Μάρθα Καραγιάννη

Η Μάρθα Καραγιάννη είναι Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 1939.
Υπήρξε μια από τις δημοφιλείς σταρ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Σπούδασε χορό και από τα οχτώ της χρόνια άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή συμμετέχοντας στο παιδικό μπαλέτο της Λουκίας Σακελλαροπούλου. Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το έκανε σε ηλικία 15 ετών (1955) στην ταινία της Φίνος Φιλμς, "Η άγνωστος", σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου.

Η κινηματογραφική της καριέρα συνδέθηκε με τα λαμπερά μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1961 στην ταινία Ζητείται ψεύτης. Το μοναδικό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, στο οποίο η Μάρθα Καραγιάννη δεν χόρεψε, ήταν το "Μερικοί το προτιμούν κρύο". Κι αυτό γιατί αρχικά στο ρόλο της επρόκειτο να εμφανιστεί η Άννα Φόνσου και μετά η Πόπη Λάζου. Τραγούδησε μόνο σε μία ταινία: "Γοργόνες και μάγκες".

Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1957 στην επιθεώρηση "Ελέφαντες και ψύλλοι".

Το 2001 συνέγραψε την αυτοβιογραφία της με τίτλο "Ο έρωτας μωρό μου είναι γλέντι" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Άγκυρα".

Θύμιος Καρακατσάνης

Ο Θύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, όπου από το 1960 εργάζεται συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο. 

Σκηνοθεσίες για το θέατρο

Πλούτος του Αριστοφάνη
Όρνιθες του Αριστοφάνη
Μικροί Φαρισαίοι του Δημήτρη Ψαθά
Oύρσουλα του Μπάμπη Τσικλιρόπουλου (1995)
Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα του Γιώργου Κωνσταντίνου
Νεφέλες του Αριστοφάνη
Ταρτούφος του Μολιέρου
Λυσιστράτη του Αριστοφάνη

Ερμηνείες στο θέατρο
Πλούτος του Αριστοφάνη (στο ρόλο του Καρίωνα)
Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ του Γιάροσλαβ Χάσεκ (στο ρόλο του Σβέικ)
Ξανά μαζί του Νιλ Σάιμον
Μικροί Φαρισαίοι του Δημήτρη Ψαθά (στο ρόλο του Ανδρέα Ντελλή)
Ειρήνη του Αριστοφάνη
Αρμένικο Φεγγάρι στο Θέατρο Σμαρούλα
Γυναίκα στοιχείο του Πέντρο Καλντερόν (Pedro Calderon) στο Θέατρο Αμιράλ
Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν (1959) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
Ο Ταρτούφος στο θέατρο Άλαφα
Λυσιστράτη στο ρόλο της Λυσιστράτης
Ο θάνατος του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ (2010)
Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα
Οι Νταντάδες του Γιώργου Σκούρτη
Νεφέλες του Αριστοφάνη


 Ερμηνείες στον κινηματογράφο
Το πιο λαμπρό αστέρι (1967)
Η χαρτορίχτρα (1967)
Μπουμ Ταρατατζούμ (1972)
Η γυναικοκρατία (1973) .... Παμίνος
La faille (1975) .... κομμωτής
Οι νταντάδες (1979) .... Πέτρος
Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα (1979)
Καραβάν Σαράι (1986) .... Μαργαρίτης


O Θύμιος Καρακατσάνης άφησε την τελευταία του πνοή 30/6/12.
Ο 72χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης αντιμετώπιζε χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας. 
 

Δημήτρης Ποταμίτης

                                                                                                                                  
Ο Δημήτρης Ποταμίτης, του Σωκράτη, (1945-2003) ήταν Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής.
Γεννήθηκε στη Λεμεσό Κύπρου τον Μάρτιο του 1945. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με πρώτη συνεργασία με τον Αλέξη Σολομό.

Ως ηθοποιός είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλά έργα μεγάλων συγγραφέων: Σοφοκλή, Αριστοφάνη, Μολιέρου, Μπρεχτ, Λόρκα, Ντοστογιέφσκι, Μαγιακόφσκι, Ουάιλντ, Μπρύχνερ κ.ά.

Έγραψε ποίηση «Συμπόσιο» 1964, «Κυπριάδα», «Δολοφονία των Αγγέλων» 1967, «Ο άλλος Δημήτριος» 1970, «Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί» 1973, καθώς και θεατρικά έργα όπως «Πως φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα» (με θίασο Ληναίου), «Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας» (θέατρο Έρευνας 1974) και ακόμη δοκίμια και μελέτες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά.

 Σκηνοθέτησε πολλά έργα στο Ελεύθερο Θέατρο. Υπήρξε ο ιδρυτής (1973), διευθυντής, πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης του Θεάτρου Έρευνας στα Ιλίσια στο οποίο είχε δημιουργήσει και παιδική σκηνή που παρουσίαζε δικά του έργα.

Η σημαντικότερη ίσως επιτυχία του θεωρήθηκε η ερμηνεία του στον Άνθρωπο – Ελέφαντα. Χαρακτηρίστηκε ως «αιώνιος έφηβος». Ίσως ήταν ο πρώτος που τόλμησε να ανεβάσει θεατρικά έργα με ήρωες που είχαν ιδιαιτερότητες.

Ως σκηνοθέτης συνεργάσθηκε με το Εθνικό Θέατρο στη «Φάρμα των ζώων», στην παράσταση «Καμπαρέ» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε θερινή επιθεώρηση στο Δελφινάριο στον Πειραιά και στο «Αρμένικο φεγγάρι» του Βαγγέλη Λιβαδά.

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου.

Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 2003 μετά από πολύμηνη μάχη με ανίατη ασθένεια.

Κατίνα Παξινού

Η Κατίνα Παξινού υπήρξε η πρώτη ελληνίδα ηθοποιός που κατάφερε να σταθεί στο Χόλιγουντ και μάλιστα με δικούς της όρους, να διαπρέψει θεατρικά και κινηματογραφικά στην Ευρώπη, να ξεχωρίσει ως τραγωδός παγκοσμίου βεληνεκούς.

Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά. Σπούδασε στο Ωδείο της Γενεύης, καθώς και σε σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης. Πρωτοεμφανίστηκε στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Το 1928, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο πρόζας ως μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στο έργο του Ανρί Μπατάιγ «Γυμνή Γυναίκα». Το 1931, προσχωρεί μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, στον Συνεταιρικό Θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, που παρουσιάζει σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, όπως: «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο' Νιλ, «Ο Πατέρας του Αυγούστου» του Στρίντμπεργκ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ.

 Από το 1932 έως το 1940, εμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμηνεύει ρόλους που την καταξιώνουν ως κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής. Με τη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου θα εμφανιστεί στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, ερμηνεύοντας το ρόλο της Ηλέκτρας στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, την Γερτρούδη στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, την Κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες» του Ίψεν.

Την περίοδο του πολέμου εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, όπου εμφανίζεται στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και ερμηνεύει σπουδαίους ρόλους στον κινηματογράφο, με τους οποίους κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση.

Το 1950 επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίζεται πάλι μαζί με τον Αλέξη Μινωτή στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ξαναπαίζει στη Νέα Υόρκη στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, έργο που επαναλαμβάνει στην Αθήνα στο Θέατρο Κοτοπούλη.


Μετά το 1957, εμφανίζεται μόνιμα στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας έργα του αρχαίου Θεάτρου και του σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. Ανάμεσα σ' αυτά, η «Εκάβη», η «Μήδεια», οι «Φοίνισσες» και οι «Βάκχες» του Ευριπίδη, ο «Πατέρας» του Στρίντμπεργκ, «Η επίσκεψις της γηραιάς κυρίας» του Ντίρενματ, «Το Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο' Νιλ, «Η τρελή του Σαγιό» του Ζαν Ζιροντού, ο «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ.

Το 1968 η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής, συγκροτούν θίασο που εμφανίζεται στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης, και στο Θέατρο «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους. Στο «Σινεάκ», το κινηματοθέατρο που αργότερα θα μετονομαστεί άστηκε σε «Θέατρο Παξινού», παίζει στα έργα «Η Ήρα και το παγώνι» του Σον Ο' Κέιζι, «Οι παλαιστές» του Στρατή Καρρά, οι «Βρικόλακες» του Ίψεν, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, ενώ την περίοδο 1971 - 1972 ερμηνεύει στο Θέατρο «Πάνθεον», την τελευταία μεγάλη επιτυχία της, ως «Μάνα Κουράγιο» στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Στις κινηματογραφικές επιλογές της υπήρξε εκλεκτική, εξ ου και οι μόλις 11 ταινίες της. Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με τον Όρσον Ουέλς («Ο κύριος Αρκάντον», 1955), τον Λουκίνο Βισκόντι («Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του», 1960) και φυσικά τον Σαμ Γουντ της «Καμπάνας», όπου έπαιξε τη δυναμική αντάρτισσα του ισπανικού εμφυλίου που μπορούσε να προβλέπει το μέλλον.

 Για την ερμηνεία της στο έργο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», της απενεμήθη το 1944 το βραβείο Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Κοκτώ στο Φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα».

Εκτός από τις αξέχαστες ερμηνείες της στο Θέατρο και τον κινηματογράφο, η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ και έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη το 1933 και σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή το 1952.

Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη Γεωργίου Α' και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δυτικής Γερμανίας. Τιμήθηκε ακόμη με τον τίτλο της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας και με το Βραβείο «Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ».

Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 1973. 

Μιχάλης Γιαννάτος

Ο ηθοποιός Μιχάλης Γιαννάτος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1965,πήγε στη Δραματική Σχολή του Ντίνου Δημόπουλου.

H πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν στην ταινία «Οι στιγματισμένοι», του Γιώργου Ζερβουλάκου, με βοηθό τον Βαγγέλη Σερντάρη και πρωταγωνιστές τους Φούντα και Κοντού.

Μαθητής ακόμα, έπαιξε με τον Κατράκη στο θεατρικό «Καπετάν Μιχάλης». Στο εξωτερικό δεν περνά απαρατήρητος. Το πιστοποιούν και οι 27 ξένες κινηματογραφικές παραγωγές στις οποίες έχει παίξει. Όπως το "Εξπρές του Μεσονυκτίου", "Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι", "Μόναχο", κ.α. Μιλάει πέντε γλώσσες.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τον έχει επιλέξει σε όλες τις ταινίες του. Έπαιξε στην «Πολίτικη κουζίνα» τού Μπουλμέτη, στην ευρωπαϊκή συμπαραγωγή «Ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων» και εν ολίγοις σε 27 ταινίες του εξωτερικού, σε συνολικά 100 ταινίες (ελληνικές και ξένες) και κάπου 100 σειρές.

Αλέξης Μινωτής

Γεννήθηκε στα Χανιά στις 8 Αυγούστου 1898. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα Χανίων. Το 1921 ήλθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται "επί σκηνής" με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα - θιάσους.

Αργότερα όμως επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον "Οιδίποδα τύραννο". Προκειμένου εν τω μεταξύ ν΄ αντιμετωπίσει τις οικογενειακές αντιρρήσεις για το επάγγελμα που είχε διαλέξει αναγκάσθηκε να κόψει (περιορίσει) το επίθετό του, αν και αυτό δεν μείωσε τη ρήξη που είχε με τον πατέρα του για πολλά χρόνια.

Βραδύτερα προσλήφθηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με το θίασο της οποίας και σημείωσε το 1925 τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ "Πόλεμος" που υποδυόταν το ρόλο του βιολιστή, έτσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος ν΄ αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής.

Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της "Ελεύθερης Σκηνής" το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον "Άμλετ" του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.

Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί ρόλοι του Αλέξη Μινωτή ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: "Ιούλιος Καίσαρ" και "Άμλετ" του Σαίξπηρ, "Δον Κάρλος" του Σίλλερ, "Ιβάν ο τρομερός", "Πέερ Γκυντ", "Μάκβεθ", "Βασιλιάς Ληρ", "Βρυκόλακες" κ.ά.


Το 1940 παντρεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανίζονταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ.

Το 1946 ο Μινωτής εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ "Notorious" μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στη ταινία "Chase" μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα (μαζί με την Κατίνα Παξινού) για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους "Βρυκόλακες" του Ίψεν.

Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της Βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα συμμετείχε στο "Παιδί και το Δελφίνι" με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα.

Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε στις παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή ανεβάστηκε με δική του σκηνοθεσία.

Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τις τραγωδίες "Εκάβη" και "Μήδεια" του Ευριπίδη στις οποίες και πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού καθώς και τις τραγωδίες "Αντιγόνη" και "Οιδίπους επί Κολονώ" που πρωταγωνιστούσε ο ίδιος.

Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι "Μήδεια" με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας.

Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελλοδράματος (όπερας). Επίσης εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην "Ηλέκτρα" με την Μαρίκα Κοτοπούλη.

Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στη ξένη κινηματογραφική επιτυχία "Γη των Φαραώ" με την Τζόαν Κόλινς.

Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990 μένοντας πιστός στη μνήμη της συζύγου του Κατίνας Παξινού μέχρι τον θάνατό του.





Αλέξης Γκόλφης

Ο Αλέξης Γκόλφης έγινε γνωστός στο ευρύ τηλεοπτικό κοινό από το ρόλο του Μανωλιού στη σειρά "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται ", στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούσε παραπαίοντας στο κέντρο της Αθήνας.

Έκανε τα πρώτα του βήματα στον κινηματογράφο, παίζοντας πολύ μικρούς ρόλους σε ταινίες του Θανάση Βέγγου, με το όνομα "Άλεξ Γκόλφης" στους τίτλους.

Η μεγάλη του στιγμή ήταν στην τηλεόραση, όταν ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης του ανέθεσε το ρόλο του Μανωλιού- Χριστού στη συγκλονιστική σειρά από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, το 1975-76.

Εκτός από αυτή τη σειρά όμως, συμμετείχε και σε πολλές άλλες παραγωγές της ελληνικής τηλεόρασης που σημείωσαν τεράστια επιτυχία, όπως "Λόγω Τιμής" και "Η Απόδραση" 1996.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα και ο ηθοποιός έπαιρνε για χρόνια ουσίες.

Ο Αλέξης Γκόλφης είχε παραδεχθεί ο ίδιος ότι ο κόσμος τον αναγνώριζε συχνά στο δρόμο τον σταματούσε , βλέποντας στο πρόσωπό του εκείνο του Χριστού.

Η τελευταία του εμφάνιση ήταν σε μεσημεριανή εκπομπή όπου μιλούσε, με αξιοπρέπεια, για το δράμα που ζούσε. Πέθανε το 2007 σε ηλικία 59 ετών, μόνος και αβοήθητος.

Ο θάνατός του αποκαλύφθηκε έπειτα από δύο μήνες, στις 9 Οκτωβρίου 2007. Από τον Αύγουστο του 2007 ο Γκόλφης βρισκόταν στο νεκροτομείο και κανείς δεν τον είχε αναζητήσει.

Μόλις το μεσημέρι της 9ης Οκτωβρίου αποκαλύφθηκε ότι ο άτυχος ηθοποιός άφησε την τελευταία του πνοή στα μέσα Αυγούστου. Ζούσε, άστεγος και ρακοσυλλέκτης, στην πλατεία Κολιάτσου.

Η ΕΡΤ, τιμώντας την προσφορά του καλλιτέχνη και παλαιού συνεργάτη της, αποφάσισε να γίνει η κηδεία του με δαπάνη της. Η ταφή έγινε στις 11 Οκτωβρίου 2007 στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Μαρίκα Κοτοπούλη

Γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1887 στην Αθήνα. Ήταν κόρη της ηθοποιού Ελένης και του Δημήτρη Κοτοπούλη.

Εμφανίστηκε στη σκηνή βρέφος σε περιοδεία των γονέων της στο έργο "Ο αμαξάς των Άλπεων". Διακρίθηκε περισσότερο ως τραγωδός στα έργα ξένων κι Ελλήνων κλασικών συγγραφέων.

Επίσης η ερμηνεία από την Κοτοπούλη των σύγχρονων συγγραφέων θεωρείται ανεπανάληπτη. Λέγεται πως η Μαρίκα Κοτοπούλη δε διακρινόταν για την εξωτερική της εμφάνιση, ωστόσο πάνω στη σκηνή ήταν τόσο δυνατή η ταύτισή της με τους ρόλους της, που την μετέβαλλαν σε καλλονή και γοήτευε και τους πιο δύσκολους θεατές της.

Η προσφορά της στη σκηνική κληρονομιά είναι τεράστια και για πολύ θα αποτελεί παράδειγμα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας.

Εκτός από το θέατρο, η Κοτοπούλη έπαιξε και στον κινηματογράφο, στην ελληνοτουρκική παραγωγή Κακός δρόμος (1933), βασισμένη σε μυθιστόρημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου.

Η Μαρίκα Κοτοπούλη πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1954. Άλλες πηγές αναφέρουν ως ημερομηνία θανάτου την 11 Σεπτεμβρίου 1954.
Στην Αθήνα υπάρχει και το "Μουσείο Μαρίκας Κοτοπούλη" το οποίο βρίσκεται στην οδό Αλέξανδρου Παναγούλη στο Δήμο Ζωγράφου.

Μήτση Κωνσταντάρα

Η Μήτση Κωνσταντάρα (1922- 22 Δεκεμβρίου 1985), το μικρότερο παιδί της οικογένειας Κωνσταντάρα, ήταν ηθοποιός που έπαιξε σε δεύτερους ρόλους.
Ήταν αδερφή του μεγάλου ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Την ίδια σχεδόν περίοδο με τη γέννησή της έμεινε ορφανή από πατέρα, για αυτό αγαπήθηκε ιδιαίτερα από όλη την οικογένεια. Τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια της, και ιδιαίτερα ο Λάμπρος, την αντιμετώπιζαν πάντα σαν μικρό παιδί. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία οι πολύ κοντινοί της άνθρωποι την αποκαλούσαν χαϊδευτικά Μίστα.

Σπούδασε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου αποφοίτησε με άριστα και πρωτοεμφανίστηκε το 1945 στην Πρώτη Κρατική Σκηνή με το έργο Αρλεζιάννα. Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα είδος θεάτρου, τα ονομαστά Μπουλούκια. Η Μήτση υπηρέτησε αυτό το είδος με μεγάλη επιτυχία, κάτι όμως που την έκανε το μαύρο πρόβατο της οικογένειας για το δρόμο που ακολούθησε.

Το 1948, συμμετείχε στο θίασο Δημητρίου-Σκορδούλη-Κάσση,που κάνει περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη για περίπου ένα χρόνο. Για κάποιο διάστημα εγκατέλειψε το θέατρο για οικογενειακούς λόγους. Εκείνη την περίοδο έμενε στο σπίτι του αδερφού της. Το 1961 επανέρχεται στο θέατρο αρχικά μόνη της στο θίασο της Μαίρης Αλκαίου και του Βασίλη Διαμαντοπούλου, στο έργο "Ένα Δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" και ακολουθεί το έργο "Πέντε στρέμματα Παράδεισος" κ.α.

Από το 1964 και μετά, άρχισε να παίζει με τον αδερφό της Λάμπρο, σε θέατρο και σινεμά, σε παραστάσεις όπως "Μια Κυρία Ατυχήσασσα" (που στο σινεμά μεταφέρθηκε με τον τίτλο "Ο Στρίγκλος που έγινε αρνάκι"), "Τι 30, Τι 40, Τι 50", "Υπάρχει και φιλότιμο" κ.α.

Τα πιο πολλά από αυτά τα έργα πήγαν και στον κινηματογράφο με άλλο τίτλο. Η Μήτση κοντά στον Λάμπρο ξέφυγε από την ανωνυμία και μαζί γυρίσανε περίπου 30 ταινίες.

Τη δεκαετία του '70 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο στα έργα "Αλκιβιάδης" του Ν. Τουτουντζάκη, "Δικαίωση" του Νίκου Ζακοπούλου" και πολλά άλλα έργα.

Έκανε όμως και αυτόνομη καριέρα και στην τηλεόραση τη δεκαετία του '70 σε σειρές όπως: "Λούνα Παρκ", "Εκείνες Και Εγώ","Μεθοριακός Σταθμός", Παλιατζήςκ.α.

Όταν το 1985 πέθανε ο Λάμπρος, η Μήτση έπεσε σε μεγάλη κατάθλιψη. Πέθανε πιθανόν από ανακοπή καρδιάς στον ύπνο της, έξι μήνες μετά. Κηδεύτηκε στον οικογενειακό τάφο στο Α΄ Νεκροταφείο.

Κώστας Πρέκας

Γεννήθηκε στο Αιγάλεω το 1941. Στα νεανικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και υπήρξε πρωταθλητής του Ολυμπιακού στις καταδύσεις για δέκα ολόκληρα χρόνια.

Στη συνέχεια σπούδασε στη "Σχολή Θεάτρου" του Κ. Μιχαηλίδη (1964). Ξεκίνησε την καριέρα του από τον κινηματογράφο παίζοντας το 1960 στην ταινία του Ορ. Λάσκου Νύχτες στο Μιραμάρε.

Το 1967 έπαιξε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό του ρόλο στην ταινία Η Μοίρα μιας Γυναίκας της Ρ. Γαλάνη και ένα χρόνο αργότερα έρχεται η καταξίωση με την ταινία του Ντ. Δαδήρα Στα Σύνορα της Προδοσίας, με την οποία κέρδισε το βραβείο Α ανδρικού ρόλου στο ΦΕΚΘ 1968.

Μέχρι σήμερα έχει εμφανιστεί σε 20 ταινίες, μερικές από τις οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Όχι (1969), Η Ζούγκλα των Πόλεων (1970), Ο Επαναστάτης Ποπολάρος (1971), Ψυχή και Σάρκα (1974) κ.α.

Στο θέατρο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1964 με το θίασο του Κ. Μουσούρη και το έργο Οι τρεις Αδελφές του Τσέχωφ. Στο Θίασο αυτό έμεινε επτά χρόνια και στη συνέχεια συνεργάστηκε με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου αλλά και με το "Εθνικό". Το 1971 ίδρυσε δικό του θίασο και από το 1988 υπηρέτησε το κλασικό ρεπερτόριο.

Γιώργος Σίσκος

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε το Αθηναϊκό Κολέγιο Ηλιουπόλεως και αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν.

Ξεκίνησε τη θεατρική του καριέρα τον χειμώνα του 1970, στο Πειραματικό Θέατρο της Μαριέττας Ριάλδη, με το έργο του Αχιλλέα Τσουράκη ¨Εγώ και ο εαυτός μου¨ και το ίδιο καλοκαίρι έλαβρ μέρος στους ¨Όρνιθες¨ του Αριστοφάνη του Θεάτρου Τέχνης, σε διδασκαλία του Κάρολου Κουν.

Στην 30χρονη θητεία του στο Θέατρο συνεργάστηκε με τους θιάσους «Καρέζη – Καζάκου», «Μυράτ – Ζουμπουλάκη», «Αναλυτή – Ρηγόπουλου», «Βουτσά – Κοντού», Ζωής Λάσκαρη κ.λπ.

Διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών (1995-2002/2005-2007), του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας – Φεστιβάλ Φιλλίπων – Θάσου και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κέρκυρας (2004-2006).

Πήρε μέρος σε πλήθος παραστάσεων, με έργα των παρακάτων συγγραφέων:Αισχύλος – Σοφοκλής – Ευριπίδης – Αριστοφάνης – Μπρεχτ – Πάμπλο – Νερούντα – Πιραντέλο – Φελισιέ Μαρσώ – Σώμερσετ Μωμ – Γιώργου Ρούσσου – Σακελάριου – Ψάθα και άλλων.

Έδωσε παραστάσεις, συμμετέχοντας στο θιασαρχικό σχήμα στα Θέατρα Ακάδημος, Αναλυτή, Αθηνών, Λουζιτάνια, Φλωρίντα, Μουσούρη, Μετροπόλιταν, Μινώα, Όρβο κλπ. και περιόδευσε με μεγάλους και προσωπικούς θιάσους σε όλη την Ελλάδα.

Λυκούργος Καλλέργης

Ο Λυκούργος Καλλέργης του Σταύρου είναι Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης και βουλευτής. Γεννήθηκε στο Χουμέρι Μυλοπόταμου Ρεθύμνου Κρήτης τον Μάρτιο του 1914. Μετοίκησε στην Αθήνα σε ηλικία 10 ετών. Έκανε σπουδές θεάτρου και πρωτοεμφανίστηκε στη Λαϊκή Σκηνή του Καρόλου Κουν το 1934 στο έργο Ερωφίλη του Χορτάτση.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και επί 10 χρόνια πρωταγωνιστής του Θεάτρου Τέχνης. Επίσης πρωταγωνιστικό στέλεχος σε διάφορους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου της Αθήνας καθώς επίσης και επί 18 χρόνια πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου του οποίου και διατέλεσε καθηγητής της Δραματικής Σχολής.

 Ο Λ.Κ. εργάσθηκε ακόμη και ως σκηνοθέτης τόσο στο θέατρο όσο και στη τηλεόραση αλλά και ως πρωταγωνιστής στο κινηματογράφο και στη τηλεόραση. Έχει ερμηνεύσει σημαντικούς ρόλους τόσο του ελληνικού όσο και του διεθνούς δραματολογίου όπως Σαίξπηρ, Άντον Τσέχωφ, Ίψεν, Μαξίμ Γκόρκι, Πιραντέλο, Νικολάι Γκόγκολ κ.ά. Έχει επίσης κάνει αρκετές μεταφράσεις έργων των προηγουμένων καθώς και του Πρίσλεϊ.

Μετά τη μεταπολίτευση ασχολήθηκε με την πολιτική και το 1977 και εξελέγη Βουλευτής του ΚΚΕ στη Α΄ Περιφέρεια Αθηνών.

Είναι μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών που για μια 10ετία υπήρξε γενικός γραμματέας και για λίγο διάστημα Πρόεδρος. Επίσης υπήρξε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος – Ακροάματος καθώς και Αντιπρόεδρος του Ταμείου Συντάξεως ηθοποιών.

Στο διεθνή χώρο είχε λάβει μέρος στα Συνέδρια για την Ειρήνη στη Φραγκφούρτη (1976) και τη Σόφια (1977). Στις 14 Μαΐου 2007 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Λυκούργος Καλλέργης είχε παντρευτεί την ηθοποιό Μαρία Φωκά.

Θάνος Λειβαδίτης

Ο Θάνος Λειβαδίτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής, γεννήθηκε στη Λαμία το 1934. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Αθηνών (στο εργαστήρι του ζωγράφου Γιάννη Μόραλη).
Το 1959 τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου παραμένοντας σ΄ αυτό μέχρι το 1972. Υπήρξε πρωταγωνιστικό στέλεχος παίζοντας σε πολλούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς (όπως η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, η Κυβέλη, ο Χριστόφορος Νέζερ , ο Στέλιος Βόκοβιτς, ο Θάνος Κωτσόπουλος, ο Δημήτρης Χορν, η Άννα Συνοδινού, η Ελένη Χατζηαργύρη, η Αντιγόνη Βαλάκου κ.ά.).

Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1959 στο «Φιλάργυρο» του Μολιέρου, ερμηνεύοντας το Βαλέριο. Ακολούθησε ο ρόλος του Αίμωνα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, του Νεοπτόλεμου στο «Φιλοκτήτη», του Μάλκομ στο «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, του αγγελιαφόρου στον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, του Μενοικέα στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη κ.ά.

Ο Θάνος Λειβαδίτης είχε συμμετάσχει σε διεθνή θεατρικά φεστιβάλ, όπως στο Teatre de Nations (Παρίσι) το 1962, στο World Theater Season (Λονδίνο) το 1966.
Έγραψε παράλληλα 30 σενάρια για το κινηματογράφο και πρωταγωνίστησε σε 24 ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές (ταινίες). Στις ταινίες του συμπρωταγωνιστούσε σχεδόν πάντα με την αξέχαστη ηθοποιό Μέμα Σταθοπούλου.

Περισσότερο γνωστός όμως έγινε από τη τηλεοπτική του καρίέρα που άρχισε το 1974 με τη τότε μεγάλη επιτυχία «Οι Δίκαιοι» (σειρά που κράτησε 3 χρόνια) την οποία ακολούθησαν σειρά επιτυχιών όπως «Οι Αξιόπιστοι» 1981, «Οι Ιερόσυλοι» 1983, «Η Βεντέτα» 1987, «Η Έκτη Εντολή» 1989, «Η Δίκη» 1991, και «Η Οργή των Θεών» το 1994.

Σεναριογράφος και πρωταγωνιστής στους ρόλους του δικηγόρου Άγγελου Καρνέζη, του δημοσιογράφου Άρη Μαρτέλη προκειμένου να συμβάλει στην απονομή της δικαιοσύνης.

Τιμήθηκε με το Κορφιάτικο Βραβείο Σεναρίου το 1984 για το σίριαλ «Οι Ιερόσυλοι».

Πέθανε την 1η Σεπτεμβρίου 2005 σε ηλικία 71 ετών στην Αθήνα. Κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο μαζί με τον αδερφό του, τον γνωστό ποιητή Τάσο Λειβαδίτη. Δεν είχε παιδιά, ενώ είχε μακροχρόνιο δεσμό με την παρτενέρ του Μέμα Σταθοπούλου.

Νίκος Απέργης

Ο Νίκος Απέργης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε Θέατρο στην Ανώτερη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου.(αποφοίτησε το 1969) και ασχολήθηκε επαγγελματικά στο θέατρο, το ραδιόφωνο την Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο κυρίως ως Ηθοποιός, αλλά και με πολλές ιδιότητες.

(Συγγραφέας, Σκηνογράφος, Βοηθός σκηνοθέτη και Θεατρικός επιχειρηματίας) Από το 1982  ασχολείται παράλληλα, με το Marketing και την Διαφήμιση.

Παντρεύτηκε την ηθοποιό Μαίρη Κυβέλου  και απέκτησε ένα γιο τον Αντώνη.

O Νίκος Απέργης πέθανε 4/2/12

Παϊτατζή Άννα

Γεννήθηκε το 1923 στην Κωνσταντινούπολη και έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στη τηλεοπτική σειρά "Λούνα Παρκ", όπου συμπρωταγωνιστούσε στο πλευρό του Διονύση Παπαγιαννόπουλου.

Μαζί του έπαιξε σε 8 ταινίες. Πρωτοεμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη το 1959 με την ταινία ''Γαμήλιες περιπέτειες''. Ανάμεσα στις ταινίες που συμμετείχε ξεχωρίζουμε: 'Έξω οι κλέφτες'', ''Ένας ιππότης για τη Βασούλα'', ''Για ποιον χτυπάει η κουδούνα'', ''Ο Γίγας της Κυψέλης''.

Τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση, σε ρόλο guest, στο remake της σειράς ''Εκείνες κι εγώ'' στο πλευρό του Γιάννη Μπέζου που υποδυόταν τη θεία του «Ζάχου Δόνγκανου» .

Πέθανε τηs 2.7.09 σε ηλικία 87 ετων.

Χάρης Ρώμας

Ο Χάρης Ρώμας,γεννήθηκε ως Χαράλαμπος Ρασσιάς στον Πειραιά στις 23 Μαρτίου 1960.

Είναι Έλληνας,ηθοποιός και σεναριογράφος της τηλεόρασης και του κινηματογράφου.

Ο Χάρης Ρώμας είναι ένας ηθοποιός,όπου έχει γράψει τη δική του ιστορία στην Ελληνική τηλεόραση,με πολλά σήριαλ που έκαναν επιτυχία,παρόλο που έχει ακούσει πολλές κακές κριτικές για την προσωπική του ζωή,όσο και για τα επαγγελματικά του.
 
Στον κινηματογράφο τον έχουμε απολαύσει στην Γλυκιά συμμορία(1983),το Μπορντέλο(1985),τις γυναίκες δηλητήριο(1993) και το Ροζ ολοταχώς(2001).

Ο Χάρης Ρώμας μέχρι το 2008 ήταν συγγραφικό δίδυμο με την Άννα Χατζησοφιά και είχαν κάνει μαζί 8 τηλεοπτικές σειρές.Το 2009 χωρίστηκαν.

Τηλεοπτικά τον έχουμε δει στο Μάμα μία (1990-1991) ANT1 ,στο Ελλάς Παλλάς (1991-1992) ANT1 ,στο Οι μεν και οι δεν (1993-1996) ANT1, στον κακό βεζίρη (1997-1998) Mega ,στο Κωνσταντίνου και Ελένης (1998-2000) ANT1 ,στοΛίφτινγκ (2000-2002) ANT1 ,στο καφέ της Χαράς (2003-2006) ANT1 ,στοΔεληγιάννειο παρθεναγωγείο (2007-2008) ΑΝΤ1 και στον αποτυχημένο Dr Ρούλης (2009) ΑΝΤ1.

Έχει κάνει πολλές θεατρικές επιτυχίες . ( Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας,Πολύ κακό για το τίποτα,Βασιλικοί με τα Τρούλου,Οι ράγες πίσω μου.Τον έχουμε δει στην Επίδαυρο να ανεβάζει τους Βατράχους του Αριστοφάνη.Έχει δεχτεί απειλητικό σημείωμα από Αντιναζί για το σήριαλ Δεληγειάννειο Παρθεναγωγίο.

Δεν φοβάται να δίνει συνεντεύξεις σε μικρά και τοπικά κανάλια.Έχει χαρακτηριστεί ως στριμμένος των σειρών ,όπου πρωταγωνιστεί.Έχει περάσει μαζί μας πρωτοχρονιά με τη σειρά Μεν και οι δεν,άλλα και πριν λίγα χρόνια με την Έλενα Παπαρίζου.

Ο Χάρης Ρώμας είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός,όπου έχει γράψει τη δική του ιστορία.

Δημήτρης Ροντήρης

Γεννήθηκε το 1899 στον Πειραιά. Κατ' αρχήν εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, την οποία, μετά από διετή φοίτηση, εγκατέλειψε για χάρη της νομικής του σπουδής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Την θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε το έτος 1919 ως ηθοποιός. Στη συνέχεια μετέβη στην Αυστρία, όπου και σπούδασε θέατρο, ιστορία τέχνης και αρχαία ελληνική φιλολογία. 

Στη συνέχεια μετέβη στο Βερολίνο παρά τον μεγάλο σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρντ. Επανήλθε στην Ελλάδα και διορίσθηκε το 1933 σκηνοθέτης στο Βασιλικό θέατρο αλλά και στο «Θέατρο Ωδείου», όπου εμφανίστηκε πρώτα ως σκηνοθέτης, με το μουσικό δράμα του Καλομοίρη «Το δαχτυλίδι της μάνας». 

Αργότερα διετέλεσε σκηνοθέτης του Εθνικού Θεάτρου, του οποίου ανέλαβε και τη διεύθυνση κατά τους χρόνους 1946-1950 και 1953-1955. Το 1950 ίδρυσε την «Ελληνική Σκηνή» και το 1957 το «Πειραϊκό Θέατρο», επικεφαλής του οποίου έκανε περιοδείες σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Βόρειας και Νότιας Αμερικής και της Ασίας, όπου παρουσίασε θεατρικές παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας.

Σκηνοθέτησε πολλά έργα του παγκόσμιου κλασικού αλλά και νεότερου δραματολογίου, μεταξύ των οποίων 11 έργα του Σαίξπηρ καθώς και πολλές αρχαίες τραγωδίες. 

Η σκηνοθεσία του στην Ηλέκτρα και στον Άμλετ, τα οποία ο θίασος του Βασιλικού Θεάτρου ανέβασε το 1939 στην Αγγλία και τη Γερμανία, προκάλεσε τις πλέον ενθουσιώδεις κριτικές των ειδικών του χώρου. 

Ιδιαίτερα η παράσταση της τριλογίας του Αισχύλου Ορέστεια στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το 1949, παρουσία της πολιτειακής και πολιτικής αρχής της χώρας, θεωρήθηκε ως εξαιρετικό καλλιτεχνικό επίτευγμα.

Πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου 1981.

Νίκος Ρίζος

Ο μεγάλος κωμικός Νίκος Ρίζος γεννήθηκε στην Άρτα το 1924. Πρωτοεμφανίστηκε στην επιθεώρηση του Αλέκου Σακελλάριου «Άνθρωποι, άνθρωποι» το 1948, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», μαζί με τη Σπεράντζα Βρανά στο νούμερο «Το τραμ το τελευταίο». 

Στα χρόνια που ακολούθησαν συμμετείχε σε διάφορους θιάσους και το 1959 δημιούργησε δικό του, μαζί με τους Γιάννη Γκιωνάκη και Τάκη Μηλιάδη, με τους οποίους συμπρωταγωνίστησε στις επιθεωρήσεις των Δημήτρη Βασιλειάδη και Ναπολέοντα Ελευθερίου «Ομόνοια πλατς-πλουτς» και «Μαντουμπάλα».

 Με τους ίδιους συνθιασάρχες και τις αδελφές Καλουτά έπαιξε στο θέατρο «Κυβέλης» στις επιθεωρήσεις «Καινούργια Αθήνα», «Άνθρωποι του '60» και στη μουσική κωμωδία του Στέφανου Φωτιάδη «Ζητείται τεμπέλης». Το καλοκαίρι του 1960 συνεργάστηκε με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Γιάννη Γκιωνάκη, Τάκη Μηλιάδη και Ρένα Βλαχοπούλου, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», στο έργο του Γ. Γιαννακόπουλου «Κάθε καρυδιάς καρύδι».

Το 1961 δημιουργήθηκε η θιασαρχική τριάδα «Βασίλης Αυλωνίτης - Γεωργία Βασιλειάδου - Νίκος Ρίζος», που διατηρήθηκε, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, έως το 1965, παρουσιάζοντας διάφορες κωμωδίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία για τους μετανάστες. Το 1986 μετέτρεψε τον κινηματογράφο «Άστορ» της οδού Σταδίου σε θέατρο, το οποίο λειτούργησε υπό την καλλιτεχνική διεύθυνσή του έως το 1990. Από το '90 και μετά άρχισε να συνεργάζεται και πάλι με άλλους θιάσους.

Ο Νίκος Ρίζος έκανε και πολλές κινηματογραφικές ταινίες, που φτάνουν τις 300. Ξεχωρίζουν: «Η Αγνή του λιμανιού» (1952) και «Το σοφεράκι» (1953) του Γιώργου Τζαβέλλα, «Χαρούμενο ξεκίνημα» (1954) και «Τζο, ο τρομερός» (1955) του Ντίνου Δημόπουλου, «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959) του Νίκου Τσιφόρου, «Η κόμισσα της φάμπρικας» (1969) του Ντίμη Δαδήρα, «Ο αισιόδοξος» (1973) του Κώστα Καραγιάννη, «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» (1969), «Ο γίγας της Κυψέλης» (1968), «Συμμορία εραστών» (1972) του Βαγγέλη Σερντάρη κ.ά.

Στη μικρή οθόνη πρωταγωνίστησε μαζί με τη Μάρθα Καραγιάννη στη σειρά «Ο δρόμος» του Κώστα Λυχναρά, σε σενάριο Κώστα Πρετεντέρη, καθώς και στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη «Η αίθουσα του θρόνου», στο MEGA.

Πέθανε στις 20 Απριλίου του 1999, σε ηλικία 75 χρόνων.

Κώστας Ρηγόπουλος

Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου, ο Κώστας Ρηγόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1954 στο θίασο Καλλέργη - Σκούρα, στο έργο «Πεγκ καρδούλα μου» του Τ. Μάινερς, ενώ την ίδια χρονιά συνεργάστηκε και με το θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν για το έργο «Φτωχό σαν Σπουργιτάκι». Τα επόμενα οκτώ χρόνια συνεργάστηκε με κορυφαία ονόματα του θεάτρου, όπως η Κατερίνα, ο Μάνος Κατράκης, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Λυκούργος Καλλέργης και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και συμμετείχε στις ομάδες μεγάλων θιάσων όπως του Μποστ και της Μιράντας.

 Γύρω στα 25 του χρόνια και στις πρόβες που γίνονταν στο θέατρο «Κυβέλη», γνωρίστηκε με τη 18χρονη τότε Κάκια Αναλυτή. Παντρεύτηκαν τρεις μήνες αργότερα και αποτέλεσαν το μακροβιότερο ζεύγος του ελληνικού θεάτρου. Μαζί απέκτησαν μία κόρη, τη Ζωή, η οποία ακολούθησε τα επαγγελματικά βήματα των γονιών της.

Το 1962 ο Κώστας Ρηγόπουλος συγκρότησε τον δικό του θίασο, με τη συνεργασία του Γιάννη Αργύρη, στο Θέατρο Διάνα, με το έργο «Μια πόρτα δραχμές... 500». Ένα χρόνο αργότερα, μαζί με τη σύντροφο της ζωής του δημιούργησαν το δικό τους θεατρικό σχήμα, στη δική τους σκηνή, το θέατρο «Αναλυτή». Το έργο που σημάδεψε την καριέρα του ήταν το «Αγάπη μου Ουάουα», το οποίο έπαιξε με την Κάκια Αναλυτή για έξι συνεχόμενα χρόνια (1967-1972), γεγονός που το ανέδειξε σε μία από τις εμπορικότερες επιτυχίες του ελληνικού θεάτρου.

Μαζί με τη σύζυγό του ή μόνος -κυρίως τα τελευταία χρόνια που εντάχθηκε ξανά στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου- ο Κώστας Ρηγόπουλος εμφανίστηκε μεταξύ πολλών άλλων στα έργα: «Η Βίλα των Οργίων», «Ο επιθεωρητής έρχεται», «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» κ.ά. καθώς και σε αρκετά έργα ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, όπως τα: «Παραμύθι χωρίς Όνομα» του Kαμπανέλλη, «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Κεχαΐδη - Χαβιαρά, «Ωραία Φάση» του Χρηστίδη, «Σε φιλώ στη μούρη» του Διαλεγμένου και «Βασιλικός» του Αντώνιου Μάτεσι.

Έντονο παρών είχε και στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας σε περισσότερες από 30 ταινίες, όπως οι: «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» (1959), «Το ραντεβού της Κυριακής» (1960), «Σταχτοπούτα» (1960), «Χωρίς Ταυτότητα» (1962) κ.ά. Παράλληλα, συμμετείχε και σε πολυάριθμες τηλεοπτικές εκπομπές.

Πέθανε στις 14 Ιανουαρίου του 2001, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο.