Στιχουργοί.

ΘΕΙΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΜΗΣ

Γεννήθηκε το 1929. Ερμήνευε πάντα πολύ μικρούς ρόλους στις ταινίες που συμμετείχε.

Ήταν πετυχημένος στιχουργός και συνδέθηκε πολύ με τον Τόλη Βοσκόπουλο, αφού ήταν αυτός που έγραψε τους στίχους στις μεγάλες του επιτυχίες ''Πριν χαθεί το όνειρό μας'', ''Αποκοιμήθηκα'',, ''Οι αναμνήσεις'' κλπ.

Συνεργάστηκε με μεγάλους συνθέτες, όπως με τους Χατζηνάσιο, Ζαμπέτα, Κατσαρό, Παπαδημητρίου, Νικολόπουλο κλπ .

Πέθανε στις 8 Απριλίου 2010.

ΨΥΧΟΓΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Ο Γιώργος Ψυχογιός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Άρχισε την μελέτη του στο ακορντεόν στην ηλικία των 14 ετών στο «Ελληνικό Ωδείο», δίπλα στην κα Τσεκούρα -Καραγιαννίδου, όπου κι αποφοίτησε το 1987 αποσπώντας Πτυχίο με ΄Αριστα Παμψηφεί και Διάκριση. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πρότυπο Πειραματικό Ωδείο με τη Σολίστ Αγαθή Λεμονή και τελείωσε την φοίτησή του δίπλα στον Γεράσιμο Κάκαλη, αποσπώντας δίπλωμα σολίστ πιάνου με ‘Αριστα Παμψηφεί, Α΄ Βραβείο και Εύφημο Μνεία εξαιρετικής ιδιοφυίας.

Ο Γιώργος συνέχισε τις σπουδές του στα ανώτερα θεωρητικά της μουσικής με τον συνθέτη και πιανίστα Μάνο Σκαρβέλη. ΄Εχει επίσης παρακολουθήσει σεμινάρια σύγχρονης ανάλυσης και σημειογραφίας, διεύθυνσης ορχήστρας και έχει λάβει μέρος σε σεμινάρια πιάνου και μουσικής δωματίου με διακεκριμένους ξένους πιανίστες (Οxana Yablonskaya, Ellen Traganas , Lev Vlanskeko, Duo Ganev, Vovka Ashkenazy).

O Γιώργος παράλληλα με την πιανιστική του καριέρα γύρω από το χώρο της κλασικής μουσικής, εξασκεί με διακρίσεις την τέχνη της Jazz και του Αυτοσχεδιασμού.

Επίσης, είναι καθηγητής πιάνου για έντεκα συνεχή έτη σε ωδεία και μουσικές σχολές.

Έχει δημιουργήσει και διευθύνει από το 1998 την Ορχήστρα και Χορωδία των φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Από το 2004 είναι συνεργάτης του Μίμη Πλέσσα και εμφανίζεται μαζί του σε κορυφαίες διοργανώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

ΧΑΤΖΗΝΑΣΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Ο Γεώργιος Χατζηνάσιος του Αγαπίου είναι συγχρονος Έλληνας μουσικοσυνθέτης. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Ιανουάριο του 1945. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του σπούδασε στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και συνέχισε στην Αθήνα στο Ωδείο Αθηνών και στο Εθνικό Ωδείο. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι όπου και μετεκπαιδεύτηκε στη σύνθεση και ενορχήστρωση.

Ο Γεώργιος Χατζηνάσιος έχει γράψει πολλές συνθέσεις που περιλαμβάνονται σε δίσκους μακράς διαρκείας (LP) όπως "Διαδρομή", "Άσπρο μαύρο", "Έχει ο Θεός", "Αντιθέσεις", "Λεύκωμα", "Μάθημα σολφέζ", "Great Greek Composers" κ.ά. Επίσης έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο στις ταινίες "Εσύ κι εγώ", "Αγκίστρι", "Αιχμάλωτοι του μίσους" καθώς και τη μουσική υπόκρουση σε 13 άλλες ταινίες. Αλλά και στο θέατρο η μουσική προσφορά του είναι σημαντική με πλήθος τραγουδιών και μουσικής σε διάφορα είδη θεατρικών παραστάσεων.

Είναι μέλος της Εταιρίας Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, του Britico (Αγγλίας), της Performing Right Society και της Ανωνύμου Εταιρίας Πνευματικής ιδιοκτησίας. Επίσης έχει δώσει πολλά κονσέρτα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως στο "Carnegie Hall" της Νέας Υόρκης το 1972 και στο "Concert House" της Βιέννης το 1973. Έχει τιμηθεί με "Χρυσό Δίσκο" το 1975, "Χρυσή Νότα" από την εταιρία International Phonogram, Β΄ Βραβείο σύνθεσης και ενορχήστρωσης στο 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης,βραβείο "Rose D'Or" το 1980 για το τραγούδι "Όταν γύρω νυχτώνει" καθώς και με πολλές άλλες διακρίσεις.

Επιπλέον έχει συνεισφέρει στη μουσική επένδυση πολλών τηλεοπτικών σειρών της κρατικής και της ιδιωτικής τηλεόρασης ("Μαύρη Χρυσαλλίδα","Ακριβή μου Σοφία","Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη","Τμήμα Ηθών",Το γελοίον του πράγματος","Ταύρος με Τοξότη","Δρόμοι της πόλης","Άγγιγμα Ψυχής","Σύνορα Αγάπης","Στα φτερά του έρωτα","Φιλί Ζωής","Το παιχνίδι της συγνώμης",'Ο Φάρος" κλπ),πολλές από τις οποίες έγιναν μεγάλες δισκογραφικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες.

Ο Γεώργιος Χατζηνάσιος ομιλεί επίσης αγγλικά και είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών.

ΧΑΛΑΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

Προσωπικότητα της Ελλ. Μουσικής και εν γένει του σύγχρονου Ελληνισμού, με τεράστια εθνική προσφορά. Συνθέτης και μουσικολόγος (από οικογένεια ερασιτεχνών μουσικών υψηλού επιπέδου) μεγάλωσε στην Κρήτη.

Kατόπιν έκανε μερικά μαθήματα βυζ. μουσικής με τον Απ. Βαλληνδρά, αλλά από το 1964 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και σπούδασε μαθηματικά, κυβερνητική και μουσικό αυτοματισμό (École Pratique des Hautes Etudes). Το 1969 επέστρεψε και άρχισε να ερευνά σε βάθος τη βυζ. μουσική. Η διδακτορική του διατριβή (Παν/μιο του Βενσέν) είχε ως θέμα τη δομική ανάλυση της βυζ. μουσικής.

Από το 1970 είναι μέλος του Παρισινού "Κέντρου Μαθηματικών Σπουδών Μουσικού Αυτοματισμού". Όταν επέστρεψε, ίδρυσε την «Ορχ. παλαιών παραδοσιακών και πρωτότυπων Οργάνων» (κατασκευάζοντας πολλά από αυτά τα όργανα μόνος του) και παρουσίασε παντού (σε εσωτερικό-εξωτερικό) την "Κοσμική βυζ. μουσική».

Η 17μελής ορχήστρα του, μετονομασμένη σε «Ορχ. λεπτών οργάνων αρχαίου και βυζαντινού ρεπερτορίου» λειτούργησε για αρκετό διάστημα υπό την αιγίδα της Τράπεζας Μακεδονίας-Θράκης, ενώ πρόσφατα (1999) τέθηκε υπό την οικονομική στήριξη του Δήμου Θεσ/νίκης.

ΧΑΙΡΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο Χρήστος Χαιρόπουλος, του Κωνσταντίνου, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, σπουδαίος μουσικοσυνθήτης και λογοτέχνης.

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1909. Σπούδασε νομικά και από πολύ νέος ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Το 1936 εξέδωσε μαζί με άλλους την εβδομαδιαία επιθεώρηση "Σαββατοκύριακο", και από το 1938 ανέλαβε την εφημερίδα του πατέρα του "Χρόνος". Κατά τη διάρκεια της κατοχής εργάσθηκε σε διάφορα περιοδικά όπως "Εβδομάς", "Μπουκέττο", "Θησαυρός" κ.ά. Μετά την απελευθέρωση επανήλθε στις εφημερίδες "Καιροί", "Αλλαγή", "Αθηναϊκή", "Έθνος", "Ακρόπολη", "Βραδυνή", "Εμπρός". Τότε άρχισε και τη καλλιτεχνική συνεργασία με τα περιοδικά "Φαντάζιο", "Φαντασία", "Πάνθεον" κ.ά.

Παράλληλα όμως με τη δημοσιογραφία άπό το 1928 αρχίζει να ασχολείται με την οπερέτα όπου και έγραψε τις οπερέτες: "Ντόλυ ...αν μ΄ αγαπούσες", "Η βασιλοπούλα της πλάκας", "Μοδιστρούλες της Αθήνας", "Το λαχείο", "Φτερό στον άνεμο" κ.ά.

Το 1936 ασχολήθηκε εκτός των παραπάνω και με το επιθεωρησιακό θέατρο όπου και έγραψε σε συνεργασία με άλλους την επιθεώρηση "Ντόπιο Πράμα". Εκτός όμως και από τις θεατρικές συγγραφικές του ασχολίες άρχισε να γράφει και ελαφρά τραγούδια, όπως: "Γυναίκες - γυναίκες", "Όνειρο ήταν και πάει", "Πάολα", την πασίγνωστη "Ψαροπούλα", καθώς και μουσική και σενάρια ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου.

Επίσης ο Χρήστος Χαιρόπουλος ως λογοτέχνης έγραψε περίπου 100 μυθιστορήματα όπως "Μικρή Μαμά", "Ένα κορίτσι μέσ΄ τη βροχή" κ.ά., ιστορικά αναγνώσματα όπως "Δούκισσα της Πλακεντίας", "Μαντώ Μαυρογένους" κ.ά., καθώς και πολλά διηγήματα, ποιήματα και ιστορικές έρευνες.

Ο Χρήστος Χαιρόπουλος ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και επίσης της Société des Auteurs, Compsiteurs, Editeurs de Mousique, κ.ά. Μιλούσε επίσης αγγλικά, γαλλικά και ήταν κάτοικος Αθηνών. Πέθανε στις 8 Οκτωβρίου του 1992.

ΦΩΤΙΑΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

Δημοφιλής σύγχρονος μουσικός και εξαιρετικά επιτυχημένος τραγουδοποιός (μόνο μουσική). Μελέτησε πιάνο με την Ελ. Ζιώγα.

Κατόπιν επαιζε μπάσο και μετείχε στα φωνητικά των "Βορείων" των «Fratelli», των «Αrtomics» και των "Νοστράδαμος" (που εκείνος συγκρότησε το 1972).

Με το τραγούδι «Δώσ’ μου το χέρι σου» πήρε το 1972 βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη στο Φεστιβάλ Ελλ Τραγουδιού της Θεσ/νίκης.

Στη συνέχεια συνέθεσε δημοφιλή ελαφρολαϊκά τραγούδια, που ερμηνεύτηκαν συνήθως από τη σύζυγό του Γλυκερία o πρώτος δίσκος τους κυκλοφόρησε το 1980 με τίτλο "Στα μάτια κοίτα με", περιέχοντας 12 λαϊκά τραγούδια και μπαλάντες).

Τα τέλη της δεκαετίας του 1980 τον βρήκαν επαγγελματία παραγωγό στη «Warner Music» και παράλληλα μαέστρο σε ορχ. κοσμικών Κέντρων.

Από το 1993 είναι ιδιοκτήτης της ανεξάρτητης δισκογραφικής Εταιρείας «Eros Music» (με σημαντική παρουσία στον Χώρο και με συνεργάτες όπως Ανωγειανάκης Φοίβος, ο Δ. Κόκοτας, κ.ά.)

ΧΑΤΖΗΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ

Πολυβραβευμένος μαέστρος και συνθέτης της ελαφράς μουσικής, γιος του Νίκου και της Μίνας Χατζηαποστόλου. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο (1948-53): αρμονία με τον Μ. Κουτούγκο, πιάνο με τους Μαρία Καλαντζάκου - Γ. Γεωργιάδη, και σύνθεση με τον Λ. Ζώρα. Πήρε πτυχίο αρμονίας και δίπλωμα σύνθεσης.

Από το 1954 ώς το 1963 ήταν υπάλληλος του Μουσικού Τμήματος του ΕΙΡ. Από το 1963 ώς το 1988 ήταν τμηματάρχης ελέγχου μουσικών τεμαχίων και κιν/γραφικών ταινιών στη Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών. Παράλληλα, στο διάστημα 1965-68, εργάστηκε ως πιανίστας-μαέστρος σε αθηναϊκά κοσμικά Κέντρα.

Έχει γράψει εκατοντάδες τραγούδια (τα πλείστα των οποίων --περίπου 450-- έχουν κυκλοφορήσει σε δίσκους) καθώς και μουσική για το θέατρο και τον κιν/γράφο. Έχει διευθύνει πολλές Ελαφρές Ορχ. (σε Ελλάδα-εξωτερικό) και ανελλιπώς την Ελαφρά Ορχ. της Ραδιοφωνίας.

Μέλος της ΕΕΜ (από το 1957), μέλος του «Συλλόγου Αθηναίων» (από το 1968), μέλος ΔΣ της ΕΔΕΤ (από το 1984), μέλος του ΠΜΣ (από το 1990), μέλος της Εταιρείας Ελλ. Θεατρικών Συγγραφέων (από το 1993) και μέλος του Κέντρου (μελέτης και έρευνας του ελλ. θεάτρου) του Θεατρικού Μουσείου (1999). Έχει βραβευτεί στα Φεστιβάλ Τραγουδιού: του ΕΙΡ (1961), της Θεσ/νίκης (1965, 1966, 1967, 1970 και 1976), με Β' βραβείο Αθηναϊκού Τραγουδιού (1962), με Α' διεθνές βραβείο («χρυσός δίσκος») Ελαφρού Τραγουδιού Μάλτας (1971), με Γ' βραβείο της γαλλικής Ακαδημίας Lutece.

Έχει επίσης διακριθεί στην «Ολυμπιάδα του Τραγουδιού» (Αθήνα 1969) και στο Φεστιβάλ Παγκόσμιου Ελαφρού Τραγουδιού του Τόκυο (1970), και έχει τιμηθεί από τον Σύλλογο Ελλ. Λογοτεχνών (1972) και την Πανελλήνια Πνευματική Εκπολιτιστική και Καλλιτεχνική Ένωση (2000).

Συνεργάστηκε και δισκογράφησε με πολλά λαμπρά αστέρια του Ελαφρού Πενταγράμμου (Τ. Μαρούδα, Σ. Παναγόπουλο, Ν. Κωνσταντοπούλου, Λάουρα, Λ. Σακελλαρίου, Γ. Πάριο, κ.ά.). Έγραψε τη μουσική κιν/γραφικών ταινιών, όπως: «Το μεγάλο μυστικό» (1963), «Ο άσωτος» (1963), «Είναι βαρύς ο πόνος μου» (1965), «Ησαΐα χόρευε» (1966), κ.λπ.

Τα δημοφιλέστερα τραγούδια του: "Εγώ θα κόψω το κρασί", "Αργά είναι για μας" (1961), "Νοσταλγικοί ρυθμοί", "Τί φταίω εγώ αν σ’ αγαπώ", "Αθήνα, κόρη τ' ουρανού" (1962), «Το ακρογιάλι», "Τηλεφώνησέ μου", «Ο μοναδικός», «Φύγε από μένα», «Ό,τι αγαπώ το χάνω», «Καπετάν Σορόκο», «Σ’ αγάπησα», «Ωχ, αδελφέ», «Κλείνω τα μάτια μου», «Είχα κι εγώ ένα παιδί», «Άραγε θά ’ρθεις, θ? φανείς;», "Δώσ’ μου πέτρα να σταθώ" (1965), "Θα το πιεις ένα ποτήρι", "Τραγούδι χαράς" (1966), «Σοφία, Σοφάκι», "Χάθηκαν οι όμορφες μέρες" (1967), "Έπαιξα μαζί σου" (1969), "Ποτέ δεν ειν’ αργά", "Αγάπη μου, αγάπη μου στα χέρια σου κρατάς τα όνειρά μου", "Δώσε μου φτερά" (1970), "Μη μετανοιώνεις", "Αυτός ο άνθρωπος", "Όμορφη πού’ναι η ζωή", "Όλα τ’ άλλαξες", "Αν είμαι θάλασσα", "Τα μάτια σου", "Ξένος", "Να πιω απ’ το ποτήρι σου", κ.λπ.

ΤΣΙΛΙΦΗΣ ΝΙΚΟΣ

Ονομαστός σύγχρονος μαέστρος (ειδικευμένος σε Χορωδίες, Μαντολινάτες,Φιλαρμονικές) και αφοσιωμένος "θεράπων" του λαϊκού χορωδιακού τραγουδιού. Τραγουδούσε άλλωστε και ο ίδιος (βαρύτονος), έπαιζε πιάνο, κορνέτα, κιθάρα και ήταν πτυχιούχος ανώτερων θεωρητικών και διεύθυνσης μπάντας.

Μετά το Γυμνάσιο, σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών (με τους Φ. Οικονομίδη και Γ. Σκλάβο). Στο μεταξύ, από το 1932 (κυρίως στο διάστημα 1936-1944) οργάνωσε στο Ληξούρι «Χορωδιακόν Μουσικόν Όμιλον» και τον επίσης Χορωδιακό Όμιλο «Φρέγια». Οι 2 αυτοί Όμιλοι ανέπτυξαν αξιοσημείωτη δραστηριότητα σε όλο το νησί, αλλά και αργότερα, στην Αθήνα.

Το 1945 συγκρότησε στην Αθήνα την πολυφωνική εκκλ. Χορωδία του Αγίου Νικολάου Πευκακίων (την οποία και διηύθυνε ώς τον θάνατό του) και το 1947 ίδρυσε την "Αθηναϊκή Καντάδα" και έτσι προσέφερε τα μέγιστα στο παραδοσιακό χορωδιακό τραγούδι, δημιουργώντας πολιτισμική παράδοση που δύσκολα θα ξεχαστεί (παρά τη διάλυση της χορωδίας του).

Ιδιαίτερα, μετά τους σεισμούς τους 1953, όταν (όπως γράφει ο Γεράσιμος Σ. Γαλανός) το Ραδιόφωνο μετέδιδε τραγούδια της «Χορωδίας-Μαντολινάτας Τσιλίφη», αυτό την έκανε πασίγνωστη και δημοφιλή, επιτρέποντάς της να συνεχίσει τον δύσκολο δρόμο της σε ένα απαιτητικό μουσικό είδος που μέρα με την ημέρα ξεθώριαζε (ίσως γιατί ήταν απαιτητικό...).

Δημιούργησε επίσης Γυναικεία Χορωδία, η οποία εμφανιζόταν από το Ραδιόφωνο. Στη συνέχεια, οι 2 αυτές Χορωδίες απετέλεσαν τη «Μικτή Χορωδία Ν. Τσιλίφη», που έπαιρνε μέρος στα προγράμματα της ΣΟ του τότε ΕΙΡ. Από τη «Χορωδία Τσιλίφη» πέρασαν εξαιρετικά καλλίφωνοι τραγουδιστές, αρκετοί από τους οποίους διέπρεψαν (στην ΕΛΣ και ορισμένοι, στα μεγάλα Λυρικά Θέατρα της Υφηλίου) όπως οι: Ν. Ζαχαρίου, Κ. Εγκολφόπουλος, Δ. Τσακιρίδης, Κ. Τρωγαδής, Ευάγ. Μαρσέλλος, Αρ. Πανταζηνάκος, Δημητρόπουλος, Ρεβεζούλης, Τρωίζος, Κασιμάτης, κ.ά.

Στα πεπραγμένα του η ίδρυση και της γυναικείας Χορωδίας του Νοσοκομείου Παίδων "Αγία Σοφία". Διηύθυνε επίσης τις Φιλαρμονικές της Αστυνομίας Πόλεων και του Δήμου Υμηττού (στην οποία υπηρέτησε το διάστημα 1957-59), ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος της Ενώσεως Ελλήνων Αρχιμουσικών (1962).

Έγραψε τραγούδια, εμβατήρια, κ.λπ. Στους LP δίσκους της Χορωδίας του: «Καντάδες του παλιού καιρου, 1 και 2» (1964 και 1965), «Παλιες καντάδες» (1968), «Μια εποχή» (1968), «Χθές, σήμερα, αύριο» (1968), «Αν παρήλθον» (1969, ανατυπώθηκε το 1973), «Οι χρόνοι εκείνοι» (1977), «Αξεχαστη εποχή: καντάδες» (1982).

ΤΣΩΤΟΥ ΣΩΤΙΑ

Η Σώτια Τσώτου γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1942 στη Λιβαδειά. Είναι το 5ο παιδί της οικογένειας του αγωνιστή του ΕΛΑΣ Γιώργου Κρανιώτη, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς μπροστά στο σπίτι του το Σεπτέμβρη του 1943.

Το μένος των Γερμανών κατά του Γ. Κρανιώτη τους οδήγησε και στην πυρπόληση του σπιτιού του, με αποτέλεσμα να μείνει η οικογένεια του στο δρόμο. H γυναίκα του Ειρήνη, τρομοκρατημένη από τις βιαιότητες των Γερμανών χάθηκε από τους δικούς της, αγνοούμενη μέχρι το 1950, οπότε βρέθηκε να νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο της Βούλας. Η δραματική περιπέτεια της οικογένεια της είχε σαν αποτέλεσμα τη φυγή της μικρής Σώτιας.

Οι αδελφές Ιορδανού, συγγενείς της μάνας της, την έφεραν, τότε 2 ετών, στην Αθήνα όπου υιοθετήθηκε από οικογένεια εύπορων μικροαστών, του Χαράλαμπου και Δέσποινας Τσώτου. Φοίτησε στο Ιδιωτικό Δημοτικό Σχολείο «Μαρσέλου» και στη συνέχεια στο Α' Γυμνάσιο της Αθήνας (Πλάκα) τα τρία πρώτα χρόνια και κατόπιν στη Σχολή «Αγ. Ιωσήφ» (Καλογραιών) στην οδό Χαριλ. Τρικούπη.

Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν σαν δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μηχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα "Ελευθερία", η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας, συννελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή σαν στιχουργό: το "Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ" και το "Νά ΄τανε το 21" .

Έχει δύο κόρες, τη Δέσποινα, που είναι δημοσιογράφος, και την Ασημένια, που είναι μουσικός και τραγουδίστρια.



ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Γιάννης Λογοθέτης (ΛοΓο), γεννήθηκε στη Θάσο. Άρχισε να δημοσιεύει γελιογραφίες από 17 χρονών. Συνεργάστηκε με εφημερίδες όπως: Τα Νέα, Το Βήμα, Ελευθεροτυπία, Έθνος, Αυγή, Daily Mirror , Synday Telegraph και περιοδικά όπως: Ταχυδρόμος, Εικόνες και άλλα.

Έχει εκδόσει 22 Βιβλία με γελοιογραφίες, ένα Βιβλίο μαγειρικής (ΛοΓομαγειρέματα, εκδόσεις Καστανιώτη) και τελευταία ένα βιβλίο με συγκεντρωμένα όλα του τα τραγούδια με τίτλο: "Ασπρα, Κόκκινα, Κίτρινα, Μπλε", εκδόσεις Παπαϊωάννου. Έχει πάρει μέρος σε διεθνείς εκθέσεις σκίτσου στον Καναδά, στη Γερμανία, στην Ιταλία και στη Βουλγαρία. Στην Ελλάδα έχει κάνει ατομικές εκθέσεις με γελοιογραφίες, ενώ συμμετείχε και σε ομαδικές.

Παράλληλα έχει κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές στον FLASH και στον 9.84 και τηλεοπτικές στην ΕΡΤ με τίτλο: "Χαμογελάστε λοξά να φανεί το χρυσό δοντάκι". Έγραψε την επιθεώρηση "Βαριετέ" που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα. Στη δισκογραφία εμφανίστηκε το 1971 γράφοντας στίχους.

Σαν στιχουργός συνεργάστηκε με τους Δήμο Μούτση, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Βασίλη Αρχιτεκτονίδη, Γιώργο Χατζηνάσιο, Γιάννη Κιουρτσόγλου, Χριστόδουλο Χάλαρη, Σταύρο Κουγιουμτζή, Πέτρο Βαγιόπουλο, Βασίλη Δημητρίου, γράφοντας τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες, τις οποίες τραγούδησαν οι: Μοσχολιού, Μητσιάς, Γαλάνη, Πάριος, Αλεξίου, Καλογιάννης, Μάνου, Κιουρκτσόγλου, Ανδρεάδης, Αμπαζής, Πουλόπουλος, Χρύσανθος, Πουλικάκος, Λαβίνα, Λετονός, Κοντογιάννης, Γιάννης Γκιωνάκης, Θύμιος Καρακατσάνης και Τάκης Μηλιάδης.

Στη δεκαετία του 70 καθιέρωσε το χιουμοριστικό τραγούδι με τρεις μεγάλους δίσκους που έγραψε για τον Θέμη Ανδρεάδη. Ενώ στη συνέχεια ηχογράφησε αρκετούς δίσκους που τραγούδησε ο ίδιος.

Πρόσφατες επιτυχημένες συνεργασίες του το CD "ΡΕ ΓΥΑΛΑΚΙΑ ΠΟΝΗΡΕ" που κυκλοφορεί από τον ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ο ΝΑΥΑΟΣ ΜΕΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ με τραγούδια του που μελοποίησε και τραγούδησε ο Γιάννης Γιοκαρίνης καθως και τα τραγούδια που έγραψε σε συνεργασία με τον Πέτρο Βαγιόπουλο γιά τον Γιώργο Μαργαρίτη (Το καλύτερο μπεγλέρι, Ο ποιητής , Τσίμπησε και μιά Μικρούλα)

Πολλές ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής: στον "Αστρολάβο", στην "Αίθουσα Σκουφά", στην "Έκφραση" της Γλυφάδας, στο "Δαίδαλμα" και αλλού

ΗΛΙΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

Θεατρικός συγγραφέας, επιθεωρησιογράφος και στιχουργός. Διπλωματούχος της ΑΣΟΕΕ κι ανώτερος υπάλληλος των περιφερειακών υπηρεσιών του Υπ. Οικονομικών.

Ασχολείται με τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία από το 1938. Πρωτοπαρουσιάσθηκε στο θέατρο με την επιθεώρηση "Όμορφα κι ωραία" (συνεργασία Κ. Νικολαΐδη, Ν. Ελευθερίου, Χρ. Γιαννακόπουλου, Γ. Οικονομίδη).

Ακολούθησαν: "Ομόνοια Πλας" (1955), "Βρε πού πάμε" (1955), "Ο Ρωμηός ξαναψηφίζει" (1956), "Ελέφαντες και Ψύλλοι" (1957), "Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα" (1958), "Φέρρυ-μπωτ" (1960), "Πράσινο-κόκκινο" (1961) κ.λπ.

Δικά του έργα: "Η Ντόρα τα μπερδεύει" (1958), "Άκου, βλέπε, σώπα" (1961), κ.λπ.

Έγραψε επίσης το σενάριο σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, μεταξύ των οποίων και στην "Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες", την πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία. Έχει γράψει τους στίχους σε πολλά δημοφιλή ελαφρά τραγούδια.

Πέθανε το 1984.

ΤΟΥΡΚΟΓΙΩΡΓΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

Ο Αντώνης Τουρκογιώργης, είναι ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και μπασίστας των Socrates Drank The Conium, ενός από τα σημαντικότερα, επιδραστικότερα και πιο αναγνωρισμένα ελληνικά συγκροτήματα, το οποίο ιδρύθηκε στα τέλη των 60s με μέλη τον Αντώνη Τουρκογιώργη, τον Γιάννη Σπαθά και τον Ηλία Μπουκουβάλα.

Το συγκρότημα άνοιξε το δρόμο σε αμέτρητους Έλληνες να δημιουργήσουν γκρουπ, να ορθώσουν ανάστημα, να πιστέψουν στο όνειρο, να «ενηλικιώσουν» το ροκ και να δημιουργήσουν.

Η φωνή του μπήκε στα πιο σκοτεινά μουσικά μονοπάτια του hard rock/progressive και έγινε από τις αναγνωρίσιμες, με διεθνή εμβέλεια, σε συνδυασμό με τον ήχο του μπάσου, ψάχνοντας συνεχώς για νέους μουσικούς δρόμους.

Η γοητεία του ταλαντούχου καλλιτέχνη είναι πως κατάφερε να μείνει μακριά από το star system της εποχής, καταφέρνοντας να μείνει αγνός και πιστός στο ροκ.

ΛΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ

Εκλεκτός σύγχρονος συνθέτης και τραγουδοποιός· καλλιτέχνης αγνός και άδολος. Σπούδασε πιάνο, κιθάρα και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο (με τους Μ. Βούρτση και Δ. Δραγατάκη).

Συνέχισε στις ΗΠΑ (Παν/μιο Ιλινόις, Σικάγο. 1974-78), ασχολούμενος παράλληλα με το ελληνικό προεπαναστατικό τραγούδι. Μετά το 1980, που εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα, οργάνωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του Ζάκυνθο τις "Γιορτές Τέχνης και Λόγου", δημιούργησε το Συγκρότημα "Ασκηταριό", το "Κάλβειο Κέντρο Μουσικών Μελετών" και το "Κάλβειο Ωδείο".

Από το 1985 αφιέρωσε τις δραστηριότητές του στον Κυπριακό Αγώνα, διοργανώνοντας Φεστιβάλ, μουσικές εκδηλώσεις και πορείες. Παράλληλα, ίδρυσε το Μουσικό Σχολείο Μυκόνου, το Μουσικό Σχολείο του Δήμου Αλίμου και συμμετείχε στη δημιουργία του πρώτου Λαϊκού Σχολείου Παραδοσιακής Μουσικής (με τον Α. Μόσχο).

`Ιδρυσε επίσης το Σύνολο "Ραψωδοί", παρουσιάζοντας μουσικές Εκδηλώσεις σε αρχαίους χώρους. Κατέγραψε δισκογραφικά τις εθνομουσικολογικές του έρευνες, όπως, μεταξύ άλλων, και το έργο "Σκιές" (σε ποίηση δική του) με το κυπριακό φωνητικό Σύνολο "Διάσταση" και τη μεσόφωνο Ηλέκτρα Βάργκα. `Εχει γράψει τα χοροδράματα "`Ινα τί" (1987, σε ποίηση δική του και του Δαβίδ) και "Ερωτική πρόβα" (1989. σε ποίηση δική του), χορωδιακά τραγούδια και τα έργα "Ολυμπιείον" (1986), "Ουράνιος μύθος" (1986) και "Ρωγμές" για ορχ. μαντολινάτας.

`Εγραψε επίσης τραγούδια και φωνητικές ραψωδίες σε στίχους δικούς του και σύγχρονων Ελλήνων ποιητών (αρχίζοντας το 1979 με τον "`Ηλιο τον ηλιάτορα" του Ελύτη). Στις μεγάλες επιτυχίες του το τραγούδι «`Ομορφη και παράξενη πατρίδα» (με τον [[Νταλάρας_Γιώργος|Γ. Νταλάρα]]), αλλά και τα: "Γεια σου Κύριε Μενεξέ", «Να κλαις», «Μωβ», κ.λπ. Στους δίσκους του: «Ο ήλιος ο ηλιάτορας» (1982), «Ο Αη-λαός» (1983), «Εδώ που γεννηθήκαμε» (1983), «Του Σολωμού και της Ζάκυνθος» (1986), «Σκιές» (1987), «Έργα για ορχήστρα νυκτών οργάνων» (1989), «Ερωτική πρόβα» (1991, με τον Νταλάρα, «χρυσός» δίσκος), «`Ινα τί» (1992), «Ρωγμές» (1992), «Των αθανάτων» (1994).

Ο θάνατός του στέρησε την εν γένει Ελλ. καλλιτεχνική Παράδοση από έναν υψηλόφρονα και εξαιρετικά αξιόμαχο σημαιοφόρο της...

ΛΑΝΤΣΙΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Ο Σταύρος Λάντσιας γεννήθηκε στην Κύπρο το 1966.

Σπούδασε κλασσικό πιάνο και θεωρία μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο Λευκωσίας.Το 1986 πηγαίνει στην Αμερική για σπουδές και το 1990 παίρνει δίπλωμα ενορχήστρωσης (Bachelor of Music Degree in Commercial Arranging) από το Berklee College of Music της Βοστώνης.

Παράλληλα, παρακολουθεί μαθήματα σύνθεσης μουσικής για κινηματογράφο.Διακρίνεται με τα βραβεία "Count Basie Jazz Masters award for pianists 1989" και "Quincy Jones Jazz Masters award for arrangers 1990". Μετά το Berklee συνεχίζει σπουδές πιάνου με τον διεθνούς φήμης καθηγητή και "guru" της jazz, Charlie Banakos.

Το 1992 επιστρέφει στην Αθήνα όπου εργάζεται κυρίως ως ενορχηστρωτής-πιανίστας στην ελληνική δισκογραφία, τηλεόραση και θέατρο. Από το 1993 ως το 1996 αναλαμβάνει καθήκοντα ενορχηστρωτή-διευθυντή ορχήστρας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης.Το 1994 αναλαμβάνει τη μουσική επιμέλεια-ενορχήστρωση στο θεατρικό μιούζικαλ "Μερικοί το προτιμούν καυτό" και το 1995 στο "West Side Story". Το 1996 στη Νορβηγία και το 1997 στην Ιρλανδία λαμβάνει μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού της Εurovision ως διευθυντής ορχήστρας της Κυπριακής συμμετοχής.

Ο Σταύρος Λάντσιας έχει συνεργαστεί με σπουδαίους Ελληνες καλλιτέχνες όπως οι: Ελλη Πασπαλά, Διονύσης Σαββόπουλος, Αλκίνοος Ιωαννίδης και Γιώργος Νταλάρας (Μέγαρο Μουσικής-1997).

Συνθέσεις του παρουσιάζει με τους Human Touch, το group που έχει δημιουργήσει με τους διακεκριμένους μουσικούς Γιώτη Κιουρτσόγλου και David Lynch. Στην πρώτη τους δισκογραφική δουλειά (1998) εκτός από πιάνο παίζει ντραμς, ακουστική κιθάρα και κρουστά.

Η πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά έχει τον τίτλο "Επιστροφή" και περιέχει συνθέσεις ενορχηστρωμένες για πιάνο, όμποε, κουαρτέτο εγχόρδων, κοντραμπάσο και τύμπανα.Σε δύο συνθέσεις φιλοξενείται ο Haig Yazdjian στο ούτι και φωνή.

Τον Μάιο του 2002 κυκλοφόρησε την δεύτερη δισκογραφική του δουλειά, με τίτλο "Το Ταξίδι Μιας Νότας"

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ

Ο Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος (1795-1872) είναι ο συνθέτης του Ελληνικού Εθνικού Ύμνου, πρόσθεσε τη μουσική το 1830 στον "Ύμνο εις την Ελευθερία" του ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Ο Μάντζαρος συνέθεσε 24 συμφωνίες και άλλα είδη θρησκευτικής και λαϊκότερης μουσικής, αλλά αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του στην διδασκαλία.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα από πλούσια οικογένεια και ο πατέρας του Ιάκωβος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος ήταν έγκριτος νομικός, ενώ ο αδελφός του παππού του Γεώργιος ήταν ο τελευταίος Μεγάλος Πρωτοπαπάς και πρώτος ψηφισμένος αρχιεπίσκοπος Κερκύρας των νεώτερων χρόνων.

Σπούδασε μουσική στην Κέρκυρα με τους αδελφούς Στέφανο (πληκτροφόρα) και Ιερώνυμο (βιολί) Πογιάγου, τον καταγόμενο από την Ανκόνα Στέφανο Μορέττι (θεωρητικά) και τον πιθανότατα ναπολιτάνικης καταγωγής 'ιππότη' Μπαρμπάτι (θεωρητικά, σύνθεση).

Στη γενέθλια πόλη του παρουσίασε και τα πρώτα του έργα ήδη από το 1815. Από το 1819 συνέχισε τις μουσικές ενασχολήσεις του στην Ιταλία (την οποία επισκεπτόταν κατά διαστήματα), όπου συνδέθηκε ιδιαίτερα με το περιβάλλον του Βασιλικού Ωδείου της Νάπολης και τον διευθυντή του Νικολό Αντόνιο Τσινγκαρέλι.

Θεωρείται ο θεμελιωτής της λεγόμενης "επτανησιακής μουσικής σχολής". Διετέλεσε ισόβιος καλλιτεχνικός διευθυντής της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας από το 1840.

Σπουδαιότερο έργο του θεωρείται η μελοποίηση του Ύμνου εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού, της οποίας το 1865 η πρώτη στροφή της πρώτης μελοποίησής της (1829) καθιερώθηκε ως ο Εθνικός ύμνος της Ελλάδας.

Η νεώτερη έρευνα, όμως, έχει καταδείξει τις πολυεπίπεδες δραστηριότητες του Κερκυραίου μουσουργού πέρα από τη μονοδιάστατη σύνδεσή του με το σολωμικό 'Ύμνο'.

Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι είναι ο συνθέτης της μονόπρακτης κωμικής όπερας Don Crepuscolo, που είναι η πρώτη σωζόμενη όπερα Έλληνα δημιουργού (1815).

Επίσης, είναι ο συνθέτης του πρώτου γνωστού έργου σε ελληνική γλώσσα για φωνή και ορχήστρα (Aria Greca, 1827), των πρώτων γνωστών ελληνικών έργων για κουαρτέτο εγχόρδων (Partimenti, περίπου 1850), του πρώτου ελληνικού πιανιστικού ρεπερτορίου, του πρώτου ελληνικού έργου σε μορφή φούγκας, της πρώτης μνημονευόμενης ελληνικής συμφωνίας (χαμένη), καθώς και ο συγγραφέας του πρώτου δοκιμίου μουσικής ανάλυσης (Rapporto, 1851) και των πρώτων μουσικοπαιδαγωγικών συγγραμμάτων στην Ελλάδα.

ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ

Φημισμένος σύγχρονος συνθέτης πολλών ειδών μουσικής. Κατάγεται από οικογένεια λαϊκών μουσικών .

Σπούδασε αρχικά στη Φιλαρμονική Ρεθύμνου (από 10 ετών) και στο Ελληνικό Ωδείο στην Αθήνα (1947-1953) με καθηγητές στα θεωρητικά τους Μ. Κουτούγκο, Α. Ευαγγελάτο, Μ. Βάρβογλη και Επ. Φασιανό.

Επέστρεψε στο Ρέθυμνο και ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου και της Φιλαρμονικής της πόλης. Το 1957 συνέχισε με γερμανική υποτροφία στην Ανωτάτη Μουσική Σχολή στο Μόναχο με τους Ορφ και Γκέντσμερ.

Το 1961 και 1962 σπούδασε και ηλεκτρονική μουσική με τον J.A, Riedl. Το 1962 πήρε το Β' βραβείο του μουσικού διαγωνισμού "Μάνος Χατζιδάκις" του ΑΤΙ, με τον "Μονόλογο" για σόλο τσέλο (ερμηνευτής ο Σωτήρης Ταχιάτης).

Το 1964 πήρε το βραβείο μουσικής του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσ/νίκης για τη μουσική του στην ταινία «Μονεμβασιά» του Γιώργου Σαρρή. Επίσης, το 1968, πήρε το βραβείο των κριτικών του Φεστιβάλ Θεσ/νίκης για τη μουσική του στην ταινία Παρένθεση» του Τ. Κανελλόπουλου. Μετά από παραμονή 8 ετών στην Ευρώπη, επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα το 1965.

Στη δεκαετία του 1970 έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο (πάνω από 40 έργα) και τραγούδια (θυμίζουμε ορισμένα από τον Κύκλο "11 λαίκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου": "Χρόνια σε περίμενα", "Ο τρύγος", "Χωρισμός", "Νυχτοπεντοζάλης", "Χειμωνιάτικη βραδιά", "`Αιντε και ντε", κ.λπ.).

Tραγούδια ο Μαμαγκάκης έγραφε ήδη από το 1957 (ίσως και νωρίτερα), αλλά πρωτοκυκλοφόρησαν το 1961. Σ' αυτά περιλαμβάνεται ο πασίγνωστος "Μιχαλιός" (του Καρυωτάκη) καθώς και άλλα τραγούδια σε στίχους παλιότερων ποιητών, όπως: "Ω, χαμηλώστε αυτό το φως" και "Ω, μη με βλέπετε που κλαίω" (της Πολυδούρη), "Αλαργινό καράβι" (του Καρυωτάκη), "Θα σε περιμένω" (του Κ. Χατζόπουλου), κ.λπ.

Στη δεκαετία του 1960 (και στη συνέχεια) έγραψε αρκετά δημοφιλή τραγούδια (συνήθως για τις ανάγκες κινηματογραφικών ταινιών). Αναφέρουμε μερικά: "Τα πέτρινα λουλούδια της θάλασσας", "Η Ανθή", "Εφτά ψαράδες", "Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ", «`Οχι μαζί», "Σκληρό μου αγόρι", "Ο Σαλονικιός", κ.λπ.

Τότε επίσης έγραψε και Κύκλους τραγουδιών (που αργότερα τους μετέτρεψε σε Καντάτες και σε άλλες φωνητικές μορφές: "Μπολιβάρ", "Ερωτόκριτος", "Ερωφίλη", κ.λπ.).

Το 1982 κυκλοφόρησε τον δίσκο με λαϊκά τραγούδια του σε στίχους Γιώργου Ιωάννου «Κέντρο Διερχομένων», που αποτελεί τον πρώτο δίσκο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη (μετέχουν και οι Δημ. Ψαριανός, Δημ. Κοντογιάννης). Θυμίζουμε ορισμένα τραγούδια αυτού του δίσκου (όσα δεν αναφέρονται σε άλλα σημεία του λήμματος): «Κλειστά παράθυρα», «Η Ομόνοια», «Το νιώθω τώρα», «Το γράμμα», «Λαϊκά ξενοδοχεία», «Δεν ξέρω πια», «Μείνε κοντά μου», «Τατουάζ».

Στη δεκαετία του 1980 έγραψε κυρίως 2 όπερες και τη δεκαετία του 1990, 9 κοντσέρτα για διάφορα όργανα και ορχήστρα.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι ο Νίκος Μαμαγκάκης "εισέβαλε" στη σύνθεση με όραμα την ανανέωση του ηχοχρώματος και την εφαρμογή δομικών και ρυθμικών σχέσεων βασισμένων σε αριθμητικές αναλογίες ολικού σειραϊσμού (κατά τα θέσφατα του Ντάρμστατ), αλλά και με πλούσιες "μνήμες" από τη δημοτική μουσική (κυρίως την κρητική).

Έτσι, αφ' ενός σε διάφορες συνθέσεις του μεταχειρίστηκε λαϊκά όργανα (κρητική λύρα, σαντούρι κ.λπ.) αφ' ετέρου σε άλλες δημιουργίες του κατάφερε, χωρίς τη χρήση αυτών των οργάνων, να ανακαλεί χαρακτηριστικό "χρώμα" επηρεασμένο από την ηχητικότητα τους.

Έτσι συχνά, κινούμενος γύρω από μια νότα (που χρησιμοποιείται στις πρωτοποριακές δημιουργίες του περίπου ως κέντρο ενός φανταστικού στόχου ή ως είδος τονικού κέντρου) πέτυχε σε ορισμένες περιπτώσεις να συν-θέσει πολύ "εύστοχα" την ελλ. δημοτική μουσική με τη μουσική της Αναγέννησης και τους σύγχρονους πρωτοποριακούς ήχους (ιδίως στα "κρητικά" έργα του) και μ' αυτό τον τρόπο, να παρουσιάσει μια ιδιοσύστατη υπερμοντέρνα (μεταμοντέρνα;) μανιέρα.

Τα κυριότερα έργα του: "Μουσική για 4 πρωταγωνιστές, για 4 φωνές και 10 όργανα" (σε κείμενο Καζαντζάκη, 1959-1960), "Κατασκευές" (για φλάουτο και κρουστά, 1960), "Συνδυασμοί" (για σολιστ κρουστών και ορχ., 1961), "Γλωσσικά σύμβολα" (για υψίφωνο, βαθύφωνο και ορχ., 1961-62), "Ανταγωνισμοί" (για τσέλο και σολίστ κρουστών, 1963-64), "Μονόλογος της Κασσάνδρας" (από τον Αισχύλο, για υψίφωνο, φλάουτο, κόρνο, τούμπα, άρπα και κρουστά, 1963), "Ερωτόκριτος 1" (κατά Κορνάρο, για 2 αντρικές και μία γυναικεία φωνή, κρητική λύρα, τσέλο, κοντραμπάσο, λαούτο και τσέμπαλο, 1964), "Ερωτόκριτος 2" (για μικρή ή μεγάλη ορχ., 1965), "Πλούτος" (λαϊκή όπερα, 1965), "Τριττύς" (για κιθάρα, σαντούρι, κρουστά και 2 κοντραμπάσα, 1966), "Αρκάδι" (σουίτα για φωνή και 7 όργανα, 1966), "Θέαμα-ακρόαμα" (για υψίφωνο, ηθοποιό, χορευτή, ζωγράφο, βιόλα, κιθάρα, κοντραμπάσο, κόρνο, τρομπόνι και 2 κρουστά, 1967), "Σενάριο για δύο αυτοσχέδιους τεχνοκρίτες" (για ενόργανο σύνολο, ταινία και σκηνική δράση, 1968), "Τετρακτύς" (για κουαρτέτο εγχ. 1968), "Βάκχες" (ηλεκτρ. μουσική μπαλέτου κατά Ευριπίδη, 1969), "Ελεγεία" και "Περίληψη" (σόλο φλάουτο, 1968-1970), "Παράσταση" (για φλάουτο, φωνή και σκηνική δράση, 1969), "Μπολιβάρ" (λαϊκή καντάτα από τον Εγγονόπουλο, για αντρική φωνή, μικτή χορωδία και ορχ., 1969), "Βάκχες" (ηλεκτρ. μπαλέτο, 1969), "`Ασκηση" (τσέλο, 1969-70), "Αναρχία" (για κρουστά και ορχ., ανάθεση του Φεστιβάλ Ντόναουέσσιγκεν, 1970), "Ερωφίλη" (μουσικό δράμα σε 2 μέρη από το έργο του Χορτάτζη, για αφηγητή, 4 τραγουδιστές, χορωδία και ορχ. 1970), "Άσκησις" (για τσέλο σόλο, 1969-1970), "Πένθιμα" (για κιθάρα, ανάθεση της 4ης Ελλ. Εβδομάδας Σύγχρονης Μουσικής, 1970-1971), "Αγωνιστές της Λευτεριάς 1821" (τραγούδια σε κείμενα Σεφέρη, Πρεβελάκη και Ιατρόπουλου, 1971), "Αναρχία" (για σολίστ κρουστών και μεγάλη ορχ., 1971), "Κυκεών" (για 10 όργανα, ανάθεση του Φεστιβάλ Ολυμπιακών Αγώνων Μονάχου, 1972), "11 λαϊκά τραγούδια" (σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, για 2 φωνές σόλο, μικτή χορωδία και ορχ., 1972), "Οδύσσεια" (σύγχρονη όπερα στο ομώνυμο έργο του Καζαντζάκη, 1975), "Μουσική για πιάνο και μικρή ορχ." (1977), "Μαγωδία" (για βαρύτονο και 8 όργανα, 1977), "Εγκώμιο στο Νίκο Σκαλκώτα" (κλαρινέτο, 1979), "Sine nobilitate" ("Snob", κουαρτέτο εγχ., 1981-90), "Ερωτόκριτος και Αρετούσα" (όπερα κατά Κορνάρο. Ηράκλειο, Αθήνα, 1985), "Χροές" (Ι: για κιθάρα, 1986, ΙΙ: για βιολί και κιθάρα, 1989, ΙΙΙ: για φλάουτο και κιθάρα, 1988, ΙV: για βιολί και άρπα, 1992), "Πνοές" (για φλάουτο, 1989-90), 9 Κοντσέρτα (1990-93) για σόλο όργανα και ορχ. (1. για κιθάρα, 2. για τσέλο, 3. για βιόλα, 4. για μαντολίνο, μαρίμπα και έγχορδα, 5. για σαξόφωνο, 6. για κοντραμπάσο, 7. για τρομπόνι, 8. για πιάνο, 9. για 2 πιάνα). Ο Μαμαγκάκης, κατά τη "Μπριτάνικα", έγραψε πρόσφατα τη μουσική για μεγάλα τηλεοπτικά σήριαλ, π.χ."Felix Krull" (διάρκεια 6 ώρες), "Heimat" ("Πατρίδα", του Edgar Reitz, διάρκεια 18 ώρες), "Heimat 2" (του ίδιου σκηνοθέτη, διάρκεια 26 ώρες). Το σενάριο του έργου με θέμα από τη σύγχρονη μουσική οδήγησε στη σύνθεση πολλών μεγάλων πρωτοποριακών έργων (κοντσέρτα, συμφωνίες, χορωδιακά, μουσική δωματίου, σολιστικά έργα), τα οποία γράφτηκαν με τη βοήθεια μεγάλης ψηφιακής εγκατάστασης Η/Υ που επέτρεψε την άμεση σύνθεση, την εκτύπωση του υλικού (παρτιτούρα, πάρτες) και την ηχητική εκτέλεση. Πολλά έργα του έχουν εκδοθεί από ξένους Εκδοτικούς Οίκους (Gerig, Modern, Breitkopf, κ.λπ.). Αναφέρουμε ορισμένες γνωστές ελλ. κινηματογραφικές ταινίες στίς οποίες έγραψε τη μουσική: "Σιλουέτες" (του Ζώη), "Πρόσωπο με πρόσωπο" (του Μανθούλη), "Η Εκδρομή" (του Κανελλόπουλου), "Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά", "Η αρχόντισσα και ο αλήτης", "Η νεράιδα και το παλληκάρι", "O ήλιος του θανάτου" (και οι 4 του Δημόπουλου), "Λούφα και παραλλαγή", "Άρπα-κόλλα", "Βίος και πολιτεία", "Μήλο-Μήλο" (κι οι 4 του Περάκη), "Η λεωφόρος του μίσους" (του Φώσκολου), "Το Μπορντέλο" (του Κούνδουρου), κ.λπ. Επίσης: "Πρόσωπο με πρόσωπο", "Ένοχοι", "Έρωτες στην καυτή άμμο", "Ανοικτή επιστολή", "Ψωμί για έναν δραπέτη", κ.λπ. Τέλος έγραψε μουσική για ντοκυμανταίρ και για θεατρικά έργα, όπως: "Πλούτος", "Σφήκες", "Φτερά του Ικάρου", "Ιερό Σφάγιο" (Εθνικό Θέατρο), "Γκρέκο" (ΕΛΘ), "Θυσία του Αβραάμ" (ΚΟΘΒΕ), "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" ("Ελλ. Σκηνή", Αννας Συνοδινού), "Αμεδαίος" (του Ιονέσκο, Μόναχο), "Οθέλλος" (Κρατικό Θέατρο Μονάχου), κ.λπ. Τέλος, τον Απρίλιο του 1997 παρουσίασε στο ΜΜΑ το 3πρακτο λυρικό έργο του «Όπερα των σκιών» (εμπνευσμένο από τον Καραγκιόζη) σε ευρηματικό «λιμπρέτο» του Νάσου Θεοφίλου. Ο Νίκος Μαμαγκάκης δεν είχε μαθητές σύνθεσης. Εσφαλμένα αναφέρεται στη βιβλιογραφία ο Κώστας Μόσχος ως μαθητής του, στην πραγματικότητα συνεργάστηκε τον καιρό των σπουδών του μαζί του, όπως και πολλοί άλλοι αργότερα.

ΣΟΥΚΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Ο Βασίλης Σούκας ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους οργανοπαίχτες της Ελλάδας.

Καταγόταν από μια μεγάλη μουσική οικογένεια της Άρτας που επί πολλές γενεές έχει δώσει διακεκριμένους οργανοπαίχτες στο χώρο κυρίως της δημοτικής μουσικής.

Έτσι και ο Βασίλης από μικρό παιδί μυήθηκε στη μουσική μαθαίνοντας διάφορα όργανα όπως το σαντούρι, τη κιθάρα το λαούτο και βέβαια το κλαρίνο στο οποίο φάνηκε η μοναδική του ευαισθησία και φαντασία.

Αν και ολοκληρωμένος εκπρόσωπος της παράδοσης της ιδιαίτερής του πατρίδας, ο Βασίλης Σούκας πάντα ενδιαφερόταν να μάθει καινούργια πράγματα και από άλλες παραδόσεις.

Το αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης ήταν να έχει συγκεντρώσει ένα τεράστιο ρεπερτόριο από μουσική όλης της Ελλάδας αλλά και των γειτονικών χωρών.

Εκεί όμως που αποκαλυπτόταν όλη η έκταση της τέχνης του Βασίλη Σούκα ήταν στους μοναδικούς αυτοσχεδιασμούς του.

Kατάφερνε να είναι συγχρόνως αυθεντικός και ελεύθερος, αντλώντας εμπνεύσεις από το σύνολο των ακουσμάτων του συνδυάζοντας τα με ένα ιδιαίτερα σοφό και ισορροπημένο τρόπο.

Σαν άνθρωπος ήταν πάντα χαμογελαστός και τον διέκρινε μια έμφυτη φυσική ευγένεια που έκανε τη συνεργασία μαζί του ευχάριστη και άνετη.

Ιδιαίτερα συγκινητικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο βοηθούσε νέους μουσικούς δίνοντας πολύτιμες συμβουλές και χαρίζοντας απλόχερα τα μυστικά της τέχνης του.

ΤΟΚΑΣ ΜΑΡΙΟΣ

Δημοφιλής ελληνοκύπριος μουσικοσυνθέτης. Γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1954 στη Λεμεσό και έζησε από την πρώτη γραμμή -ως φαντάρος- τις δύο φάσεις της τουρκικής εισβολής.

Με τη μουσική ασχολήθηκε από πολύ μικρός, με τη βοήθεια ενός πιάνου που του χάρισε ο πατέρας του. Αφορμή στάθηκε μία συναυλία στη Λεμεσό το 1967 με τον Μίκη Θεοδωράκη, τη Μαρία Φαραντούρη, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Γιάννη Πουλόπουλο και την Ελένη Ροδά. Τότε ήταν 13 ετών και «συγκλονίστηκε», όπως είχε δηλώσει.

Το 1975 εγκατέλειψε την Κύπρο και ήρθε στην Αθήνα για να φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ παράλληλα σπούδασε και στο Εθνικό Ωδείο.

Το 1978 κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Τα τραγούδια της παρέας» σε δικούς του στίχους και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσά. Ακολούθησε ο δίσκος τα «Μικρά ερωτικά» με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη και κατόπιν το «Στη λεωφόρο της αγάπης» με ερμηνευτές τον Γιάννη Πάριο, τη Χαρούλα Αλεξίου, τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Διονύση Θεοδόση.

Ο επόμενος δίσκος του «Σαν τρελό φορτηγό» με τον Γιάννη Πάριο γνώρισε τεράστια επιτυχία, για να ακολουθήσει ένας ακόμη δίσκος, «Η εθνική μας μοναξιά», με ερμηνευτή τον Δημήτρη Μητροπάνο. Τον Μητροπάνο επέλεξε ως ερμηνευτή και στα «Λαδάδικα», γράφοντας τη δική του, χρυσή σελίδα στο πεντάγραμμο. Συνεργάστηκε ακόμα με πολλούς άλλους σημαντικούς τραγουδιστές, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Γλυκερία, ο Πασχάλης Τερζής, ο Λάκης Χαλκιάς, ο Θέμης Αδαμαντίδης, η Κατερίνα Κούκα κ.ά.

Σταθμός στην καριέρα του υπήρξε η συνεργασία του με τον Γιάννη Ρίτσο στον δίσκο «Πικραμένη μου γενιά» (1981), ενώ σημαντική δουλειά του θεωρείται επίσης η μελοποίηση εκκλησιαστικών ποιημάτων με τον τίτλο «Θεομήτωρ Μαρία».

Ο Μάριος Τόκας πέθανε στις 27 Απριλίου του 2008, νικημένος από την επάρατο νόσο.

ΣΑΜΟΪΛΗΣ ΣΠΥΡΟΣ

Ο Σπύρος Σαμοΐλης γεννήθηκε το 1947, στη Λευκίμμη Κέρκυρας. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν οικογένεια λαϊκών μουσικών, η δε οικογένεια του πατέρα του, ζωγράφων, αγιογράφων και ξυλογλυπτών. Έτσι, κληρονόμησε και τη Μουσική και την Αγιογραφία.

Στη Λευκίμμη τέλειωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο και έμαθε τις πρώτες νότες στη Φιλαρμονική του τόπου. Δεκαεφτά χρονών γίνεται μαέστρος της φιλαρμονικής. Δεκαοχτώ χρονών φεύγει για την Αθήνα. Γνωρίζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη και μαθητεύει κοντά του μέχρι τον Απρίλη του 1967. Παίρνει μαθήματα μουσικής από την καθηγήτρια του Εθνικού Ωδείου Κλέλια Φωτοπούλου και από τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή.

Το 1972, ανοίγει Γκαλερί Ζωγραφικής στην Αθήνα και εκεί κάνει και τις πρώτες πρόβες των τραγουδιών του, ανάμεσα στα χρώματα και τις κορνίζες. Το 1972, μέσα στη χούντα, δίνει την πρώτη του συναυλία, στο θέατρο ΔΙΑΝΑ. Στις πρώτες θέσεις οι ποιητές Κώστας Βάρναλης, Γιάννης Ρίτσος και η συγγραφέας και παιδαγωγός Έλλη Αλεξίου. Η νεολαία και ιδιαίτερα οι φοιτητές, στέκονται δίπλα του, από τα πρώτα του βήματα και του δίνουν θάρρος και κουράγιο, να αντιμετωπίσει τα κυνηγητά και τις απαγορεύσεις των τραγουδιών του.

Το 1973 φεύγει, κυνηγημένος από τη χούντα, για το Παρίσι, όπου ξανασυναντά τον Θεοδωράκη.

Το 1974, ο Στράτος Διονυσίου, τραγουδά σε δίσκο, το πρώτο τραγούδι του Σαμοΐλη «το τραγούδι της πέρδικας» που βραβεύεται στον Πανελλήνιο διαγωνισμό τραγουδιού της Κολούμπια.

Μαζί με τον Θεοδωράκη, δίνουν, το 1975, μια συναυλία στο δημοτικό στάδιο Κέρκυρας. Το 1975 κυκλοφορεί ο πρώτος μεγάλος προσωπικός δίσκος του «ΒΑΣΤΑ ΚΑΡΔΙΑ» με τον Πέτρο Πανδή και την Ελένη Βιτάλη, σε ποίηση Κώστα Βάρναλη – Νίκου Πανδή Σαρ. Αλιβιζάτου. Ακολουθούν γρήγορα οι δίσκοι « ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ » σε ποίηση Μενέλαου Λουντέμη και «ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου.

Το 1976 ξεκινά τις περιοδείες του στις συνοικίες της Αθήνας και το 1977 τον ατέλειωτο γυρισμό του σε όλη την Ελλάδα, κάνοντας σε 10 χρόνια 2000 συναυλίες, σε πόλεις και χωριά, που αποτελεί μέχρι σήμερα Παγκόσμιο ρεκόρ συναυλιών.

Συνεργάζεται με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Γιώργο Ζωγράφο, την Ελένη Βιτάλη και τον ρεμπέτη Νίκο Περγιάλη. Κυκλοφορούν, στη συνέχεια, οι δίσκοι του «ΛΑΪΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ» - «ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ» και μαζί με τον Ηλία Ανδριόπουλο η «ΛΑΪΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ».

Βραβεύεται δυο φορές, στο φεστιβάλ Έντεχνου τραγουδιού του ΟΔΗΓΗΤΗ. Στο Παγκόσμιο φεστιβάλ κινηματογράφου Κρακοβίας – Πολωνίας, βραβεύεται για τη μουσική του σε ντοκιμαντέρ του Ε.Ο.Τ. με αφηγητή τον Μάνο Κατράκη. Επίσης, παίρνει Βραβεία μουσικής στα Πανελλήνια Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης– Λέσβου και Κορίνθου.

Από το 1987 μένει μόνιμα στην Κέρκυρα, όπου αγιογραφεί σε πάρα πολλές εκκλησίες στη νότια Κέρκυρα και γράφει μουσική για θεατρικά έργα, συνεχίζοντας την πορεία του στην Ελληνική μουσική, συνεργαζόμενος με τους τραγουδιστές Μιχάλη Βιολάρη, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Σοφία Βόσσου, Καίτη Χωματά, Ρένα Κουμιώτη, Κλειώ Δενάρδου κ.α.

Στην Κέρκυρα εμπνέεται και δημιουργεί τους ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, που, από το 2000 διοργανώνει ο Πολιτιστικός οργανισμός του δήμου Λευκιμμαίων.

Το καλοκαίρι του 2007, τιμάται με το χρυσό μετάλλιο του Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ένα θεσμό που επί 23 χρόνια, έχει βραβεύσει προσωπικότητες όπως: Μελίνα Μερκούρη, Άννα Συνοδινού, τον πρώην υπουργό πολιτισμού της Γαλλίας Ζακ Λάντ, την Δώρα Στράτου και άλλους ανθρώπους και οργανισμούς, για το κοινωνικό τους έργο.

ΣΕΜΣΗΣ ΣΤΑΜΟΣ

Ο Στάμος Σέμσης ξεκίνησε από νωρίς τη περιπλάνηση του στο κόσμο της μουσικής, με δάσκαλο τον πατέρα του. Κοντά του, παίρνει τις πρώτες γνώσεις μουσικής και βιολιού, που τον οδηγούν για σπουδές στο Royal College of Music. Με το δίπλωμα βιολιού και βιόλας στα χέρια του, συνεχίζει μεταπτυχιακά στο Guildhall School of Music and Drama. Απόφοιτος πια, παίζει στην ορχήστρα Καμεράτα την οποία και ίδρυσε ο πατέρας του και στη Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.

Το 1989 κυκλοφορεί ο πρώτος του δίσκος με τίτλο "Κάιρο" για να ακολουθήσουν στα επόμενα χρόνια άλλοι έξι:

1990 "Νησί των Λωτοφάγων" με την Έλλη Πασπαλά, σε στίχους Βασίλη Νικολαίδη,
1991 "Ναδίρ" με τη Τάνια Τσανακλίδου σε στίχους Ιφιγένειας Γιαννοπούλου
1993 "Living a lie" με την Έλλη Πασπαλά σε στίχους Lorens Roman
1994 "Ο παίκτης", με το Γιώργο Μαρίνο σε στίχους Γιώργου Θεοφανόπουλου-Χατζιδάκι
1995 "Στην Ελλάδα κάνει κρύο" με το Γιώργο Νταλάρα, σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη
1997 "Γενναίοι έρωτες" με τη Μελίνα Κανά, σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη.

Έχει συνεργαστεί με το Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο θέατρο του Νέου Κόσμου και σε ταινίες μικρού μήκους του Κώστα Μαχαίρα. Το 1998, ένα βράδυ στου Ψυρρή, βρίσκεται στην ίδια παρέα με το Γιώργο Χριστοδουλίδη. Η γνωριμία τους δεν αργεί να εξελιχθεί σε φιλία. Η επαγγελματική συνεργασία ήταν θέμα χρόνου…

ΣΟΥΓΙΟΥΛ ΜΙΧΑΛΗΣ

Ο Μιχάλης Σουγιούλ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου, 1906- 16 Οκτωβρίου 1958) υπήρξε σημαντικός Έλληνας συνθέτης ελαφράς μουσικής.

Γεννήθηκε στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Η οικογένειά του, πλούσιοι δερματέμποροι, μετανάστευσε στην Αθήνα το 1920 και ο νεαρός τότε Μιχάλης αρχικά εργάσθηκε ως αυτοδίδακτος πιανίστας, πριν ταξιδέψει στη Μασσαλία για μουσικές σπουδές. Χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό επώνυμο "Σουγιούλ" από το 1931, οπότε και περιόδευσε στην Ευρώπη ως μέλος Αργεντίνικης ορχήστρας. Ήταν συγγενής της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, της γνωστής προπολεμικής φωτογράφου "Nelly's". Πέθανε από (δεύτερο) εγκεφαλικό επεισόδιο το 1958 στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω τον γιo του Θάνο, που έπεσε θύμα τροχαίου λίγα χρόνια μετά, και τις κόρες του Μαρία, Ηρώ και Αλίκη.

Υπήρξε πολυγραφότατος στο είδος της ελληνικής ελαφράς μουσικής κατά τον Μεσοπόλεμο και την πρωτη μεταπολεμική/μετεμφυλιακή δεκαετία, γράφοντας περισσότερα από 700 τραγούδια σε όλα τα στυλ, ταγκό, ρομάντζες, βαλς, καντάδες, δημοτικά, πατριωτικά και λαϊκά, και με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Είχε γράψει μουσική για 45 θεατρικές επιθεωρήσεις και 10 κινηματογραφικές ταινίες (Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Το σωφεράκι "Μια ζωή την έχουμε" και άλλες), ενώ εργαζόταν ανελλιπώς ως μαέστρος σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της εποχής. Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και Μουσουργών, διευθυντής Ακρόασης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και των εταιρειών δίσκων Cοlumbia και Parlophone.

Ανάμεσα στα γνωστότερα τραγούδια του, που παραμένουν κοσμαγάπητα για περισσότερο από μισόν αιώνα αφότου γράφτηκαν, συμπεριλαμβάνονται τα: «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Κάτι με τραβά κοντά σου», «Ο μήνας έχει εννιά», «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», «Μας χωρίζει ο πόλεμος», «Το τσαρούχι», «Αρχισαν τα όργανα», «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» (γνωστότερο και ως ο «Μανόλης ο Τραμπαρίφας»), «Το τραμ το τελευταίο», «Μια ζωή την έχουμε», «Αδύνατον να κοιμηθώ», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Άσε τον παλιόκοσμο να λέει»,«Μονά - Ζυγά», «Άτιμη Τύχη», «Σβήστε με απ' τον χάρτη» και πάρα πολλά άλλα. Στο πασίγνωστο «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» χρησιμοποίησε τη μελωδία του δικού του τραγουδιού «Ζεχρά» (αρχικά γραμμένου το 1938 σε στίχους Αιμίλιου Σαββίδη) με νέους στίχους του Μίμη Τραϊφόρου γραμμένους για τη Σοφία Βέμπο.

Σε συνεργασία με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, ως στιχουργούς, δημιούργησε μεταπολεμικά τη σχολή του "αρχοντορεμπέτικου", μία σχολή που συνδύαζε λαϊκότροπους -συνήθως χιουμοριστικούς- στίχους και μουσική, με δυτικότροπες ενορχηστρωτικές επιρροές. Πρώτο τραγούδι της σχολής αυτής ήταν «Το τραμ το τελευταίο» σε Αθηναϊκή τότε επιθεώρηση.
Ο Μιχάλης Σουγιούλ συνεργάστηκε με όλους τους δημοφιλείς ερμηνευτές της εποχής, όπως με τη Σοφία Βέμπο, με την οποία περιόδευε στο Αλβανικό μέτωπο, τη Δανάη, την Καίτη Μπελίντα, τον Τώνη Μαρούδα, την Κάκια Μένδρη, τη Στέλλα Γκρέκα, τη Μάγια Μελάγια, τον Νίκο Γούναρη, τις αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά ακόμα και τον Στελλάκη Περπινιάδη και άλλους.

ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

Γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα. Ασχολήθηκε από πολύ μικρός με τη μουσική, κι όπως δηλώνει ο ίδιος "ποτέ δεν φαντάστηκα για τον εαυτό μου άλλη ζωή απ'αυτήν του μουσικού. Από μικρός έγραφα στιχάκια, για το σχολείο, γιορτές κ.λ.π., κάτι που ακόμα συνηθίζω".

Σπούδασε κατ' αρχάς "Κλασσική" μουσική (κιθάρα), για να σταματήσει μετά από μερικά χρόνια, ερωτευμένος με την καινούργια τότε μουσική των Beatles. Έπαιξε σε πολλά συγκροτήματα σαν μπασίστας την δεκαετία του '60 και στις αρχές του '70, στην Αθήνα, αλλά και στο Παρίσι και το Λονδίνο όπου και έζησε και ηχογράφησε τους δύο πρώτους δίσκους του. Κάπου εκεί όμως τον ξανατράβηξε η "Κλασσική" μουσική, οπότε και επανήλθε στις σπουδές του, αρχικά στο Wurburg της Γερμανίας, με καθηγητή τον Bertold Hummell και εν συνεχεία στην Αθήνα με καθηγητή τον Κων/νο Κυδωνιάτη.

Από την "Κλασσική" μουσική τον τράβηξε η καινούργια αγάπη του, η Βυζαντινή μουσική, η οποία και τον οδήγησε σιγά - σιγά στο Ελληνικό τραγούδι. Όλα αυτά μας φτάνουν στο 1981-2. Από τότε συνειδητά προσπαθεί να συμφιλιώσει τις τρεις αγάπες του στη δουλειά του. "Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν το 'χω πετύχει ακόμη". Έχει δουλέψει πολύ στον κινηματογράφο, το θέατρο, την τηλεόραση και έχει κάνει πολλούς δίσκους.

ΣΑΜΑΡΑΣ ΣΠΥΡΟΣ

Ο Σπυρίδων - Φιλίσκος Σαμάρας γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 17 Νοεμβρίου 1861 και πέθανε στην Αθήνα στις 25 Μαρτίου 1917, σε ηλικία 56 ετών.Είναι κορυφαίος συνθέτης της ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ.

Πρώτος του δάσκαλος στη μουσική υπήρξε ο επίσης Κερκυραίος μουσουργός Σπύρος Ξύνδας.Στη συνέχεια παρακολούθησε σπουδές στο Ωδείο Αθήνων, στην Ιταλία και τη Γαλλία,(στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού),με καθηγητές τους σπουδαίους συνθέτες Μασνέ και Ντελίμπ. Υπήρξε μεγάλος μουσουργός, και μελοποίησε τον Ολυμπιακό ύμνο. Ανήκε στη σχολή του βερισμού, της οποίας θεωρείται από τους πρωτεργάτες, πλάι στους Λεονκαβάλλο, Μασκάνι και Πουτσίνι.

Το έτος 1886,παρουσίασε στο Μιλάνο την όπερα του "Φλόρα Μιραμπιλις",αλλά μεγάλη επιτυχία γνώρισε το ανέβασμα της στη Σκάλα του Μιλάνου το 1887,με πρωταγωνίστρια την Εμμα Καλβέ.Η όπερα του "Μετζέ",1888,ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στη Ρώμη,επισης με την Καλβέ.

Γνώρισε τον θρίαμβο με την "La Martine",σε λιμπρέτο του Ίλικα,που παρουσιάστηκε στις μεγαλύτερες ευρωπαικές πρωτεύουσες. Ακολούθησαν και άλλες επιτυχημένες όπερες,όπως,1."Η Δαμασμένη Μαινάδα",(La Furia Domata),το 1895,βασισμένη στο έργο του Σαίξπηρ,"Το Ημέρωμα της Στρίγγλας",2."Storia d'Amore",το 1903,3."Mademoiselle de Belle-Isle",το 1905,και 4."Rhea",το 1908.

Το 1896 συνέθεσε τον "Ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων",σε κείμενο του Κωστή Παλαμά. Το συνθετικό έργο του, περιλαμβάνει όπερες, οπερέτες, και κλασσικά τραγούδια. Είναι ο πρώτος Έλληνας συνθέτης που η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας.

ΡΟΖΑΚΗΣ ΜΑΙΚ

Εκλεκτός σύγχρονος πιανίστας, δ/ντής ορχήστρας, συνθέτης (μέλος της ΕΕΜ) και καθηγητής. Η μουσική του σταδιοδρομία ξεκίνησε από την Ελβετία, με ένα νεανικό ερασιτεχνικό Συγκρότημα που λεγόταν «Potflair».

Κατόπιν, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και διετέλεσε τραγουδιστής και μπασίστας των «Juniors» (1962), των «Charms» (1963) και των «Playboys», (με τους οποίους εμφανίστηκε και στην ταινία «Μια γυναίκα, μια αγάπη, μια ζωή»).

Στη συνέχεια ακολούθησε ατομική σταδιοδρομία και γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τους δίσκους του 45 στροφών: Όμως, προοδευτικά εγκατέλειψε τον χώρο, στρεφόμενος όλο και περισσότερο προς τη σοβαρή μουσική.

Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και απέκτησε φήμη εξαιρετικού ενορχηστρωτή. Επί 4ετία ήταν δ/ντής μουσικών προγραμμάτων της ΕΡΤ και δ/ντής της Ορχ. Ποικίλης Μουσικής. Είναι επίσης, καθηγητής θεωρητικών του Εθνικού Ωδείου (ωδικής και αρμονίας από το 1987, αντίστιξης από το 1985, φούγκας από το 1988 και σύνθεσης από το 1990). Επίσης, από το 1995, ανέλαβε το τμήμα προετοιμασίας μουσικών σπουδών ΑΕΙ και από το 1996, την τάξη ενορχήστρωσης για τη θεατρική και την κινηματογραφική μουσική.

Στις 2.5.1996 σε Εκδήλωση του Συλλόγου Αποφοίτων του Εθνικού Ωδείου (Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών) έγινε η Α΄ εκτέλεση του «Κοντσέρτου» του για πιάνο (σολίστ ο Α. Παλάσκας).

Άλλα έργα του, που έχουν εκτελεστεί από διάφορα μουσικά Σύνολα: «Φαντασία για τούμπα και ξύλινα» (σολίστ ο Γ. Ζουγανέλης), «Μεταμορφώσεις για 9 πνευστά» (με το Συγκρότημα πνευστών «Ν. Μάντζαρος»), «Ικεσία» (για πιάνο, χορωδία και σαξόφωνο άλτο), «14 πικρές πραγματικότητες» (καντάτα για 3 φωνές, χορωδία και ορχ., που κυκλοφόρησε σε δίσκους και εκτελέστηκε στην Αθήνα: Φεστιβάλ «Έκφραση», και στην Κύπρο: Λευκωσία και Λεμεσό), «Forma E5» (για πνευστά και κρουστά), κ.λπ. Στους λοιπούς LP δίσκους του: «Ελληνικά Συγκροτήματα, 1 και 2» (1977 και 1981 αντιστοίχως), «14 πικρές πραγματικότητες» (1981), κ.λπ.

ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ ΕΥΑΝΘΙΑ

Γεννήθηκε στην Κάτω Αχαΐα. Είναι μέλος της γνωστής οικογένειας μουσικών, αδελφή της Ιωάννας, της Μαρίας και του Πλούταρχου Ρεμπούτσικα. Από έξι ετών άρχισε να σπουδάζει βιολί στο Πατραϊκό Ωδείο.

Από το 1970 μέχρι το 1979 συνεργάζεται με Ελληνες συνθέτες και ερμηνευτές, κάτι που συνεχίστηκε και μετά το 1979, όταν επέστρεψε από το Παρίσι ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην Ecole Normale de Musique. Ακολουθούν συνεργασίες με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Γ΄ Προγράμματος, καθώς και με τη Σύγχρονη Ορχήστρα της ΕΡΤ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 συμμετέχει στο «Μουσικό Αύγουστο» που διοργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις. Το 1992 κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος της με τίτλο "Στη Λίμνη Με Τις Παπαρούνες", σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο και ερμηνεύτρια την Κρίστι Στασινόπουλου.

Το 1995, από κοινού με τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο και σε στίχους του Αρη Δαβαράκη, δημιουργεί το "Αθώος Ενοχος", δίσκο που φέρνει στο προσκήνιο ένα νέο τότε τραγουδιστή, το Γιάννη Κότσιρα. Η συνεργασία της με το Γ. Κότσιρα συνεχίζεται και στο δίσκο "Μόνο Ενα Φιλί" (1998), σε στίχους Ελένης Ζιώγα -άλμπουμ που έγινε «πλατινένιο»- καθώς και στο "Φύλακας Αγγελος" (1999).

Παράλληλα με την προσωπική της δισκογραφία γράφει μουσική για τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Εσύ αποφασίζεις», η «Προδοσία» του Νίκου Κουτελιδάκη, το «Αθήνα-Θεσσαλονίκη» του Χρήστου Παλληγιαννόπουλου, «Αίθουσα του Θρόνου» της Πηγής Δημητρακοπούλου κ.ά.

Ευρέως έγινε γνωστή για τη μουσική της στην ταινία «Πολίτικη Κουζίνα».

Το 2006 ανακηρύχθηκε μουσική «Ανακάλυψη» της χρονιάς από τη Διεθνή Ακαδημία Σάουντρακ, και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου νέου συνθέτη για τη μουσική της τουρκικής ταινίας «Ο πατέρας και ο γιος μου», που σκηνοθέτησε ο Τσαγκάν Ιρμάκ.

Στην ίδια κατηγορία, η Ρεμπούτσικα κέρδισε τον Νικ Κέιβ, ο οποίος ήταν υποψήφιος για τη μουσική της ταινίας «The Proposition», καθώς και τον Ντάγκλας Πάιπς που έγραψε το σάουντρακ του «Τερατόσπιτου».

Η πεντάδα των υποψηφίων, προέκυψε από περίπου τρεις χιλιάδες μουσικές που υποβλήθηκαν από όλο τον κόσμο. Το βραβείο για την «Ανακάλυψη της χρονιάς» απονεμήθηκε μαζί με άλλα κινηματογραφικά μουσικά βραβεία, στο πλαίσιο του φεστιβάλ κινηματογράφου της Γάνδης στο Βέλγιο.

ΡΑΣΟΥΛΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε 28 Σεπτεμβρίου 1945, στο Ηράκλειο Κρήτης.

Εκεί τελείωσε και το σχολείο. Το 1963, στην Αθήνα, σπουδάζοντας σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, δούλευε παράλληλα και στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή.

Στο Λονδίνο, πήρε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα.

Γυρνώντας στην Ελλάδα, εντάχθηκε στην λεγόμενη τραγουδοποιία. Έκτοτε βρίσκεται εκεί με αρκετή επιτυχία.

Έχει γράψει άρθρα σε πολλές εφημερίδες κι έχει κάνει εκπομπές σε τηλεόραση και ραδιόφωνο.

Στίχους του έχουν μελοποιήσει, μεταξύ άλλων, οι Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Νίκος Ξυδάκης, Σωκράτης Μάλαμας και Χρήστος Νικολόπουλος.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου, γνωστός απλώς με το μικρό του όνομα, «Πυθαγόρας» ήταν στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας.

Γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο, όπου και έζησε μέχρι τα 18 του χρόνια. Οι γονείς του κατάγονταν και οι δύο από τη Σάμο. Είχαν γνωριστεί στη Σμύρνη, λίγο πριν την Καταστροφή, όπου η μητέρα του ήταν δασκάλα και ο πατέρας του έφεδρος αξιωματικός. Η Μικρασιατική Καταστροφή σημάδεψε την οικογενειακή τους ζωή και επηρέασε αργότερα και το έργο του ως συνθέτη.

Το 1940, με το ξέσπασμα του Πολέμου, ο Πυθαγόρας μόλις είχε γραφτεί στο οκτατάξιο γυμνάσιο αρρένων Αγρινίου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι γονείς του και οι αδελφές του είχαν καταφύγει στον ορεινό Βάλτο, ο αδελφός του ήταν αντάρτης, ενώ ο ίδιος φιλοξενούνταν από συγγενείς σε χωριό της Μακρυνείας. Σε ηλικία 14 ετών, το Μάρτιο του 1944 κατατάχτηκε και αυτός στον ΕΛΑΣ και τελείωσε το Γυμνάσιο μετά τη λήξη του πολέμου.

Ήδη από το Γυμνάσιο υπέγραφε ως «Πυθαγόρας», χωρίς το επώνυμό του, και στην ερώτηση καθηγητή του γιατί δεν γράφει και το επώνυμο, αυτός απάντησε: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο». Με το μικρό του όνομα έμελλε να γίνει και αργότερα γνωστός.

Μετά το Γυμνάσιο, το 1949, έφυγε για την Αθήνα. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. Από τη Σχολή αποφοίτησε με άριστα, αλλά δεν ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσε. Εργάστηκε για λίγο στο θέατρο, γρήγορα όμως στράφηκε στη συγγραφή στίχων και επιθεωρήσεων, στην οποία επικεντρώθηκε ιδίως από το 1958 και μετά. Το 1973 διετέλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και το 1975 τακτικό μέλος της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων.

Έγραψε δεκάδες τραγούδια, που αγαπήθηκαν, τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα.

Πέθανε αιφνίδια από έμφραγμα σε ηλικία μόλις 49 ετών, στις 12 Νοεμβρίου του 1979

ΚΟΥΝΑΔΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ

Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1924. Μελέτησε πιάνο με τους Δ. Μαρή και Σ. Φαραντάτο στο Ωδείο Αθηνών (δίπλωμα πιάνου, 1952) ενώ πήρε μαθήματα θεωρητικών και σύνθεσης με τον Γιάννη Α. Παπαϊωάννου στο Ελληνικό Ωδείο (δίπλωμα σύνθεσης, 1956).

Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου μαζί με τον Μ. Χατζιδάκι και τον Μ. Θεοδωράκη. Το 1951 συνέπραξε με την ΚΟΑ ως σολίστ ενώ παράλληλα συνέθεσε μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Ηταν από τους πρώτους συνθέτες που έδειξε ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο τραγούδι. Το ρεμπέτικο μαζί με τον Στραβίνσκυ και τον Μπάρτοκ έχουν επηρεάσει τα πρώτα του έργα της περιόδου 1949 - 1957. Αργότερα αποκήρυξε τα περισσότερα από τα έργα της περιόδου αυτής.

Με υποτροφίες της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης πήγε το 1958 στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ. Μελέτησε σύνθεση με τον συνθέτη - παιδαγωγό Wolfgang Fortner και διεύθυνση ορχήστρας με τον Karl Ueter

Εμβαθύνοντας στο ατονικό, το δωδεκάφθογγο, το σειραϊκό και το αλεατορικό σύστημα, κατέληξε τελικά προς τη λιτότητα - την αυστηρότητα, σχεδόν - του βυζαντινού ήθους, δίνοντας πρωταρχικό ρόλο στον μελοποιημένο λόγο και το δραματικό στοιχείο που μεταφέρονται ακόμη και σε καθαρώς συμφωνικά του έργα. Το Χορικόν (1958) ήταν το πρώτο ελληνικό έργο που παίχτηκε στις εκδηλώσεις της Εταιρείας Σύγχρονης Μουσικής (IGNM - SIMC) στην Κολωνία το 1959 και το πρώτο ελληνικό έργο που παίχτηκε από την Φιλαρμονική του Βερολίνου με διευθυντή ορχήστρας τον W. Fortner (1961).

Το 1963 διορίσθηκε βοηθός του W. Fortner, διευθυντής του ενόργανου συνόλου “Musica Viva” και των προγραμμάτων του Ινστιτούτου Σύγχρονης Μουσικής (που υπάγονταν επίσης στην πανεπιστημιακή έδρα σύνθεσης του Φράιμπουργκ). Το 1972 εκλέχτηκε καθηγητής στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ. Το 1973 το έργο του Ετεροφωνικά Ιδιόμελα επιλέγεται από τον διεθνή διαγωνισμό της IGNM-SIMC.

Οι όπερές του, που συχνά έχουν σαρκαστική διάθεση, έχουν ανεβεί αρκετές φορές σε σημαντικά θέατρα της Γερμανίας (Βόννη, Μπαϊρόιτ, Χαϊδελβέργη, Φράιμπουργκ, Λίμπεκ, κ.α.), στην Λυρική Σκηνή και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Εργα μουσικής δωματίου για μικρά σύνολα, παίχτηκαν στη Δ. Ευρώπη, Καναδά, ΗΠΑ, Λατ. Αμερική, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Πολωνία, Ιαπωνία, Αυστραλία.

Εγραψε επίσης και πολλά τραγούδια, (κύκλοι Εν Αθήναις, Το Ταξίδι), που τραγουδήθηκαν από γνωστούς τραγουδιστές και αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό.

ΚΡΙΕΖΗ ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ

Η Μαριανίνα Κριεζή είναι ελληνίδα στιχουργός και παραγωγός του ραδιοφώνου. Η δράση της στη δισκογραφία, είναι πλούσια και απλώνεται σε τρεις δεκαετίες από τα χρόνια του '70 και μετά.
Στίχους της έχουν ερμηνεύσει, μεταξύ άλλων οι Αρλέτα, Ελένη Δήμου, Στράτος Διονυσίου, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Σαβίνα Γιαννάτου, Μιχάλης Μπαζάκας, Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μιχάλης Χατζηγιάννης ενώ έχουν μελοποιήσει συνθέτες όπως οι Λένα Πλάτωνος, Λάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Σπανός, Δήμητρα Γαλάνη, Μιχάλης Καπούλας, Ευσταθία, Τάκης Μουσαφίρης, Διονύσης Τσακνής κ.α.

Συμμετείχε στην παραγωγή της ραδιοφωνικής σειράς Εδώ Λιλιπούπολη στο Τρίτο Πρόγραμμα

ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ ΝΙΚΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε θεωρητικά της Μουσικής και σύγχρονες τεχνικές με τον Γιάννη A. Παπαϊωάννου και παράλληλα Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Συνέχισε τις μουσικές του σπουδές στο Παρίσι (1979-83) με υποτροφία του ιδρύματος Ωνάση, στο Κονσερβατουάρ, καθώς και δίπλα στους Mαξ Nτόυτς, Iάννη Ξενάκη, κ.ά. Μελέτησε επίσης Εθνομουσικολογία και Μουσική Παιδαγωγική.

Την πενταετία 1983-88 ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μουσική εκπαίδευση, συμμετέχοντας στη σύνταξη ενός σύγχρονου ελληνικού μουσικοπαιδαγωγικού προγράμματος, και παράλληλα με την διδασκαλία σε ωδεία της Αθήνας και της Καλαμάτας καθώς και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Έχει γράψει φωνητική μουσική (το έργο του KNOTS για 16 φωνές τιμήθηκε με το A΄ Βραβείο στο Διεθνές Βήμα Συνθετών της UNESCO το 1979), ορχηστρική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική χορού, τραγούδια, μιούζικαλ.

Στενός συνεργάτης του Mάνου Xατζιδάκι (Τρίτο Πρόγραμμα, Σείριος, Αγώνες Τραγουδιού κ.ά.) και ενορχηστρωτής σημαντικών έργων του.

Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μουσική για το θέατρο, συνεργαζόμενος με το Εθνικό Θέατρο, το KΘBE, το Θέατρο Τέχνης, το Αμφιθέατρο, το Ανοιχτό Θέατρο, τη Νέα Σκηνή, τις Μορφές, το Θέατρο του Νότου, κ.α.

Ασχολήθηκε όμως και με τη μουσική για τον κινηματογράφο, για την οποία τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο του YΠΠO (Rom, 1990 -- Tο Πεθαμένο Λικέρ, 1993 --- Μεταίχμιο, 1994 -- Ελεύθερη Κατάδυση, 1995), καθώς και με το Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Aenigmα est, 1990 -- O Δραπέτης, 1991 --Το Πεθαμένο Λικέρ, 1992 -- Μεταίχμιο και 'Ύποπτος Πολίτης, 1994). H μουσική του για το Πεθαμένο Λικέρ τιμήθηκε και με το Βραβείο Μουσικής στο Διεθνές Φεστιβάλ της Βαλένθια (1993) ενώ το Four Corners of Suburbia με το βραβείο Μουσικής στο Φεστιβάλ Avignon (2006


ΠΛΕΣΣΑΣ ΜΙΜΗΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα και απο τα μαθητικά του χρόνια υπήρξε ο πρώτος σολίστ του πιάνου στην Ελληνική Ραδιοφωνία/
Με το κουαρτέτο και τις ορχήστρες του συνεργάστηκε με όλους τουε τότε διάσημους τραγουδιστές (Δανάη, Μαρούδας, Μόλυ, Παναγόπουλος, Νινή Ζαχά, Τζίμυ Μακούλη κλπ).

Νεαρός πιανίστας ακόμα τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του πανεπιστημίου Minnesota το 1951 και την επόμενη χρονιά ανεδείχθη πέμπτος κατα σειρά πιανίστας στις ΗΠΑ.

Απο το 1952 ασχολήθηκε με τη σύνθεση κα διακρίθηκε έξι φορές στη χώρας μας, και επτά φορές διεθνών ( Βαρκελώνη, Βαρσοβία, Βέλγιο, Παρίσι, ΗΠΑ, Τόκιο, και Αλτο Μόντε της Ιταλίας).

Αναλάλυψε ή καθιέρωσε με τα τραγούδια του πολλούς σήμερα διάσημους τραγουδιστές και ηθοποιούς ( Ζωή Κουρούκλη, Νανά Μούσχουρη, Τζένη Βάνου, Γιοβάννα, Μαρινέλα, Κουμιώτη, Γιάννη Βογιατζή, Φώτη Δήμα, Γιάννη Πουλόπουλο, Τόλη Βοσκόπουλο, Στράτο Διονυσίου κλπ).

Δούλεψε για το θέατρο και τον κινηματογράφο στον ψυχαγωγικό τον κλασσικό αλλά και στον προοδευτικό τομέα κάθε είδους και έλαβε Ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις (Παρίσι, Εδιμβούργο, Αλτο Μόντε, Ουάσινγκτον, Κάρλοβι Βάρι ).
'Εχει γράψει μουσική για 104 ταινίες και 70 θεατρικές παραστάσεις.

Διεύθυνε με έργσ του τις μεγαλύτερες ορχήστρες σε όλο τον κόσμο.

Τιμήθηκε επανειλημμένα με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους ενώ το έργο του " Ο Δρόμος" (στίχοι Λ. Παπαδόπουλου) κατέχει αναμφισβήτητα την πρώτη θέση στην Ελληνική Δισκογραφία.
΄Εγραψε το 1993 την μουσική για το έργο του Όργουελ "Η φάρμα των Ζώων" όπου παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Δ. Ποταμίτη.

Το 1998 ολοκλήρωσε την λαΐκη όπερα "Ζεύς" σε λιμπρέτο Γιάννη Καλαμίτση που κυκλοφόρησε σε πρώτη δισκογραφική έκδοση απο την Universal.

Το 1999 σε λιμπρέτο Ιάκωβου Αυλητή ολοκλήρωσε το ορατόριο "Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Αγιος των σκλάβων" που παρουσιάστηκε το 2002 στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών.

τον Ιούνιο του 2000 η πόλης των Αθηνών τον τιμά για την πενηντάχρονη προσφορά του στην Ελληνική μουσική και τον πολιτισμό και ο Δήμαρχος Αθηναίων του απονέμει το "Χρυσό Μετάλλιο της πόλης" σε μια μεγάλη συμφωνική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Για τον ίδιο λόγο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών τιμάται απο το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού σε ειδική εκδήλωση στο Θέατρο του Λυκαβηττού.

Τον Ιανουάριο του 2001 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας του απονέμει τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά του στον πολιτισμό.

Το 2001 ο Θεατρικός οργανισμός Κύπρου εγκαινίασε τα Κύπρια με την οπερέτα του Μίμη Πλέσσα σε λιμπρέτο του Κώστα Βίρβου εμπνεθσμένη απο τους Διαλόγους του Λουκιανού με τίτλο Τα καμώματα του Κάτω κόσμου.

Στις 30 Μαΐου του 2002 υπο την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού τιμάται για τα 50 χρόνια του στην Ελληνική μουσική σκηνή στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού που σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία με την συμμετοχή κορυφαίων ονομάτων της Ελληνικής μουσικής σκηνής.

Επίσης στις 27 Νοεμβρίου στο Μέγαρο μουσικής έδωσε μεγάλη συναυλία με την συμμετοχή του Γιάννη Κότσιρα και του Δημήτρη Μπάση και τιμήθηκε απο την Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας ως ο διαχρονικότερος Ελλην συνθέτης,

Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους για τέταρτη φορά βραβεύεται απο την Ακαδημία των Κορφιάτικων βραβείων για την προσφορά του στον κινηματογράφο.

Τον Νοέμβειο της ίδιας χρονιάς για την πενηντάχρονγ προσφορά του το HELLENIC COLLEGE OF LONDON του απονέμει τον τίτλο του ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.
Στις 15 Δεκεμβρίου του 2003 τιμάται στον χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου για την καλλιτεχνική του προσφορά.

Το 2004 στην τηλεοπτική σειρά τα παιδία της νιόβης του ακαδημαικού Τάσου Αθανασιάδη σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομίτη που συμπαράγει η ΕΡΤ με την RAI γράφει την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια.

Στις 26 Ιανουαρίου 2004 το ΙΔΡΥΜΑ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΥ τον τιμά για την προσφορά του στην τέχνη και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Στις 4 Φεβρουαρίου 2004 ο υπουργός πολιτισμού στην τελετή των προσωπικοτήτων του παραδίδει τον τίτλο "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ" για την πολιτισμική προσφορά του στον Παγκόσμιο πολιτισμό.

Την 1η Αυγούστου του 2004 σε μεγάλη συναυλία συναντά το πέρασμα της Ολυμπιακής φλόγας στη στυλίδα και τιμάται για την πενηντάχρονη προσφορά του στην τέχνη και τον πολιτισμό.

Το 2005 το φεστιβάλ Αθηνών τον τιμά αναθέτοντάς του την Εναρκτήρια συναυλία για τον εορτασμό των 50 χρόνων του Θεσμού.

Ολοκληρώνει το συμφωνικό ποίημα "Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ" παραγγελία του ΕΥΓΕΝΕΙΔΙΟΥ ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟΥ που παρουσιάστηκ σε διεθνή πρώτη τον Σεπτέμβρη του 2006.

Στα Γιαννιτσά τιμάται απο το φεστιβάλ χορωδιών που με την συμπαράσταση των ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ Βέρειας και Ναούσης διευθύνει το ΟΡΑΤΟΡΙΟ του "ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ" και αναλαμβάνει την σύνθεση μουσικού έργου αναφερόμενου στην ζωή και την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου για τα ΠΑΥΛΕΙΑ 2006.

Τα Δημήτρια 2005 φιλοξενούν τον διακεκριμένο συνθέτη και τους συνεργάτες του που παρουσιάζουν μια ξεχωριστή θέση στα πολιτισμικά δρώμενα των ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ, συγχρόνως βραβεύεται απο το κεντρικό ωδείο και το Ωδείο Φίλλιπος Νάκας για την διαχρονική του προσφορά.

Την άνοιξη του 2006 βραβεύεται απο την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ για την συνολική προσφορά του στον πολιτισμό και απο τα ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ του 2006 για την προσφορά του στην ΤΕΧΝΗ και τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονίας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τιμήθηκε απο τις εκδόσεις ΔΟΜΗ παρουσιάζοντας μια μεγαλειώδη τρίωρη συναυλία με αναφορές στην μουσική ιστορία των Ελλήνων.

Το 2007 ηχογραφούνται συνθέσεις του στις ΗΠΑ. την Μ.Βρετανία, την Γαλλία, την Ολλανδία και την Ισπανία,.
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας καλεσμένος του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως θα παρουσιάσει σε πρώτη εκτέλεση τον κύκλο τραγουδιών του "ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ" "LAMAR" εμπνευσμένα απο τους Ισπανόφωνους και Ελληνες ποιητές
Τον Ιούνιο του 2007 στα "ΠΑΥΛΕΙΑ" υπο την αιγίδα της Μητροπόλεως της Βέροιας θα παρουσιάζει έργο αφιερωμένο στην γενοκτονία των ποντίων.

Παράλληλα κρατάει όλες τις δραστηριότητες του διατηρώντας πάντα το υψηλό επίπεδο που χαρακτιρίσε όλες του τις δημιουργίες και τις συναυλιακές του εμφανίσεις που τον καθιέρωσαν διεθνώς.

ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΝΑΚΗΣ

Τραγουδοποιός της ελαφράς και της λαϊκής μεταπολεμικής μουσικής. Ξεκίνησε ως κιθαρίστας στις αρχές της δεκαετίας του 1950.

Πολλά από τα τραγούδια του τα έχει τραγουδήσει η Μαρινέλλα.

Έχει γράψει μεγάλες επιτυχίες του Τ. Βοσκόπουλου ("Δειλινό μου φέρανε το δικό σου γράμμα", Έτσι είναι Μπαρμπα-Γιάννη", «Σαν της γαρδένιας τον ανθό», κ.λπ.), του Μ. Αγγελόπουλου («Τα μαύρα μάτια σου», «Δεν θά ‘σαι εσύ», «Αγάπες μου περαστικές», «`Αιντες-άιντες», «Ποιος θεός», «Δώσ’ μου φίλε τη φωτιά σου», «Και συ και συ», «Ο πρόσφυγας», «Σου χαρίζω την καρδιά μου», «Απορώ», «Τί να σού ’χουν πει;», κ.λπ.), της Χ. Λαμπράκη («Θα με ζητάς», κ.λπ.), της Μ. Λίντα («Λέλι για λέλι», «Είναι στιγμές», Στον Καφενέ», «Φύγε», κ.λπ.), της Ρ. Σακελλαρίου («Αυγή συννεφιασμένη», «Οι χάντρες», κ.λπ.), του Τ. Χρυσού («Ανησυχία μου», κ.λπ.), του Δ. Μητροπάνου («Σκουριασμένο το κλειδί», κ.λπ.), του Δημ. Ξανθάκη («Δεν γίνεται», «Δυο κεραυνοί’, «Και για να δεις», κ.λπ.), της Στ. Χρυσικοπούλου («Ξέχασε», «Ό,τι και να γίνει», «Μη μου φύγεις», «Στα ίδια μονοπάτια», «Παλιός καημός», «Όλοι μ’ άφησαν σημάδια», κ.λπ.), κ.ά.

Το 1966 έγραψε τη μουσική της ταινίας «Θυσία».

Στους ατομικούς LP δίσκους του (σε δισκογραφία που ξεπερνάει την 30ετία): «24 μελωδίες, 24 επιτυχίες» (1968, ορχηστρικός), «Λαϊκές νότες» (1968, ορχηστρικός), «24 μπαμ λαϊκά τραγούδια (1970, ορχηστρικός), «Οι άντρες και οι χάντρες» (1974), «Ανθρώπινα τα λάθη» (1975), «Ε΄ και λοιπόν;» (1976), «Μπερδεμένα αισθήματα» (1976), «Αφού τα θες» (1978), «Holodays in Greece, 7» (1978, ορχηστρικά), «Memories from Russia» (1979, ορχηστρικός), «Είσαι η ζωή μου» (1980), «Όχι δα» (1980), «Πρωτάθλημα γέλιου» (1980), «Φιλιά και δάκρυα» (1980), «Σ’ αγαπώ, σε θέλω» (1981), «Θα μας γράψει η Ιστορία» (1983), «Έρωτά μου εσύ» (1984), «Λαϊκά μονοπάτια» (1985), «Φουλ λαϊκά (1986), «Και σ’ αγάπησα» (1988), «Ένας συνθέτης, μια ιστορία» (1990), «Επ’ αυτοφόρω» (1994), «Τα τραγούδια του Ν. Πετρίδη» (1995), «Να σου πω» (1996), κ.λπ. Μετέχει επίσης «εξ ημισείας» στους δίσκους: «Μαίρη Λίντα ’76» (1976), «Έλα κοντά μου» (1978), «Είναι μαρτύριο εσένα π’ αγαπώ» (1978), «Σε θυμάμαι» (1979), «Είναι στιγμές» (1979), «Ο πρόσφυγας» (1981), «Γίναμε δυο ξένοι» (1989), «Ξέχασέ το» (1989), «Θά ’ναι μεσ’ στη σκέψη μου» (1991), «Μα τί θες» (1991), κ.λπ.

Πολυγραφότατος, μετέχει με αριθμό τραγουδιών του και σε πολλούς άλλους δίσκους.

ΠΙΤΣΙΛΑΔΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Γνωστός σύγχρονος τραγουδοποιός της ελαφράς και της λαϊκής μουσικής· επίσης βιολιστής. Η καριέρα του στο τραγούδι αγγίζει την 35ετία.

Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο ανώτερα θεωρητικά και βιολί (με την Ντιντή Περδικίδου). Το 1963, σπουδαστής ακόμα του Ωδείου, υπήρξε μεταξύ των ιδρυτικών μελών της ΜΟΑ και έπαιζε σ’ αυτήν.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Κώστα Μυλωνά, την ίδια εποχή γράφει και τα πρώτα του τραγούδια ("Με πέταξ’ η ζωή στο δρόμο", "Ας ήταν τ’ όνειρο να βγει") και τα ηχογραφεί με τον Γρ. Μπιθικώτση, προκαλώντας αίσθηση (στίχοι Γιάννη Κιούρκα).

Ακολουθούν τραγούδια (όπως: «Θα βρεθεί κάτι και για μας», «Άδειο το λιμάνι», «Με τα θλιμμένα μάτια μου», κ.λπ.) με ερμηνεύτρια τη Β. Μοσχολιού, που επίσης σημείωσαν επιτυχία. Έτσι φτάνουμε στο 1967, χρονιά των τραγουδιών που του χάρισαν 4 "χρυσούς" δίσκους.

Και πρώτα-πρώτα, της θρυλικής «Ανάμνησης» ("Το καλοκαίρι μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά") που ερμηνεύτηκε από τον Τ. Πινέλλι. Κατόπιν, των 2 μεγάλων επιτυχιών με τους "Olympians": "Αλέξης" και "Ιστορία" και τέλος, του τραγουδιού «Στις 16 Μάη μήνα» ("μ’ ένα αμάξι η Μαρίνα"...) που απετέλεσε την αρχή της επιτυχημένης συνεργασίας του με τον Στ. Κόκοτα (η οποία απέδωσε πάνω από 40 τραγούδια, τα περισσότερα σε στίχους Κιούρκα).

Άλλα επιτυχημένα τραγούδια του της δεκαετίας του 1960: "Κορίτσι καλοκαιρινό" και "Φωτιά στα τραίνα", ενώ αργότερα στις επιτυχίες του προστέθηκαν και τα: "Φεύγει η χαρά", «Δεν έχω μπαλκόνι να ’ρθει χελιδόνι», «Θα βρεθεί και για μας», «Ας ήταν τ’ όνειρο να βγει», κ.λπ.

Οι προσωπικοί δίσκοι του: "Πυροτεχνήματα" (1969), "Τα κίτρινα ρολόγια" (1972), "Θαλασσάκι μου" (1972), "Ανάμνησις" (1975), "Η συνάντηση" (1975), "Θα συναντηθούμε" (1975), "Ανάσα μου" (1976), "Yes I do" (1978), "Αναδυομένη" (1979), "Σ’ αγαπώ" (1979), "Αγάπη μου" (1979), "Σ’ αναζητώ" (1980), "15 χρόνια Πιτσιλαδής" (1981), "My international songs" (1993), κ.λπ.

Έχει επίσης (μικρή ή μεγάλη) συμμετοχή με τραγούδια του και στους δίσκους: "Κοράλλια" (1968), "Νεράιδες" (1969), "Το Ναυτικό μας" (1970), "Σατιρικά" (1975), "Εαρινή Συμφωνία" (1977), "Οι Θεοί του Ολύμπου" (1977), "Greek sounds" (1977), "Pictures" (1978), «Happy birthday, τραγούδια γενεθλίων» (1994), «Πάρτυ του ’60» (1995), «Τα Κλασικά: 18 χρυσές επιτυχίες» (1995), κ.λπ.

Στους δίσκους του με μουσική για παιδιά ανήκουν: "Τραγούδια απ' το ρόδι" (1981), "Μια μέρα με τον Μπίλλυ και την Τσίλλυ" (1984), «Φτου ξελεφτερία» (1996), κ.λπ.

Το 1981 κυκλοφόρησε και ο δίσκος του "Η κραυγή των λύκων" (με τη μουσική της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς του Ν. Φώσκολου) και το 1994 επανακυκλοφόρησε η "Ανάμνηση" (maxi-single), ενώ προηγουμένως (1993) κυκλοφόρησε ο δίσκος του "Μικρή οθόνη" (με μουσική του από τηλεοπτικές παραγωγές), κ.λπ.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΛΕΝΑ

Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1951 στο Ηράκλειο Κρήτης, κόρη του Γεώργιου Πλάτωνος και της Αντιγόνης Αστρινάκη, μεγάλωσε όμως στην Αθήνα. Ο πατέρας της, Γεώργιος Πλάτων, ήταν γνωστός συνθέτης και πρώτος πιανίστας στην Εθνική Λυρική Σκηνή.

Η Λένα ξεκίνησε να παίζει πιάνο περίπου δυο ετών, και στη συνέχεια πήρε μαθήματα από τον πατέρα της. Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών με την καθοδήγηση της Φοίβης Βάλληνδα και της Μαρίκας Παπαϊωάννου, και έγινε επαγγελματίας πιανίστα πριν κλείσει τα δεκαοκτώ, ενώ κέρδισε το 1963 το Α' Βραβείο του Διαγωνισμού Καίτης Παπαϊωάννου.

Έφυγε με υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό, πρώτα στην Ακαδημία της Βιέννης και έπειτα στο Βερολίνο, όπου ήρθε σε επαφή με τη ροκ, τη τζαζ και την ανατολική μουσική.

Γύρισε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και συνεργάστηκε με τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και το συγκρότημά του DNA, για να ξαναφύγει το 1975 στο Βερολίνο και να επιστρέψει οριστικά το 1978.

Μαζί με τον τότε σύζυγό της, τον συνθέτη Δημήτρη Μαραγκόπουλο, άρχισε να συνεργάζεται με το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, όπου και γνωρίστηκε με το Μάνο Χατζιδάκι, που ήταν τότε διευθυντής στο Τρίτο.

Με τον Χατζιδάκι ανέπτυξε μια πολύχρονη επαγγελματική αλλά και φιλική σχέση. Συμμετείχε στην παραγωγή της εκπομπής Εδώ Λιλιπούπολη, γράφοντας στίχους και μουσική· δικές της συνθέσεις είναι ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της εκπομπής, όπως τα Ρόζα-Ροζαλία και Ο Χορός των Μπιζελιών.

Το ντεμπούτο της στη δισκογραφία έγινε με το δίσκο Σαμποτάζ του 1981, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τη Μαριανίνα Κριεζή, τη Σαβίνα Γιαννάτου -με τις οποίες είχε συνεργαστεί και στη Λιλιπούπολη- και τον τραγουδιστή Γιάννη Παλαμίδα.

Ο δίσκος χαρακτηρίστηκε πρωτοποριακός για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο για τη σύνθεση και τη στιχουργία όσο και για την έντονη χρήση του συνθεσάιζερ -με το οποίο η Πλάτωνος είχε αρχίσει να πειραματίζεται λίγο καιρό πριν- για πρώτη φορά στην ελληνική δισκογραφία.

Ακολούθησε η κυκλοφορία 13 μελοποιημένων ποιημάτων του Κώστα Καρυωτάκη, έργο που είχε ολοκληρωθεί πριν το Σαμποτάζ αλλά κυκλοφόρησε δεύτερο μετά από επιμονή του διευθυντή της Lyra, Αλέκου Πατσιφά. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε Το '62 του Μάνου Χατζιδάκι, με μινιμάλ ηλεκτρονικές διασκευές 12 τραγουδιών του συνθέτη.

Ακολούθησαν τρεις προσωπικοί δίσκοι, που καθόρισαν το στίγμα της στην ελληνική ηλεκτρονική μουσική και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για μελλοντικές προσπάθειες:
Μάσκες Ηλίου (1984), Γκάλοπ (1985), Λεπιδόπτερα (1986).

Στους δίσκους αυτούς η Πλάτωνος στρέφεται ολοκληρωτικά στην ηλεκτρονική μουσική και σε πειραματικές κατευθύνσεις στη φόρμα, την ενορχήστρωση και το στίχο.

Ενδιάμεσα με τους παραπάνω, κυκλοφόρησε ο δίσκος Η Ηχώ και τα Λάθη της με παιδικά τραγούδια σε στίχους του Τζιάνι Ροντάρι, ενώ το 1986 η Πλάτωνος συνεργάστηκε με τους έτερους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα Μιχάλη Γρηγορίου και Βαγγέλη Κατσούλη στο έργο Μουσική για πλήκτρα.

Το 1989 κυκλοφόρησε η παιδική όπερα Το Αηδόνι του Αυτοκράτορα, βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι του Άντερσεν, και δισκογραφικά η δεκαετία του '80 έκλεισε με δυο ακόμα δίσκους χαμηλότερων τόνων και σκοτεινού ύφους, Το Σπάσιμο των Πάγων με το Γιάννη Παλαμίδα το 1989, βασισμένο περισσότερο στο πιάνο και τα φυσικά όργανα, και Μη μου τους Κύκλους Τάρατε το 1991.

Το 1990 η Πλάτωνος συνεργάστηκε με το Διονύση Σαββόπουλο σε ζωντανές εμφανίσεις και στο δίσκο του Αναδρομή '63-'89 και το 1991 με τη Δήμητρα Γαλάνη για τους Μύθους της Ευρώπης όπου έκανε την ενορχήστρωση σε τραγούδια Λένον, Βάιλ και άλλων.

Μετά από μια περίοδο αποχής από τη δισκογραφία και σταδιακής απομάκρυνσης και από τη δημοσιότητα, η Λένα Πλάτωνος επέστρεψε το 1997 με τις Αναπνοές σε συνεργασία με τη Σαβίνα Γιαννάτου, δίσκο με ερωτικά τραγούδια χαμηλών τόνων και ενορχηστρώσεις που πλησιάζουν το έντεχνο και τη τζαζ παρά την ηλεκτρονική μουσική.

Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε η συλλογή Το Μίξερ της Λένας Πλάτωνος με διασκευές τραγουδιών της από γνωστούς καλλιτέχνες της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής (Coti K, Κωνσταντίνος Βήτα, Μιχάλης Δέλτα, ΙΟΝ κ.α.), που γνώριζε τότε ιδιαίτερη άνθιση. Το 2000 κυκλοφόρησε το δίσκο Η Τρίτη Πόρτα με μελοποιημένα ποιήματα του Θόδωρου Ποάλα που τραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη.

Το Μάρτη του 2003 παρουσίασε συνολικά το έργο της σε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για την οποία τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν. Το Δεκέμβρη του 2005 εκδόθηκε το βιβλίο Τα Λόγια μου (εκδ. Οδός Πανός) με τους στίχους από τα τραγούδια της. Το Φεβρουάριο του 2008 το cd-single της Σ' Αγάπησα κυκλοφόρησε σε 160.000 αντίτυπα μαζί με την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", ενώ στις 18 Μαρτίου του 2008 κυκλοφόρησε ο νέος της δίσκος Ημερολόγια, αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, με τον οποίο επιστρέφει στον ηλεκτρονικό ήχο. Στις 28 Ιουλίου του 2008 έγινε στο Ηρώδειο συναυλία αναδρομής στο έργο της, όπου εκτός από την ίδια συμμετείχαν η Έλλη Πασπαλά, Μάρθα Φριντζήλα, Κωνσταντίνος Βήτα, o Γιάννης Παλαμήδας και ο Vassilikos από τους Raining Pleasure.

Η Λένα Πλάτωνος έχει γράψει επίσης μουσική για το θέατρο, για χοροδράματα και για την τηλεόραση, καθώς και έργα κλασικής μουσικής. Εκτός από τη μουσική ασχολείται και με τη ζωγραφική και τις μινιατούρες και έχει εκθέσει κατά καιρούς έργα της, ενώ έχει φιλοτεχνήσει η ίδια τα εξώφυλλα σε αρκετούς από τους δίσκους της.

ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ

Σύγχρονη Βολιώτισα μουσικός - διευθύντρια της Χορωδίας Τρικάλων, με την οποία έδωσε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα πρωτοπορώντας στον τομέα της εναρμόνισης και της πολυφωνικής παρουσίασης του λαϊκού και του λεγόμενου «έντεχνου» ελλ. τραγουδιού (παρά τα μύρια εμπόδια που σπάρθηκαν στον δρόμο της...).

Ήταν η πρώτη που τόλμησε (χωρίς να παραμελεί τον Μότσαρτ και τον Βιβάλντι...) να εισαγάγει το μπουζούκι για τη συνοδεία χορωδιακής μουσικής. Έτσι, σε σχέση με τα προηγούμενα, η συναυλία της Χορωδίας Τρικάλων με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη (7.1.1964) προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στο αθηναϊκό κοινό.

Ακολούθησε καταιγισμός συναυλιών σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό (Ελβετία, Γαλλία, Σκανδιναβία). Επεξεργάστηκε πολλούς Κύκλους τραγουδιών του Θεοδωράκη («Επιτάφιος», «Πολιτεία Α΄ και Β΄», «Αρχιπέλαγος», «Μικρές Κυκλάδες», «Μπαλάντα του Αντρίκου», «Μαουτχάουζεν», «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού», «Ρωμιοσύνη», κ.λπ.).

Έγραψε και δικά της τραγούδια, όπως "Τ’ όνομά σου Ειρήνη", κ.λπ. (αναφέρουμε και τον δίσκο «`Ασμα Ασμάτων»-1972, με τραγούδια της σε στίχους από τη μετάφραση του Γ. Σεφέρη).

Έκανε τις πρώτες της μουσικές σπουδές στο Ωδείο της `Ιρμας Ηλιάδου-Τρίνιγγερ (Βόλος) και συνέχισε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, παίρνοντας δίπλωμα πιάνου (από την Τρίνιγγερ) το 1954.

Διετέλεσε επί σειρά ετών διευθύντρια του Εθνικού Ωδείου Τρικάλων (ήδη από τη δεκαετία του 1950) διδάσκοντας πιάνο και θεωρητικά. Περί το 1955 σχημάτισε την Πανθεσσαλική Ορχ. (από 35 όργανα) με μουσικούς από ωδεία, φιλαρμονικές και στρατιωτικές μπάντες των Τρικάλων, της Λάρισας και του Βόλου. Στους μαθητές της, η κόρη της Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, ο Κων/νος Ζορμπάς, κ.ά.

Aπό το 1985 διευθύνει τη Μικτή Χορωδία του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αμαρουσίου, παρουσιάζοντας μεγάλα χορωδιακά έργα ποιότητας στο Μαρούσι, αλλά και στο "Παλλάς", στην ΕΛΣ, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, κ.ο.κ.

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Γνωστός και απλά σαν Vangelis. Είναι μουσικός διεθνούς φήμης. Γεννήθηκε στο Βόλο στις 29 Μαρτίου 1943 και άρχισε να συνθέτει από πολύ νέος (4 ετών). Κατά βάση είναι αυτοδίδακτος, καθώς αρνήθηκε να πάρει μαθήματα κλασσικού πιάνου. Σπούδασε κλασική μουσική, ζωγραφική και σκηνοθεσία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αθήνα.

Στις αρχές του 60' σχημάτισε το συγκρότημα Forminx που ήταν αρκετά δημοφιλές στην Ελλάδα. Το 1968 μετακόμισε στο Παρίσι εκεί σχημάτισε τους Aphrodite's Child μαζί με τον Ντέμη Ρούσο.

Το 1982 τιμήθηκε με Όσκαρ για το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας Οι Δρόμοι της Φωτιάς. Το 2001 το έργο του Μυθωδία επελέγη από τη NASA ως η επίσημη μουσική για την αποστολή της:'2001 Οδύσσεια στον Άρη'. Σημάδεψε την ελληνική ποπ κουλτούρα της δεκαετίας του 1960 με το συγκρότημα Forminx. Από το 1975 ζει στο Λονδίνο . Η μουσική του είναι βασισμένη στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Συνεργάστηκε με την Ειρήνη Παππά στους δίσκους Ωδές (1979) και Ραψωδίες (1986), που περιέχουν διασκευές δημοτικών τραγουδιών και βυζαντινούς ύμνους, με τον Γιον Άντερσον του συγκροτήματος Υes στους δίσκους Shοrt Stοries (1979) και Τhe Friends οf Μr Cairο (1981), καθώς και με την ιταλίδα τραγουδίστρια Μίλβα στο L.Ρ. Τra du sοgni. Συνέθεσε τη μουσική και για άλλες ταινίες , όπως ΒladeRunner (1981), Αntarctica (1983), 1492, Τhe Cοnquest οf Ρaradise (1992), Αλεξανδρος,Ελ Γκρέκο (2007). Επίσης, συνέθεσε το ηχητικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ το 1982, το οποίο συνεχίζει να ακούγεται στα δελτία ειδήσεων των κρατικών καναλιών μέχρι σήμερα.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1935.Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έγραψε πολλά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια ως προς το στίχο, που συνεχίζουν να ακούγονται εδώ και σαράντα και πλέον χρόνια.

Το 1963 κάνει την πρώτη του εμφάνιση. Σε στίχους δικούς του και μουσική του ­επίσης νέου τότε­ Σταύρου Ξαρχάκου ακούγονται, στην ταινία "Κόκκινα Φανάρια" και γίνονται μεγάλες επιτυχίες τραγούδια όπως η "Άπονη Ζωή" και η "Φτωχολογιά". Με τα τραγούδια αυτά θα τεθούν τα θεμέλια μιας μακράς ιστορίας και μιας ολόκληρης σχολής στιχουργίας.

Στιχουργός με πλούσια κοιτάσματα λέξεων, θα γράψει για τα πάντα: για τον έρωτα, για την κοινωνία, για τις γειτονιές που χάθηκαν, για την οδό Φυλής και την Αριστοτέλους, για τη μεταπολεμική φτώχεια που έφτιαχνε ανθρώπους με πλούσια αισθήματα.

Έχει γράψει πολλά βιβλία εκ των οποίων «Επαρχίες της Αθήνας», «Η Τουρκία χωρίς φερετζέ» καθώς και το θεατρικό «Ο δρόμος» (1969), στίχους εκατοντάδων τραγουδιών σε πρωτότυπη ποίηση αλλά και από μετάφραση (Λόρκα, Νερούδα). Οι στίχοι του μελοποιήθηκαν από μερικούς από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες.

Είναι μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερ. Εφημ. Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Εταιρείας Μουσικοσυνθετών Ελλάδος και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ανέλαβε δημοσιογραφικές αποστολές στην Αμερική, Ρωσία, Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Έχει τιμηθεί με βραβείο δημοσιογραφικού διαγωνισμού ΕΣΑΤ (1965).

Παράλληλα έχει ασχοληθεί με την τηλεόραση ως παρουσιαστής εκπομπών, προσώπων με έντονη συμμετοχή σε καλλιτεχνικές κριτικές επιτροπές. Έχει πολλές φορές εκφράσει δημόσια την άποψη αλλά και την αντίθεσή του σε διάφορους πολιτικούς χειρισμούς.

ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΘΑΝΑΣΗΣ

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι Έλληνας συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Η μουσική του συνήθως κατηγοριοποιείται στην "έντεχνη μουσική" και συνδυάζει στοιχεία ροκ, λαϊκής και παραδοσιακής ελληνικής μουσικής.

Ο ίδιος έχει αναφέρει χαριτολογώντας σε συνέντευξή του ότι δεν είναι καλλιτέχνης έντεχνης μουσικής αφού θεωρεί τον εαυτό του άτεχνο.Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στον Τύρναβο του Νομού Λάρισας το 1959.

Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Α.Π.Θ.. Η πρώτη συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν με τα τραγούδια Λεγεωνάριος και Μαύρος γάτος στον δίσκο Διαίρεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (πρόκειται για απλή συνωνυμία). Είναι παντρεμένος, έχει δύο παιδιά, και ζεί στη Λάρισα.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνεργάζεται με μερικούς από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς. Στις ηχογραφήσεις, στις παραγωγές και στις συναυλίες του έχουν συμμετάσχει εκτός των άλλων οι Γιάννης Αγγελάκας (φωνή),Σωκράτης Μάλαμας (φωνή), Μάρθα Φριτζήλα (φωνή), Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθάρες), Γιώργος Μπαντούκ Αποστολάκης (κιθάρες, πλήκτρα, φυσαρμόνικα), Αλέξης Αποστολάκης (τύμπανα), Δημήτρης Μπασλάμ (κοντραμπάσσο), Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα, λαούτο, τζουράς), Φώτης Σιώτας (φωνή, βιολί, πλήκτρα), Παντελής Στόϊκος (τρομπέτα, καβάλ), Φλώρος Φλωρίδης (πνευστά), Κώστας Παρίσης (κιθάρες), Τάσος Μισυρλής (τσέλο), Μιχάλης Χανιώτης (μπουζούκι) , Florian Micuta (πλήκτρα)

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΛΕΞΗΣ

Γιος εμπόρου καπνών, ήρθε σε επαφή με τη μουσική από ηλικίας 5 ετών. Όμως άρχισε να ασχολείται ουσιαστικά με τη μουσική το 1980. `

Εγραψε τα πρώτα τραγούδια του (στα αγγλικά) με μια κιθάρα. Το πρώτο του τραγούδι είχε τίτλο «Pretty girl dressed in blue». Αργότερα έκανε το πρώτο του Συγκρότημα, τους «Aτόμικς», με τους οποίους έπαιζαν και οι Στ. Σπανουδάκης και Γ. Χατζηνάσιος.

Όταν ξεκίνησε δισκογραφικά, γνώρισε κάποιες επιτυχίες με ερμηνευτή τον Τόνυ Πινέλλι. Ακολούθησε η μεγάλη επιτυχία και η συνεργασίες του με κορυφαίους ερμηνευτές του είδους.

Συνεργάστηκε και με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Ωραία μου κυρία» (έχει συνεργαστεί στο θέατρο και με άλλους κορυφαίους πρωταγωνιστές, τον Ν. Κούρκουλο, τη Ζωή Λάσκαρη, τον Γ. Κιμούλη, κ.ά.).

Μετά από 27ετή δισκογραφική θητεία και 56 LP δίσκους με τραγούδια του (ατομικοί και συμμετοχές) κυκλοφόρησε το 1996 ο πρώτος ορχηστρικός του δίσκος με τίτλο «Ορίζοντες».

Τέλος, το 1999 κυκλοφόρησε ο δίσκος του «Όποιος αγαπάει», με ερμηνεύτρια την πρωτοεμφανιζόμενη Τζίνα Αλεξοπούλου, ενώ μετέχει με τραγούδια του στον 3ο προσωπικό δίσκο του τραγουδιστή Γιάννη Καρανίκα («Η αγάπη είναι τάμα»), κ.ο.κ.

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (1893 - 7 Ιανουαρίου 1972) υπήρξε μια από τις σημαντικότερες στιχουργούς του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, αναγκάστηκε όμως να έλθει στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή.

Ζώντας μια έντονη και περιπετειώδη ζωή, στην Ελλάδα αρχικά σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός, δασκάλα και ποιήτρια, ενώ αργότερα αναδείχθηκε σε σπουδαία λαϊκή στιχουργό. Ξεκίνησε να γράφει στίχους το 1948 εξαναγκαζόμενη από το προσωπικό της πάθος (χαρτοπαιξία), τροφοδοτώντας με αυτό τον τρόπο, έναντι ευτελούς οικονομικής αμοιβής, όλους τους επώνυμους συνθέτες της εποχής της με αριστουργηματικά τραγούδια.

Πάμπολλα τραγούδια της έγιναν επιτυχίες. Στίχους της συναντάμε σε μια πλειάδα λαϊκών επιτυχιών:

* Πήρα τη στράτα κι έρχομαι, Αντιλαλούνε τα βουνά σε μουσική Τσιτσάνη,
* Ηλιοβασιλέματα, Περασμένες μου αγάπες σε μουσική Χιώτη,
* Δυο πόρτες έχει η ζωή, Φεύγω με πίκρα στα ξένα που τραγούδησε ο Καζαντζίδης,
* Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά, Όνειρο απατηλό σε μουσική Καλδάρα,
* Συρματοπλέγματα βαριά σε μουσική Μπακάλη,
* Είμαι αϊτός χωρίς φτερά σε μουσική Χατζιδάκη, * Πετραδάκι, πετραδάκι, Του ντερβίση το πιοτό και Τι να σου κάνει μια καρδιά σε μουσική που έγραψε ο Αντώνης Κατινάρης και άλλα πολλά.

Το πρώτο της τραγούδι που μελοποιήθηκε από τον Τσιτσάνη είναι το Για μια γυναίκα χάθηκα (HMV ΑΟ-2984), που γραμμοφωνήθηκε στις 15 Μαρτίου 1951, ενώ με παραγγελία του είχε γράψει τους στίχους για το γνωστό σε όλους πλέον τραγούδι Τα καβουράκια (ODEON GA-7663) του οποίου την τελική διαμόρφωση των στίχων, όπως τους γνωρίζουμε σήμερα, είχε ο Τσιτσάνης.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν μια από τις σπουδαιότερες στιχουργούς, η οποία χάρη στο τρομακτικό ταλέντο της τροφοδότησε το ελληνικό λαϊκό τραγούδι με μεγάλο αριθμό εξαίρετων δημιουργιών, μερικές από τις οποίες θα παραμείνουν για πάντα άγνωστες, καθώς μόνο ένα μικρό μέρος αυτών που έγραψε είναι καταχωρημένο στο όνομά της.

Η ίδια δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την αναγνώριση του έργου της και για την είσπραξη δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα, παρά την επιτυχία των τραγουδιών της, να πεθάνει φτωχή.

ΤΣΙΛΙΚΗΣ ΣΑΚΗΣ

Ο Σάκης Τσιλίκης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, σπούδασε μουσική και θέατρο στη Θεσσαλονίκη. Δημιουργικός και δραστήριος, ασχολείται με όλες τις μορφές της τέχνης και της επικοινωνίας.

Βρίσκεται πάντα σε κατάσταση ανοιχτής συνείδησης. Τις δυνάμεις του τις χρησιμοποιεί όπως ένας σκηνοθέτης τους ηθοποιούς του. Άλλωστε, γι’ αυτόν η ζωή είναι μια παράσταση, ένα παιχνίδι.. Διδάσκει μουσική και θέατρο.

Παράλληλα, συνθέτει μουσική και παίζει θέατρο. Έχει μελοποιήσει πολλούς ποιητές, όπως Ρίτσο, Ελύτη και Μαγιακόβσκι. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει πολλοί δίσκοι του, οι περισσότεροι με μουσική για παιδιά.


ΑΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Άκος Δασκαλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Φτωχική οικογένεια, πατέρας υδραυλικός.
Διάβαζε πολύ: ποίηση, λογοτεχνία, φιλοσοφία, δοκίμια. Έγραφε από μικρός ποιήματα.

Το 1962 κέρδισε το βραβείο σε διαγωνισμό στιχουργικής. Το βραβείο ήταν να μελοποιήσει το κομμάτι ο Μίκης Θεοδωράκης. Αυτό ήταν και το 1ο τραγούδι του: «Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά» αφιερωμένο στην Καίτη Κ. Το 1962 εξέδωσε και την 1η ποιητική συλλογή του: "Το σχήμα της απουσίας".

Από το 1966 άρχισαν να εμφανίζονται σιγά-σιγά στην δισκογραφία τραγούδια του. Εκτός από την περιστασιακή όπως θα αποδειχτεί συνεργασία του με τον Θεοδωράκη και τον Μαρκόπουλο, οι πρώτοι συνθέτες με τους οποίους συνέπραξε τα 3 πρώτα χρόνια είναι ο Νότης Μαυρουδής, ο Γιάννης Σπανός και ο Μίμης Πλέσσας.

Το 1967 σε σοβαρό τροχαίο, όπου οδηγούσε ο Αλέκος Ουδινότης, εκπαραθυρώθηκε από την θέση του οδηγού και τραυματίστηκε βαριά. Τα θραύσματα του γυαλιού είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό του μάτι.

Το 1968 απέκτησε την Ψαριανή, ένα κόκκινο τρεχαντήρι. Η εμπλοκή του Άκου Δασκαλόπουλου στην υπέροχη ιστορία του «Νέου Κύματος» φαίνεται και από την σταθερή παρουσία του στους «πρώτους δίσκους» πρωτοεμφανιζόμενων τραγουδιστών που ταυτίστηκαν με το μουσικό αυτό ρεύμα, όπως η Σούλα Μπιρμπίλη, η Αρλέτα, η Καίτη Χωματά, ο Μιχάλης Βιολάρης, η Πόπη Αστεριάδη, ο Γιάννης Πουλόπουλος και η Ρένα Κουμιώτη.

Το γεγονός αυτό, καθώς και το ύφος των στίχων του, καθιστούν τον Άκο Δασκαλόπουλο αδιαμφισβήτητα έναν από τους βασικούς συντελεστές του Νέου Κύματος.

Προς το τέλος της 10ετίας του ’70 συνεργάστηκε με 3 πιό λαϊκότροπους συνθέτες: τον Γιώργο Κοντογιώργο, τον Λίνο Κόκοτο και τον Σταύρο Κουγιουμτζή.

Έφυγε στις 25 Φεβρουαρίου 1998

ΚΟΚΟΤΟΣ ΛΙΝΟΣ

Ο Λίνος Κόκοτος γεννήθηκε στο Αγρίνιο αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Ένα ακορντεόν κάποιου φίλου ήταν η πρώτη του γνωριμία με τη μουσική. Το 1961 γράφεται στο Ωδείο Αθηνών. Τα πρώτα του τραγούδια τα γράφει και τα εκτελεί με τη χορωδία του Γυμνασίου.

Σιγά-σιγά αρκετά τραγούδια του αρχίζουν και συγκεντρώνονται στα συρτάρια του. Το 1966 τα παρουσιάζει για πρώτη φορά στις μπουάτ της Πλάκας. Δύο από τα τραγούδια αυτά, το «Μικρό Παιδί»και το «Ένα απόβραδο» ήταν η αιτία να γυρίσει τον πρώτο του μικρό δίσκο στην εταιρεία LYRA του κ. Πατσιφά. Τραγουδήθηκαν από τον Γιώργο Ζωγράφο. Με το πρώτο τους άκουσμα γίνονται επιτυχίες που τραγουδιούνται μέχρι σήμερα.

Η επιτυχία του πρώτου δίσκου φέρνει έναν δεύτερο με τα τραγούδια «΄Ένα μαχαίρι»και «Χάθηκαν οι ώρες» που γίνονται επιτυχίες με ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο.

Ο πρώτος του μεγάλος δίσκος με τον τίτλο «Οι ώρες», σε στίχους Αργύρη Βεργόπουλου και Άκου Δασκαλόπουλου ακολουθεί. Τα τραγούδια του δίσκου αυτού ερμηνεύουν ο Γιάννης Πουλόπουλος, Γιώργος Ζωγράφος, Ρένα Κουμιώτη και Μιχάλης Βιολάρης.

Το 1971 γυρίζει το L.P. «Ο κήπος» πάνω σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου που τραγουδήθηκε από τους Γιάννη Πουλόπουλου, Έλενα Κυρανά, Θανάση Γκαϊφίλια και Μαρία Δουράκη.

Το 1973 ο Λίνος Κόκοτος μελοποιεί τον κύκλο του Οδυσσέα Ελύτη «Θαλασσινό Τριφύλλι» που αποτελεί σταθμό στο χώρο του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού. Το πάντρεμα της μουσικής του με τα λόγια του μεγάλου ποιητή ήταν από τις πιο πετυχημένες στιγμές στην καριέρα του. Τα τραγούδια αυτά τραγουδήθηκαν από την Ρένα Κουμιώτη και τον Μιχάλη Βιολάρη.

Το 1975 συναντιέται με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ο οποίος γνώριζε τον Λίνο Κόκοτο μέσα από την μέχρι τότε δουλειά του. Γράφουν μαζί μια σειρά τραγουδιών με τον γενικό τίτλο «Αποχαιρετισμός» με ερμηνευτές τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Μανώλη Μητσιά.

Το 1976 γράφει τη μουσική στο παιδικό θεατρικό έργο του Γιώργου Αρμένη «Το όνειρο και οι περιπέτειες του Τζιτζιρή», που ανέβασε το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν.

Το 1978 συνεργάζεται με έναν άλλο μεγάλο ποιητή, το Δημήτρη Χριστοδούλου. Μια σειρά από τραγούδια με τον τίτλο «Αντιπολεμικά», υλοποιούνται μαζί με τον ποιητή σε δισκογραφική δουλειά με ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη.

Η επόμενη δισκογραφική του δουλειά είναι η συλλογή «Να ‘ταν η ζωή τραγούδι» σε στίχους του Δ. Χριστοδούλου, Λ. Απαπαδόπουλου, Γ. Νεγρεπόντη, Κ. Τριπολίτη και Α. Δασκαλόπουλου. Στο δίσκο αυτό τραγουδούν οι Γλυκερία, Π. Αστεριάδη, Κ. Λεοντίδης.

Ακολουθεί η συλλογή «Το ποτάμι» με ερμηνευτές τους Σωτηρία Μπέλλου, Ελένη Τσαγκαράκη και Κώστα Λεοντίδη.

Η τελευταία του δουλειά έχει τον τίτλο «Ζωγραφιές και χρώματα» και τραγουδούν οι Μανώλης Μητσιάς, Νίκος Ανδρουλάκης κ.ά.

Εκτός από τα τραγούδια ο Λίνος Κόκοτος έχει γράψει τη μουσική για πολλές θεατρικές παραστάσεις (Θέατρο Τέχνης, Κ.Θ.Β.Ε.) για αρκετά περιφερειακά θέατρα και ελεύθερους θιάσους.

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο Χρήστος Κολοκοτρώνης είναι μια από τις μυθικές μορφές του λαϊκού μας τραγουδιού, το οποίο υπηρέτησε για περίπου μισό αιώνα ως συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής.

Το πρώτο του τραγούδι(«Το πλουσιόπαιδο») δισκογραφήθηκε στις αρχές του 1950. Από τότε η υπογραφή του φιγουράρισε δίπλα στους τίτλους 1000 περίπου τραγουδιών, τα οποία τραγούδησαν οι μεγαλύτερες φωνές του λαϊκού μας τραγουδιού (Χιώτης, Γαβαλάς, Καζαντζίδης, Διονυσίου, Καίτη Γκρέυ, Μαίρη Λίντα, Πόλυ Πάνου κ.α)

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο και μελετητή του λαϊκού τραγουδιού Πάνο Γεραμάνη ο Χ. Κολοκοτρώνης «ήταν διακεκριμένος στιχουργός, σωστός συνθέτης, ενώ έδωσε τη “μάχη του πάλκου” μέσα από δικά του κέντρα διασκέδασης, αλλά και από μαγαζιά άλλων ιδιοκτητών, στα οποία εμφανίστηκε και τραγούδησε τα τελευταία 15 χρόνια.

Οι στίχοι και η θεματολογία του Χρήστου Κολοκοτρώνη έφεραν ένα καινούργιο πνεύμα στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού κι έδωσαν μια νέα πνοή στη δημιουργία της περιόδου, στις αρχές του 1950, όταν υπήρχε η μετεξέλιξη τού κλασικού ρεμπέτικου σε κοινωνικό (ή όχι) λαϊκό τραγούδι.»

ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ ΗΛΙΑΣ

Ο Ηλίας Κατσούλης είναι ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι.

Τραγούδια του εμφανίστηκαν στην δισκογραφία από τις αρχές του '80 και έκτοτε συνεργάστηκε με πολλούς και αναγνωρισμένους συνθέτες τραγουδοποιούς και τραγουδιστές.

Τραγούδια του έχουν μελοποιήσει οι Νίκος Τάτσης, Μιχάλης Τερζής, Τάσος Γκρούς, Γιάννης Σπανός, Παντελής Θαλασσινός Χρίστος Νικολόπουλος, Νοτης Μαυρουδής, Μανόλης Πάππος, Γιώργος Αρσενίδης κ.α.

«Με τα φτερά του έρωτα», «Εισιτήριο στη τσέπη σου», «Πόνος άπονος», «Καράβια χιώτικα», «Χαλκίδα», «Στο παραλίγο της αντοχής», «Του Παραδείσου λεμονιά», «Τα Σμυρναίικα τραγούδια», «Κράτα για το τέλος», είναι μερικοί τίτλοι τραγουδιών του, που έγιναν μεγάλες επιτυχίες με τις φωνές γνωστών τραγουδιστών, όπως αυτή του Παντελή Θαλασσινού, του Γιώργου Νταλάρα, Χάρις, Αλέξίου, Μαν.Λιδάκης, Γλυκερία, Σοφία Παπάζογλου, Νίκος Ανδρουλάκης, Βούλα Σαββίδη, Κώστας Μάντζιος κ.α.

Όπως είχε αναφέρει ο Κατσούλης σε μια συνέντευξή του, από μικρό παιδί του άρεσε να διαβάζει λογοτεχνία και ποίηση και να ακούει στίχους τραγουδιών. «Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να γίνει κάτι άλλο από καθηγητής, έβλεπα το δάσκαλο και έλεγα: "αυτό θα γίνω". Με γοήτευε να έχω μπροστά μου ανθρώπους, να μιλάω μπροστά στα παιδιά, να συζητώ μαζί τους. Μάζευα τα παιδιά της γειτονιάς, θυμάμαι, και παρίστανα το δάσκαλο», λέει ο ίδιος.

Μιλώντας για τη στιχουργική, ο Κατσούλης συνήθιζε να λέει ότι «το τραγούδι το γράφεις στο σπίτι σου, στο δρόμο…» και όπως διαβεβαίωνε «τα πιο πολλά τραγούδια τα είχε γράψει στο δρόμο περπατώντας και πάνω σε πακέτα τσιγάρων».

Δάσκαλοί του στη στιχουργική υπήρξαν «το δημοτικό τραγούδι, από τις μαντινάδες μέχρι τις παραλογές, η Παπαγιαννοπούλου, ο Γκάτσος, ο Παπαδόπουλος, ο Ελευθερίου, προπαντός ο Ελευθερίου», ενώ από τους σύγχρονους στιχουργούς ξεχωρίζει τους Θανάση Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Αγγελάκα και Παύλο Παυλίδη.

Ο ίδιος έχει εκμυστηρευτεί ότι θα ήθελε να συνεργαστεί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, την Μελίνα Κανά, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τη Γιώτα Νέγκα και με άλλους ακόμα.

Σχολιάζοντας ορισμένα από τα τραγούδια του, ο Κατσούλης αναφέρεται στο «Κράτα για το τέλος» που τραγούδησε ο Θαλασσινός και η Αλεξίου και στο «Εισιτήριο για την τσέπη σου».

Νικημένος από την επάρατη νόσο, έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Πέμπτης (21/8/2008) ο στιχουργός και φιλόλογος Ηλίας Κατσούλης, σε ηλικία 69 ετών.

ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΝΟΤΗΣ

Ο Νότης Μαυρουδής (γενν. στις 15 Ιουλίου 1945 στην Αθήνα) είναι έλληνας κιθαριστής, μουσικοσυνθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός.

Το 1958 ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και πήρε το δίπλωμά το 1969 με Άριστα.

Το 1970 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου του ανατέθηκε η έδρα κλασικής κιθάρας στην Scuola Ciciva di Milano, στην οποία δίδαξε ώς το 1975.

Το 1970 επίσης παρακολούθησε τα μαθήματα της Ακαδημίας Santiago de Compostella στην Ισπανία με τον Jose Tomas.

Το 1975 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και από αυτή τη χρονιά δίδαξε κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο.

Τα έτη 1975, 1977, 1979 έδωσε ρεσιτάλ στο Φεστιβάλ κλασικής κιθάρας του Esztergom της Ουγγαρίας.

Το 1978 πήρε μέρος στο διεθνές Φεστιβάλ Πολιτικού Τραγουδιού στο Ανατολικό Βερολίνο καθώς και στο 11ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στην Αβάνα της Κούβας.

Ως συνθέτης και σολίστ έχει δώσει πολλά ρεσιτάλ σε πολλές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Φινλανδία, Ελβετία, Γερμανία, Ουγγαρία, Αυστρία, Κούβα).

Σαν καθηγητής στο Εθνικό Ωδείο Αθήνας, είχε μαθητές αρκετούς δημοφιλείς καλλιτέχνες όπως οι Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Σωκράτης Μάλαμας, Παναγιώτης Μάργαρης, Γιώργος Μελάς, Λάμπρος Ντούσικος, Δημήτρης Σωτηρόπουλος, κ.ά.

Από το 1994 ανέλαβε καθήκοντα προέδρου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού και από το 1995 ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής στο διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας (από το 1999 τη θέση κατέχει ο Αλέξανδρος Μυράτ)

ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ

Ο ΗΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ ( 1950) γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό (Λαντζόϊ), δίπλα στην Αρχαία Ολυμπία. Εκεί πέρασε τα παιδικά και τα μαθητικά του χρόνια. Τις μουσικές σπουδές του, τις άρχισε και τις ολοκλήρωσε στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Δάσκαλοί του η Ελένη Γαϊδεμβέργερ, ο Μιλτιάδης Κουτούκος, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος.

Βήμα για την καθιέρωσή του αποτέλεσαν οι τρεις συναυλίες που έδωσε σαν νέος συνθέτης, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, τον Αύγουστο του 1978, στο Θέατρο Λυκαβηττού. Από τότε την μουσική του διαδρομή αποτυπώνουν 17 δίσκοι-CD, που μεταξύ αυτών είναι τα «Γράμματα στο Μακρυγιάννη», « οι Ξένες Πόρτες», τα « Λαϊκά Προάστια», οι « Προσανατολισμοί» οι «Αργοναύτες», οι « Ωδές» , μελοποιήσεις ποιημάτων του Μίκη Θεοδωράκη, του Διονύση Καρατζά και άλλα. Ανέκδοτα έργα του η συμφωνιέτα « Ανταύγειες», η « Μουσική για σαντούρι και ορχήστρα», η σονάτα « Ελληνικό Καλοκαίρι», τα «Επιθαλάμια».

Εξαιρετικές και φημισμένες ορχήστρες έχουν παρουσιάσει το έργο του, όπως η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, η Ορχήστρα των Χρωμάτων, η Suisse Romande της Γενεύης, η English Players του Λονδίνου, η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, η Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής (ΚΟΕΜ) κλπ.

Συναυλίες του έχουν δοθεί σε χώρους και αίθουσες υψηλού κύρους, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Αρχαία Ολυμπία. Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, Victoria Hall της Γενεύης, Auditorium Sain Zermain και Casino de Paris στο Παρίσι, Alte Oper της Φραγκφούρτης, Βerwaldhallen στην Στοκχόλμη, WDR στην Κολωνία κ.λ.π.

Επίσης έχει δώσει διαλέξεις στα Αγγλικά Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και East Anglia ( Νόριτς). Υπήρξε Καλλιτεχνικός Διευθυντής για τρία χρόνια (1994 – 1997) της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και Καλλιτεχνικός Διευθυντής για δύο χρόνια (1997 – 1998) στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, δημιουργώντας μέσω αυτού πρωτότυπες και μοναδικές εκδηλώσεις.

ΒΙΡΒΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Βίρβος γεννήθηκε το 1926 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Είναι πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου. Ασχολήθηκε ως στιχουργός με το λαϊκό τραγούδι από πολύ νωρίς και διακρίθηκε στο χώρο αυτόν από το 1950 μέχρι σήμερα. Έχει γράψει πάνω από 2000 τραγούδια εκ των οποίων πολλά σημαντικά και κλασικά πλέον τραγούδια. Συνεργάστηκε εκτενέστατα με τους περισσότερους από τους κορυφαίους συνθέτες και ερμηνευτές του Ελληνικού τραγουδιού από το 1950 μέχρι σήμερα. Μεταξύ αυτών ενδεικτικά αναφέρονται οι συνεργασίες του με τους: Μίκη Θεοδωράκη Βασίλη Τσιτσάνη Γρηγόρη Μπιθικώτση Στέλιο Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Μαρκόπουλο, Μίμη Πλέσσα κ.ά) Τα τραγούδια που έγραψε καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος κατηγοριών σύγχρονου Ελληνικού τραγουδιού: Γι αυτό το λόγο, από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «στιχουργός εφ’ όλης της ύλης». Τα τραγούδια αυτά υπάρχουν σε πάρα πολλές συλλογές τραγουδιών. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και μια μεγάλη συλλογή (ανθολογιία) με 40 παλιά τραγούδια: «Της ζωής μου τα τραγούδια».
Έχει τιμηθεί επανειλημμένα από την πολιτεία για την προσφορά του στον πολιτισμό. Τα ΜΜΕ έχουν επανειλημμένως προβάλει/δημοσιεύσει αφιερώματα στο έργο του. Πρόσφατα, έχουν γίνει μεγάλες συναυλίες όπου έχουν παρουσιασθεί κάποιες από τις μεγάλες ενότητες έργων του, όπως η «Καταχνιά» σε σύνθεση Χρήστου Λεοντή, η οποία παρουσιάσθηκε στο Μέγαρο Μουσικής το 1999, αλλά και μεμονωμένα τραγούδια του σε αφιερώματα άλλων συνεργατών του, όπως η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο το 2001 για το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού», η συναυλία-αφιέρωμα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση με τη συμμετοχή πολλών καταξιωμένων καλλιτεχνών που έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το 2002, η συναυλία για τον Βασίλη Τσιτσάνη, με ερμηνευτή τον Γ. Νταλάρα στο Μέγαρο Μουσικής το 2004 κ.ά.

ΓΚΟΝΗΣ ΘΟΔΩΡΗΣ

κατάγεται από την Αλωνίσταινα της Αρκαδίας. Γεννήθηκε στην Γκάτζια Ναυπλίου το 1956. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη.

Σπούδασε οικονομικά. Εργάζεται στο θέατρο ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γράφει λόγια για τραγούδια.Έχει συνεργαστεί με το Θεσσαλικό Θέατρο, Κ.Θ.Β.Ε., θίασο Καρέζη-Καζάκου, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, Πατρών κ.ά. Συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις του Θεατρικού Οργανισμού ” Εποχή “. Σκηνοθέτησε στο Δημοτικό Θέατρο Άργους τον Φιάκα του Δ. Κ. Μισιστζή και το διήγημα του Γ. Βιζυηνού Ποίος ήτον ο φονεύς του αδερφού μου. Τον Λεπρέντη του Μ. Χουρμούζη στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών.

Την Αυτοβιογραφία ενός βιβλίου του Μισέλ Φάις στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και Δημοκρίτειο Πανεπιστ. Θράκης. Το φιντανάκι του Π. Χορν. Το αμάρτημα της μητρός μου του Γ. Βιζυηνού και την Απολογία του Γ. Τερτσέτη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Το φιντανάκι του Π. Χορν και το Δάφνες και Πικροδάφνες των Δ. Κεχαΐδη – Ε. Χαβιαρά στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου.

Την τριετία 1995-98 διδάσκει υποκριτική στη δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. Το 1987 αρχίζει συνεργασία του ως στιχουργού με τον Νίκο Ξυδάκη (Κάιρο-Ναύπλιο-Χαρτούμ, Τένεδος, Βενετσιάνα, Το μέλι των γκρεμών, Βουή του μύθου, Ακρωτήριον Ταίναρον κ.ά.)

Ακολουθούν συνεργασίες του με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Πέτρο Ταμπούρη, τον Γιώργο Ανδρέου, τον Τάσο Γκρους, τον Ορφέα Περίδη, κ.ά. Από τον Ιανουάριο 2000 είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου.

ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ 

Ο Θόδωρος Δερβενιώτης γεννήθηκε το 1922, στη Ζαγορά του Βόλου. Από την παιδική του ηλικία μυήθηκε στη Μουσική, από τον Παππού του που είχε Μουσική Κομπανία.

Το μεγάλο του σχολείο ήταν η Βυζαντινή Μουσική, με την οποία ήρθε σε επαφή από 5 χρονών, στην Εκκλησία, στην οποία πήγαινε στο Ψαλτήρι για να κρατάει το “ισο”. Εμβάθυνε στην Βυζαντινή μουσική με το Θείο του, και το 1937, σε ηλικία 15 ετών, κάνει την παρθενική του εμφάνιση σαν Λαουτιέρης και τραγουδιστής.

Τα χρόνια της κατοχής και της Αντίστασης στην κόψη του ξυραφιού. Η δράση του πρωτοπόρα και έντονη παντού. Μέχρι τον Εμφύλιο, όπου το Κράτος του Μίσους, τον οδηγεί στρατεύσιμο σε 3χρονη Εξορία στα Κύθηρα και στην Μακρόνησο. Παρά το ακλόνητο των θέσεών του, η Μουσική του δημιουργία είναι τέτοια που αναγκάζει τους Διώκτες του να του αναθέσουν την “διεύθυνση” της Χορωδίας του Β΄ Τάγματος.

Στα χρόνια μέχρι το 1950, ο Δερβενιώτης δουλεύει με μοναδική μαεστρία τη Μουσική του καλλιέργεια και πλάθει μεγάλα τραγούδια που μέλλει να οικοδομήσουν τη Σχολή του Κοινωνικού Λαϊκού Τραγουδιού.Το 1950 Ξεκινάει με το πρώτο του τραγούδι, “ΜΟΝΟ ΨΕΜΑ και ΑΠΙΣΤΙΑ”, σε στίχους του ΜΠΑΜΠΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ που το τραγουδά ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΙΒΑΝΗΣ.

Το δεύτερό του τραγούδι βγαίνει στον αέρα από τη Μεγάλη φωνή της Εποχής, τον ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΣΑΟΥΣΑΚΗ. Και ακολουθεί μια Μουσική “καταιγίδα” με τραγούδια από τις μεγάλες φωνές της εποχής.

Το μουσικό του έργο συνεχίζεται και πλουτίζεται ακόμα περισσότερο και την 10ετία του 1960, όπου έχει πλέον καταξιωθεί ως ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ.

Η 10ετία του 1960 τον “δένει” με τον Μεγάλο ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ, κύριο εκφραστή των Λαϊκών συναισθημάτων της εποχής.

Στις επόμενες 10ετίες ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ εξακολουθεί να δημιουργεί και να δίνει τα τραγούδια του σε μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής.


Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν ότι ανήκε στους ελάχιστους λαϊκούς μουσικούς που είχαν και θεωρητικές γνώσεις. Δάσκαλος μερικών από τους καλύτερους σημερινούς εκτελεστές του μπουζουκιού.

Αφήνει μεγάλο κενό με τον θάνατό του ο Θόδωρος Δερβενιώτης.

ΚΑΛΔΑΡΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ο Απόστολος Καλδάρας γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1922 . Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα ήταν τα προσφυγικά τραγούδια της συνοικίας του. Τα τραγουδούσε και η μητέρα του που ήταν πρόσφυγας .Φοίτησε στην Γεωπονική Σχολή Θεσσαλονίκης, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές του. Τότε έγραψε και το πρώτο του τραγούδι «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι»
Από την ημέρα εκείνη αφοσιώθηκε στην σύνθεση. Έγραψε πάνω από 1.200 τραγούδια, που όχι μόνο τραγουδιούνται ακόμη αλλά έχουν την ίδια την παλιά επιτυχία.
Είναι ο μόνος κλασικός λαϊκός συνθέτης που έγραψε και έντεχνο λαϊκό τραγούδι, κάνοντας και εκεί επιτυχίες, χωρίς να χάνει τίποτε από το λαϊκό στοιχείο.
Έγραψε δύο ολόκληρα έργα την «Μικρά Ασία» σε στίχους του Πυθαγόρα, και τον «Βυζαντινό Εσπερινό» σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος του κυκλοφόρησε το 1990 και έχει τίτλο «Μπαλάντες του περιθωρίου».
Ο Α. Καλδάρας συνεργάσθηκε με τους μεγαλύτερους στιχουργούς ,όπως τον Κώστα Βίρβο, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου , τον Πυθαγόρα . Τραγούδια του είπαν όλοι οι μεγάλοι ερμηνευτές όπως οι Πάνος Γαβαλάς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μανωλης Αγγελόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας κ.α.
Έκλεισε τα μάτια του στις 8 Απριλίου του 1990 στην αγκαλιά της γυναίκας του, Λούλας, και του μοναχογιού του, Κώστα, που είναι και αυτός συνθέτης. Πέθανε στο σπίτι του όπως ο ίδιος επιθυμούσε.

ΚΑΠΝΙΣΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Καπνίσης του Χρήστου, ήταν σύγχρονος μουσικοσυνθέτης.

Σπούδασε πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο και το 1943 πήρε μαθήματα από τον Σκαλκώτα και στη συνέχεια από τους Βώκο, Βάρβογλη και Γιάννη Παπαϊωάννου. Από το 1939 συνθέτει και από το 1941 εισέρχεται στο τότε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (σημερινή ΕΡΤ) στη δημιουργία ελαφράς ορχήστρας.

Ο Κώστας Καπνίσης είχε γράψει τη μουσική περισσοτέρων από 110 κινηματογραφικών ταινιών, τραγουδιών, ντοκιμαντέρ, και μουσικών θεατρικών παραστάσεων (μιούζικαλ). Επίσης είχε κάνει πολλές ενορχηστρώσεις και διασκευές. Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, διετέλεσε και Πρόεδρος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου (περίοδο 1965-1967) και Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Μουσικών 1966-1967.

Έλαβε μέρος σε πολλά Φεστιβάλ μεταξύ των οποίων στην Ισπανία το 1962, στη Βραζιλία το 1966 και το 1967, στη Χιλή το 1974, και δύο φορές στη Ρωσία το 1963 και το 1966.

Είχε τιμηθεί με Χρυσό Μετάλλιο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Βραζιλίας (1967), Βραβείο καλλίτερης μουσικής στη ταινία "Τα χέρια" (Θεσσαλονίκη 1962) καθώς και ιδιαίτερα βραβεία για τη μουσική των ταινιών "Ο Πανικός" (1969), και "Αλέξανδρος ο Μέγας στην Ιστορία και τον θρύλο" (Θεσσαλονίκη 1977).

Το 1993, έκανε τις περίφημες ενορχηστρώσεις στο δίσκο της Αλέξιας, "Η Αλέξια ερμηνεύει τα κλασικά", μια ακόμη μεγάλη παραγωγή με ελληνικά jazz τραγούδια από τις δεκαετίες του ’20 έως και του ’60. Στο δίσκο η Αλέξια τραγούδησε το πρώτο τραγούδι που είχε γράψει ο Κώστας Καπνίσης το 1937 με τίτλο "Γελάς".

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγαρίας, η παραγωγή ήταν του Μάκη Δελαπόρτα και περιέχει τρία ντουέτα με το Βλάσση Μπονάτσο, τη Ζωή Κουρούκλη και τη Ρένα Βλαχοπούλου, μια μορφή-σύμβολο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Το album έγινε τριπλά πλατινένιο στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Ο Κώστας Καπνίσης ήταν μόνιμος κάτοικος Παλαιού Φαλήρου. Πέθανε στις 4 Ιουλίου του 2007, στο νοσοκομείο "Μετροπόλιταν", όπου είχε εισαχθεί έπειτα από χρόνια προβλήματα υγείας.

ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Μικρασιάτης στην καταγωγή, ο μουσικοσυνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής γεννήθηκε το 1932 στη Θεσσαλονίκη. Με το χώρο της μουσικής ήρθε σε επαφή σε ηλικία 15 ετών, οπότε κι άρχισε τις σπουδές του στη Σχολή πιάνου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.
Το πρώτο τραγούδι του το έγραψε το 1960. Ήταν το «Περιστεράκι», με το οποίο συμμετείχε ένα χρόνο αργότερα στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ, με ερμηνεύτρια τη Ζωή Κουρούκλη. Ακολούθησε μια σειρά από τραγούδια που έγιναν επιτυχίες, καθώς και μια σειρά από συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής.
Το 1966 μπήκε δυναμικά και στο χώρο του θεάτρου, γράφοντας τη μουσική για το έργο του Γιώργου Θεμελή «Το ταξίδι», το οποίο ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, σε σκηνοθεσία Ευγένιου Σπαθάρη.
Την επόμενη χρονιά μετακόμισε στην Αθήνα κι άρχισε μια μεγάλη συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ και με τον ανερχόμενο τότε τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Γιάννη Καλατζή και τη Βίκυ Μοσχολιού. Αυτή την περίοδο έγραψε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του, που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου: Αν και εξαιρετικός στιχουργός των μεγαλύτερων επιτυχιών του, συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς (Κ. Βίρβος, Σ. Τσώτου, Μ. Μπουρμπούλη, Μ. Ελευθερίου, Λ. Παπαδόπουλο) και ποιητές (Γ, Θέμελης, Ντ. Χριστιανόπουλος, Κ. Βάρναλης), δημιουργώντας για περισσότερο από 30 χρόνια κλασσικά λαϊκά τραγούδια, με ιδιαίτερη απήχηση στον κόσμο.
Ακολούθησε μια σιωπή 11 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη απο το 1988. Με πρόταση του Γιώργου Νταλάρα, επανήλθε στο προσκήνιο το 1998, με καινούργια κομμάτια βασισμένα στη βυζαντινή παράδοση, που ηχογραφήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Νταλάρα και την Αιμιλία Κουγουμτζή και συνοδεία χορωδίας, με τον τίτλο 'Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων'. Η τελευταία του δισκογραφική παρουσία το 2001 ήταν το 'Έβρεχε ο κόσμος' με 11 τραγούδια που έγραψε για την κόρη του, Μαρία Κουγιουμτζή και το Γιώργο Χριστοδούλου.

Ο συνθέτης έφυγε το Σάββατο 12 Μάρτη 2005, στα 73 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς.

ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ ΤΑΚΗΣ

Δημοφιλέστατος και πολυγραφότατος σύγχρονος λαϊκός τραγουδοποιός, καταγόμενος από τα Γιάννινα.

Ήρθε στην Αθήνα το 1974. Στην αρχή της πλούσιας δισκογραφικής του σταδιοδρομίας χρησιμοποιούσε ψευδώνυμα, όπως «Αντώνης Ζάννας» (με το οποίο κυκλοφόρησε τους δίσκους «Τα τσαχπίνικα»-1975 και «Τα κουτουκάκια»-1976) και «Νίκος Μιχαήλ» (με το οποίο κυκλοφόρησε τους δίσκους «Τί να σου κάνω Μαίρη»-1977 και «Πάντα κοντά σας»-1978).

Τα γνωστότερα τραγούδια του "Εγώ ο ξένος", «Πιάσε κόκκινο», "O Tαξιτζής", "Φεύγοντας", "Όταν θέλει μια γυναίκα", «Δεν είναι ώρα για τριαντάφυλλα», "Το παιδί με τα γυαλιά", «Μου μιλάς για φωτιές», «Μην το κουράζεις», «Τί να σου κάνω Μαίρη», «Εγώ πεθαίνω κάθε βραδιά» (τα 4 τελευταία, ως «Ν. Μιχαήλ»), "Αλήτισσα", «Άνθρωπος είσαι και λυγάς», «Και του λιμανιού και του σαλονιού», «Ένα λεπτό περιπτερά», «Κύριος ήρθα, κύριος φεύγω», «Λέγε με παλιόπαιδο», «Όσο υπάρχουν γυναίκες», «Εγώ να δεις», «Προσποιείσαι», «Ο χάρακας», «Και να σου πω και μια κουβέντα», «Ο φαντάρος», «Ποιος άλλος», «Τα λέω σε σένα», «Ας μη γυρίζουμε στα ίδια», «Και η ώρα ήταν επτά», «Και τότε μόνος», «Το μαγαζί», «Μη μ’ αφήνεις μόνο μου», «Δύο άνθρωποι», «Όταν μια γυναίκα ξενυχτάει», «Ολόγυμνος έρωτας», «Ένας αητός γκρεμίστηκε» (τα περισσότερα από τα προηγούμενα έγιναν μεγάλες επιτυχίες του [[Διονυσίου_Στράτος|Στρ. Διονυσίου]]), "Αλυσίδες", "Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο", «Τόσο πολύ σ’ αγαπάω», «Πες μου πού πουλάν καρδιές», «Σ’ αγαπάω σου λέω», «Ο χιονάνθρωπος», «Ξεκινήσαμε πρωί», «Καρδιά βαλαντωμένη», «Ό,τι πιάνω εγώ στα χέρια», «Όλοι μου λένε», «Εμένα δεν μ’ αγάπησε κανείς», «Βράδιασε» «Της ζωής το μαγαζί», «Πού πας κορίτσι μου, πού πας», «Σε μια στίβα καλαμιές», «Σ’ αγαπώ ακόμα», «Τί το θες το κουταλάκι», «Αγάπη μου», «Ο μοναχογιός του πόνου», «Περιμένω», «Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις», «Δεν με νιώθει ο Χάρος», «Πώς παγώσανε οι ώρες», «Δειλινά», «Τί έντεκα, τί δώδεκα» (όλα, επιτυχίες του Δημ. Μητροπάνου), "Τώρα είναι αργά", «Όταν λέμε έρωτα», "Τζάμπα μάγκας", «Διπλή ζωή», "Eννοείται", "Η Θεσσαλονικιά", «Η Κατερίνα η μπεκρού», «Ό,τι πει ο μεγάλος», «Αλή Μπαμπάς» (τα 3 τελευταία, επιτυχίες της Χαρούλας Λαμπράκη), "Mα άνθρωπος είμαι κι εγώ", "Μόνη μου", "Αγάπη μου, αγάπη μου, που όλο με μαλώνεις", «΄Ενας τρελλός αγαπάει», «Κι εγώ αγάπη μου κι εγώ», "Θα τα βροντήξω όλα κάτω", "Κόψε κάτι", "Τί αγάπη, Θέ μου" (τα 4 τελευταία, επιτυχίες της Πίτσας Παπαδοπούλου), «Ένα τραγούδι πες μου ακόμα», «Ο καλύτερος άνθρωπος», «Μόνη μου», «Μια ζωή πληρώνω», «Έλα μια νύχτα» (όλα τα τελευταία, επιτυχίες της Ρίτας Σακελλαρίου), «Μυστικέ μου έρωτα», «Τέτοιες ώρες» (επιτυχίες της Κατερίνας Στανίση), «Δεν σε πιστεύω», «Εγώ τρελό σε γνώρισα» (επιτυχίες της Λίτσας Διαμάντη), «Ευτυχώς υπάρχουν και τα όνειρα», «Ελένη», «Έλα να σε ταξιδέψω» (επιτυχίες του Στ. Κόκοτα), «Εγώ δεν ήμουνα αλήτης», «Δεν το παίζω τρελός», «Άγνωστε φίλε», «Τώρα είναι αργά», «Τ’ αποτσίγαρα», «Ζητιάνος της αγάπης σου», «Ένας άντρας πεθαίνει», «Αν ήξερες την ιστορία μου», «Τώρα έχουν μείνει δυο καημοί», «Ό,τι κάναμε, μαζί το κάναμε» (επιτυχίες του Δημ. Κοντολάζου), «Κι εγώ μαζί σου» (επιτυχία του Γ. Πάριου), «Θέλω να τ’ ακούω», «Ένας φίλος», «Δεν θέλω πια να με θυμάσαι», «Αρκεί νά `ρθεις», «Μάτια γεμάτα <σ΄αγαπώ>», «Η αγάπη είναι πόλεμος», «Και συ μου λες: <δεν ξέρω>», «Πρώτ’ απ’ όλα εγώ», «Στο Γύρο του θανάτου», «Θυμάσαι», «Όλο αύριο» (επιτυχίες της Μαρινέλλας), «Κοίτα με στα μάτια», «Η βέρα», «Έρωτα παράνομε», «Ξέρω θα σε ξεχάσω», «Κάποτε ήταν κάποτε», «Τα παραμύθια», «Σπάσε το ρολόι», «Άγνωστη κυρία», «Πασάς στα Γιάννενα», «Και όχι μόνο» (επιτυχίες του Θανάση Κομνηνού), «Ο άγνωστος», «Εγώ είμαι μόνος μου», «Εσύ δεν είσαι έρωτας», «Η αλάνα», «Είσαι ατελείωτη», «Ο ναυτικός», «Τα λευκά τα κοκκαλάκια», «Το μοιραίο ραντεβού», «Αχάριστη» (επιτυχίες του Γ. Μαργαρίτη), "Το Mωρό", «Αλήτη μου», «Αγάπη είναι», «Άκου με», «Ο ζωντανός ο χωρισμός», «Αλλά ωραίος τρελός», «Η μαγκιά σου», «Γιατί μετράς τα λάθη μου», «Να μην τρελαθούμε και τελείως», «Στη χώρα του έρωτα», «Διπλή ζωή», «Κι αν είσαι αλήτης» (μεγάλες επιτυχίες της Δούκισσας), "Aλήτη απόψε είναι η βραδιά σου", "Αγάπη μου αγέννητη", "Το κουταλάκι", «Οι ξενύχτες», «Το <σ’ αγαπώ> το κρατάω για σένα», «Και μόνο που με κοιτάς λιώνω», "Οι νύχτες φωτιές που με καίνε", "Eγώ έχω φύγει" (μεγάλη επιτυχία του Αντύπα, από τον πρόσφατο δίσκο "Εννοείται"), «Πάρε με αγκαλιά», «Μ’ αρέσει η τρέλα που κουβαλάς», «Δεν θέλω κοντά μου κανένα», «Το πανηγύρι των τρελών», «Το νησί των ονείρων», «Σε θέλω γενικά», «Εγώ ο ξένος», «Μην κοιτάς τί λέω», «Λέγε μου σ’ αγαπώ», «Φίλα με απόψε», «Γυναίκα της νύχτας», «Οι ξενύχτες», «Οι ακακίες», «Ποιος εγώ», «Αγάπη μου που δεν παλιώνεις», κ.λπ...κ.λπ... Από τις πολλές δεκάδες δίσκους του, 2 έγιναν «πλατινένιοι»: «Εγώ ο ξένος» (1988, με Στρ. Διονυσίου, 150.000 αντ.) και «Ποιος άλλος» (1990, με Στρ. Διονυσίου, 130.000 αντ.) και 11 έγιναν «χρυσοί» (των 50.000 αντιτύπων): «Ατάκα και επί τόπου» (1975, με [[Δούκισσα|Δούκισσα]]), «Λαϊκά ’76» (1976), «Ερωτικά λαϊκά» (1977), «Λαϊκά του σήμερα» (1980. Αυτός και οι 2 προηγούμενοι δίσκοι είναι «εξ’ ημισείας», με τον Σπ. Παπαβασιλείου και έχουν ερμηνευτή τον Δ. Μητροπάνο), «Μυστικέ μου έρωτα» (1982, με Κ. Στανίση, 52.000 αντ.), «Τα παράπονα» (1983, με Π. Παπαδοπούλου), «Λαϊκά για τη Δούκισσα» (1984, με [[Δούκισσα|Δούκισσα]]), «Δεν μ’ αγαπάς» (1987, «εξ’ ημισείας» με Ν. Καρβέλα και ερμηνευτή τον Δημ. [[Κοντολάζος_Δημήτρης|Κοντολάζο]] και μερικώς τη Βάσω Κυριαζή), «΄Ολα είσαι εσύ» (1988, «εξ’ ημισείας» με Γ. Καραλή και ερμηνευτή τον [[Κοντολάζος_Δημήτρης|Κοντολάζο]]), «Εμείς οι δυο» (1989, με Μητροπάνο), «Εννοείται» (1995, με Αντύπα).

ΜΑΡΩ MΠΙΖΑΝΙ

Ξεκίνησε το 1976 σε ηλικία 22 ετών να γράφει στίχους για μικρότερα ονόματα.

Από το 1978 τραγουδιστές μεγάλου βεληνεκούς τραγουδούν τραγούδια της.

Σταμάτησε να δισκογραφεί το 1986 κι επέστρεψε για λίγο το 1992, όπου και αποσύρθηκε οριστικά.


"Αν σ'αγαπούσα" Μουσική:Αλέκος Χρυσοβέργης Στίχοι:Μάρω Μπιζάνη.Απο τον δίσκο της Τζένης Βάνου "Τις ώρες που σε θέλω" ,του 1981.