Παύλος Μάτεσις

Ο Παύλος Μάτεσις γεννήθηκε το 1933 στο χωριό Δίβρη, της Ηλείας. Μέχρι τα 19 του έζησε σε πολλές επαρχιακές πόλεις.

Σπούδασε θέατρο (πτυχίο ηθοποιού), μουσική (πτυχίο βιολιού), ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά). Δίδαξε υποκριτική (1963-64) στη σχολή Σταυράκου. Διετέλεσε βοηθός – δραματουργός στο Εθνικό Θέατρο (1971-1973).

Έγραψε και σκηνοθέτησε δύο τηλεοπτικές σειρές (ΥΕΝΕΔ 1974-6) και έχει γράψει κείμενα για FLOOR SHOW. Η πρώτη παρουσία του στα ελληνικά γράμματα ήταν το 1967 με το θεατρικό έργο «Η Τελετή» (θέατρο Ν. Ιωνίας 1967 και Εθνικό Θέατρο 1969).

Διηγούμενος τις πρώτες «θεατρικές» του αναμνήσεις, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», ο Παύλος Μάτεσις αναφέρει: «Στα Καλάβρυτα, τρίχρονο ή τετράχρονο αγοράκι, είδα ένα βράδυ να αναδύεται από το παράθυρο απέναντι από το κρεβάτι μου μία γυναικεία μορφή. Δεν ήταν αγριωπή, δεν ήταν γλυκιά. Ήταν σκεφτική και αυστηρή, με τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω. Μπορεί να “ταν όνειρο, μπορεί παραίσθηση. Τι σημασία έχει;». «Θεωρεί ότι είναι η πρώτη του εμπειρία με δραματική χροιά και έμμεση σχέση με το θέατρο.

Από το ίδιο το θέατρο θυμάται τον λαϊκό κωμικό Παταπία, που έπαιζε ανεβασμένος πάνω σε ενωμένα τραπέζια, πάλι στην πλατεία Καλαβρύτων και αυτός αντί να γελάει, όπως όλος ο κόσμος, έκλαιγε σπαραχτικά, γιατί είχε μπει στο πέδιλό του ρετσίνι και κολλούσε», σχολιάζει η δημοσιογράφος που συνομιλεί με τον συγγραφέα. «Εκεί γύρω στα 22 μου, μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, είχα πραγματικά κάτι σαν… αποκάλυψη. Διάβασα Φόκνερ, Κάφκα και Μπέκετ και είδα σε μία ερασιτεχνική παράσταση μαθητών του Γαλλικού Ινστιτούτου το «Μάθημα» του Ιονέσκο. Και είπα: Να, λοιπόν, που γράφουν και έτσι. Γιατί για μένα ο υπερρεαλισμός και ο μοντερνισμός ήταν ο κανόνας.

Η συνάντησή μου με αυτούς τους συγγραφείς μού δημιούργησε μια αίσθηση συνηγορίας και συντροφιάς. Από τότε το ήξερα, αλλά τώρα το αρθρώνω, τι δουλειά κάνει ο συγγραφέας. Είμαστε όλοι σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και ο καθένας μας περιμένει ένα τρένο με οδηγό τον ψυχοπομπό Ερμή. Ξέρουμε που θα μας πάει, δεν ξέρουμε πότε θα “ρθει. Και ο συγγραφέας, ώσπου να “ρθει το τρένο, κάνει συντροφιά στους άλλους».

 Από τον Απρίλιο του 1967, τότε που το πρώτο από τα 13 θεατρικά του έργα, η περίφημη «Τελετή», ανέβηκε στο θέατρο της Νέας Ιωνίας από τον Γιώργο Μιχαηλίδη, ο συγγραφέας «εντάχθηκε» στις θεατρικές ομάδες και ζυμώσεις. Για την Παιδεία έχει πει: «Σήμερα, η Παιδεία ευνουχίζει, διότι έχει μεταβληθεί. Κάποτε η βάση της Παιδείας ήταν ο έρως προς τη γνώση. Σήμερα ο στόχος είναι κάποιος να διοριστεί και να βρει επαγγελματικούς προσανατολισμούς. Δεν υπάρχει έρως προς τη γνώση».

Είναι χαρακτηριστικά τα βραβεία και τα έργα του γνωστού συγγραφέα.
Παρακάτω μπορείτε να βρείτε μια λίστα με μερικά από αυτά.
1. Κρατικό βραβείο θεάτρου 1966 για το έργο «Η Τελετή».
2. Έπαθλο Κάρολος Κουν-Πόλις των Αθηνών 1989 για το καλύτερο ελληνικό έργο της χρονιάς «Περιποιητής Φυτών- NYRSERYMAN»
3. Βραβείο Ελληνόφωνων Κάτω Ιταλίας (1998) για το μυθιστόρημα του «Η Μητέρα του Σκύλου».
4. Μέγα Βραβείο Κριτικών θεάτρου έτους 2000.

ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ
«Προς Ελευσίνα» 1995.
«Εξορία» 1982.
«Λύκε-Λύκε» 1984.
«Διηγήματα» 1976.
«Η Καθαίρεση» 1969.
«Το φάντασμα του Κου Ραμόν Νοβάρο» 1973, 1997.
«Περιποιητής Φυτών» Αθήνα, 1989, 1997).
«Βιοχημεία» 1971, 1997.
«Η Τελετή» 1997
«Η Βουή» 1997 ΠΡΟΖΑ
 «Αφροδίτη» Αθήνα, 1986, 2000.
 «Η Μητέρα του σκύλου» 1990.
«Ύλη Δάσους» 2000.
«Ο Παλαιός των ημερών» 1994.
«Πάντα Καλά» 1998.
«Σκοτεινός οδηγός» 2002.
«Πάντα καλά» 2002.
«Μύρτος» 2004.
 Αλδεβαράν 2007. Graffito 2009.

Ο γνωστός συγγραφέας είχε κάνει μάλιστα και μερικές πολύ σημαντικές μεταφράσεις όπως: Έχει μεταφράσει στα ελληνικά: Mrojek, Ben Johnson, Vitrac, Harold Pinter, Henrik Ibsen, Sean O” Casey, Arrabal, Joe Orton, Artaud Antonin, Atwood Margaret, Map. Macdonald, Shakespeare, Beaumarchais, Stendhal, Fournier Alain, Haviaras Stratis, Ambert Alba, Ackroyd Peter, William Faulkner και στα νέα ελληνικά τα έργα του Αριστοφάνη: Ειρήνη, Πλούτος, Βάτραχοι, Νεφέλαι, Όρνιθες, Αχαρνής, Θεσμοφοριάζουσαι, Λυσιστράτη.

Έφυγε από τη ζωή της 20/1/2013 σε ηλικία 80 ετών.

Άννα Bαγενά

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λάρισα, όπου και τελείωσε το σχολείο. Σπούδασε στις σχολές του «Θεάτρου Τέχνης» (Κάρολος Κουν) καθώς και του «Εθνικού Θεάτρου». Επίσης φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 Κυριότεροι σταθμοί στη ζωή και την εργασία της στο θέατρο: 1972 : Πρωταγωνίστησε στην ταινία «Το Προξενιό της Άννας» του Παντελή Βούλγαρη, οπού πήρε το βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Γνωριμία της με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. 1975 :΄Ιδρυση του Θεσσαλικού Θεάτρου με δική της πρωτοβουλία και συμμετοχή των Κώστα Τσιάνου, Γιώργου Ζιάκα, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Διαγόρα Χρονόπουλου, Σπύρου Κολοκοτρώνη κ.α

1978 : Εκλογή της στον Δήμο Λάρισας σαν δημοτική σύμβουλος. 1983: Επιστρέφει στην Αθήνα αφού από το 1975 διευθύνει συνεχώς το Θεσσαλικό Θέατρο δημιουργώντας ουσιαστικά μαζί με την υπόλοιπη ομάδα συνεργατών και φίλων το μοντέλο της θεατρικής αποκέντρωσης και τον οδηγό για την ίδρυση των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗΠΕΘΕ) 1983-1993: Δημιουργεί δικούς της θιάσους παίζοντας κυρίως επιθεώρηση με τον τύπο της «Βαγγελίτσας».

Επίσης συνδιοργανώνει με τον άντρα της, Λουκιανό Κηλαηδόνη, πολλές μεγάλες μουσικές εκδηλώσεις με κορυφαία το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη. 1993: Επιστροφή στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας όπου παίζει τους ρόλους της ΄Αμπυ στο έργο «Πόθοι κάτω απ’ τις λεύκες» του Ο’Νήλ, της Λενάκι στο «Ο Γάμος» της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη (θεατρική προσαρμογή, σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου) και «Μάνα Κουράγιο» του Μ. Μπρέχτ (σε σκηνοθεσία Σταύρου Ντουφεξή). 1996: «Τα καλύτερα μας χρόνια» Βαγγέλη Γκούφα, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Θέατρο Περοκέ. 1997: «Μια ξεχωριστή μέρα» του Εττόρε Σκόλα σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου και «Αμερικάνικα Μπλούζ» του Τέννεσυ Ουίλλιαμς σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου.

1998: «Η βασίλισσα της ομορφιάς του Λυναίην» του Μακ Ντόναφ σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου. 1999: Ιδρύει με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη το θέατρο Μεταξουργείο, όπου στεγάζουν όλες τις πολιτιστικές τους δραστηριότητες (θεατρικές και μουσικές). 2000: Καλοκαίρι - Φεστιβάλ Αθηνών Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου Πραξαγόρα στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. 2000-2002: «Αγγέλα Παπάζογλου» του Γιώργη Παπάζογλου θεατρική προσαρμογή- μουσική επιμέλεια Λάμπρου Λιάβα. Παραστάσεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό (Κύπρο, Βρυξέλλες, Σόφια, Βουκουρέστι, Ν. Ιταλία). 2002: Πανελλαδική καλοκαιρινή περιοδεία με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, όπου παίζει την μάνα στο «Ματωμένος Γάμος» του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Σεπτέμβριος 2002:

Συμμετοχή στις εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας Αθήνα 2001-2004 «12 Θεατρικοί Μονόλογοι» με το «Τσέρνομπιλ: Ένα χρονικό του μέλλοντος». 2002-2003: «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στο Θέατρο «Μεταξουργείο». 2003-2004: «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο ντε Φιλίππο σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου στο θέατρο «Μεταξουργείο» και σε παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη (Θέατρο «ΕΓΝΑΤΙΑ») τη Λάρισα και το Αγρίνιο. 2004-2005: Παρουσίαση 3 θεατρικών παραγωγών στο Θέατρο εφαρμόζοντας εναλασσόμενο πρόγραμμα παραστάσεων.

Στις δύο από τις παραγωγές αυτές με πρωταγωνιστικό ρόλο («Φιλουμένα Μαρτουράνο» και «Αγγέλα Παπάζογλου»). 2005-2006 : «Ο Γυάλινος Κόσμος» του Τέννεσσυ Ουίλλιαμς, σε σκηνοθεσία Nebojsa Bradic στο Θέατρο «Μεταξουργείο» και σε παραστάσεις στο Βόλο και τη Λάρισα. 2006-2007 : «Ποιος φοβάται» τη Βιρτζίνια Γούλφ;» σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, στο Θέατρο «Μεταξουργείο» και στη Λάρισα. 2007-2010 : «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία της ίδιας, στην Αθήνα (θέατρο «Μεταξουργείο» και Θέατρο «Βασιλάκου») και σε περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας.

Παράλληλα με τις παραγωγές που ανεβαίνουν στο θέατρο «Μεταξουργείο» στις οποίες παίζει η ίδια, συνεχίζει να προωθεί νέες δυνάμεις του ελληνικού θεάτρου, δίνοντας την δυνατότητα σε νέους συγγραφείς και ηθοποιούς να παρουσιάσουν (σε παραγωγές του Θεάτρου) έργα ελλήνων και ξένων συγγραφέων, όπως τα : • «Desperados» του Γιώργου Ηλιόπουλου, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Βαλτινού (Χειμώνας 2000), • «Ορέστεια:Αποσπάσματα ενός τραγικού λόγου» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Ζάϊμπελ (Χειμώνας 2001) και • «Ο άλλος θάνατος της Ιωάννας της Λωραίνης» του Βούλγαρου συγγραφέα Στέφαν Τσάνεφ, σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου (Χειμώνας 2004-2005). • «Καλιφόρνια Ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά (Χειμώνας 2006-2007)

Το 2006 γράφει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Το Θεσσαλικό μου θέατρο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ» (Δεκέμβριος). Γράμματα, ημερολόγια, φωτογραφίες, σημειώσεις, επίσημα έγγραφα, από το προσωπικό αρχείο της ίδιας, που καταγράφουν μια ολόκληρη εποχή, την εποχή της μεταπολίτευσης και συγχρόνως τη γέννηση του πρώτου θεάτρου της επαρχίας. Μια προσωπική αφήγησή, πάνω σ’ αυτό που η ίδια θεωρεί, ίσως, το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής της.

Από το βιβλίο αυτό προέκυψε και η ομώνυμη παράσταση («Το Θεσσαλικό μου Θέατρο»), που παρουσίασε στο Θέατρο «Μεταξουργείο» την Άνοιξη του 2007.

Κώστας Βουτσάς

Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε στον Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Τριανταφυλλίδη «Μακεδονικό Ωδείο» της Θεσσαλονίκης.

Αποφοίτησε το 1952. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στην σκηνή ήταν το 1953 στο «Στρατιωτικό Θέατρο Θες/νίκης» με το έργο «Άνθος του Γιαλού». Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία «Ο Μπαμπάς Εκπαιδεύεται» όπου εμφανίστηκε ως κομπάρσος.

Στην Αθήνα ήλθε για μόνιμη εγκατάσταση το 1958 ύστερα από προτροπή της πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου Καλής Καλό. Μαζί της εμφανίστηκε στην επιθεώρηση «Πάρε Κόσμε» στο θέατρο «Περοκέ» (1958).

Την επόμενη σεζόν εντάχτηκε στο δυναμικό του θεάτρου «Ακροπόλ» όπου εμφανίστηκε σε επιτυχημένες επιθεωρήσεις.

Στον κινηματογράφο συνέχισε τις εμφανίσεις παίζοντας αρχικά σε δεύτερους ρόλους, όπως στις ταινίες «Η κυρά μας η μαμή(1958)», «Το αγόρι που αγαπώ(1960)», «Η Αλίκη στο ναυτικό(1961)» κ.α..

Ξεχώρισε το 1961 στην ταινία του Γ. Δαλιανίδη «Ο Κατήφορος» και από την επόμενη χρονιά αρχίζουν οι πρώτοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Μία σειρά από πρωταγωνιστικούς ρόλους σε κωμωδίες, δίπλα σε γνωστούς άλλους πρωταγωνιστές, τον βοηθάνε να καθιερωθεί.

Τον συναντάμε στις ταινίες
«Μερικοί το προτιμούν κρύο(1962)»,
«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης(1963)»,
«Ζητείται τίμιος(1963)»,
«Κάτι να καίει(1964)»,
«Τέντυ μπόι αγάπη μου(1965)»,
«Ραντεβού στον αέρα(1965)»,
«Κορίτσια για φίλημα(1965)». 
Το πιο λαμπρό μπουζούκι(1968)»,
«Ο άνθρωπος της καρπαζιάς(1969)»,
«Ένας άφραγκος Ωνάσης(1969)»,
«Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά(1970)»,
«Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ(1970)»,
«Εθελοντής στον έρωτα(1971)»,
«Αγάπησα μια πολυθρόνα(1971)»,
«Ο αντιφασίστας(1972)»,
«Επτά χρόνια γάμου(1972)»,
«Αγάπη μου παλιόγρια(1972)»,
«Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς(1973)»,
«Ο αισιόδοξος(1973)»,
«Ένας τρελός, τρελός αεροπειρατής(1973)».

 Παράλληλα στο θέατρο την περίοδο 1964-72 εμφανίζεται ως συνθιασάρχης με όλα τα μεγάλα ονόματα της κωμωδίας, ενώ από το 1972 και μετά συγκροτεί δικούς του θιάσους.
Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 76 ταινίες. Το 1982 σκηνοθέτησε την μοναδική του ταινία με τίτλο «Και το Λουρί της Μάνας». Το 1984 η επιτροπή ΦΕΚΘ τον τίμησε με ειδικό βραβείο για την συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο, με αφορμή την ταινία «Ο Ερωτας του Οδυσσέα(1984)» του Β.Βαφέα. Σημαντική ήταν και η παρουσία του στη μικρή οθόνη.