν αρκεί να αγαπάς το τραγούδι, πρέπει εξίσου να αγαπάς και το μέσο που λέγεται ραδιόφωνο. Το μέσο αυτό έχει κάποιους πολύ συγκεκριμένους κώδικες που οφείλεις να τους σεβαστείς και να κοιτάξεις να εξελίξεις ό,τι μπορείς. Έγιναν λοιπόν , όλα, εντελώς τυχαία. Έκανε ένα διαγωνισμό για νέους υποψήφιους συντάκτες το περιοδικό Μουσική το 1986, ήμουνα πρωτοετής τότε στην ΑΣΟΕΕ, μόλις 18 χρονών. Ο διαγωνισμός αφορούσε πολλές κατηγορίες όπως ξένο τραγούδι, ελληνικό τραγούδι κλπ. Έστειλα ένα κείμενο τότε για το ελληνικό τραγούδι και το κείμενο βγήκε πρώτο.
Το βραβείο ήταν να ξεκινήσω να γράφω στο περιοδικό, συνεντεύξεις, κριτικές και τέτοια. Ξεκίνησα να γράφω λοιπόν το ’86 και μια χρονιά αργότερα μπήκα στο Ριζοσπάστη όπου ανέλαβα τη σελίδα του ελληνικού τραγουδιού. Παράλληλα σε συνεργασία με τον Στάθη Σταυρόπουλο (τον γνωστό δημοσιογράφο και σκιτσογράφο Στάθη) αναλάβαμε μια σελίδα στον Κυριακάτικο Ριζασπάστη όπου εγώ έγραφα ένα κείμενο για το ελληνικό τραγούδι και ο Στάθης το εικονογραφούσε.
Το 1989 έγινε ο 90,2 Αριστερά στα FM ο οποίος στελεχώθηκε από 15 ανθρώπους του Ριζοσπάστη όπως ο Δημήτρης ο Δανίκας, ο Γιώργος ο Χουλιάρας και διάφοροι άλλοι. Μου ζητήθηκε, λοιπόν ,να δοκιμάσω να κάνω μις εκπομπή ενώ συνέχισα παράλληλα στο Ριζοσπάστη για 2-3 ακόμα χρόνια. Μου πρότειναν μια εκπομπή για το ελληνικό τραγούδι, κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα. Μάλιστα την εκπομπή μου την πρότεινε ο Δημήτρης ο Δανίκας στον οποίο χρωστάω την ένταξή μου και στον Ριζοσπάστη αλλά και στον 902.
Δεν θα ξεχάσω πως ο Δανίκας μου είπε τότε «θα σου δώσω, μικρέ, μια εκπομπή επειδή σε γουστάρω. Αλλά επειδή εσύ δεν θα κάνεις ποτέ σου ραδιόφωνο (!) μιας και είσαι … ταχύγλωσσος, μην στενοχωρηθείς όταν μετά από 2 εβδομάδες σε σταματήσω. Απλά σου ανοίγω μια πόρτα για να μη λες ότι δεν σου ανοίχτηκαν οι πόρτες…» Του είπα «εντάξει, άνοιξέ μου εσύ την πόρτα και βλέπουμε». Και από τότε μέχρι σήμερα έχω κλείσει ακριβώς 19 χρόνια κάθε μέρα την ίδια ώρα. Στον 902 έμεινα μέχρι το καλοκαίρι του ’91 που έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ.
Τον Σεπτέμβρη του 1991 ξεκινάει ο Μελώδία που δημιουργήθηκε από αποχωρήσαντες παραγωγούς του 902 και από παραγωγούς του ΣΚΑΪ.
Τέλος, το ’91 ή το ’92, γράφω το πρώτο μου τραγούδι, πάλι με προτροπή άλλου, δηλαδή του Διονύση του Τσακνή. Ήταν το «Ζεϊμπέκικο της Πατησίων¨, ένα τραγούδι για ένα δρόμο αναφοράς στη ζωή μου. Εκεί μεγάλωσα, εκεί κοντά ήταν το σχολείο μου, εκεί ήταν και το Πανεπιστήμιό μου. Όλα γινόντουσαν μεταξύ Πατησίων και Αχαρνών. Ήταν ένα τραγούδι που το τραγούδησε η Βούλα Σαβίδη. Είχα δώσει άλλα δύο τραγούδια στον Διονύση για εκείνον το δίσκο. Αυτό ήταν: είχε γίνει η αρχή. Έτσι γράφω και σήμερα τα τραγούδια. Ποτέ δεν γράφω πολλά. Δεν έχω δισκογραφήσει ποτέ πάνω από 5 μέσα σε ένα χρόνο με εξαίρεση το 1999 στο δίσκο με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που κάναμε τη «Θάλασσα στη Σκάλα».
Γενικά, δεν γράφω τραγούδια παρά μόνο μετά από παραγγελία. Δεν έχω τίποτα στο συρτάρι μου. Μαζεύω πράγματα από γύρω μου αλλά ποτέ δεν γράφω ένα τραγούδι για να το γράψω και μόνο, δηλαδή για πάρτη μου.Αντιθέτως, γράφω πολλά πεζά, κείμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου