Ζακ Ιακωβίδης

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν εβραϊκής καταγωγής. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιακόμπ Μπενβενίτσε, απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών, με πατέρα έμπορο.

Στην κατοχή η οικογένειά του συνελήφθη από τους Γερμανούς και εστάλη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν. Εκεί έζησε τρία βασανιστικά χρόνια. Αργότερα, σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών και στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία έφυγε για να καταταγεί στον στρατό εθελοντής.

 Ο Ζακ Ιακωβίδης συνεργάστηκε με σπουδαία ονόματα του πενταγράμμου, αλλά και του θεάτρου, όπως Σοφία Βέμπο, Τζένη Βάνου, Τόλης Βοσκόπουλος, Γιάννης Πάριος, Κλειώ Δενάρδου, Χρηστάκης, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Πολυμέρης, Μπελίντα, Μαίρη Λίντα, Ρένα Βλαχοπούλου κ.ά. Δικές του είναι μεγάλες επιτυχίες, όπως οι «Να το πάρεις το κορίτσι», «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί», «Σαν της γαρδένιας τον ανθό», «Είναι μια ώρα δύσκολη, του χωρισμού η ώρα», «Αγαπούλα, αγαπούλα», «Τικ-Τακ», «Έχω μιαν αρραβωνιάρα», «Την αγαπούσα, το παραδέχομαι», «Πού να 'ναι ο ίσκιος σου, Θεέ», «Έλα», «Βρέχει, ψιλοβρέχει», «Οι αμαρτίες μου», «Του χωρισμού η ώρα είναι τώρα» κ.ά.

Ο ίδιος είχε γράψει μουσική για δύο ιστορικές τηλεοπτικές σειρές, το «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη (1976) και τη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου (1992). Για πολλά χρόνια διηύθυνε την Ελαφρά Ορχήστρα του τότε ΕΙΡ.

Πέθανε σε ηλικία 87 ετών της 4/12/2015

Μηνάς Χατζησάββας

Γεννημένος το 1948, ο Μηνάς Χατζησάββας σπούδασε στο «Cours Simon» στο Παρίσι και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1969). Στην πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση ως απόφοιτος της σχολής, υποδύθηκε τον Πάρη στο «Ρήσο» του Ευριπίδη, στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης (παραγωγή Εθνικού Θεάτρου). Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους των Κατερίνας Ανδρεάδη, Αντιγόνης Βαλάκου, Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου.


Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του πρωτοποριακού θιάσου «Ελεύθερο Θέατρο» (1970-71), με το οποίο συμμετείχε στις παραστάσεις «Η όπερα του ζητιάνου», «Μια ζωή Γκόλφω», «Ο τυχοδιώκτης» κ.α. Από το 1978 ως το 1983 συνεργάστηκε σταθερά με το Εθνικό Θέατρο σε έργα όπως «Παπαφλέσσας», «Δεν είμαι εγώ», «Ευτυχισμένες μέρες», «Στο βυθό», «Σίβυλλα», «Μάκβεθ». Για περισσότερο από δέκα χρόνια υπήρξε βασικό στέλεχος του «Ανοιχτού Θεάτρου» του Γιώργου Μιχαηλίδη (1984-1998).

Ως βασικός πρωταγωνιστής του θιάσου, διακρίθηκε για τις ερμηνείες του μέσα από σημαντικούς ρόλους: Παθιασμένος Τζοβάνι («Κρίμα που είναι πόρνη»), περήφανος Βενέδικτος («Πολύ κακό για το τίποτα»), κουρέας Φίγκαρο («Ο γάμος του Φίγκαρο» και «Ο Κουρέας της Σεβίλλης»), αντισυνταγματάρχης Βερσίνιν («Τρεις αδελφές»), Αγαμέμνων («Ορέστεια»), Θησέας και Όμπερον («Όνειρο καλοκαιρινής νυχτας»), δικαστής Αζντάκ («Ο κύκλος με την κιμωλία») κ.ά.

Το διάστημα 2000-2003 συνεργάστηκε με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας στα έργα «Κ.Π.Καβάφης», «Φάουστ», «Αγαμέμνων», «Βυσσινόκηπος», «Συρανό ντε Μπερζεράκ», ενώ στη συνέχεια στο ελεύθερο θέατρο πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις «Χίτσκοκ Μπλοντ», «Όνορ», «Σκηνές από ένα γάμο», «Εγκλήματα κι εγκλήματα» (2003-2008). Στη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο που ακολούθησε (2010-2014) υποδύθηκε τον «Τίτο Ανδρόνικο» στην ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αν.Μπρούσκου (2010) και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ στο «Μαρά/Σαντ» του Π.Βάις σε σκηνοθεσία Εφ. Θεοδώρου (2010). Επίσης, πρωταγωνίστησε στην «Εμίλια Γκαλότι» του Λέσινγκ (2010) και στον «Περικλή» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (2011-12) σε σκηνοθεσία Γ.Χουβαρδά, στο «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)» του Λ.Πιτραντέλλο σε σκηνοθεσία Δ.Καραντζά (2014), στο «Μεφίστο» των Αρ.Μνουσκίν/Κλ.Μαν σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη και στο «Κρίμα που είναι πόρνη» του Τζ.Φορντ σε σκηνοθεσία Δ.Λιγνάδη (2014).

Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το καλοκαίρι του 2015 στο έργο «Οι Τυφλοί, ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο» του Μ. Μαίτερλινκ, σε σκηνοθεσία Ζ. Χατζηαντωνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 67 ετών της 30/11/2015

Πέτρος Κωλέτης

Ο Πέτρος Κωλέτης ξεκίνησε την καριέρα του το 1979 όταν ο Μίμης Πλέσσας συμφώνησε να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος των τραγουδιστών. Αμέσως μετά έδωσε εξετάσεις στην ΕΡΤ και έγινε ένας από τους τραγουδιστές της Ορχήστρας Ποικίλης Μουσικής. Το 1981 εμφανίστηκε σε μεγάλο σχήμα, δίπλα στον Σώτο Παναγόπουλο και τον μαέστρο Γιώργο Θεοδοσιάδη. Διεύρυνε τη συνεργασία του με την ΕΡΤ, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στο Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση. Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στηρίχθηκε από τους Μίμη Πλέσσα, Γιώργο Κατσαρό, Γιώργο Θεοδοσιάδη, Αλέκο Σακελλάριο, Ρένα Βλαχοπούλου και Τζένη Βάνου. Μέχρι το 1989, τραγουδούσε σε λαϊκά κέντρα, συμμετείχε σε συναυλίες και σε μουσικές σκηνές, υπηρετώντας το έντεχνο τραγούδι. Έφυγε από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο της 12/11/2015

Κώστας Τσάκωνας

Ο Κώστας Τσάκωνας γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1943 στην Αθήνα. Φοίτησε στη «Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και στη δραματική σχολή «Βεάκη». Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε με εντελώς τυχαίο τρόπο σε μια ταινία μικρού μήκους του Κώστα Ζυρίνη. Στην συνέχεια έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα», ενώ οι ρόλοι του στις ταινίες «Κλασική περίπτωση βλάβης» και «Η μεγάλη απόφραξη», τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή. Ο Κώστας Τσάκωνας αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας,ενώ τα τελευταία χρόνια έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Αφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 72 ετών της 4/11/15

Βούλα Ζουμπουλάκη

Γεννημένη στο Κάιρο, στις 24 Σεπτεμβρίου του 1929, η Βούλα Ζουμπουλάκη σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρώτα εμφανίστηκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή, όπου έκανε το ντεμπούτο της το 1952 και δύο χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στη πρόζα. Πρωταγωνίστησε, μεταξύ άλλων, στα έργα "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" του Λόρκα, "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" του Πιραντέλο, "Ρέκβιεμ για μιά μοναχή" του Φόκνερ, "Λυσσασμένη γάτα" του Τ. Ουίλιαμς. Μαζί με τον Δημήτρη Μυράτ πρωταγωνίστησε σε ένα πλούσιο κλασικό ρεπερτόριο στη σκηνή του θεάτρου Αθηνών, στην οδό Βουκουρεστίου. Εκτός από τη «Στέλλα» (1955) όπου ερμήνευσε τον ρόλο της Αννέτας, η Βούλα Ζουμπουλάκη συμμετείχε σε εννέα ακόμη κινηματογραφικές ταινίες: «Μόνο για μια νύχτα» (1958), «Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής» (1959), «Είμαι αθώος» (1960), «Η Αθήνα τη νύχτα (1962) (όπου εχουν καταγραφεί σε φιλμ σκηνές από την θρυλική παράστασή της "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε"), «Ίλιγγος» (1963), «Διωγμός» (1964), «Όχι, κύριε Τζόνσον» (1965), «Σύντομο διάλειμα» (1966) και η τελευταία ταινία της, «Οι Αθηναίοι» (1990) του Γιάννη Αλεξάκη για την οποία απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στην κατηγορία Β' ρόλου. Η Βούλα Ζουμπουλάκη έλαβε μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου στη Λισσαβόνα το 1964 και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966. Τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Φεστιβάλ Λισσαβόνας (1964), Α' Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β' Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη το 1965, Α' Βραβείο ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεασσαλονίκης (1966) και επίσης το 1966 της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός Ευποιίας. Στις ελάχιστες τηλεοπτικές εμφανίσεις της ανήκει και η τηλεοπτική σειρά «Πορφυρα και αίμα» (1978 – 1979) του Νίκου Φώσκολου. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών στις 8/9/2015.

Κωνσταντίνα Σαββίδου

Η Κωνσταντίνα Σαββίδου είχε γεννηθεί στην Κρήτη και είχε παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά και τηλεοπτικά σήριαλ, όπως "Η Ετυμηγορία", «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Ακυβέρνητες Πολιτείες», «Χατζημανουήλ», «Το τελευταίο αντίο» και άλλα. Ακόμα είχε παίξει στον κινηματογράφο στην ταινία «Ο Διαχειριστής» το 2009 σε σκηνοθεσία Περικλή Χούρσογλου και στον «Δραπέτη» το 1991 πλάι στον Κώστα Καζάκο. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών στις 3 Ιουνίου 2015

Λίλη Παπαγιάννη

Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης. Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1957, στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Την ίδια χρονιά γνώρισε και παντρεύτηκε με τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη. Μαζί συγκρότησαν θίασο ως το 1965. Στη συνέχεια και ως το 1969 συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε παραστάσεις, ενώ από το 1982 ως το 1988 έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο. Εγινε γνωστή και αγαπήθηκε από τη συμμετοχή της σε κινηματογραφικές ταινίες που έσπασαν τα ταμεία, όπως «Δεσποινίς διευθυντής», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Η χαρτοπαίχτρα», «Μια τρελή τρελή οικογένεια». Η Λίλη Παπαγιάννη έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 80 ετών της 12/5/15.

Βασίλης Δημητρίου

Ο Βασίλης Δημητρίου γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1945 στην Αθήνα. Στην δισκογραφία έβαλε τη σφραγίδα του με περισσότερα από τριακόσια πενήντα τραγούδια ενώ κυκλοφόρησε είκοσι οχτώ προσωπικούς δίσκους, ως αποτέλεσμα συνεργασίας με ποιητές και στιχουργούς όπως οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Γκούφας, Ακος Δασκαλόπουλος, Γιάννης Λογοθέτης, Νάνος Βαλαωρίτης, Πάμπλο Νερούδα κ.α.

Ανάμεσα στις επιτυχίες του, τα τραγούδια «Ω τι κόσμος μπαμπά», «Χαλασιά μου», «Μαρία με τα κίτρινα», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» και πολλές ακόμα επιτυχίες που έχουν ερμηνεύσει οι Γιάννης Καλατζής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιώργος Νταλάρας, Ελένη Βιτάλη, Κατερίνα Κούκα και πολλοί άλλοι σπουδαίοι ερμηνευτές.

Ο Βασίλης Δημητρίου ήταν μέλος της ΕΕΘΣ (Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων Μεταφραστών και Συνθετών), της ΕΔΕΤ (Ένωση Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού), υπήρξε και ιδρυτικό στέλεχος του ΠΜΣ (Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος), του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο. Από το 2004 έως το 2010 υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της ΕΡΤ. Επίσης, υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και του Δ.Σ. του Ελληνικού Φεστιβάλ.

Αφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 70 ετών της 28/4/2015.

Τάκης Αντωνιάδης

Ο Τάκης Αντωνιάδης έγινε γνωστός κατά τη δεκαετία του ‘60 με τη συμμετοχή του στο συγκρότημα «The Sounds», όπου ήταν ο κεντρικός τραγουδιστής. Οι επιτυχίες τους έφεραν το χρώμα της εποχής, με μία από τις μεγαλύτερες να είναι το πασίγνωστο «Απόψε σε θέλω». Με το πέρασμα του χρόνου η μουσική μπάντα χώρισε τους δρόμους της, με τον frontman Τάκη Αντωνιάδη να ακολουθεί σόλο καριέρα. Και στην αυτόνομη διαδρομή του είχε ενδιαφέρουσες πάντα στιγμές, ενώ είναι χαρακτηριστική η αμεσότητα, αλλά και η αγάπη που τον συνέδεαν με το ευρύ κοινό. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών.

Γεράσιμος Λαβράνος

Ο Γεράσιμος Λαβράνος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1935 και ασχολήθηκε με τη μουσική από μικρό παιδί.

Σε ηλικία 11 ετών έπαιζε κόρνο στη φιλαρμονική Εταιρεία «Ν. Μάντζαρος». Στη συνέχεια ακολούθησε θεωρητικά μαθήματα και μαθήματα πιάνου.

Στο σπίτι του δασκάλου του, Σπύρου Μεταλληνού, ανακάλυψε κάποιες παρτιτούρες του Γκέρσουιν και του Κόουλ Πόρτερ και άρχισε να συναρπάζεται από τη τζαζ.

 Το 1958 έγραψε το πρώτο του τραγούδι, «Χέρι χέρι», σε στίχους Κώστα Πρετεντέρη, το οποίο γυρίστηκε σε δίσκο (1959) κάνοντας μεγάλη επιτυχία.

Μέχρι το 1968 ο Γεράσιμος Λαβράνος γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ερμηνευτές, όπως ο Σώτος Παναγόπουλος, ο Τζίμης Μακούλης, η Τζένη Βάνου, η Γιοβάνα, η Μπελίντα, το Τρίο Καντσόνε, η Νάνα Μούσχουρη, η Μαρινέλλα, με την οποία έδωσε και συναυλίες στη Βραζιλία το 1968, ο Γιάννης Βογιατζής, η Πόπη Αστεριάδη, η Καίτη Χωματά και πολλοί άλλοι διακεκριμένοι τραγουδιστές, έκαναν γνωστές τις συνθέσεις του.
Στον κινηματογράφο επένδυσε με τη μουσική του περίπου 25 ταινίες.


Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών της 26/3/15

Χρήστος Κωνσταντίνου

Ο Χρήστος Κωνσταντίνου είχε γεννηθεί στο κατεχόμενο Αργάκι της Μόρφου το 1950. Τα πρώτα ακούσματα δημοτικής μουσικής από τον βιολάρη πατέρα του τον ώθησαν να αρχίσει μαθήματα βιολιού σε ηλικία 10 χρονών, στον Πετράκη στη Μόρφου. Το 1962 μετανάστεσε στο Λονδίνο όπου συνέχισε τα μαθήματα βιολιού και άρχισε παράλληλα μαθήματα στο τρίχορδο μπουζούκι.

Πολύ σύντομα άρχισε να παίζει μπουζούκι επαγγελματικά στα διάφορα παροικιακά κέντρα, όπου γνώρισε τον Λουκά Νταράλα -πατέρα του Γιώργου Νταλάρα- και συνεργάστηκε μαζί του.

Σε ηλικία 19 χρονών συμμετείχε στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος έκανε τότε, επί Χούντας, περιοδείες στο εξωτερικό. Από τότε συνεργάστηκαν πολλές φορές.

Το 1971 μετακόμισε στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές όπως οι: Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Νίκος Ξυλούρης, Βίκυ Μοσχολιού, Γιώργος Νταλάρας, Χρόνης Αϊδονίδης, Δόμνα Σαμίου, Ξανθίππη Καραθανάση, Θόδωρος Αντωνίου, Αγνή Μπάλτσα, Μπάμπης Τσέρτος, Σωτηρία Μπέλλου, και πολλούς άλλους. Ήταν λάτρης της μουσικής παράδοσης και συμμετείχε σε αρκετά συγκροτήματα («Ακρίτες»), με συνεργασίες και πέρα από τη λαϊκή μουσική (Δόμνα Σαμίου.).

 Ήταν ιδρυτικό μέλος του μουσικού σχήματος «Τρίχορδο», του πρώτου σύγχρονου συγκροτήματος με επίκεντρο τους μπουζουξήδες, με το οποίο ηχογράφησαν κι ένα δίσκο. Ως «μαθητής» του Παπαϊωάννου, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους στους αυτοσχεδιασμούς (ταξίμια), ενώ υπέγραψε ως δημιουργός και μερικά εξαιρετικά τραγούδια («Ο Σιδερής», «Πλάνα ζωή», «Της εξουσίας», «Κάνω τη ρίζα μου φτερό» κ.ά.

Εφυγε από τη ζωή στις 21 Μαρτίου 2015, σε ηλικία 65 ετών.

Ελευθερία Βιδάκη

Η Ελευθερία Βιδάκη ήταν γέννημα θρέμμα της Κρήτης. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους και στο θεάτρο ενώ έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά “Κάτι τρέχει με τους δίπλα”, όπου συμπρωταγωνιστούσε με τους Ρένο Χαραλαμπίδη, Κλέωνα Γρηγοριάδη και Δήμητρα Ματσούκα.

Μετά τη γέννηση του γιού της η επιλόχειος κατάθλιψη την οδήγησε στην αυτοκτονία το 2004 με τραγικό τρόπο.

Πέτρος Λοχαΐτης

Ο ηθοποιός Πέτρος Λοχαΐτης (1933- 29 Μαΐου 1976) γεννήθηκε στην Αθήνα και εμφανίστηκε κυρίως σε κωμωδίες του Σακελλάριου.

Σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, στον Θεολόγο όπου διατηρούσε εξοχικό το 1976, όταν το αυτοκίνητό του συγκρούστηκε σε βράχο. Ετάφη στο Νεκροταφείο των Αγίων Αναργύρων. 

Ήταν για χρόνια ο πιστός συνεργάτης αλλά και στενός φίλος της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Είχε ένα γιο. 

Ο Λοχαΐτης ήταν ένας πολύ καλός ηθοποιός, που δυστυχώς η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι και δεν πρόλαβε να κάνει πράγματα στο κόσμο του θεάτρου. Πολλοί τον θυμούνται στο ρόλο του «μυτόγκα» Νέστορα, του ψευτοντεντέκτιβ και του αρραβωνιαστικού της αδερφής του Παπαμιχαήλ, Φλωρέττας Ζάννα στην ταινία «Αρχόντισσα και ο αλήτης».

Γιάννης Γκιωνάκης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Ξεκίνησε σπουδές στην Ιατρική (ο πατέρας του ήταν γιατρός) αλλά τον κέρδισε το θέατρο.

Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν και στη σχολή του Ελληνικού Ωδείου. 

Στον κινηματογράφο, αξέχαστη παραμένει η ερμηνεία του στην ταινία Τα κίτρινα γάντια ως «Μπρίλης». 

Τέσσερα χρόνια πριν το θάνατό του, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και ακολούθησαν σοβαρά προβλήματα υγείας. Τον τελευταίο μήνα της ζωής του η υγεία του παρουσίασε σοβαρή επιδείνωση. 

Έσβησε το απόγευμα της Κυριακής 25 Αυγούστου 2002 στο νοσοκομείο "Λευκός Σταυρός". Κηδεύτηκε το απόγευμα της Δευτέρας 26 Αυγούστου 2002 από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών παρουσία πολλών συναδέλφων του και απλού κόσμου. Με το θάνατο του Γιάννη Γκιωνάκη έκλεισε η χρυσή εποχή των παλιών μεγάλων μας κωμικών ηθοποιών.

Γεωργία Βασιλειάδου

Η ηθοποιός Γεωργία Βασιλειάδου γεννήθηκε στις 1 Ιανουαρίου του 1897 στην Αθήνα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο νωρίς και προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της εργάστηκε ως πωλήτρια σε διάφορα εμπορικά καταστήματα. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1918, αν και ξεκίνησε τις σπουδές της στη Γεννάδιο Σχολή το 1923. Αρχικά εμφανίστηκε σε κάποιες όπερες και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θεατρικούς θιάσους της εποχής, όπως της Κυβέλης, της Μαρίκας Κοτοπούλη και του Δημήτρη Μυράτ. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 αποφάσισε να αποσυρθεί. Ωστόσο, το 1939 ο Αλέκος Σακελάριος της προσέφερε έναν μικρό ρόλο στη μουσική κωμωδία «Κορίτσια της παντρειάς», που αποτέλεσε την αρχή μιας δεύτερης καριέρας για τη μεσήλικη, πλέον, ηθοποιό. Τα επόμενα χρόνια και ως τα τέλη της δεκαετίας του '60, πρωταγωνίστησε σε πολλές κωμωδίες, ενώ σχημάτισε και δικούς της θιάσους. Στον κινηματογράφο είχε κάνει την παρθενική της εμφάνιση το 1930, στην ταινία «Όνειρο του γλυπτού». Εξελίχθηκε σε μία από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς της μεγάλης οθόνης κατά τη δεκαετία του '50, πρωταγωνιστώντας σε ιδιαίτερα δημοφιλείς κωμωδίες, όπως «Το Στραβόξυλο» (1952), «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Η θεία από το Σικάγο» (1957), «Η κυρά μας η μαμή» (1958), «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959). Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980.

Νίκος Σταυρίδης

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1929 στο μουσικό θέατρο, συμμετέχοντας σε επιθεωρήσεις, οπερέτες και παραστάσεις βαριετέ .

Τη δεκαετία του 1940 άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους και να συνεργάζεται με σπουδαίους συναδέλφους του, όπως τη Ρένα Βλαχοπούλου, τις αδελφές Καλουτά , την Καίτη Ντιριντάουα και τη Μαρίκα Νέζερ , την Καίτη Μπελίντα και τη Μαρίκα Νέζερ (1958: Τεντυμπόυς των Γιαλαμά-Θίσβιου-Πρετεντέρη), τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τη Σοφία Βέμπο (1959), τον Κώστα Χατζηχρήστο (1963) κ.ά. 

Μεσολάβησε ένα διάστημα (1954-55) κατά το οποίο ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Μηλιάδη και τη Νανά Σκιαδά το θίασο «Ελληνική Μουσική Κωμωδία», στον οποίο ανέβασε επιθεωρήσεις αλλά και έργα πρόζας, όπως η κωμωδία "Δέκα μέρες στο Παρίσι" (με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο το 1960). 

Διακρίθηκε ιδιαίτερα και για τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Έπαιξε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1950 στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου Έλα στο θείο και συνέχισε να εμφανίζεται σε ταινίες του ίδιου (Η ωραία των Αθηνών, 1953), του Ορέστη Λάσκου (Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, 1957, Φτωχαδάκια και λεφτάδες , 1960, Τρίτη και 13 ,1963, Ο χαζομπαμπάς , 1967), του Πάνου Γλυκοφρύδη (Δουλειές με φούντες,1958), του Αλέκου Σακελλάριου (Τα κίτρινα γάντια , 1960), του Γρηγόρη Γρηγορίου (Διαβόλου κάλτσα,1960), του Κώστα Ανδρίτσου (Ευτυχώς τρελάθηκα ,1961) και σε πολλές άλλες.

 Κηδεύτηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1987 στην Κηφισιά.

Γιώργος Φούντας

Γεννήθηκε στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας το 1924. Βγήκε στο στίβο της ζωής από πολύ μικρή ηλικία, όταν μοίραζε γάλα με το ποδήλατο του βοηθώντας το γαλατά πατέρα του και παράλληλα μελετούσε μεγάλους συγγραφείς και διάβαζε ποίηση! Ο θάνατος ενός φίλου του, στάθηκε η αφορμή για να εγκαταλείψει την οικογενειακή δουλειά και να στραφεί στην ηθοποιία.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1951 στο "Νυφιάτικο τραγούδι" του Νότη Περγιάλη. 

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά, το 1944, στην ταινία Τα Χειροκροτήματα (Αττίκ, Χόρν). Αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, και οι ταινίες του τον έκαναν αμέσως γνωστό και δημοφιλή, και τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους πλέον δυναμικούς πρωταγωνιστές της ελληνικής οθόνης. 

Το '66 και '67 τιμήθηκε από το Κινηματογράφο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με βραβεία ερμηνείας για τους ρόλους του στις ταινίες Με τη λάμψη στα μάτια και Πυρετός στην άσφαλτο. 

Το 1975 εμφανίστηκε και στην τηλεόραση, στη σειρά "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" (Ιούδας - Παναγιώταρας) και ακολούθησε η "Γαλήνη". Θα τον θυμόμαστε πάντα στους ρόλους του στις ταινίες: Στέλλα ("Στέλλα, κρατάω μαχαίρι"), Το Κάθαρμα, Κραυγή και Πυρετός στην Άσφαλτο (και στις δύο στο ρόλο του αστυνόμου Μέρκου), Κόκκινα Φανάρια, Τρούμπα 67, Ο Πρόσφυγας κ.α. 

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Απεβίωσε στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν όπου νοσηλευόταν, στις 28 Νοεμβρίου 2010 σε ηλικία 86 ετών.

Βασίλης Αυλωνίτης

Από τους σημαντικότερους κωμικούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιανουαρίου του 1904. Η σκηνή τον έλκυε από παιδί και το ταλέντο του ήταν πηγαίο. Ωστόσο, δεν σπούδασε υποκριτική και η πρώτη εμφάνισή του ως ηθοποιός ήταν μάλλον τυχαία.Αφού τελείωσε το σχολείο και απολύθηκε από το στρατό, έπιασε δουλειά στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου ως βοηθός στα σκηνικά. Τα βράδια, μετά την παράσταση, ακολουθούσε τους ηθοποιούς σ' ένα γειτονικό ταβερνάκι και όταν ερχόταν στο κέφι διασκέδαζε με τα καμώματά του τους θεατρίνους και τους θαμώνες.

Ένα από εκείνα τα βράδια του 1924, τον σπρώξανε ξαφνικά για «πλάκα» και βγήκε στη σκηνή. Στην αρχή τα 'χασε, αμέσως όμως και με το πρώτο γέλιο της πλάκας συνήλθε κι άρχισε να χορεύει, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του κωμικά, κάνοντας διάφορες γκριμάτσες. 

Ο κόσμος τρελάθηκε στο γέλιο και το χειροκρότημα που για πρώτη φορά εισέπραξε ήταν ενθουσιώδες. Εκείνο το βράδυ, στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, γεννήθηκε ένας μεγάλος κωμικός.

Το επίσημο ντεμπούτο του έγινε λίγους μήνες αργότερα, με το θίασο της Ελένης Ζαφειρίου, στο έργο «Ερωτικές Γκάφες». Ακολούθησαν πολλές οπερέτες και κωμωδίες έως το 1928, οπότε συγκρότησε δικό του θίασο και ασχολήθηκε με την επιθεώρηση. 

Το καλοκαίρι του 1960 συνεργάστηκε με τους Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Τάκη Μηλιάδη και Ρένα Βλαχοπούλου, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», στο έργο του Γ. Γιαννακόπουλου «Κάθε καρυδιάς καρύδι». 

Την επόμενη χρονιά δημιουργήθηκε η θιασαρχική τριάδα «Βασίλης Αυλωνίτης - Γεωργία Βασιλειάδου - Νίκος Ρίζος», που διατηρήθηκε, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, έως το 1965, παρουσιάζοντας διάφορες κωμωδίες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία για τους μετανάστες. 

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1929, στην ταινία «Μαρία η Πενταγιώτισσα» του Αχιλλέα Μαδρά. 

Ακολούθησαν άλλες ογδόντα, από τις οποίες ξεχωρίζουν «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» (1955), «Το Αμαξάκι» (1957), «Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο» (1957), «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός» (1960), «Η Χιονάτη και τα 7 Γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Η Κυρία Δήμαρχος» (1960), «Τέρμα τα Δίφραγκα» (1962), «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962), «Κορόιδο Γαμπρέ» (1962), «Ο Παράς κι ο Φουκαράς» (1964), «Η Σοφερίνα» (1964), «Ησαΐα χόρευε» (1966), «Ο Πεθερόπληκτος» (1968), «Κάθε Κατεργάρης στον Πάγκο του» (1969).

Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στην ταινία «Η Αριστοκράτισσα και ο Αλήτης» το 1970. Λίγες μέρες αφότου ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, στις 10 Μαρτίου, πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Δημήτρης Παπαμιχαήλ

Γεννήθηκε το 1934 στον Πειραιά και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από το οποίο ξεχώρισε πολύ νωρίς για το ταλέντο του, για να αξιοποιηθεί αμέσως από το Εθνικό, στο οποίο και πρωταγωνίστησε από το 1957 έως το 1960.

Ο πρώτος του ρόλος ήταν στο «Γλάρο» του Τσέχωφ και ακολούθησε ο ρόλος του Πολύδωρα στην Εκάβη του Ευριπίδη. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης και από το 1962 συγκρότησε δικό του θίασο στο Ελεύθερο Θέατρο. Έπαιξε δίπλα στην Κυβέλη, την Παξινού, τη Συνοδινού και το Μινωτή.

Υπήρξε Πρωταγωνιστής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) και πρόεδρος του συλλόγου ηθοποιών βορείου Ελλάδος. Την περίοδο εκείνη ήταν παντρεμένος με τη (Θεσσαλονικιά) Νανά Ειλικρινή, με την οποία πήραν διαζύγιο το 1990.

Από το 1964 και για δέκα ολόκληρα χρόνια, πρωταγωνίστησε στο θέατρο ως συν-θιασάρχης με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και σε δεκάδες ταινίες ως ζευγάρι, στην οθόνη αλλά και στη ζωή. Από το γάμο τους απέκτησαν ένα γιο, το Γιάννη Παπαμιχαήλ. Χώρισαν το 1974. Ξανασυνεργάστηκαν στο θέατρο το 1983. Σύντροφος του υπήρξε και η ηθοποιός Μίνα Χειμώνα. Τελευταία σύντροφος της ζωής του η ηθοποιός Νάντια Μουρούζη.

Από τις πιο γνωστές και αγαπητές στο ευρύ κοινό ταινίες ήταν «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Αστέρω», «Μανταλένα», «Η Αλίκη στο Ναυτικό» και πολλές άλλες.
Τιμήθηκε με το Βραβείο Κοτοπούλη (1957).
Πέθανε στις 8 Αυγούστου 2004.

Νίκος Ξανθόπουλος

Ο Νίκος Ξανθόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Αυγούστου (κατ ΄άλλους στις 14 Μαρτίου) του 1934. Σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Ηθοποιός της σκηνής από το 1957 ως το 1963, αφοσιώθηκε τελικά στον κινηματογράφο. Στο Εθνικό Θέατρο, μαθητής ακόμα, συμμετείχε ως μέλος του χορού, σε διάφορες τραγωδίες, περιοδεύοντας στο εξωτερικό.

Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο, έγινε με το Θίασο Κατερίνας, στην κομεντί "Βιργινία". Συνέχισε στο ελεύθερο θέατρο με διάφορους ρόλους: "Η κυρία δε με μέλει", "Λα μάμα", "Ηλέκτρα" (Θίασος Ροντήρη, όπου έπαιξε το ρόλο του Ορέστη), "Είσοδος υπηρεσίας", "Σκάνδαλα στην εξοχή" και το "Τραγούδι του νεκρού αδερφού" (Θίασος Κατράκη).
Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1958, στην ταινία Η ζωή μου αρχίζει με σένα, αλλά ως κινηματογραφικός πρωταγωνιστής, καθιερώθηκε από το σκηνοθέτη-παραγωγό Απόστολο Τεγόπουλο (Κλακ Φιλμ), με τον οποίο ξεκίνησε αποκλειστική συνεργασία από το 1964 μέχρι το 1971, σε μουσικές δραματικές ταινίες. 

Για τις ανάγκες των ταινιών έγινε τραγουδιστής υπό την καθοδήγηση του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Ανάμεσα στις υπόλοιπες, πρωταγωνίστησε σε 30 δραματικές ταινίες, στις οποίες ερμήνευσε 300 τραγούδια.


Το 1970 ίδρυσε δικό του θίασο και περιόδευσε την Ελλάδα. Αργότερα καθώς σταμάτησε τις εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, μεταπήδησε στο λαϊκό τραγούδι. Συνολικά έχει κυκλοφορήσει 9 δίσκους και 55 σινγκλς.
Παντρεύτηκε δύο φορές και έχει τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια.

Βέρα Κρούσκα

Η Βέρα Κρούσκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του «Μουσικού θεάτρου» του «Ωδείου Αθηνών». Σπούδασε επίσης χορό και ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια.

Παράλληλα εμφανίστηκε και στον κινηματογράφο κάνοντας μικρά περάσματα σε ταινίες όπως «Ο Ταξιτζής (1962)», «Μερικού το Προτιμούν Κρύο (1963)», «Ο Θαλασσόλυκος (9164)», «Όχι Κύριε Τζόνσον (1965)» κ. ά . 

Σε πρωταγωνιστικό ρόλο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1967 στην ταινία «Έρωτες στην Λέσβο» του παραγωγού J.Paris, με τον οποίο υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο συνεργασίας. 

Μέχρι το 1971 έπαιξε σε πολλές επιτυχημένες ταινίες. Μερικές από αυτές είναι το «Όχι(1969)», «Θυμήσου Αγάπη μου(1969)», «Κατηγορώ το κορμί μου(1969)», «Άγιος Νεκτάριος(1969)», «ο Τελευταίος των Κομιτατζήδων(1970)», «Οι τελευταίου του Ρούπελ(1971)», «Δώστε τα χέρια(1971)», «28η Οκτωβρίου(1971)». 

Μέχρι σήμερα έχει εμφανιστεί συνολικά σε 29 ταινίες, μεταξύ των οποίων και κάποιες δημιουργίες της ΝΕΚ όπως «Η Χρυσομαλλούσα (1978)», «Ο Ασυμβίβαστος (1982)» κ. ά.

Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1968 με το θίασο της Ελ. Λαμπέτη στα έργα «Σαράντα Καράτια» και «Το Άνθος του Κάκτου». Στη συνέχεια συνεργάστηκε με σημαντικούς θιάσους του ελεύθερου θεάτρου αλλά και με το ΚΘΒΕ και το Εθνικό θέατρο.

Ντέμης Ρούσσος


Ο Ντέμης Ρούσσος (γεν. Αρτέμιος Βεντούρης Ρούσσος) ήταν Έλληνας καλλιτέχνης τραγουδιστής γνωστός στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια. 

Οι γονείς του Γεώργιος και Όλγα ήταν Έλληνες της Αιγύπτου.  Έχασαν τα πάντα και ήρθαν στην Ελλάδα με τις αναταραχές του Σουέζ. Η μητέρα του, Όλγα, ήταν γνωστή καλλιτέχνης με το ψευδώνυμο Νέλλη Μασλούμ.

Η μουσική του καριέρα

Μετά από την εγκατάστασή του στην Ελλάδα, συμμετείχε σε διάφορα μουσικά συγκροτήματα αρχίζοντας με τους The Idols σε ηλικία 17 χρόνων. Αργότερα πήγε με τους We Five χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Στο ευρύτερο ακροατήριο έγινε γνωστός το 1968 με το συγκρότημα Aphrodite's Child, αρχικά στα φωνητικά και αργότερα ως μπασίστας. Το διακριτικό φωνητικό του ύφος προώθησε το συγκρότημα σε διεθνή επιτυχία, ιδιαίτερα με τη συμμετοχή του στον δίσκο 666, ο οποίος έγινε κλασική επιτυχία.

Μετά από τη διάλυση των Aphrodite's Child, συνέχισε διάφορες σποραδικές ηχογραφήσεις. Από τη συνεργασία του με τον άλλο διάσημο φίλο του, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, κυκλοφόρησαν το 1970 τον δίσκο Sex Power, και το 1977 το Magic. Η επιτυχέστερη συνεργασία τους ήταν το Race to the End, μια φωνητική προσαρμογή του μουσικού θέματος από το βραβευμένο με Oscar Οι Δρόμοι της Φωτιάς, που κυκλοφόρησε και στα ισπανικά με τον τίτλο Tu Libertad. Το 1982 ο Ρούσσος πήρε μέρος με έκτακτη συμμετοχή στο soundtrack της κινηματογραφικής ταινίας Blade Runner.

Η επιτυχία του ως τραγουδιστής

Ο Ρούσσος άρχισε σόλο καριέρα μετά από τη διάλυση των Aphrodite's Child, αρχίζοντας με το τραγούδι "We Shall Dance". Αρχικά χωρίς ανταπόκριση, περιόδευσε στη νότια Ευρώπη και έγινε σύντομα ευρύτερα γνωστός ως κορυφαίος τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του έφτασε στο ζενίθ τη δεκαετία του '70 με πολλούς δίσκους που έγιναν επιτυχίες. Το "Forever and Ever" ανέβηκε σε πολλά ευρωπαϊκά charts το 1973.

Το 1974 κυκλοφορεί το "White Sails", μια αγγλική διασκευή του τραγουδιού "Άσπρα, Κόκκινα, Κίτρινα, Μπλε" από τον δίσκο "Συνοικισμός Α΄" του 1972, σηματοδοτώντας μια σύντομη περίοδο συνεργασίας του τραγουδιστή με τον συνθέτη Δήμο Μούτση, ο οποίος θα ακολουθήσει στη συνέχεια ένα μοναχικό μουσικό σταυροδρόμι με έντονες επιρροές από βετεράνους της rock και της folk, όπως ο Eric Clapton, η Joni Mitchell και ο Paul Simon.

Ακολούθησαν τα "My Friend the Wind", "My Reason", "Velvet Mornings", "Goodbye My Love, Goodbye", "Someday Somewhere" και "Lovely Lady of Arcadia". Το 1980 είχε επιτυχία με το "Lost in Love" των Air Supply που το τραγούδησε ντουέτο μαζί με την Florence Warner και με τον Dick Morrissey στο σαξόφωνο.

Επανακυκλοφόρησε τα τραγούδια του σε διάφορες γλώσσες και είχε επιτυχία στις χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Στην Αμερική το LP Demis έγινε χρυσός δίσκος.

Το 1982 εξέδωσε το βιβλίο 'A Question of Weight' ("Είναι θέμα βάρους"), μαζί με την Veronique Skawinska, στο οποίο ασχολήθηκε αμερόληπτα με το θέμα της παχυσαρκίας.

Μετά από μια περίοδο σιωπής και κλινικής κατάθλιψης τη δεκαετία του '80, επανήλθε το 1993 με το Insight (γνωστό και ως Morning has Broken) και συνεργάστηκε με την ολλανδική εταιρεία BR Music για την παραγωγή των δίσκων Immortel, Serenade και In Holland, χρησιμοποιώντας ποικίλα εθνικά και ηλεκτρονικά στυλ.

Συνεχίζοντας τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες, την άνοιξη του 2002 έκανε μια επιτυχημένη περιοδεία στην Αγγλία.

Απόδοση τιμών

Τον Σεπτέμβριο του 2013, παρασημοφορήθηκε από την Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, σε τελετή που παρατέθηκε στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα.

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 68 ετών άφησε ο Ντέμης Ρούσσος τα ξημερώματα της Κυριακής 25 Ιανουαρίου 2015. Ο σπουδαίος καλλιτέχνης νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Υγεία.