Ηθοποιοί.2

ΡΟΖΑΝ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

Ο Λουκιανός Ροζάν ήταν Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Χαρακτηριστικός του ρόλος στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», όπου έκανε το Μιχαλάκη, τον έφορο φίλο του Γιώργου Κωνσταντίνου (ηθοποιός).

Επίσης εργάστηκε ως εκφωνητής στο ραδιόφωνο με χαρακτηριστική φωνή και πολύ σωστή φωνητική άρθρωση. Πέθανε το 1994.





ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΚΑΚΙΑ

Η Κάκια (Αικατερίνη) Παναγιώτου του Ιωάννου είναι Ελληνίδα ηθοποιός που γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα.

Όταν τελείωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην αρχή φοίτησε στη Γερμανική Ακαδημία και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία εξήλθε με άριστα. Πρωτοεμφανίσθηκε στη θεατρική σκηνή το 1945 στο θίασο "Αυλαία" και το 1948 προσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο ως πρώτη στο χορό αρχαίου δράματος. Στη παράσταση της "Ορέστειας" του Αισχύλου διακρίθηκε ιδιαίτερα υποδυόμενη τη Κασσάνδρα. Στη συνέχεια ανέλαβε πρωτεύοντες ρόλους σε νεώτερες παραστάσεις έργων.

Περιόδευσε με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη στην Αίγυπτο και Κύπρο. Από το 1953 ήταν μόνιμο στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου. Στη δεκαετία του 1960 ασχολήθηκε έντονα με το ελληνικό κινηματογράφο όπου και συμμετείχε σε αρκετές ταινίες όπως "Στεφανία", "Αγάπη για πάντα", "Μαντώ Μαυρογένους", "Υπολοχαγός Νατάσσα", "Πολίτικη κουζίνα" (2003).

Τη περιοδο 2007 - 2008 έπαιξε το ρόλο της αφηγήτριας στη σειρά "Δελληγιάνειον Παρθεναγωγείον"


ΡΩΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Ο ηθοποιός Γιώργος Ρώης γεννήθηκε το 1910 στον Παλαιό Σκοπό Ανατολικής Θράκης και το πραγματικό του επώνυμο ήταν Χαλκίδης.

Τα νεανικά του χρόνια τα έζησε στις Σέρρες, όπου εκεί άρχισε να ασχολείται με το θέατρο, ιδρύοντας μαζί με άλλους τον Ερασιτεχνικό Θεατρικό Σύλλογο του Γυμνασίου Σερρών.

Σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου και πρωτοεμφανίστηκε το 1930 στο Θέατρο Κοτοπούλη με το θίασο της "Ελευθέρας Σκηνής" (Μαρίκα Κοτοπούλη, Σπύρος Μελάς, Μήτσος Μυράτ).

Το 1931 έγινε μέλος του Σ.Ε.Η. και έπαιξε στο θίασο του Αιμίλου Βεάκη. Το 1932 προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο. Το 1943 στράφηκε στο μουσικό Θέατρο.

Από το 1960 άρχισε να εργάζεται ως μακιγιέρ στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Ως ηθοποιός, έχει πολλές συμμετοχές σε ταινίες.

Χαρακτηριστικοί του ρόλοι στις ταινίες Η γυνή να φοβείται τον άνδρα (Ξενοφών Παπαμήτρος) και ΘΒ Επιχείρησις γης μαδιάμ (καθηγητής).

Στα μέσα της δεκαετίας του '70 εγκαταστάθηκε στην Αμερική, όπου σκηνοθετούσε και έπαιζε για τους Έλληνες ομογενείς στο Σικάγο και το Μαϊάμι. Είχε παντρευτεί την ηθοποιό Διονυσία Κουμαριώτου (1917-1981). Πέθανε το 1994.


ΚΑΤΡΑΝΙΔΗΣ ΔΑΝΗΣ

Γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου του 1949 και μεγάλωσε στο Αιγάλεω. Το 1971 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Γεωργίου Θεοδοσιάδη. Έχει παίξει όλα τα είδη θεάτρου, από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση και μιούζικαλ.

Διδάσκει στην ανωτέρα δραματική Σχολή "Θεατρικά δρώμενα Ίασμος" του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στο Θεατρικό εργαστήρι Βασίλης Διαμαντόπουλος .

Ο Δάνης Κατρανίδης έχει κάνει τρεις γάμους και έχει πάρει τρία διαζύγια. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την επίσης γνωστή Ελληνίδα ηθοποιό (και συμμαθήτρια του στη Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη) Μίρκα Παπακωνσταντίνου.


ΜΠΟΝΕΛΟΥ ΜΑΡΙΑ

Η Μαρία Μπονέλου (Αθήνα, 1940 - Λάρισα, 30 Αυγούστου 2007) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν παντρεμένη με τον Σωτήρη Μουστάκα και είχαν αποκτήσει μία κόρη, την Αλεξία, ηθοποιό και τραγουδίστρια της λυρικής.

Πέθανε τα ξημερώματα της 30ης Αυγούστου 2007 στην κλινική Αγία Φωτεινή στη Λάρισα καθώς έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ τα τελευταία χρόνια. Κηδεύτηκε από το νεκροταφείο Χαλανδρίου την 1η Σεπτεμβρίου δημοσία δαπάνη.


ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ ΤΙΤΙΚΑ

Γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1950 στην Αθήνα με καταγωγή από Ηλεία και Αρκαδία. Σε αρκετά μικρή ηλικία βρέθηκε για σπουδές Κοινωνιολογίας και Θεάτρου στην Αμερική.

Μιλάει και μεταφράζει 4 γλώσσες. Στην Ελλάδα σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έκανε το Θεατρικό της ντεμπούτο στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου βρέθηκε μετά από πρόσκληση του Σπύρου Ευαγγελάτου, το φθινόπωρο του 1970.

Από τότε ξεκίνησε μια μεγάλη διαδρομή σε Θέατρο, Σινεμά, Τηλεόραση. Παίζει, σκηνοθετεί, γράφει.

Το 1974 η Πολιτεία την τιμά με το Αιέν Αριστεύειν για την επιτυχημένη της δημιουργική διαδρομή στην ελληνική τηλεόραση, ενώ 32 χρόνια αργότερα ο Δήμος Αθηναίων την τίμησε με το Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών για την προσφορά της στον ελληνικό κινηματογράφο κι ο Δήμος Ναυπλίου το 2008 για την «Καλλιτεχνική και Πνευματική της Προσφορά στην Ελλάδα και την πόλη μας», ενώ το καλοκαίρι του 2009 τιμάται από το Φεστιβάλ Θεάτρου του DUBROVNIK στην Κροατία και από το «Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Zagreb» για τη μεγάλη επιτυχία που είχε το Σεμινάριο που δίδαξε και το Workshop Αρχαίου Δράματος καθώς και τη σκηνοθεσία της «Μήδειας» του Ευριπίδη.

Tο 2004 κάνει το Μεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήμιο του Bedford απ’ όπου αποφοιτά με άριστα στο Master of Arts in Theatre Arts και τώρα κάνει το Διδακτορικό της στην Επικοινωνία, στην Αγγλία.

Τον Μάιο του 2008 βραβεύτηκε με τιμητικό Δίπλωμα από την Ακαδημία Επιστημών της Γεωργίας και την Ακαδημία Επιστημών της Ρωσίας. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος της υπό σύσταση «Ευρωμεσογειακής Ακαδημίας Τεχνών & Επιστημών» με χρέη Γενικού Γραμματέα.

Παρ’ όλες τις επαγγελματικές της ασχολίες ασχολείται πολύ ενεργά με τον Εθελοντισμό και είναι μέλος σε αρκετές Οργανώσεις (Κέντρο Unesco για τις Γυναίκες και την Ειρήνη στα Βαλκάνια, Διαβαλκανική Εταιρεία Γυναικών κ.ά.)

Έχει τιμηθεί εκτός από τον Ερυθρό Σταυρό και από πολλές Μη Κυβερνητικές και Εθελοντικές Οργανώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Ιταλία, Ιορδανία κ.τ.λ.).


ΓΙΑΚΩΒΑΚΗΣ ΤΩΝΗΣ

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1931. Ξεκίνησε το θέατρο σε μικρή ηλικία με τον ερασιτεχνικό θίασο των Ελλήνων στη συνοικία Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης και λίγα χρόνια αργότερα συμμετείχε στον περιοδεύοντα στην Πόλη θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη παίζοντας στον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ, με πρωταγωνιστή τον Αιμίλιο Βεάκη.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και το 1960 ξεκίνησε την καριέρα του σαν επαγγελματίας ηθοποιός. Συνεργάστηκε με πολλούς ιδιωτικούς θιάσους, με το ΚΘΒΕ, και με το Εθνικό Θέατρο.

Είχε συμμετάσχει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες («Απουσίες», «Αγρίμι», «Ηθελε να γίνει βασιλιάς», «Δεξιότερα της Δεξιάς», κ.ά.), ραδιοφωνικές εκπομπές και τηλεοπτικές σειρές («Ορκιστείτε παρακαλώ», «Οι τελευταίοι εγγονοί», «Τμήμα Ηθών», «Το τρίτο στεφάνι», «Της Ελλάδος τα παιδιά» κ.ά.).

Απεβίωσε στις 6 Σεπτεμβρίου 2004, στην Αθήνα, από πνευμονικό οίδημα.

ΜΑΤΣΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ

Ο Αρτέμης Μάτσας ήταν κριτικός κινηματογράφου και ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε στη σχολή του Ωδείου Αθηνών.

Κινηματογραφικός και καλλιτεχνικός συντάκτης σε εφημερίδες και περιοδικά, άσκησε το επάγγελμα του ηθοποιού από το 1949. Στον ελληνικό κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία "Αρραβωνιάσματα" της Μαρίας Πλυτά, ενώ έπαιξε σε πολλές ελληνικές ταινίες και σε ξένες παραγωγές μεταξύ των οποίων ''Το νησί των γενναίων'', ''Ποτέ την Κυριακή'', ''Μπουμπουλίνα''.

Έπαιζε πάντα τους ρόλους του προδότη, του σπιούνου και γενικά του κακού και σκοτεινού ανθρώπου και το όνομά του- ακόμα και σήμερα - ταυτίστηκε με αυτούς τους όρους. Στη πραγματικότητα ήταν ένας αδαμάντινος χαρακτήρας και φιλάνθρωπος.

Πέθανε στις 7/9/2003 και η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο Καισαριανής .

ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΣΤΕΛΛΑ

Hθοποιός από τα... γεννοφάσκια της, πρωτοεμφανίστηκε στο σανίδι σε ηλικία 7 ετών στο έργο «Γενοβέφα» με τον περιοδεύοντα θίασο των γονιών της, Bασιλείου και Aμαλίας Στρατηγού, στην Kαλαμάτα.

H πορεία της στη σκηνή συνοψίζεται σε εμφανίσεις κυρίως σε επιθεωρήσεις (έως το 1967), ενώ είχε και κάποιες συμμετοχές σε κινηματογραφικές ταινίες.

Διετέλεσε θιασάρχης στη δεκαετία του 60 σε συνεργασία με την Aλέκα Στρατηγού, τον K. Mποζώνη και τον Tόλη Bοσκόπουλο, ο οποίος υπήρξε και σύζυγός της. Tην περίοδο 1951-60 συμμετείχε σε μουσικές εκπομπές του Γ. Oικονομίδη.

Στο «Bίρα της άγκυρες» των Mίμη Tραϊφόρου - Γ. Γιαννακόπουλου έκανε την πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση στο θέατρο «Bέμπο» (1950).

Eπί σειρά ετών, αρχής γενομένης από το 1951, συμμετείχε σε επιθεωρήσεις του θεάτρου «Aκροπόλ» (συχνά ντουέτο με τον Nίκο Pίζο). Eπίσης είχε συνεργαστεί με τους θιάσους της Kαλής Kαλό, των Kώστα Xατζηχρήστου - Kαίτης Nτιριντάουα, Pένας Bλαχοπούλου - Bασίλη Aυλωνίτη - Mπέττυς Mοσχονά, Γιάννη Γκιωνάκη - Nίκου Pίζου - Tάκη Mηλιάδη κ.ά.

Eπαιξε σε έργα και επιθεωρήσεις με την υπογραφή των Nαπ. Eλευθερίου - Hλ. Λυμπερόπουλου, Aλ. Σακελλάριου - Xρ. Γιαννακόπουλου, Aσ. Γιαλαμά - Γ. Θίσβιου, Λ. Mιχαηλίδη κ.ά.

Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες «Nύχτες της Aθήνας» (1954), «Tα τρία μωρά», «Mπάρμπα Γιάννης Kανατάς», «Tο παιδί του δρόμου», «O Mιμίκος και η Mαίρη», «O Mήτρος κι ο Mητρούσης στην Aθήνα», «Kαλώς ήλθε το δολάριο» (1967) κ.ά.

Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών. Kηδεύτηκε στο Περιστέρι
παρουσία στενών συγγενών και φίλων.


ΝΕΖΕΡ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Από τους κορυφαίους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1889. Ο πατέρας ήταν επίσης ηθοποιός κι έτσι ο Χριστόφορος κόλλησε από μικρός τα μικρόβιο του θεατρίνου. Σε ηλικία 20 ετών ανέβηκε στη σκηνή, όντας εντελώς αυτοδίδακτος. Συνεργάστηκε με όλους τους σημαντικούς ηθοποιούς και θιάσους της εποχής του, σε μια καριέρα που ξεπέρασε τα 50 χρόνια.

Από το 1910 ως το 1918 συνεργάστηκε με τον θίασο της Κυβέλης, ενώ το 1921 ίδρυσε με τον Αιμίλιο Βεάκη την Καλλιτεχνική Θεατρική Εταιρεία. Με το σχήμα αυτό έπαιξε πολλούς σημαντικούς ρόλους, όπως τον Αρπαγκόν από τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου, ρόλος που χαρακτήρισε τη θεατρική σταδιοδρομία του.

Ο Χριστόφορος Νέζερ υπήρξε από τους πρώτους ηθοποιούς που εντάχθηκαν το 1931 στο νεοσύστατο τότε Εθνικό Θέατρο. Στην πρώτη περίοδο της συνεργασίας του με την πρώτη σκηνή της χώρας διακρίθηκε στο ρόλο του Ανατολίτη στη «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου.

Το 1935 μεταπηδά στο θίασο Αλίκης - Μουσούρη και δημιουργεί δύο ακόμη μεγάλους ρόλους: τον μασαλιώτη «Σεζάρ» του Μαρσέλ Πανιόλ και τον έλληνα μπαμπά στο έργο του Σπύρου Μελά «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται». Το 1938 επανέρχεται στο Εθνικό Θέατρο, που θα το υπηρετήσει πιστά για τα επόμενα 32 χρόνια, ερμηνεύοντας σπουδαίους ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου.

Από το 1957 ενσαρκώνει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και από τις 11 σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη, συμμετέχοντας στην προσπάθεια του Αλέξη Σολωμού για την αναβίωση της Αττικής κωμωδίας. Αποθεώθηκε στους ρόλους αυτούς, τόσο στην Επίδαυρο, όσο και στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του υπήρξε η συμμετοχή του στην Κομεντί Φρανσαίζ στο Παρίσι το 1951, όπου ερμήνευσε τον Αρπαγκόν από τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου.

Ο Χριστόφορος Νέζερ υπήρξε ευρηματικός και ακριβής ηθοποιός χωρίς παραχωρήσεις στην ευκολία και τα εκάστοτε γούστα του κοινού. Πέθανε στην Αθήνα στις 20 Φεβρουαρίου του 1970.

ΚΑΛΟΓΕΡΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Η Χριστίνα Καλογερίκου ήταν ηθοποιός, που τιμήθηκε για την καλλιτεχνική της προσφορά. Καταγόταν από οικογένεια ηθοποιών και διακρίθηκε στο Εθνικό Θέατρο.

Γεννήθηκε το 1885 και ήταν κόρη ηθοποιών του θεάτρου, του Παντελή Ρούσσου και της συζύγου του, Ελπινίκης. Οι δύο αδερφές της, Ευαγγελία και Ανθή, έκαναν επίσης καριέρα ως καρατερίστες του ελληνικού θεάτρου. Η Ανθή μάλιστα ήταν η πρώτη σύζυγος του Νίκου Μηλιάδη, πατέρα του διάσημου ηθοποιού Τάκη Μηλιάδη.

Η Χριστίνα παντρεύτηκε αρχικά τον ηθοποιό Νικόλαο Κουκούλα και έπειτα έκανε δεύτερο γάμο με τον Πάνο Καλογερίκο. Πιθανότατα έκανε και τρίτο γάμο με το Μάριο Παλαιολόγο.

Έπαιξε κυρίως σε ρόλους στο Εθνικό Θέατρο. Μεταπολεμικά εμφανίστηκε και σε κινηματογραφικές ταινίες, με σημαντικότερο ίσως ρόλο της μητέρας του Γιώργου Φούντα και υποψήφιας πεθεράς της Μελίνας Μερκούρη στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, το 1955. Επίσης, στην ταινία «Το Αμαξάκι» του Ντίνου Δημόπουλου υποδύθηκε την ξεπεσμένη γηραιά αρχόντισσα, στο πλευρό των Ορέστη Μακρή και Βασίλη Αυλωνίτη.

Παρασημοφορήθηκε για τη σημαντική της προσφορά ως ηθοποιού με τον Ταξιάρχη Ευποιίας. Απεβίωσε το 1968.

ΠΑΛΗΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο ηθοποιός Κώστας Παληός γεννήθηκε το 1926 και πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου του 1996. Έπαιζε δεύτερους ρόλους σε πολλές ταινίες. Σημαντική εμφάνιση είχε στην ταινία "The κόπανοι" του Γιώργου Κωνσταντίνου, στο ρόλο του χαρτοκλέφτη Δούκα. Τελευταία εμφάνιση της καριέρας του, στο σήριαλ "Σοφία ορθή". Έπαιξε σε 37 ταινίες και 6 τηλεοπτικές σειρές.






ΑΝΝ ΛΟΜΠΕΡΓΚ

Η Ανν Λόμπεργκ γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1949 στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας. Το 1967 ήρθε στην Ελλάδα για τουρισμό και γνώρισε τον σκηνοθέτη Β. Γεωργιάδη.

Εκείνος αναζητούσε μία ξένη για την επόμενη ταινία του και αμέσως της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Με την πρώτη της ταινία, «Κορίτσια στον Ήλιο (1968)», έγινε πολύ δημοφιλής και έτσι έμεινε στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του 1969.

Πήρε μέρος σε 3 ακόμα ταινίες μεγάλου μήκους, όπως το «Ραντεβού με μία άγνωστη (1968)» του ίδιου σκηνοθέτη, καθώς και σε 3 ταινίες τουριστικού περιεχομένου όπως «Η Γοργόνα της Ελλάδος (1969).

Στο θέατρο εμφανίστηκε στην παράσταση «Ένα, Δύο, Τρία» το 1968. Παρέμεινε στην Ελλάδα και εργάστηκε ως φωτομοντέλο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα χορού και φωνητικής. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι το 1969 όπου ξεκίνησε τη νέα σταδιοδρομία της ως τραγουδίστρια.


ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα.
Έλαβε μέρος σε πολλές ταινίες ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, σεναριογράφος, ηλεκτρολόγος, κάμεραμαν, ντεκορατέρ και καλλιτεχνικός διευθυντής.








ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ ΑΝΝΑ

Η Άννα Μαντζουράνη γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα. Το 1952 σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Τ. Μουζενίδη και στη σχολή τραγουδιού Μ. Καλφοπούλου.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1952 με το θίασο Ελληνικής Μουσικής Κωμωδίας του Τ. Μουζενίδη. Σπούδασε στην σχολή μουσικού Θεάτρου και Κινηματογράφου του Τακη Μουζενιδη. Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το έργο "Γυναίκες και Λουλούδια" και ακολούθησαν πολλοί ρόλοι κυρίως σε επιθεωρήσεις αλλά και μουσικοχορευτικες κωμωδίες. Ακόμα συνεργάστηκε με το θίασο Κ.Χατζηχρηστου στο έργο "O Λησταρχος Νταβελης" κ.α.

Στο σινεμά ξεκίνησε το 1958 στην ταινία «Μέλπω». Συνολικά έλαβε μέρος σε 44 ταινίες. Μερικές από αυτές είναι «Εισπράκτωρ 007(1966)», «η Ζηλιάρα(1968)», «ο Παλιάτσος(1968)», «Το πιο λαμπρό μπουζούκι(1968)», «Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο(1969)», «Ησαϊα μη χορεύεις(1969)», «ο Παραμυθάς(1969)», «ο Θαυματοποιός(1969)», «Τρεις τρελοί για δέσιμο(1969)», «Να τανε το 13 να έπεφτε σε εμάς(1970)», «Κάθε ναυάγιο και μία κόλαση(1971)», «Πίσω μου σε έχω σατανά(1971)», «ο Αγαθιάρης και η Ατσίδα(1971)», «Αέρα, αέρα, αέρα(1972)», «Λυσιστράτη(1972)», «ο Ερωτιάρης του γλυκού νερού(1972)», «Από πού πάνε για τη χαβούζα(1978)», «η Πολιτσμάνα(1981)» κ.α.. Κέρδισε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο ΦΕΚΘ το 1981 για την ταινία «Μάθε Παιδί μου Γράμματα».

Πέθανε από καρκίνο στις 6 Ιανουαρίου 1991.


ΒΟΥΛΓΑΡΙΔΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ


Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Αυγούστου 1942. Έπαιξε σε λίγες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου ενσαρκώνοντας ρόλους "ζεν πρεμιέ". Τη δεκαετία του '60 είχε αξιόλογη πορεία στο θέατρο.







ΤΑΫΓΕΤΗ

Η Ταϋγέτη Μπασούρη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1914, περισσότερο γνωστή ως Ταϋγέτη ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματόγραφου.

Σπούδασε της στη Σχολή του Εθνικού Ωδείου, με δάσκαλο στο τραγούδι τον Μ. Κουνελάκη και αργότερα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Πραγματοποίησε τις πρώτες εμφανίσεις της την περίοδο της Κατοχής, ενώ το 1943 έγινε μέλος του ΣΕΗ. Είχε ενεργό συμμετοχή στο ΕΑΜ Θεάτρου και εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Για τις ιδέες και την αντιστασιακή της δράση εξορίστηκε στη Χίο, στη Μακρόνησο, στο Τρικέρι και στον Αϊ-Στράτη.

Από το 1951 υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη (τραγωδία, δράμα, κωμωδία, μουσική κωμωδία, επιθεώρηση) υποδυόμενη κυρίως κωμικούς ρόλους. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες που συμμετείχε ανήκουν Η Κάλπικη λίρα και οι Δυο τρελοί και ο ατσίδας. Το 1973 πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στην τηλεόραση, συμμετέχοντας στη σειρά «Το εικοσιτετράωρο ενός παλιατζή».

Από το 1984 εργάστηκε στο Εθνικό Θέατρο όπου παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή της, το 1992. Η τελευταία της συμμετοχή στο θέατρο έγινε στο διασκευασμένο για παιδιά, από τον Αλέξη Σολωμό, έργο του Μπέρναρντ Σο «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι».

Πέθανε σε ηλικία 89 ετών στις 28 Ιανουαρίου 2003, μετά από πολυήμερη νοσηλεία, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη.

ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ ΣΜΑΡΩ


Η Σμάρω Στεφανίδου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1913 στην Αθήνα και είναι Μικρασιάτισσα από τους γονείς και τους παππούδες της.
Τελείωσε την Εμπορική Σχολή στην Αθήνα, έμαθε ξένες γλώσσες και πιάνο. Από πολύ μικρή έπαιζε θέατρο και έκανε παραστάσεις στα παιδιά. Κρυφά από τους γονείς της εργαζόταν και χρηματοδοτούσε τις σπουδές της στη δραματική σχολή στο Εθνικό Θέατρο, καθώς οι γονείς της ήταν αρνητικοί στο να γίνει ηθοποιός.

Μετά την αποφοίτησή της από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το 1937, την πήρε στο θίασό της η Κοτοπούλη και από το 1952 ήταν βασική καρατερίστα στο θίασο του Λογοθετίδη, δίπλα στον οποίο έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1960.

Συνεργάστηκε επίσης με την Κατερίνα, την Έλλη Λαμπέτη, το Δημήτρη Χόρν, το Λάμπρο Κωσταντάρα, το Γιάννη Φέρτη, την Ξένια Καλογεροπούλου, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Στέφανο Ληναίο, το Γιάννη Γκιωνάκη, το Νίκο Κούρκουλο, τον Αντώνη Αντύπα και πολλούς άλλους.

Σταθμός της καριέρας της ήταν η Εκάβη στο έργο «Τρωάδες» του Ευριπίδη στο Θέατρο της οδού Καπλανών και στους Δελφούς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη. Στην Ακαδημία Τσαρούχη, όπως τη λέει η ίδια, έμαθε πολλά και σοφά πράγματα.

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951, με την ταινία του Γ. Ζερβού Τα τέσσερα σκαλοπάτια. Από τότε έλαβε μέρος σε πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων διασκευές θεατρικών έργων στα οποία είχε εμφανιστεί. Ενεργή είναι επίσης η παρουσία της στο ραδιόφωνο με σειρές, θεατρικά έργα και αναγνώσεις μυθιστορημάτων

Παντρεύτηκε τον τραγουδιστή Βάσο Σεϊτανίδη (1913-1965) από τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Λήδα-Ειρήνη (γνωστή ως Λήδα Shantala).

Η Σμάρω Στεφανίδου μαζί με την κόρη της, το φθινόπωρο του 2003 αποπεράτωσαν το “Shantom”, Πολυχώρο Πολιτισμού και Τεχνών Σμάρω Στεφανίδου-Λήδα Shantala, στο Χαλάνδρι, που στεγάζει μαθήματα, σεμινάρια (χορού, γιόγκα, πολεμικών τεχνών, θεάτρου, εναλλακτικών θεραπειών κ.ά), και παραστάσεις, αλλά και όλων των ειδών πολυ-πολιτισμικές εκδηλώσεις: ένας πόλος επιμόρφωσης, ψυχαγωγίας, συνάντησης και επικοινωνίας, μέσα σε ένα πλαίσιο που σέβεται τον άνθρωπο και στοχεύει στην ανάπτυξη του δυναμικού του.

Ώς το τέλος της ζωής της, που ήρθε την Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010, η Σμάρω Στεφανίδου διατήρησε τη ζωντάνια και το χιούμορ της και είχε τακτική παρουσία σε όλες τις θεατρικές πρεμιέρες και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

ΡΟΥΣΣΕΑ ΤΖΕΝΗ

Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1933 στη Ζάκυνθο.Τελείωσε τη δραματική σχολή του Βασιλικού (Εθνικού) θεάτρου.Το μεγαλύτερο μέρος της θεατρικής καριέρας της το πέρασε ανάμεσα στο θέατρο ΜΟΥΣΟΥΡΗ και στο θέατρο ΒΕΡΓΗ.

Ξεκίνησε από το θέατρο Μουσούρη με τις παραστάσεις "Άννα Φρανκ" και "Σκηνές του δρόμου".Συνέχισε στο Θέατρο Βεργή με τις παραστάσεις "Χωρίς οργή", "Καπετάνιος με τις δύο γυναίκες", "Παράξενο ιντερμέτζο".

Επέστρεψε στο θέατρο Μουσούρη με τις παραστάσεις " Τρεις αδερφές", "Υπόθεση διαζυγίου", "Κόκκινα τριαντάφυλλα για σένα", "Κυρία προέδρου", "Τσάο". Στον ίδιο χώρο από το 1973 συνέχισε με δικές της παραγωγές μεταξύ των οποίων "Διαβολεμένη μυλωνού", "Κασόνα", "Καλοκαίρι και καταχνιά", Τ. Γουιλιάμς, "Τριαντάφυλλο στο στήθος", Τ.Γουιλιαμς, "Μουσική για μια αναχώρηση", Κ.Μητροπούλου, "Ερρικος IV", ΠιραντέλοΤο 1983 συνεργάζεται με το θέατρο Βεργή: "Τρομεροί γονείς" του Κοκτώ, "Παιχνίδια με το χρόνο", Λαμπαδαρίδου, "Ιερά τέρατα" του Κοκτώ.

Στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ εμφανίζεται με τον "Ιεζαβελ" του Ανούιγ, στο θέατρο ΕΝΑΣΤΡΟΝ με το "Εγώ ο Ντοστογιέφσκι" και στο θέατρο της ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ στο "Μυστικό της κοντέσσας Βαλέρενας" του Ξενόπουλου.Ελαβε μέρος στις ταινίες με χρονολογική σειρά:"Εγωισμός", "Κατηγορώ τους ανθρώπους", "Ανάμεσα σε δυό γυναίκες", "Πυρετός στην άσφαλτο", "Οι άνδρες δεν λυγίζουν ποτέ", "Έρωτας και προδωσία", "Ισαϊα μη χορεύεις", "Σπαγγοραμένος" (κωμωδίες)

Στα σίριαλ "Αγνωστος πόλεμος", "Φως του αυγερινού", "Πωλείται αγάπη".Επέστρεψε στον κινηματογράφο με την ταινία "Μελισσοκόμος" του Θ.Αγγελόπουλου 1986.

Το 2002 έπαιξε στο "Παρά λίγο παρά πόντο παρά τρίχα" της Σ.Θεοδωράκη. Το 2005 συμμετέχει στην ταινία "Η Γυναίκα είναι Σκληρός Άνθρωπος" του Αντώνη Καφετζόπουλου.

Στην τηλεόραση γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τη συμμετοχή της σε σειρές όπως "Άγνωστος πόλεμος", "Αθάνατες ιστορίες αγάπης" κ.ά.

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ ΛΙΛΗ

Η Λίλλη Παπαγιάννη είναι Ελληνίδα ηθοποιός.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935 - σύμφωνα με το βιογραφικό λεξικό του Θεόδωρου Έξαρχου "Έλληνες ηθοποιοί". Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, απ' όπου αποφοίτησε το 1958, οπότε και στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους.

Το 1957, γνωρίστηκε και παντρεύτηκε με τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο συγκρότησε θίασο το 1965. Μέχρι και το 1969 συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε παραστάσεις, ενώ από το 1982 μέχρι το 1988, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1959, στην ταινία Νταντά με το ζόρι. Χαρακτηριστικοί ρόλοι: Η Χαρτοπαίχτρα και Δεσποινίς Διευθυντής.

Στην τηλεόραση πήρε μέρος σε σειρές (“Επειδή και δια ταύτα”) και σε θεατρικά, όπως επίσης και σε θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο.


ΠΑΝΟΥ ΚΑΙΤΗ

Η Καίτη Πάνου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Στον κινηματογράφο έγινε γνωστή περισσότερο ως παρτενέρ του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Γεννήθηκε στον Πύργο Βουλγαρίας το 1927. Σε μικρή ηλικία ήρθε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασικό μπαλέτο και υποκριτική στην σχολή ηθοποιών κινηματογράφου του Γιώργου Θεοδοσιάδη, ενώ πριν όταν ήταν μικρή ασχολήθηκε με το θέατρο ως παιδί θαύμα.

Το 1962 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο με τον θίασο του Μίμη Φωτόπουλου. Σε νεαρή ηλικία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην ταινία "Η φωνή της καρδιάς". Εμφανίστηκε μετέπειτα σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Απεβίωσε στις 17 Μαΐου του 2008 στο διαμέρισμά της ύστερα από ανακοπή καρδιάς. Κηδεύτηκε στις 20 Μαΐου του 2008 από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.


ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΚΕΛΥ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 21 Οκτωβρίου του 1932. Γονείς της ήταν οι ηθοποιοί Άγγελος Μαυρόπουλος και Μαρίκα Κρεββατά. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και στην Ανώτατη Εμπορική.

Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 στο Θέατρο “ΡΕΧ”, με το έργο “Επτά χρόνια φαγούρα”. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με δεκάδες θιάσους και πήρε μέρος σε έργα όπως: “Τα χτυποκάρδια”, “Αγαπημένε μου κλέφτη”, “Κόσμος και κοσμάκης”, “Σιμούν”, “Οθέλλος”, “Ο θηριοδαμαστής” κ.ά.

Το 1957 ξεκίνησε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο μέχρι το 1961 και πήρε μέρος σε παραστάσεις όπως: “Το σκοτάδι είναι αρκετά φωτερό”, “Βρικόλακες”, “Τέσσα”, “Οθέλλος”, “Ιουλιανός ο παραβάτης”,“Ορέστεια”, “Το ημέρωμα της στρίγγλας”, “Φιλάργυρος”, “Τα οργισμένα νιάτα” κ.ά.

Στη συνέχεια και πάλι στο ελεύθερο θέατρο με τα έργα “Σκάνδαλα στην εξοχή” και “Ο κύριος πάει κυνήγι”. Από το 1963 με δικούς της θιάσους, αλλά και του τότε συζύγου της Στέφανου Στρατηγού, πρωταγωνίστησε σε έργα όπως: “Ο τετραγωνισμός του κύκλου”, “Πως να γίνετε πλούσιοι”, “Η κυρία του κυρίου”, “Ήξερα πως θα ‘ρθεις”, “Λευκές νύχτες”, “Ο αρχιμάστορας Σολνές”, “Άνθρωποι και άλογα”, “Η κυρία που δεν πενθεί”, “Δον Ζουάν”, “Ωχ”, “Η ερυθρά νήσος”, “Κατ’ οίκον εργασία”, “Οι παραθεριστές”, “Ο ποπολάρος” κ.ά. Επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και πήρε μέρος σε παραστάσεις όπως: “Οι έφηβοι”, “Ο Ταρτούφος”, “Ο επιθεωρητής”, “Κατα φαντασίαν ασθενής” κ.ά.

Το 1977 βραβεύτηκε με το Α’ βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Ιθάκης, στο έργο “Χιροσίμα αγάπη μου”. Έχει μεταφράσει θεατρικά έργα ανάμεσα στα οποία τα : “Το σύστημα Φαμπρίτσι” και “Τα χωριστά τραπέζια”, που ανέβηκαν από τους Θιάσους Αντωνόπουλου και Βεργή – Κατράκη αντίστοιχα.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1953, στην ταινία Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται. Έπαιξε σε αρκετά μελοδράματα αλλά και σε κωμωδίες. Στην τηλεόραση πήρε μέρος σε σειρές όπως: “Άγνωστος πόλεμος”, “Ποιος σκότωσε τον Άβελ”, “Ταύρος με τοξότη”, “Φωτογραφηθείτε παρακαλώ” κ.ά. Στο ραδιόφωνο συμμετείχε σε πολλά θεατρικά έργα, καθώς επίσης και στην ανάγνωση σε συνέχειες των βιβλίων “Η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν” και “Αφροδίτη” του Γρ. Ξενόπουλου.

Χαρακτηριστικοί Ρόλοι: Το Φιντανάκι, Ο Φανούρης και το Σόϊ του, Το Παραστράτημα μιας Αθώας. Η Κυρία του Κυρίου

ΛΙΝΑΡΔΟΥ ΝΙΚΗ


Γνωστή στα πρώτα της βήματα και με το ψευδώνυμο “Μπέμπα Κούλα”. Ήταν η δεύτερη σύζυγος του σκηνοθέτη – σεναριογράφου των επιτυχιών, Αλέκο Σακελλάριο. Ο γάμος τους διήρκησε 10 έτη. Κατόπιν παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη της τηλεόρασης Θ. Χρυσοβέργη με τον οποίο έμεινε μαζί για 8 χρόνια.

Έχει παίξει σε αρκετές χαρακτηριστικές ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, σε δεύτερους αλλά και πρώτους ρόλους. Χαρακτηριστικά δείγματα γραφής: Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο και Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο στο ρόλο της γύφτισσας, Τα Κίτρινα Γάντια, Όταν Λείπει η Γάτα (καμαριέρα), Πολυτεχνίτης κι Ερημοσπίτης (οικ. βοηθός), Θα σε Κάνω Βασίλισσα (εδώ σε ρόλο πρωταγωνιστικό), Υπάρχει και Φιλότιμο (κόρη του Μαυρογιαλούρου), Καλώς Ήλθε το Δολλάριο (πόρνη της Τρούμπας) και Ρωμιός Έχει Φιλότιμο (δεσμός του Λάμπρου Κωνσταντάρα που την κάνει ά λα Γαλλικά με τον Αργεντίνο).

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο το έκανε το 1955, στην κλασική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο, σε έναν μικρό ρόλο, σαν γύφτισσα.

ΛΙΒΥΚΟΥ ΙΛΙΑ

Η λαμπερή ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, Ίλυα Λιβυκού, γεννήθηκε το 1919 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το πραγματικό της όνομα ήταν Αμαλία Κοζύρη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου έκανε και το ντεμπούτο της, το 1947, με το έργο «Ρουί Μπλας» του Βίκτορος Ουγκώ.

Το 1948 ξεκίνησε η συνεργασία της με τον θίασο της Κυρίας Κατερίνας και του Βασίλη Λογοθετίδη. Παρέμεινε ως βασική συνεργάτης του έως τον θάνατο του μεγάλου κωμικού, με τον οποίο αποτέλεσαν αξέχαστο θεατρικό και κινηματογραφικό ζευγάρι. Από το 1963 συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους: Έλσας Βεργή, Κατράκη, Βλαχοπούλου και Σαπουτζάκη. Το 1965 ερμήνευσε τη Λυσιστράτη, σε παράσταση του ΚΘΒΕ.

Στη μεγάλη οθόνη είχε πρωτοεμφανιστεί το 1948, στην ταινία του Αλέκου Σακελάριου «Οι Γερμανοί ξανάρχονται». Ακολούθησαν πολλές επιτυχίες της, σε περισσότερες από 45 ταινίες των Γεωργιάδη, Καραγιάννη, Σκουλούδη και πολλών άλλων σκηνοθετών. Ξεχωρίζουν: «Ένα βότσαλο στη λίμνη» (1952), «Σάντα Τσικίτα» (1953), «Δεσποινίς ετών 39» (1954), «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» (1955), «Η κάλπικη λίρα» (1955), «Ο ζηλιαρόγατος» (1956), «Δελησταύρου και υιός» (1957), «Ένας ήρωας με παντούφλες» (1958).

Το 1965, απέσπασε το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία «Ένας ντελικανής» του Μανόλη Σκουλούδη.

Η Ίλυα Λιβυκού είχε συμμετάσχει, επίσης, σε πολλές ραδιοφωνικές παραγωγές και αργότερα τηλεοπτικές.

Πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου του 2002.

ΛΙΑΣΚΟΥ ΧΛΟΗ

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σε ηλικία τεσσάρων ετών ξεκίνησε μαθήματα χορού στη Σχολή Ζουρούδη, όπου φοίτησε μέχρι τα 18 της, παίρνοντας το δίπλωμα της χορεύτριας.

Η κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε το 1962 σε ηλικία 16 ετών, όταν εμφανίστηκε στην ταινία της Φίνος Φιλμ, Νόμος 4000. Από τότε και ως το 1966 συνεργαζόταν αποκλειστικά με την Φίνος Φιλμ (ο Φίνος επιδιώκε να δένει τους ηθοποιούς με την εταιρία του – κάτι που δεν κατάφερε με την Βουγιουκλάκη).

Το 1971, προσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο, όπου παρέμεινε 12 χρόνια και έπαιξε σε παραστάσεις όπως: “Ηλέκτρα”, “Εκάβη”, “Ορέστης”, “Τέλος καλό όλα καλά”, “Οθέλλος”, “Δον Κιχώτης”, “Διαστημικά χρυσάνθεμα”, “Νταντόν”, “Μουσαφιρέοι” κ.ά. Το καλοκαίρι του 1993, για πρώτη φορά πρωταγωνίστησε σε επιθεώρηση στο Δημοτικό Θέατρο Νίκαιας.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε σε πολλά θεατρικά έργα και σήριαλ όπως: “Οικογένεια”, “Παράλληλοι δρόμοι”, “Καλημέρα ζωή”, “Τμήμα ηθών” κ.ά. Από το 1970 μέχρι σήμερα συνεργάστηκε πολλές φορές με διάφορα ραδιοφωνικά κανάλια, συμμετέχοντας σε θεατρικά έργα, κλασικά και μοντέρνα, εκπομπές λόγου (“Ραδιοφωνική βιβλιοθήκη”, “Ποιητική ανθολογία” κ.ά.), ενώ το διάστημα 1991-1996, παρουσίαζε στην ΕΡΑ 2, την εκπομπή “Εν αρχής είναι ο έρωτας”.

ΚΡΕΒΒΑΤΑ ΜΑΡΙΚΑ

Η Μαρίκα Κρεββατά του Σταματίου (1910- 14 Σεπτεμβρίου 1994) ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Κόρη του Σταμάτη Κρεβατά (μουσικού) και της Σοφίας (επίσης ηθοποιού - στην Κωνσταντινούπολη, το γένος Παντελιάδη), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910.

Γρήγορα όμως σε ηλικία 2 ετών έχασε τον πατέρα της και τη μικρότερη αδελφή της, Θάλεια. Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε πολύ φτωχά. Έτσι από πολύ νωρίς εμφανίζεται στο θέατρο περισσότερο για να μη μένει μόνη στο σπίτι.

Στην αρχή λάμαβανε μέρος σε θιάσους που έκαναν τουρνέ στην ελληνική ύπαιθρο αλλά και σε παιδικές παραστάσεις όπως στη "Δασκαλίτσα" του Νικοντέμι κοντά στη Μαρίκα Κοτοπούλη. Αργότερα εμφανίζεται στο θίασο οπερέτας του Γεωργίου Ξύδη, όμως η πρώτη ουσιαστικά επαγγελματική της εμφάνιση ήταν στο θίασο της Ροζαλίας Νίκα.

Η καλλιτεχνική της αναγνώριση υπήρξε γρήγορη. Μετά από κάποιες ακόμη περιοδείες θιάσων όπως του Μάνου Φιλιππίδη το όνομά της γίνεται γνωστό στα μουσικά θέατρα της τότε Αθήνας φθάνοντας πλέον να ερμηνεύει την Έυα στην ομώνυμη οπερέτα του Φραντς Λέχαρ.

Η Μαρίκα Κρεβατά ήταν εκείνη που λανσάρησε το "Πιπίτσα" από το ομώνυμο έργο των Γιάννη Πρινέα -Στάθη Μάστορα:

Πίτσα, Πιπίτσα, Πηνελοπίτσα,
απ΄ το καιρό, παιδί μου, που ΄γινες κομμάτι
να μας πεθάνεις όλους, το ΄βαλες γινάτι!
Καημένη Πίτσα, Πηνελοπίτσα,
θα μας πεθάνεις μα το ναί
αφότου σήκωσες ψηλά τον αμανέ!

Στην αρχή της δεκαετίας του '30 γνώρισε τον Άγγελο Μαυρόπουλο, πρωταγωνιστή της οπερέτας, τον οποίο τρεις μόλις μήνες μετά το γάμο της χωρίζει, ενώ έξι μήνες μετά γέννησε τη γνωστή μετέπειτα ηθοποιό Γκέλλυ Μαυροπούλου. Στη συνέχεια υπήρξε σύζυγος του επίσης ηθοποιού Γιώργου Γαβριηλίδη (που πέθανε το 1982), τόσο στη ζωή όσο και στην τέχνη.

Η Μαρίκα Κρεβατά εγκατέλειψε τη θεατρική σκηνή το 1973. Ήταν μόνιμη κάτοικος Αθηνών και μιλούσε επίσης γαλλικά. Πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 1994 σε ηλικία 84 ετών σε Κλινική της Αθήνας. Κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο.

ΚΟΝΤΟΥ ΜΑΡΩ

Γεννήθηκε στην Αθήνα στο Κουκάκι στις 21 Ιουνίου 1937 ενώ κατάγεται από τα Ψαρά. Αποφοίτησε από το Γ' Γυμνάσιο Θηλέων Μακρυγιάννη. Παράλληλα ολοκλήρωσε τη σχολή χορού, σημερινή Κρατική Σχολή Χορού, εξασφαλίζοντας και μια υποτροφία για τη σχολή HLADEK στη Γερμανία.

Η πρώτη επαγγελματική της ενασχόληση άρχισε το 1954 στο χορό Αρχαίας Τραγωδίας του Εθνικού Θεάτρου, όπου παρέμεινε μέχρι το 1958. Έλαβε την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος της ηθοποιού, ως εξαιρετικό ταλέντο, από Ανώτατη Κρατική Επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Το 1959 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, δίπλα στον Δημήτρη Χόρν, με το έργο Ρομανσέρο του Ζακ Ντεβάλ.

Σε διάστημα μεγαλύτερο των τριάντα πέντε ετών θεατρικής και κινηματογραφικής καριέρας, πρωταγωνίστησε σε 61 ταινίες μεγάλου μήκους και 90 Θεατρικά έργα, Ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου.

Υπήρξε βουλευτής στην Α' Περιφέρεια Αθηνών, με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η αρχική της θητεία ήταν από τις 29 Ιουλίου 1999, μέχρι και τον Απρίλιο του 2000. Ορκίστηκε για τρίτη φορά στο βουλευτικό θώκο τον Ιανουάριο του 2007, ως πρώτη επιλαχούσα των εκλογών του 2004, λόγω της παραίτησης του Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος έθετε εκείνη την περίοδο υποψηφιότητα για τη θέση του Δημάρχου Αθηναίων. Στις βουλευτικές εκλογές του 2007 έλαβε την 12η θέση ανάμεσα στους υποψηφίους της Νέας Δημοκρατίας στην Α' Αθηνών και δεν εκλέχθηκε.

Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική, έχοντας ήδη πραγματοποιήσει με επιτυχία έκθεση στη Γκαλερί Αντήνωρ το 1993. Πίνακάς της εκτίθεται στο Μουσείο ΒΟΡΡΕ.

Διετέλεσε ακόμα Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, την περίοδο 1994 - 2002 επί Δημαρχίας Δ. Αβραμόπουλου. Υπήρξε Πρόεδρος του Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθήνα 9.84 (1995 - 2002), και δύο χρόνια Πρόεδρος του κέντρου βρεφών "ΜΗΤΕΡΑ" (2004 - 2006).

Υπήρξε παντρεμένη με τον διευθυντή φωτογραφίας της Φίνος Φιλμς Αριστείδη Καρύδη-Φουκς.

ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ ΞΕΝΙΑ

Η Ξένια Καλογεροπούλου γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1938 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, όπου πρωτοεμφανίστηκε το 1956 με έναν γαλλικό θίασο, παίζοντας Μολιέρο. Στην Ελλάδα πρωτόπαιξε το 1958 και σε μικρό χρονικό διάστημα αναδείχθηκε σε μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της εποχής.

Πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 50 θεατρικά έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ως Νίνα στον «Γλάρο» του Τσέχωφ, ως Πόρσια στον «Έμπορο της Βενετίας» και Ολίβια στη «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ, ως Μιραντολίνα στη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, ως Σόνια στους «Τελευταίους» του Γκόρκι, ως Εσμέ στην «Άποψη της Έιμι» του Ντ. Χέαρ. Από το 1965 ως το 1975 συγκρότησε θίασο με τον Γιάννη Φέρτη, με τον οποίο υπήρξαν ζευγάρι για ένα διάστημα, ενώ το 1984 ίδρυσε το Θέατρο Πόρτα.

Στον κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο της το 1958, στην ταινία «Η κυρά μας η μαμή». Ακολούθησαν άλλες 35 ελληνικές και τρεις ξένες ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), «Λαός και Κολονάκι» (1959), «2.000 ναύτες κι ένα κορίτσι» (1960), «Ο μπαμπάς μου κι εγώ» (1963), «Ο ανήφορος» (1964), «Ο σατράπης» (1967), «Το πιο λαμπρό μπουζούκι» (1968), «Ξύπνα καημένε Περικλή» (1969), «Ο άνθρωπος της καρπαζιάς» (1969), «Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα» (1972), «Αγάπη μου παλιόγρια» (1972). Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η Ξένια Καλογεροπούλου έχει μεταφράσει 17 θεατρικά έργα κι έχει γράψει έξη έργα για παιδιά: «Οδυσσεβάχ, Ελίζα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», «Οικογένεια Νώε», «O Eλαφοβασιλιάς», καθώς και «Το Σκλαβί» που απέσπασε το Νοέμβριο του 2001 το βραβείο δραματουργίας Κάρολος Κουν. Το 2001 τιμήθηκε, επίσης, με το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας του Ιδρύματος Kώστα και Ελένης Ουράνη. Από τα έργα της έχουν μεταφραστεί: «Ο Οδυσσεβάχ» σε οκτώ γλώσσες, η «Ελίζα» και «Το Σκλαβί» σε τρεις.

ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΤΑΣΣΩ

Γεννήθηκε στην Πάτρα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η απόφασή της να γίνει ηθοποιός, βρήκε αντίθετη την αυστηρών αρχών οικογένειά της, οι οποίοι την ώθησαν στο να παντρευτεί με το βιομήχανο Αντώνη Σαλαπάτα, με τον οποίο χώρισε μετά από 7 χρόνια.

Μετά το διαζύγιό της, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο πιάνο και πήγε στο Παρίσι, όπου πήρε μαθήματα ζωγραφικής, σχεδίου μόδας, διακοσμητικής και έντυπης εικονογράφησης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα και έπειτα από προτροπή του Γιάννη Τσαρούχη, γράφτηκε στο Δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν, μένοντας μαζί του 3 χρόνια ως μαθήτρια και άλλα 4 ως ηθοποιός, στο νεοσύστατο τότε “Θέατρο Τέχνης”, παίζοντας ρόλους ρεπερτορίου. Μετά την αποχώρησή της από το Θέατρο Τέχνης”, συνεργάστηκε με θιάσους όπως: Μ. Φωτόπουλου, Μ Αρώνη, Δ. Μυράτ, Λ. Τριβιζά, Τ. Καρέζη – Κ. Καζάκου, Ν. Κούρκουλου κ.ά.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1954, στην ταινία Κυριακάτικο Ξύπνημα (Δημήτρης Χόρν / Έλλη Λαμπέτη / Γιώργος Παππάς). Καθιερώθηκε στο σινεμά για τους ρόλους της αυστηρής και στριμμένης. Ακόμα, για ένα μικρό διάστημα εργάστηκε ως κειμενογράφος και παρουσιάστηκε σε εκπομπές της ΕΡΑ και ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα “Ελευθερία”.

Το 1965, παντρεύτηκε το δημοσιογράφο Βασίλη Καζατζή και λίγο αργότερα ξεκίνησε τη συνεργασία της με την εκδοτική εταιρεία “Πάπυρος Πρες”, μεταφράζοντας, με μεγάλη επιτυχία, αισθηματικά και αστυνομικά βιβλία τσέπης και στη συνέχεια λογοτεχνικά βιβλία.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σειρά “Ο σπαγγοραμένος” και σε πολλά θεατρικά μονόπρακτα, μεταφρασμένα από την ίδια.

Χαρακτηριστικοί Ρόλοι: Το Κλωτσοσκούφι, Η Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα, Στεφανία, Καπετάν Φάντης Μπαστούνι, Όλγα Αγάπη μου, Ξύπνα Βασίλη, Μια Τρελλη Τρελλή Σαραντάρα, Η Αμαρτία της Ομορφιάς.

Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 2010.

ΖΑΡΟΚΩΣΤΑ ΜΕΛΠΩ

Συγγραφέας – Ηθοποιός. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1933. Μετά το πόλεμο μετανάστευσε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας απ΄ όπου επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα το 1958. Στο Σίδνεϊ σπούδασε Θέατρο στη σχολή του Μετροπόλιταν Θήατερ, στο οποίο αργότερα πρωταγωνίστησε σε έργα όπως «Αντιγόνη» του Ανούϊγ, «Τρικυμία» του Σαίξπηρ κ.α. Ταυτόχρονα σπούδασε στην σχολή Ραδιοφωνικών σπουδών Καναντέιλ, σκηνοθεσία, σενάριο, υποκριτική.

Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα και αφού παρέμεινε ένα χρόνο στο Λονδίνο συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές εκπομπές, ασχολήθηκε με την μετάφραση και διασκευή έργων για ραδιόφωνο σχεδόν αποκλειστικά. Έχει λάβει μέρος σε: 56 Ελληνικές και ξένες κινηματογραφικές ταινίες από το 1959 έως και σήμερα σαν ηθοποιός και έχει γράψει πάρα πολλά σενάρια για κινηματογράφο και τηλεόραση.

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στον Ελληνικό κινηματογράφο το έκανε το 1959 στο Ξύλο Βγήκε Απ’ τον Παράδεισο.

Επί τρία χρόνια είχε αναλάβει την συγγραφή της επιτυχημένης σειράς της ΕΡΤ «Από την Κωμωδία στο Δράμα» και σε ορισμένες εκπομπές πρωταγωνιστούσε και η ίδια.

Έχει μεταφράσει πάνω από 200 έργα για το Θέατρο. Το Πρώτο πρωτότυπο θεατρικό έργο της ήταν το «Φροντιστήριο Γυναικών» στο οποίο επίσης συμπρωταγωνίστησε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, Νόρα Βαλσάμη, Νίκο Απέργη. Ακολούθησαν και άλλα που παίχτηκαν σε αθηναϊκές και επαρχιακές σκηνές όπως «Σπέρα Μπαμπλ», «Ερωτοκαυγάδες», «Δασκαλάκος» , «Δυο γυναίκες ένας άντρας», «ο φίλος μου οΤζο» και το «Δυο κοπέλες μόνες».

Υπήρξε σύζυγος του σκηνοθέτη Βίκτορα Παγουλάτου με τον οποίο έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Αλέξανδρο. Σήμερα ζει στην Αθήνα στην περιοχή του Κάραβελ και ασχολείται με την συγγραφή θεατρικών έργων και σεναρίων για την Τηλεόραση.

Υπήρξε το πρώτο γυναικείο μέλος της Ε.Ε.Θ.Σ. από το 1960, μέλος του Δ.Σ. από το 1990 και Πρόεδρος της Ε-Ε.Θ.Σ. από το1999 έως το 2001.

ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΕΛΕΝΗ

Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1916. Υιοθετημένο παιδί της Κυριακούλας Ζαφειρίου, ηθοποιό του μπουλουκιού, είχε την πρώτη της επαφή με το θέατρο σε πολύ μικρή ηλικία, παίζοντας στο θίασο της μητέρας της, σε όλα τα έργα που υπήρχαν παιδικοί ρόλοι.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρέμεινε στη δύναμή του για 10 χρόνια, ερμηνεύοντας ρόλους ρεπερτορίου, δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς της εποχής.

Αργότερα πέρασε στο ελεύθερο θέατρο, ερμηνεύοντας ρόλους μεγάλης γκάμας σε έργα ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου στην Ελλάδα, αλλά και σε περιοδείες στο εξωτερικό. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1951, στην ταινία Πικρό ψωμί. Πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου του 2004.

Ήταν η κλασσική "μάνα" του Ελληνικού κινηματογράφου. Με το Ξανθόπουλο συνεργαστήκαν κινηματογραφικά σε 20 ταινίες!

ΔΙΑΛΥΝΑ ΡΙΚΑ

H Ρίκα Διαλυνά, ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, γεννήθηκε στην Κρήτη στις 8 Αυγούστου του 1937.

Τελειώνοντας το γυμνάσιο ήρθε στην Αθήνα για να μπει στο πολυτεχνείο και να δώσει κι εξετάσεις στη σχολή καλών τεχνών όπου περνά με επιτυχία.

Αρχίζει μαθήματα ζωγραφικής με δάσκαλό της το μεγάλο ζωγράφο Πάμπλο Πικάσο και συγχρόνως γράφεται και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δάσκαλοί της: Δ. Ροντήρης, Κ. Παξινού, Σολομός, Σπύρος Μελάς κ.ά

Το 1954 λαμβάνει μέρος στα καλλιστεία της εποχής και εκλέγεται Σταρ Ελλάς, στη συνέχεια πάει την Αμερική για το διαγωνισμό της Μις Υφήλιος όπου κερδίζει την πέμπτη θέση. Παραμένει αρκετά εκεί γιατί στο μεταξύ παντρεύεται και αποκτά κι ένα κοριτσάκι, παράλληλα σπουδάζει αγγλικά στο New York University ενώ κάνει και ιδιωτικά μαθήματα υποκριτικής από την Judith Elliot.

Συνεργάζεται με το θίασο Λεμού και παίζει στο Νυφιάτικο τραγούδι του Περγιάλη στο Ούτε γάτα ούτε ζημιά του Σακελλάριου και στο Ζητείται μπαμπάς Στη συνέχεια γνωρίζει τον Ηλία Καζάν που την παροτρύνει να σπουδάσει στη σχολή του Wyn Handman, ενός απ’ τους καλύτερους δασκάλους της Νέας Υόρκης και πολύ επιλεκτικός. Γίνεται αποδεκτή από τον αυστηρό δάσκαλο κι αρχίζει τις σπουδές.

Στο μεταξύ συνεχίζει τα μαθήματα ζωγραφικής και λαμβάνει μέρος και σε ομαδικές εκθέσεις, καθώς και στην 6η ετήσια έκθεση διαγωνισμού της Benedictine Art Awards, όπου ανάμεσα σε 2000 περίπου καλλιτέχνες που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό επιλέγονται μόνο 40 ζωγράφοι για να παρουσιάσουν την δουλειά τους στη γνωστή γκαλερί της Park Avenue . Ανάμεσα σ’ αυτούς τους 40 ήταν και η ίδια.

Μετά από λίγο φεύγει για το Hollywood και λαμβάνει μέρος στο σίριαλ Pat Patrol με τον Christopher George και σε διάφορες άλλες εκπομπές όπως το show του Μέρφι Γρίφιν, του Τζώνυ Κάρσον κ.ά.

Στη συνέχεια πάει στην Ιταλία και παίρνει μέρος στην πρώτη της ταινία « Τα τέρατα» με τον Βιτόριο Γκάσμαν και σκηνοθεσία Ντίνο Ρίτζι. Ακολουθούν κι άλλες ταινίες δίπλα στους: Μπορίς Καρλόφ, Μισέλ Μερσιέ, Βάλτερ Κιάρι, το μεγάλο σκηνοθέτη Φελίνι και τον επίσης σπουδαίο σκηνοθέτη Μπλατζέτι

Μετά την Ιταλία πηγαίνει στη Γερμανία όπου παίρνει μέρος στην ταινία «Δόκτορ Μαμπούζ» με τον Πίτερ Βαν Άικ .

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στην ταινία «Summer lovers» με την Ντάριλ Χάνα και στην ταινία «Οι Θεοί του Ολύμπου» με τον Ολιβερ Ριντ, γίνεται περιζήτητη από τους Έλληνες παραγωγούς και αρχίζει τα γυρίσματα μιας σειράς ταινιών στα Ελληνικά πια εδάφη.

Παίζει δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως: Κ. Βουτσά, Μ. Φωτόπουλο, Χ. Ευθυμίου, Γ. Γκιωνάκη, Β. Αυλωνίτη, Ορέστη Μακρή, Δ. Παπαγιαννόπουλο, Ν. Ηλιόπουλο, Κ. Στολίγκα, Άννα Καλουτά, Ρένα Ντορ, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζ. Καρέζη κ.ά.

Στο θέατρο πρωτοεμφανίζεται σαν πρωταγωνίστρια του θιάσου Κ. Χατζηχρήστου, στη συνέχεια συμμετέχει στους θιάσους των: Κατερίνας, Λάμπρου Κωνσταντάρα, Μ. Φωτόπουλου κ.ά.

Επίσης συνεργάζεται με το μοντέρνο θέατρο που ανεβάζει στο Λυκαβηττό το «Λόρδο Βύρωνα» του Α. Λιδωρίκη με τον Χ. Πολίτη στον ομώνυμο ρόλο.

Δεν παραμελεί όμως τη ζωγραφίζει, συνεχίζει να φτιάχνει έργα και κάνει και την πρώτη της ατομική έκθεση στη γκαλερί Παπαγεωργίου του Χίλτον όπου σημειώνει μεγάλη επιτυχία.

Έχει γράψει τους στίχους «Λόγια αγάπης» στο δίσκο του Β. Φώτου καθώς και την αυτοβιογραφία της, που εξεδόθη το 1991.

Το 2000 ασχολήθηκε και πάλι με τη συγγραφή και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το πρώτο της μυθιστόρημα.


ΓΙΟΥΛΑΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Η Κατερίνα Γιουλάκη (πραγματικό όνομα: Αικατερίνη Γιουβαρλάκη) είναι Ελληνίδα ηθοποιός. Έγινε γνωστή κυρίως από κωμικούς ρόλους στον κινηματογράφο και κατόπιν στην τηλεόραση.

Γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Την πρώτη της εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι την πραγματοποίησε το 1959 με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου με το έργο " Η κυρία του κυρίου " .

Αξίζει να επισημανθεί η εμφάνισή της στην τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με τη σειρά Η κοκορόμυαλη, στα μέσα της δεκαετίας του ' 80 με το Η Κυρία μας και την περίοδο 1990 - 1992 στο Ρετιρέ του Γιάννη Δαλιανίδη. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (1996).


ΤΖΟΛΥ ΓΑΡΜΠΗ

Γεννήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής.

Σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο Ωδείο Αθηνών.

Πρωτοεμφανίστηκε στον Κινηματογράφο το 1932 στη ταινία Κοινωνική Σαπίλα. Έκανε την κινηματογραφική της επανεμφάνιση το 1946 με την ταινία Πρόσωπα Λησμονημένα. Έκτοτε έπαιζε κυρίως σε δεύτερους αλλά πολύ χαρακτηριστικούς ρόλους (Θανασάκης ο Πολιτευόμενος, Ο Φανούρης και το Σοϊ του, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες, Η Λίζα και η Άλλη, Ο Ατσίδας κ.ο.κ.). Εχει συνεργαστεί με δεκάδες θιάσους.

Υπήρξε σύζυγος του ηθοποιού Θόδωρου Μορίδη.πέθανε τον Δεκέμβριο του 2002. Η είδηση του θανάτου της έγινε γνωστή στα ΜΜΕ μετά από 10 μέρες και πέθανε ξεχασμένη. Κηδεύτηκε στον Μαραθώνα. Με τον Μορίδη δεν άφησαν απογόνους και τα τελευταία χρόνια ζούσαν απομονωμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας στο εξοχικό τους στο Μάτι της Αττικής. Και οι δύο πέθαναν σε γηροκομείο λησμονημένοι.

ΓΙΟΥΛΗ ΣΜΑΡΟΥΛΑ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1934. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Δ. Ροντήρη και συνέχισε με χορό και τραγούδι. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά, 9 ετών το 1943, στην ταινία “Η φωνή της καρδιάς”, για να ακολουθήσουν αρκετές ακόμα.

Στο θέατρο ξεκίνησε με το έργο “Χαρούμενα νιάτα” και στη συνέχεια συνεργάστηκε με την Κατερίνα και το Μάνο Κατράκη στο έργο “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”. Από το 1958 ως θιασάρχης πλέον, ανέβασε τα έργα: “Άννα Φρανκ”, “Κουρέλι”, “Πειρασμός” κ.ά.

Το 1960 απέκτησε δική της θεατρική στέγη και μαζί με το σύζυγό της, θεατρικό επιχειρηματία Βαγγέλη Λιβαδά, ανέβασαν πολλά έργα ελλήνων συγγραφέων (Γ. Σουρή, Π. Παλαιολόγου, Σπ. Μελά, Δ. Γιανουκάκη, Δ. Ψαθά, Γ. Ρούσσο, Γ. Τζαβέλλα, Κ. Μουρσελά κ.ά.), αλλά και ξένων (Εντ. Φίλιπο, Α. Νικολάι, Ντ. Φο, Αλ. Χάκετ κ.ά.) και συνεργάστηκε, με σχεδόν, όλους τους έλληνες σκηνοθέτες. Ακόμα έχει σκηνοθετήσει πρόζες και μουσικά θεάματα όπως το μιούζικαλ “20 χρόνια Θεοδωράκης”, “Καφενείον η Ελλάς” κ.ά.

Χαρακτηριστικές ταινίες: Έλα στο Θείο, Της Νύχτας τα Καμώματα, Στουρνάρα 288, Ο Θόδωρος και το Δίκανο.

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΥΒΟΝΗ

H Υβόνη Βλαδιμήρου, γεννημένη το 1903, είναι Ελληνίδα ηθοποιός.

Αποτέλεσε γνωστή καρατερίστα της επιθεώρησης και συμμετείχε σε πληθώρα μουσικών θιάσων.

Εμφανίστηκε επίσης σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες.
Είναι μέλος τους Συνδέσμου Ελλήνων Ηθοποιών από το 1919.




ΒΑΓΕΝΑ ΑΝΝΑ

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λάρισα, όπου και τελείωσε το σχολείο. Σπούδασε στις σχολές του «Θεάτρου Τέχνης» (Κάρολος Κουν) καθώς και του «Εθνικού Θεάτρου». Επίσης φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κυριότεροι σταθμοί στη ζωή και την εργασία της στο θέατρο:
1972 : Πρωταγωνίστησε στην ταινία «Το Προξενιό της Άννας» του Παντελή Βούλγαρη, οπού πήρε το βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Γνωριμία της με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη.
1975 :΄Ιδρυση του Θεσσαλικού Θεάτρου με δική της πρωτοβουλία και συμμετοχή των Κώστα Τσιάνου, Γιώργου Ζιάκα, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Διαγόρα Χρονόπουλου, Σπύρου Κολοκοτρώνη κ.α
1978 : Εκλογή της στον Δήμο Λάρισας σαν δημοτική σύμβουλος.
1983: Επιστρέφει στην Αθήνα αφού από το 1975 διευθύνει συνεχώς το Θεσσαλικό Θέατρο δημιουργώντας ουσιαστικά μαζί με την υπόλοιπη ομάδα συνεργατών και φίλων το μοντέλο της θεατρικής αποκέντρωσης και τον οδηγό για την ίδρυση των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗΠΕΘΕ)
1983-1993: Δημιουργεί δικούς της θιάσους παίζοντας κυρίως επιθεώρηση με τον τύπο της «Βαγγελίτσας». Επίσης συνδιοργανώνει με τον άντρα της, Λουκιανό Κηλαηδόνη, πολλές μεγάλες μουσικές εκδηλώσεις με κορυφαία το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη.
1993: Επιστροφή στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας όπου παίζει τους ρόλους της ΄Αμπυ στο έργο «Πόθοι κάτω απ’ τις λεύκες» του Ο’Νήλ, της Λενάκι στο «Ο Γάμος» της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη (θεατρική προσαρμογή, σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου) και «Μάνα Κουράγιο» του Μ. Μπρέχτ (σε σκηνοθεσία Σταύρου Ντουφεξή).
1996: «Τα καλύτερα μας χρόνια» Βαγγέλη Γκούφα, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Θέατρο Περοκέ.
1997: «Μια ξεχωριστή μέρα» του Εττόρε Σκόλα σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου και «Αμερικάνικα Μπλούζ» του Τέννεσυ Ουίλλιαμς σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου.
1998: «Η βασίλισσα της ομορφιάς του Λυναίην» του Μακ Ντόναφ σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου.
1999: Ιδρύει με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη το θέατρο Μεταξουργείο, όπου στεγάζουν όλες τις πολιτιστικές τους δραστηριότητες (θεατρικές και μουσικές).
2000: Καλοκαίρι - Φεστιβάλ Αθηνών Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου Πραξαγόρα στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.
2000-2002: «Αγγέλα Παπάζογλου» του Γιώργη Παπάζογλου θεατρική προσαρμογή- μουσική επιμέλεια Λάμπρου Λιάβα.
Παραστάσεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό (Κύπρο, Βρυξέλλες, Σόφια, Βουκουρέστι, Ν. Ιταλία).
2002: Πανελλαδική καλοκαιρινή περιοδεία με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, όπου παίζει την μάνα στο «Ματωμένος Γάμος» του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Σεπτέμβριος 2002: Συμμετοχή στις εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας Αθήνα 2001-2004 «12 Θεατρικοί Μονόλογοι» με το «Τσέρνομπιλ: Ένα χρονικό του μέλλοντος».
2002-2003: «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στο Θέατρο «Μεταξουργείο».
2003-2004: «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο ντε Φιλίππο σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου στο θέατρο «Μεταξουργείο» και σε παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη (Θέατρο «ΕΓΝΑΤΙΑ») τη Λάρισα και το Αγρίνιο.
2004-2005: Παρουσίαση 3 θεατρικών παραγωγών στο Θέατρο εφαρμόζοντας εναλασσόμενο πρόγραμμα παραστάσεων. Στις δύο από τις παραγωγές αυτές με πρωταγωνιστικό ρόλο («Φιλουμένα Μαρτουράνο» και «Αγγέλα Παπάζογλου»).
2005-2006 : «Ο Γυάλινος Κόσμος» του Τέννεσσυ Ουίλλιαμς, σε σκηνοθεσία Nebojsa Bradic στο Θέατρο «Μεταξουργείο» και σε παραστάσεις στο Βόλο και τη Λάρισα.
2006-2007 : «Ποιος φοβάται» τη Βιρτζίνια Γούλφ;» σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, στο Θέατρο «Μεταξουργείο» και στη Λάρισα.
2007-2010 : «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία της ίδιας, στην Αθήνα (θέατρο «Μεταξουργείο» και Θέατρο «Βασιλάκου»)
και σε περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας.

Παράλληλα με τις παραγωγές που ανεβαίνουν στο θέατρο «Μεταξουργείο» στις οποίες παίζει η ίδια, συνεχίζει να προωθεί νέες δυνάμεις του ελληνικού θεάτρου, δίνοντας την δυνατότητα σε νέους συγγραφείς και ηθοποιούς να παρουσιάσουν (σε παραγωγές του Θεάτρου) έργα ελλήνων και ξένων συγγραφέων, όπως τα :
• «Desperados» του Γιώργου Ηλιόπουλου, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Βαλτινού (Χειμώνας 2000),
• «Ορέστεια:Αποσπάσματα ενός τραγικού λόγου» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Ζάϊμπελ (Χειμώνας 2001) και
• «Ο άλλος θάνατος της Ιωάννας της Λωραίνης» του Βούλγαρου συγγραφέα Στέφαν Τσάνεφ, σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου (Χειμώνας 2004-2005).
• «Καλιφόρνια Ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά (Χειμώνας 2006-2007)

Το 2006 γράφει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Το Θεσσαλικό μου θέατρο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ» (Δεκέμβριος).
Γράμματα, ημερολόγια, φωτογραφίες, σημειώσεις, επίσημα έγγραφα, από το προσωπικό αρχείο της ίδιας, που καταγράφουν μια ολόκληρη εποχή, την εποχή της μεταπολίτευσης και συγχρόνως τη γέννηση του πρώτου θεάτρου της επαρχίας. Μια προσωπική αφήγησή, πάνω σ’ αυτό που η ίδια θεωρεί, ίσως, το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής της.

Από το βιβλίο αυτό προέκυψε και η ομώνυμη παράσταση («Το Θεσσαλικό μου Θέατρο»), που παρουσίασε στο Θέατρο «Μεταξουργείο» την Άνοιξη του 2007.

ΒΟΥΡΤΣΗ ΜΑΡΘΑ

Η Μάρθα Βούρτση γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1937 και μεγάλωσε στα Σεπόλια. Η μητέρα της ήταν ζωγράφος και ο πατέρας της, Μιχάλης Βούρτσης, μαέστρος και ένας από τους ιδρυτές της Λυρικής σκηνής το 1942.

Η οικογένειά της εγκαταστάθηκε από την Οδησσό στην Αθήνα. Η ίδια έλαβε αυστηρή ρώσικη ανατροφή. Εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες ερμηνεύοντας κυρίως δραματικούς ρόλους στα λεγόμενα "μελό" της εποχής όπως "Αυτή που δε λύγισε", "Είναι μεγάλος ο καημός"," Απόκληροι της κοινωνίας", "Καρδιά μου πάψε να πονάς", "Με πόνο και με δάκρυα" κ.α. αλλά και σε διαφορετικού ύφους ταινίες όπως "Τα κίτρινα γάντια", "Ο σκληρός άνδρας" κ.α.

Αρκετά χρόνια αργότερα έκανε και κάποιες εμφανίσεις στην τηλεόραση, όπως στη σειρά "Οδός Ανθέων" (1987-1988) της κρατικής τηλεόρασης, στην κωμική σειρά του Mega Channel "H Ελίζα και οι άλλοι", καθώς και στο σήριαλ "Επτά Θανάσιμες Πεθερές". Πρωταγωνιστικό δε ρόλο είχε στο σηριαλ του Mega Channel "Ένας μήνας και κάτι" όπου έκανε την μητέρα της Άννας (Ζέτα Δούκα).Επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο έχει στο σήριαλ "Η Πολυκατοικία".

Το θεατρικό χειμώνα 2004 εμφανίστηκε στο θέατρο Βεάκη στην παράσταση "Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια" για τον οποίο ρόλο της έλαβε πολύ καλές κριτικές. Εμφανίστηκε επίσης στο Ηρώδειο τον Ιούλιο του 2005 και τον Ιούνιο του 2006 στην τραγωδία του Σαίξπηρ Κοριολανός στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

ΝΟΡΑ BAΛΣΑΜΗ

Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου. Σπούδασε χορό και ρυθμική στην Αίγυπτο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

Ξεκίνησε την καριέρα της το 1966, σε δεύτερους ρόλους σε ταινίες της Φίνος Φιλμ ( Οι Κυρίες της Αυλής και Στεφανία) και σύντομα έγινε πρωταγωνίστρια. Παράλληλα άρχισε τις εμφανίσεις της στο ελεύθερο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση όπου πρωταγωνίστησε σε σήριαλ που σκηνοθέτησε ο σκηνοθέτης και σύζυγός της Ερρίκος Ανδρέου.

Χαρακτηριστικές στιγμές της, οι ταινίες: Οι Κυρίες Της Αυλής (1966), Στεφανία (1966), Γαμπρός Απ’ το Λονδίνο (1967), Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια (1967), Για Ποιον Χτυπά η Κουδούνα (1968), Ο Γόης (1969), Ο Ψεύτης (1968), Τα Δύο Πόδια σε ένα Παπούτσι (1969) και Ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ(1971).

Μετά από μια πλειάδα ρόλων αποσύρθηκε από τις ταινίες το 1975 και ασχολήθηκε με το θέατρο αποκλειστικά. Ανάμεσα στις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε είναι "Ο Ματωμένος Γάμος" του Λόρκα, "Ένας Ιδανικός Σύζυγος" του Όσκαρ Ουάιλντ κ.ά.

ΑΝΑΛΥΤΗ ΚΑΚΙΑ

Η Κάκια Αναλυτή γεννήθηκε το 1934 στον Πειραιά. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου δίδασκε ο Δημήτρης Ροντήρης, και το 1955 έκανε το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι με τον θίασο του Διονύση Παγουλάτου, στο «Φιόρε του λεβάντε» του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Ακολούθησε συνεργασία με το θίασο του Αδαμάντιου Λεμού στον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» και με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη στο έργο «Βαθιές είναι οι ρίζες».

Συνεργαζόμενη με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, έπαιξε σε πολλά έργα, κυρίως κωμωδίες («Μάμα», «Η κυρία δε με μέλλει», «Κλέφτρα αγάπη μου», «Άσπρο, μαύρο, κόκκινο», «Μαθήματα ηθικής», «Μαριάνα Πινέδα»). Στο θίασο αυτό γνώρισε και παντρεύτηκε στα μέσα της δεκαετίας του '50 τον Κώστα Ρηγόπουλο, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την ηθοποιό Ζωή Ρηγοπούλου.

Ακολούθησαν συνεργασίες με τη «Νέα Σκηνή» του Κωστή Λειβαδέα, του Ντίνου Ηλιόπουλου, της Κατερίνας Ανδρεάδη, του Νίκου Χατζίσκου (1962, στην «Όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ). Την περίοδο 1962-1963 με τον Κ. Ρηγόπουλο και τον Γιάννη Αργύρη συνέπτυξαν θίασο και ανέβασαν την κοινωνική ηθογραφία των Βαγγέλη Γκούφα - Βασίλη Ανδρεόπουλου «Μια πόρτα δραχμές πεντακόσιες».

Το χειμώνα του 1963 δημιουργείται ο θίασος Ρηγόπουλου - Αναλυτή και το θέατρο (χειμερινό και καλοκαιρινό) «Αναλυτή», όπου μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '90 το ζεύγος ανέβασε πολλά έργα, κυρίως μπουλβάρ. Η μεγάλη επιτυχία (1967) και επί χρόνια επαναλαμβανόμενη, του θιασαρχικού ζεύγους, με υποκριτικά κυρίαρχη την Κάκια Αναλυτή, ήταν η κωμωδία «Αγάπη μου Ουάουα».

Μετά την επιτυχία αυτή, το ζευγάρι ανέβασε τα έργα: «Ερωτάς και πολιτική», «Το αυτί του Αλέξανδρου», «Ένα κρεβάτι για τρεις», «Λεωφορείον ο πόθος», «Η καρυδόπιτα», «Ο επιθεωρητής έρχεται», «Γυάλινος κόσμος», «Φθινοπωρινή ιστορία» κ.ά. Ο τελευταίος ρόλος της Κάκιας Αναλυτή στο θέατρο που έφερε το όνομά της ήταν στο «Σε φιλώ στη μούρη» του Γ. Διαλεγμένου (1997-98).

Στη δεκαετία του '50 άρχισε και η κινηματογραφική καριέρα της Κάκιας Αναλυτή, σε κωμικούς και δραματικούς ρόλους ενζενί. Μεταξύ των ταινιών της είναι οι εξής: «Ανθισμένη αμυγδαλιά», «Ματωμένο ηλιοβασίλεμα», «Ματωμένα στέφανα», «Θρίαμβος», «Λαός και Κολωνάκι», «Διαζύγιο αλά ελληνικά», «Εικοσιτέσσερις ώρες ζωντοχήρα», «Η βίλα των οργιών», «Σταχτοπούτα», «Μια του κλέφτη» με τον Δημήτρη Χορν κ.ά.

Πέθανε την 1η Ιουνίου 2002, σε ηλικία 68 ετών.

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΜΠΕΑΤΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Φοίτησε στη Σχολή του Τάκη Μουζενίδη με καθηγητές την Ελένη Χαλκούση, τον Γιάννη Φλερύ, την Ελένη Τσουκαλά κ.ά.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στο “Δημόσιο σκάνδαλο” και στον κινηματογράφο το 1955 στην ταινία Καταδικασμένη κι απ’ το παιδί της.
Την ίδια χρονιά έκανε την πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση, με την ταινία “Καταδικασμένη κι απ’ το παιδί της”.
Ακολούθησε μια μεγάλη καριέρα με τους μεγαλύτερους αθηναϊκούς θιάσους και ανάλογη πορεία στο σινεμά, κυρίως στις ταινίες του σκηνοθέτη συζύγου της Ορέστη Λάσκου, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1960 και απέκτησαν ένα γι0.

Στο θέατρο συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της εποχής, ανάμεσά τους οι Κρεββατά, Χατζηχρήστος, Στολίγκας, Φωτόπουλος, Βέμπο, Τραϊφόρος, Σταυρίδης, Γιούλη, Αναλυτή, Ρηγόπουλος, Αλεξανδράκης, Γαληνέα, Αντωνόπουλος, κι έπαιξε σε έργα ξένων και Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων.

Το 2000, μετά από εντεκάχρονη απουσία από τη σκηνή, πρωταγωνίστησε στο έργο του Νίκι Σίλβερ «Αnorexia Νervosa», σε σκηνοθεσία Χρήστου Ευθυμίου στο θέατρο «Ηβη». Το «Κουαρτέτο πίσω από την αυλαία» του Ρόναλντ Χάργουντ (2005), στο θέατρο «Πρόβα», ήταν η τελευταία της παράσταση.

Συμμετείχε σε περίπου σαράντα ταινίες, ανάμεσά τους «Η καφετζού» (1956), «Ο λεφτάς»(1958), «Στουρνάρα 288»(1959), , «Φτωχαδάκια και λεφτάδες»(1961), «Λαφίνα», «Τρίτη και δεκατρείς», «Ο εαυτούλης μου»(1964), «Αλλος για το εκατομμύριο» (1964), «Κόσμος και κοσμάκης» (1964), «Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές», «Ο εμποράκος»(1967), «Παύλος Μελάς», «Αγάπη μου Ουα Ουα» (1974), «Ελεύθερη κατάδυση» (1995), «Κορόιδο εν τάξει» (2006). Ελαβε μέρος στις τηλεοπτικές σειρές «Δύο ορφανές», «Εκείνες κι εγώ» και «Διλήμματα».

«Έφυγε» στις 20 Απριλίου 2009 σε ηλικία 77 ετών.

ΑΡΩΝΗ ΜΑΙΡΗ

Η Μαίρη Αρώνη του Θεοδώρου (σύζυγος) και κόρη του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής, Λέανδρου Αρβανίτη ή Αρβανιτάκη, υπήρξε δημοφιλής ηθοποιός.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1914 και πέθανε στις 16 Ιουλίου 1992. Ήταν πτυχιούχος πιάνου και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, μαθήτρια του Φώτου Πολίτη και αριστούχος στη απαγγελία και φωνητική. Aπεφοίτησε το 1933. Ένα χρόνο μετά νυμφεύθηκε τον Θεόδωρο Αρώνη, επίσης ηθοποιό.

Πρώτη εμφάνιση στο θέατρο έκανε με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1935 και η συνέχεια της καριέρας της υπήρξε λαμπρή. Πρωταγωνίστρια στο Θέατρο Μουσούρη, το (1941), από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής, δημιουργεί το δικό της θίασο μόλις το 1944. Το 1947 τη βρίσκει πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου, να ερμηνεύει στη σειρά Αριστοφάνη, Σαίξπηρ, Σίλερ, Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά συγγραφείς σε δύσκολους ρόλους όπως στο "Υπεράνθρωπον και γυναίκες" του Σω, στη Στρίγκλα που έγινε αρνάκι του Σαίξπηρ κ.ά. Παράλληλα διετέλεσε μέλος σε πλείστα Δ.Σ. πολιτιστικών οργανισμών της Αθήνας.

Εκτός όμως της θεατρικής της παρουσίας στο αθηναϊκό κοινό έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό με αντίστοιχες παραστάσεις όπως στο Φεστιβάλ των Εθνών (Παρίσι 1957), Μέση Ανατολή (1958), Λονδίνο (1967), Πολωνία και Ουγγαρία (1969) και ακόμα Ιαπωνία (1972). Αλλά και στον κινηματογράφο η παρουσία της κρίθηκε πολύ έντονη έτσι που να δηλώνει τακτικά η ίδια ότι "δεν θυμόταν ποτέ να είχε χρόνο ελεύθερο"! Ιδιαίτερα σε ρόλους μητέρας ή πεθεράς δημοφιλών ηθοποιών ήταν ασύγκριτη. Από δε το 1968 είχε αναλάβει καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

Η Μαίρη Αρώνη υπήρξε επίσης επίτιμος δημότης της Ρόδου, τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό Ευποιίας (1958) από τον Βασιλέα Παύλο, και το 1966 με το Μέγα Ταξιάρχη από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Β' καθώς και με άλλες διακρίσεις κυρίως από τη Μέση Ανατολή (Κυβερνήσεων και Πατριαρχείων). Η εκτίμηση που έτρεφε κυρίως το θεατρόφιλο κοινό στο πρόσωπό της για το πλούσιο "τάλαντον" και την ευσυνείδητη επίδοσή της υπήρξε μεγάλη.

Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά και ήταν μόνιμη κάτοικος Καλαμακίου Παλαιού Φαλήρου (Αθήνα), αν και τελευταία παραθέριζε σε βόρειο παράλιο δήμο της Αττικής.

ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΜΠΕΤΥ

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στις σχολές των Κουν, Βαχλιώτη και Κατσέλη. Ακολούθησε μία σημαντική καριέρα στο θέατρο (“Τραγούδι του νεκρού αδελφού”, “Ερρίκος οδός”, “Μισάνθρωποι”, “Θείος Βάνιας”, “Λεωφορείο ο Πόθος”, κ.ά.) και την τηλεόραση (“Γιούγκερμαν”, “Γαλήνη”, “Ποιός πληρώνει τον βαρκάρη” κ.ά.).

Στον κινηματογράφο ξεκίνησε την καριέρα της το 1965 με τις ταινίες Ιστορία μιας Ζωής, Περάστε την Πρώτη του Μηνός, Εγκατάλειψη και Οι Νέοι θέλουν να Ζήσουν.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ίδρυσε την θεατρική εταιρία “ΠΡΑΞΗ” και ανέβασε για δύο σαιζόν το έργο του Ρ. Β. Φασμπίντερ “Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας Φόνκαντ”, σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πετράκη. Το καλοκαίρι του ’90, εμφανίστηκε στην Επίδαυρο, ερμηνεύοντας τη Φαίδρα στον “Ιππόλυτο” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα της Μικράς Ασίας το 1908. Ηθοποιός της σκηνής από το 1924, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1929, στην ταινία “Μπόρα”.

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και ίδρυσε δικούς του, και περιόδευσε στον ελληνισμό του εξωτερικού. Παράλληλα ήταν συγγραφέας θεατρικών έργων και κινηματογραφικών σεναρίων και ως ηθοποιός, έκανε μια πλούσια κινηματογραφική καριέρα με τη συμμετοχή του σε περισσότερες από 200 ταινίες.

Μετά τον Λαυρέντη Διανέλλο, είναι ο πιο παραγωγικός ηθοποιός του ελληνικού σινεμά σε αριθμό ταινιών.

Ο παππούς και ο πατέρας του υπήρξαν επίσης ηθοποιοί όπως και η αδερφή του Στέλλα, που ήταν από τις πρώτες που έκανε κινηματογράφο με την ταινία Απάχηδες των Αθηνών (1950).

Ο Περικλής Χριστοφορίδης πέθανε στην Θεσσαλονίκη και κηδεύτηκε στο Γ΄ Νεκροταφείο της Νίκαιας.

ΦΕΡΜΑΣ ΝΙΚΟΣ

Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1905 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Πρωτοεμφανίστηκε στον περιοδεύοντα θίασο Βερώνη και από το 1925 άρχισε τις εμφανίσεις του στην Αθήνα με την παράσταση Επτά επί Θήβαις του Αισχύλου που ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης. Διακρίθηκε σε έργα πρόζας και επιθεώρησης.

Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1948, σε ηλικία 43 ετών, στη ταινία Οι Γερμανοί Ξανάρχονται. Έλαβε μέρος σε 151 ταινίες, δράματα και κωμωδίες και ειδικεύτηκε στον ρόλο του βαρύμαγκα, με την χαρακτηριστική του εμφάνιση.

Άλλες ταινίες που έκανε χαρακτηριστικές εμφανίσεις, είναι οι κατώθι: Η Καφετζού (1956), Ο Φανούρης και το Σόϊ του (1957), Ο Λεφτάς (1958), Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος (1960), Η Χαρτοπαίχτρα (1964), Διπλοπενιές (1966), Καλώς Ήλθε το Δολλάριο (1967) κ.ο.κ.
Πέθανε το 1972.

ΤΣΟΥΚΑΣ ΝΙΚΟΣ

Γεννήθηκε στην Δεσκάτη Σερρών το 1935. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Πέλου Κατσέλη.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1962, πλάι στο Μίμη Φωτόπουλο, με το έργο "Εξω οι κλέφτες". Στη συνέχεια έπαιξε με την Έλλη Λαμπέτη στο έργο "Η μικρή μας πόλη" και αργότερα συνεργάστηκε με τους Κατερίνα, Κώστα Μουσούρη, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Τζένη Καρέζη, Κώστα Ρηγόπουλο, Κάκια Αναλυτή, Σωτήρη Μουστάκα, Αλίκη Βουγιουκλάκη κ.ά.

Το ντεμπούτο του στον Κινηματογράφο το έκανε το 1962, με τις ταινίες Προδομένη Αγάπη και Η Νύφη το 'Σκασε.

Μερικοί από τους πλέον χαρακτηριστικούς ρόλους του ήταν στις ταινίες: Η Βίλλα των Οργίων, Η Νεράϊδα και το Παλληκάρι, Το Στραβόξυλο και Η Ωραία του Κουρέα. Στη μικρή οθόνη πρωτοεμφανίστηκε στη σειρά "Ταξίδι", που τον έκανε δημοφιλή στο πλατύ κοινό και ακολούθησαν οι "Πάρκινγκ", "Όταν ήμουν δάσκαλος" κ.ά.

ΤΣΑΓΑΝΕΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο Χρήστος Τσαγανέας ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στη Βράιλα της Ρουμανίας στις 2 Ιουλίου 1906 και πέθανε στις 2 Ιουλίου 1976.

Εμφανίστηκε σε πλήθος ταινιών, ενώ γνωστότερος ρόλος του είναι αυτός του διευθυντή Κολεγίου στην ταινία Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο, με τη χαρακτηριστική ατάκα "βεβαίως-βεβαίως". Ο πρώτος σύντομος ρόλος που ερμήνευσε με ιδιαίτερη επιτυχία ήταν στην ταινία Οι Γερμανοί ξανάρχονται με τον Βασίλη Λογοθετίδη που ερμήνευσε τον τρόφιμο του τρελοκομείου που μέσα στην δίνη του εμφυλίου πολέμου φώναζε την αλησμόνητη φράση "Άνθρωποι, Άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός".

Υπήρξε δεύτερος σύζυγος της επίσης ηθοποιού Νίτσας Τσαγανέα και πεθερός του Γ. Οικονομίδη. Πέθανε στις 2 Ιουλίου 1976. Κηδεύτηκε στο Α΄Νεκροταφείο.

ΤΖΕΝΕΡΑΛΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

Γεννήθηκε το 1911. Ξεκίνησε το 1940 ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου. Ασχολήθηκε στη συνέχεια με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Από τις θεατρικές του δραστηριότητες σημαντικότερη ήταν η πολυετής θητεία του στο Κ.Θ.Β.Ε.

Στον κινηματογράφο αποτέλεσε τον σχεδόν μόνιμο συμπρωταγωνιστή του Βασίλη Λογοθετίδη. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε το 1949, στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου, Τελευταία Αποστολή. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, με αποτέλεσμα ο θάνατός του, το 1989, να περάσει σχεδόν απαρατήρητος από το καλλιτεχνικό κύκλωμα.

Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους: Έλα Στο Θείο (1950), Σάντα Τσικίτα (1953), Δεσποινίς Ετών 39 (1954), Μια Ζωή την Έχουμε (1958), Ο Ηλίας του 16ου (1959), Μανταλένα (1960) κ.ο.κ.

Έμενε στην Βουλιαγμένη και είχε μια κόρη. Πέθανε ξεχασμένος αφού ο ίδιος το ήθελε. Κηδεύτηκε χωρίς την παρουσία ομότεχνού του στο Α΄ Νεκροταφείο

ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΣ ΑΛΕΚΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν και στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου (Σταυράκου). Πρωτοεμφανίστηκε το 1957 σε ρόλους κλασσικού ρεπερτορίου, με το Περιφερειακό Θέατρο Θεσσαλονίκης του Κώστα Χατζίσκου, σε τουρνέ ανά την Ελλάδα.

Αργότερα καθιερώθηκε ως πρωταγωνιστής στο θέατρο Μπουρνέλη στο πλευρό σπουδαίων κωμικών, όπως των Μακρή, Αυλωνίτη, Σταυρίδη, Βλαχοπούλου κ.ά. Μια μεγάλη θεατρική του επιτυχία ήταν, "Ο τρελός του Λούνα Πάρκ", στην οποία είχε και την καλλιτεχνική διεύθυνση και η οποία έκανε περιοδεία σ' όλη την Αμερική.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1957, στην ταινία Η αρπαγή της Περσεφόνης. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ, με την οποία γύρισε πολλές ταινίες και έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό, με το ρόλο του "καρπαζοεισπράχτορα", που τον καθιέρωσε. Ενας μεγάλος αριθμός ταινιών του, ήταν σε σενάριο δικό του.

Στο μεταξύ, στο θέατρο υπηρέτησε για 12 χρόνια την επιθεώρηση και για άλλα 13 την πρόζα και την κωμωδία, συνεργαζόμενος με πολλούς θιάσους. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, πήρε την απόφαση να αποχωρίσει από το θέατρο και ασχοληθεί με τη συγγραφή 170 σεναρίων που γυρίστηκαν βιντεοταινίες, με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Αργότερα, απομακρύνθηκε εντελώς από κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα.

Ο Τζανετάκος ήταν και οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών παίρνοντας μέρος στα πανελλήνια πρωταθλήματα και αγώνες της εποχής σημειώνοντας πολλές νίκες.

Πέθανε το 2010 σε ηλικία 73 ετών.

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου (Καρόλου Κουν). Στη θεατρική σκηνή πρωτοεμφανίστηκε με το θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη, στην παράσταση “Ενας απρόσκλητος μουσαφίρης”. Συνεργάστηκε και με άλλους σημαντικούς θιάσους, συμμετέχοντας στις παραστάσεις “Κουτσομπόλης”, “Βροχοποιός”, “Εξοχικό κέντρο ο έρως” κ.ά.).

Παράλληλα, από το 1948 ξεκίνησε και την κινηματογραφική του σταδιοδρομία εμφανιζόμενος αρχικά στην ταινία Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Γρήγορα έγινε δημοφιλής παίζοντας ρόλους “καρατερίστα” και από το 1959 δοκίμασε τις δυνάμεις του και στο χώρο της σκηνοθεσίας, την οποία όμως εγκατέλειψε γρήγορα για ν’ αφοσιωθεί και πάλι στην ηθοποιία.

Έπαιξε και στην τηλεόραση («Αστυνομικές ιστορίες», «Ανατολικός άνεμος»). Ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους καρατερίστες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, κυρίως σε ρόλους σκληρού και αδίστακτου. Στην ιδιωτική του ζωή ήταν ήρεμος και πράος άνθρωπος αγαπητός απ’ όλους και με ξεχωριστό ήθος. Ήταν μοναχικός άνθρωπος και του άρεσε το διάβασμα.

Πέθανε την Πέμπτη 6 Απριλίου 2006 στις 08:30 το πρωί στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» από λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος σε ηλικία 83 χρονών. Κηδεύτηκε το Σάββατο 8 Απριλίου στο Περιστέρι.

ΠΛΟΙΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

O Βαγγέλης Πλοιός είναι Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Γεννήθηκε στο Περιστέρι στις 13 Νοεμβρίου 1937. Σπούδασε κλασσικό μπαλέτο στη σχολή της Έλλης Ζουρούδη. Το 1953 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή του θεάτρου «Ρεξ» σε χορόδραμα της Έλλης Ζουρούδη. Διδάχτηκε υποκριτική από το Δημήτρη Ροντήρη και μαθήματα φωνητικής και σολφέζ από τον Ζοζέφ Ριτσιάρδη.

Το 1956 αποκτά την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο και αρχίζει τη θεατρική του καριέρα.

Το 1998-99 ολοκληρώνεται ο κύκλος της θεατρικής του διαδρομής στο Ηρώδειο με την κωμωδία του Αριστοφάνη Πλούτος (στο ρόλο του Βλεψείδημου).

Έχει υπηρετήσει σε όλα τα είδη θεάματος: Πρόζα, Επιθεώρηση, Οπερέτα, Χορόδραμα, Ρεβύ πίστας, Βαριετέ, Κινηματογράφο, Τηλεόραση.

Το 1978, κατ' εντολή της ιδιωτικής σχολής Γουναράκη-Μπάξτερ, σκηνοθέτησε την Ειρήνη του Αριστοφάνη (σε παιδική διασκευή της Σοφίας Ζαραμπούκα) με πρωταγωνιστές τους λιλιπούτειους μαθητές της σχολής. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Ακροπόλ με μεγάλη επιτυχία.

Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας συνεργάστηκε, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, με όλους τους μεγάλους και καταξιωμένους καλλιτέχνες της εποχής του και υπήρξε αδελφικός φίλος και συνεργάτης του Ντίνου Ηλιόπουλου.

Επίσης συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον θεατρικό επιχειρηματία Βασίλη Μπουρνέλλη στα θέατρα : Ακροπόλ, (Ιπποκράτους) Μπουρνέλλη (Λεωφόρο Αλεξάνδρας) και Εθνικός Κήπος(Πλατεία Συντάγματος)

Περιόδευσε ανά την Ελλάδα με τον δικό του θίασο, αλλά , και με άλλους θιάσους σαν βασικό στέλεχος. Επίσης περιόδευσε στην Κύπρο και στην Αίγυπτο.

Πρόσφατη τηλεοπτική εμφάνιση -με μεγάλη ερμηνευτική επιτυχία- έκανε στην σειρά Στο παρά πέντε.(ερμήνευσε τον πατέρα του δολοφόνου, στο γηροκομείο)

Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Ρία Δελούτση απ’ το 1970 και έχουν ένα γιό, το Γιώργο Πλοιό (ηλεκτρονικός στο επάγγελμα).

Τον Απρίλιο του 2007 ήρθε στον κόσμο και το πρώτο τους εγγονάκι, ο Βαγγελάκης τζούνιορ και στις 8 Δεκεμβρίου 2008 ήρθε και το δεύτερο εγγονάκι, η μικρούλα Ελευθερία - το όνομα της γιαγιάς.

Δυστυχώς, η τύχη "κτύπησε" αυτό το ευτυχισμένο θεατρικό ζευγάρι με τον θάνατο του μονάκριβου παιδιού τους,το Γιώργο Πλοιό, 38 ετών, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο, καθώς πήγαινε με τη μηχανή του στην εργασία του, το πρωί τις 21/06/2010. Εκτός από τους δύστυχους γονείς αφησε πίσω την τριαντάχρονη σύζυγό του και τα δυο μωρά του.

ΠΡΩΤΟΠΑΠΠΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

Γεννήθηκε το 1917 στην Τήνο. Σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Επίσης έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1942, στη μουσική κωμωδία “Αλάτι και πιπέρι”. Παρέμεινε στο Θέατρο Κοτοπούλη ως το 1947, συμμετέχοντας στα έργα: “Άνδρας γυναίκα διάβολος”, “Ψεύτης και καλόγρια”, “Η πιο χαρούμενη ώρα σου”, “Οι Γερμανοί ξανάρχονται” κ.ά.

Από το 1947-1958, εργάστηκε στο Θίασο Κατερίνας-Λογοθετίδη παίζοντας στα έργα: “Έξυπνοι και κουτοί”, “Ένας ήρωας με παντούφλες”, “Ένας βλάκας και μισός” κ.ά. Στη συνέχεια εμφανίστηκε με το θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου, αλλά και με το Εθνικό Θέατρο, στα έργα “Αντώνιος και Κλεοπάτρα”, “Πλούτος”, “Σφήκες” κ.ά.

Κατά τη διάρκεια της πενηντάχρονης καριέρας του, συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Στον κινηματογράφο, πρωτοεμφανίστηκε το 1947, στην ταινία Μαρίνα. Έπαιξε στο πλευρό του Βασίλη Λογοθετίδη σε όλες σχεδόν τις ταινίες του.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε στις σειρές: “Ονειροπαρμένος”, “Δίκαιοι”, “Βασίλισσα Αμαλία”, κ.ά., ενώ παράλληλα συμμετείχε σε πολλές βιντεοταινίες.

Ο Ευάγγελος Πρωτοπαππάς απεβίωσε την 21η Μαΐου του 1995, νικημένος απο την ασθένεια του Αλτσχάιμερ σε ηλικία 78 ετών.Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας.

ΠΑΡΛΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1936.

Σπούδασε στην Αθήνα στη Σχολή Κ. Μιχαηλίδη. Ηθοποιός θεάτρου από το 1957, εμφανίστηκε παράλληλα και στον κινηματογράφο σε πρώτους ή κύριους ρόλους.

Την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο την έκανε το 1962 με τις ταινίες Δέκα Μέρες στο Παρίσι, Ο Γαμπρός μου ο Δικηγόρος.

Είναι σύζυγος της επίσης ηθοποιού Νανάς Σκιαδά.


ΠΑΛΛΗΣ ΒΥΡΩΝ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Πέθανε το 1995. Σπούδασε στο Βασιλικό Θεάτρο. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1950, στο έργο "Άννα των χιλίων ημερών" (Θίασος Κοτοπούλη) και συνέχισε με το ίδιο σχήμα για μια τετραετία. Ξαναγύρισε στο Βασιλικό Θέατρο για την περίοδο 1955-1957. Η θεατρική πορεία του συνεχίστηκε συνεργαζόμενος με τους θιάσους των Λαμπέτη, Κατράκη και Χορν.

Γνωστός στο πλατύ κοινό, έγινε από τη ραδιοφωνική εκπομπή συνέχειας, "Το σπίτι των ανέμων", στο ρόλο του δικηγόρου Λαμπίρη.

Στον κινηματογράφο έγινε γρήγορα πρωταγωνιστής και στη συνέχεια παραγωγός και σκηνοθέτης μεταφέροντας στην οθόνη τις γνωστές ραδιοφωνικές του επιτυχίες. Συνέχισε τη θεατρική του σταδιοδρομία και για ένα διάστημα ίδρυσε δικό του θίασο. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε στο αριστουργηματικό Θανασάκης, ο Πολιτευόμενος, το 1954 στο πλάϊ του Ντίνου Ηλιόπουλου.

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό, παρτενέρ του στο ραδιόφωνο και στον κινηματογράφο Αφροδίτη Γρηγοριάδου.

ΠΡΟΥΣΑΛΗΣ ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΣ

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1926.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1953. Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1952, πρωτοεμφανίζεται στην ταινία Το Στραβόξυλο.

Ηθοποιός της σκηνής, συνεργάστηκε με αξιόλογους θιάσους και πολλές φορές είχε την ευκαιρία να ερμηνεύσει σημαντικούς δεύτερους ρόλους, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.

Μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του περιέχονται στις ταινίες: Της Νύχτας τα Καμώματα (1957), Πολυτεχνίτης κι Ερημοσπίτης (1963), Ένα Έξυπνο Έξυπνο Μούτρο (1965), Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια (1965), Πατέρα Κάτσε Φρόνιμα (1967), Μια Ιταλίδα Απ' την Κυψέλη (1968) κ.ο.κ.

Καθιερώθηκε ως καρατερίστας σε αγαπημένες κινηματογραφικές ταινίες. Ενσάρκωσε, κυρίως, τον τύπο του μάγκα.

ΠΛΑΤΗΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

Γεννήθηκε στην Αμοργό το 1912. Ηθοποιός της σκηνής από το 1932 έκανε την πρώτη του εμφάνιση με το μουσικό έργο Ριρίκα του θίασου Ρ. Ρουγγέρη. Από το 1940 εμφανίστηκε πολλές φορές ως θιασάρχης και πρωταγωνίστησε σε οπερέτες, κωμωδίες και επιθεωρήσεις. Ραράλληλα με τη μακρόχρονη σταδιοδρομία του ως ηθοποιός, εργάστηκε και ως συγγραφέας (έχει γράψει πέντε θεατρικά έργα και περί τα διακόσια νούμερα σε επιθεωρήσεις).

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1958 στις ταινίες Ο Μιμίκος και η Μαίρη και η Κυρά Μας η Μαμή. Από τότε έγινε ένα από τα βασικά πρόσωπα του ελληνικού κινηματογράφου, αφού τον συναντάμε σε δεύτερους και πρώτους ρόλους, σε 112 ταινίες.

Το 1972 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση στη σειρά “Μπολσόϊ Ιβάν και Μπιγκ Τζων”, ενώ λίγο αργότερα έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό με τη συμμετοχή του στο σήριαλ “Μεθοριακός Σταθμός”.

Πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1984 και κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο. Είχε ένα γιο, το Σωτήριο, ο οποίος πέθανε.

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε το 1912 στο Διακοφτό και πέθανε το 1984. Σπούδασε στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου, όπου και έκανε το ντεμπούτο του σας ηθοποιός το 1938 στον “Βασιλιά Ληρ”. Υπηρέτησε όλα τα είδη θεάτρου και συμμετείχε σε πάνω από 120 κινηματογραφικές ταινίες σε δεύτερους άλλα πολύ σημαντικούς ρόλους.

Από τους ξεχωριστούς πρωταγωνιστικούς του ρόλους στον κινηματογράφο, ήταν ο "Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται" το 1977, που ήταν η τελευταία ταινία της Φίνος Φίλμς και σφράγισε το τέλος μιας εποχής. Δούλεψε και για την τηλεόραση κάνοντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, ως Κυρ Γιώργης στο τηλεοπτικό Λούνα Παρκ.

Από το 1961 δημιούργησε το δικό του θίασο και ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους σε νεοελληνικές κωμωδίες που οι περισσότερες μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο. Ηθοποιός με τεράστιο ταλέντο και απίστευτη υποκριτική τεχνική.

Άφησε το στίγμα του σε όλους τους ρόλους που έπαιξε, κωμικούς ή δραματικούς. Αξιοσημείωτες είναι οι ερμηνείες του στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Το μεγάλο μας τσίρκο” όπου έκανε τον τον Κολοκοτρώνη, τον Βενιζέλο και τον Καραγκιόζη. Ένα επίσης χαρακτηριστικό ρόλο έκανε στην τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή, στο “Ταξίδι στα Κύθηρα” του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

ΞΕΝΙΔΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Ένας από τους μεγαλύτερους «καρατερίστες» του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1924. Σπούδασε υποκριτική στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1944.

Στον κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο του το 1953, στην ταινία «Το τραγούδι του πόνου». Έκτοτε, εμφανίστηκε σε περισσότερες από 70 ταινίες, σχεδόν πάντα σε δεύτερους ρόλους και συνήθως στο πλευρό κωμικών ηθοποιών.

Μερικοί από τους πιο γνωστούς ρόλους του είναι στις ταινίες: «Ο Ηλίας του 16ου» (1959), «Περάστε την Πρώτη του Μηνός» (1965), «Το Κοροϊδακι της Δεσποινίδος» (1960), «Ο Ρωμιός Έχει Φιλότιμο» (1968), «Χριστίνα» (1960), «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965), «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965), «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια» (1966), «Ο Στρίγγλος Που Έγινε Αρνάκι» (1967) κ.ά.

O Σταύρος Ξενίδης, όμως, είχε και έντονη τηλεοπτική δραστηριότητα. Πέρα από τον «Αστυνόμο Μπέκα» του Γιάννη Μαρρή, που προβλήθηκε στην ΕΡΤ από το 1979, έπαιξε και στο σίριαλ «Ο συμβολαιογράφος». Από τις νεότερες τηλεοπτικές επιτυχίες του ήταν το «Μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη», που προβλήθηκε από το Mega τη σεζόν 1990-1991. Στη δεκαετία του '80 έπαιξε στο «Πάρκινγκ».

Από τις 27 Μαΐου 2008 ο Σταύρος Ξενίδης φιλοξενείτο -μαζί με τη σύζυγό του, επίσης ηθοποιός, Μαργαρίτα Λαμπρινού- σε γηροκομείο της Αθήνας. Αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, που του προκάλεσαν αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια. Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2008.

ΝΕΓΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1936.

Σπούδασε στις σχολές Θεάτρου Τέχνης και Κ. Μιχαηλίδη. Ηθοποιός του θεάτρου με πλούσιο ρεπερτόριο ρόλων στο ενεργητικό του, για ένα διάστημα ανέπτυξε δραστηριότητα στον κινηματογράφο και υπήρξε δημοφιλής “ζεν πρεμιέ”.

Το ντεμπούτο του στο κινηματογράφο το έκανε το 1960 με τις ταινίες Το Αγρίμι, Χίλιες Παρά Μία Νύχτες και Η Μοίρα μιας Ορφανής. Εμφανίστηκε κυρίως σε μελοδράματα. Αργότερα έγινε παραγωγός ταινιών και στη συνέχεια σχημάτισε δικό του θίασο και περιόδευσε την Ελλάδα.

Πέθανε πρόωρα το 1974.

ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Ο Δημήτρης Νικολαϊδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923, από γονείς πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη. Πέρασε στη Νομική Σχόλη Αθηνών και παράλληλα σπούδασε στη Σχόλη του Κουν. Στην κατοχή συμμετείχε ενεργά και δυναμικά στην Αντίσταση.

Το ντεμπούτο στο θέατρο το έκανε το 1944 πλάι στο δάσκαλό του, στο έργο του Αλέκου Σολομού «Ο τελευταίος Ασπροκόρακας» κι αμέσως μετά στο «Βυθό» του Γκόρκι. Το 1945 προσλήφθηκε στο θίασο της Κυρίας Κατερίνας όπου παραμένει μέχρι και το 1949.

Στη συνέχεια συμμετείχε στο θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη με το έργο του Αλέκου Σακελάριου «Δελησταύρου και Υιός». Για μία τετραετία περιπλανήθηκε σε διαφόρους θιάσους και το 1954 συνεργάστηκε ξανά με τον Λογοθετίδη για μια τριετία σε κινηματογραφικές ταινίες.

Με τη γυναίκα του, Σούλη Σαμπάχ παντρεύτηκαν στις 15 Σεπτεμβρίου του 1955 στον Ιερό Ναό Διονυσίου του Αρεοπαγίτη στο Κολωνάκι, με 13 κουμπάρους, όλον το θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη.

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ταινία το «Το κορίτσι της γειτονιάς» το 1954. Έπαιξε ακόμα σε διεθνείς παραγωγές όπως το «Αμέρικα Αμέρικα» του Ηλία Καζάν.

Συνολικά γύρισε 80 ταινίες ανάμεσά τους οι «Έγκλημα στα παρασκήνια (1960)», «Ποια είναι η Μαργαρίτα(1961)», «Έξω οι κλέφτες (1961)», «Ζήτω η τρέλα(1962)», «Βασιλιάς της γκάφας(1962)», «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης(1963)», «Χτυποκάρδια στο θρανίο (1963)», «Ο Ιππόλυτος και το βιολί του (1963)», «Θα σε κάνω βασίλισσα (1964)», «Δεσποινίς διευθυντής(1964)», «Η βίλα των οργίων (196 )», «Καπετάν φάντης μπαστούνι(1968)», «Εισπράκτωρ 007(1966)», «Η βουλευτίνα(1966)», «Βίβα Ρένα (1967)», «Το πιο λαμπρό μπουζούκι(1967)», «Η αγάπη μας (1968)», «Ο τζαναμπέτης (1969)», «Ο παραμυθάς (1969)», «Ο μπλοφατζής (1969)», «ο άνθρωπος της καρπαζιάς(1969)».

Στον κινηματογράφο σκηνοθέτησε μόνο μία ταινία, την κωμωδία «Η γυναίκα μου τρελάθηκε».

Πέθανε το 1993

ΝΤΟΥΖΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1936. Σπούδασε ηθοποιός στη Σχολή Τάκη Μουζενίδη.

Συμμετείχε σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, κυρίως τη δεκαετία του '60, και θεωρήθηκε ως ζεν πρεμιέ της εποχής. Απέκτησε δύο παιδιά, τον Στηβ και την Τέτα, τα οποία ακολούθησαν και αυτά για ένα διάστημα, με σημαντική επιτυχία, το επάγγελμα του ηθοποιού. Από το 1967 και για 13 χρόνια έμεινε με την οικογένεια του στην Αμερική όπου σπούδασε σκηνοθεσία.

Υπήρξε για αρκετό καιρό επιχειρηματίας του θεάτρου Μπρόντγουεϊ στην οδό Αγίου Μελετίου στην Κυψέλη, το οποίο αναγκάστηκε να παραχωρήσει στην ηθοποιό Κάτια Δανδουλάκη λόγω οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπισε. Συμμετείχε ως guest star στις τηλεοπτικές σειρές "Κωνσταντίνου και Ελένης" και "Άκρως Οικογενειακόν". Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία "Μια μέρα τη νύχτα" (2001).

ΜΟΡΙΔΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ


Από το 1922 βρίσκόταν συνεχώς στη σκηνή.

Έλαβε μέρος στους θιάσους Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου, Εδμόνδου Φύρστ, Ροζαλίας Νίκα, Χριστίνας Καλογερίτου, Νίκου Πλέσσα, Αιμίλιου Βεάκη, Χριστόφορου Νέζερ, Κυβέλης, Μαρίκας Κοτοπούλη, Αργυρόπουλου, Βασίλη Λογοθετίδη, Κατερίνας, Ενωμένων Καλλιτεχνών, Μάνου Κατράκη, Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Μυράτ, Δημήτρη Χορν, Αλέκου Αλεξανδράκη, Νόνικας Γαληνέα κ.ά.

Σημαντική ήταν και η καριέρα του στον κινηματογράφο σε ρόλους στιβαρών προυχόντων, αριστοκρατών, επιχειρηματιών κ.ά. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε το 1948 με την ταινία Χαμένοι Άγγελοι.

Ήταν σύζυγος της επίσης ηθοποιού Τζόλυς Γαρμπή.

Πέθανε το Δεκέμβριο του 2003 σε ηλικία 98 ετών

ΜΑΛΛΙΑΓΡΟΣ ΑΡΗΣ

Ο Άρης Μαλιαγρός γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1895 στο Αργοστόλι ήταν τενόρος και ηθοποιός, ο οποίος διακρίθηκε σε ρόλους αριστοκράτη, όπως ο Γιώργος Γαβριηλίδης και ο Χρήστος Τσαγανέας. Ήταν γνωστός παλιά και ως ΄΄ο κύριος με το μονόκλ΄΄.

Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά. Σπούδασε μουσική στο Ωδείο Λότνερ και στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο στο Φιόρο του Λεβάντε (1914). Στη συνέχεια έπαιξε στα έργα: Χριστινάκι (1916), Σοκολατένιος στρατιώτης (1918 - 19), Μπατερφλάι, Τραβιάτα (1919 - 1920), Βαφτιστικός (1920 - 1921), Κοντέσα του χορού (1922), Αρχοντοχωριάτης, Κατά φαντασίαν ασθενής, Μισάνθρωπος, Φιλάργυρος, Τρικυμία, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Έμπορος της Βενετίας, Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, Κυμβελίνος, Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ, Φυντανάκι, Αρραβωνιάσματα, Πειρασμός, Βαβυλωνία κ.ά.

Το 1950 εμφανίστηκε με την "Ελληνική Σκηνή" και από το 1951 στο Εθνικό Θέατρο στα έργα: Αντίζηλοι, Ερωτικά παιχνίδια, Αστέρι της Σεβίλης, Τα λάθη μιας νύχτας, Δύσκολος, Αχαρνής, Φιλάργυρος, Το τραγούδι της κούνιας, Η ηδονή της τιμιότητας κ.ά.

Ο Άρης Μαλιαγρός πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 1984.

ΜΑΚΡΗΣ ΟΡΕΣΤΗΣ

Ο Ορέστης Μακρής ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και τενόρος της οπερέτας.

Γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 30 Σεπτεμβρίου 1898 και πέθανε στην Αθήνα στις 29 Ιανουαρίου 1975. Είχε τελειώσει το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και εμφανίσθηκε στη σκηνή πρώτα ως τενόρος στο θίασο Ροζαλίας Νίκα το 1925, κατόπιν στον θίασο Παπαϊωάννου και αργότερα μεταπήδησε στο είδος των κωμικών ρόλων. Ως ηθοποιός διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων. Ανεπανάληπτη ήταν η απόδοσή του στο τύπο του "μεθύστακα", που αποτέλεσε σταθμό στο ελληνικό θέατρο. Τον τύπο αυτόν μετέφερε αργότερα και στον κινηματογράφο με ομώνυμο τίτλο.

Το 1955 απέδωσε τόσο αληθινά τον χαρακτήρα του μισητού ιδιοκτήτη που έγινε αποδέκτης ευτράπελου επεισοδίου σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας θεωρούμενος ως πραγματικός ιδιοκτήτης. Συμμετείχε σε περίπου σαράντα ταινίες παίζοντας χαρακτηριστικούς ρόλους, όπως του μεθυσμένου, του άστοργου, του ανάποδου μα και στοργικού πατέρα. Κάθε ταινία του Ορέστη Μακρή θεωρείται χωρίς υπερβολή και μια ξεχωριστή δημιουργία ρόλου που σήμερα αποτελούν όλοι πρότυπα θεατρικής μελέτης του είδους των.

Τιμήθηκε με το Τάγμα του Φοίνικος. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο σε οικογενειακό τάφο.

ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Ηθοποιός της μουσικής σκηνής από το 1918, ξεκίνησε την καριέρα του ως κομπέρ, ενώ αργότερα στράφηκε αποκλειστικά στον κινηματογράφο. Το ντεμπούτο στο κινηματογράφο, το εκανέ αρκετά αργά, σε ηλικία 50 ετών, στην κωμωδία Ένας Βλάκας και Μισός.

Διακρίθηκε σε χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους, κυρίως σε παραγωγές της Φίνος Φιλμ, όπως: Το Κοροϊδακι της Δεσποινίδος (1960), Ο Κατήφορος (1961), Το Δόλωμα (1963), Εγωισμός (1964), Η Χαρτοπαίχτρα (1964), Κορίτσια Για Φίλημα (1965) κ.ο.κ.

Το 1930, παντρεύτηκε για ένα σύντομο διάστημα με την ηθοποιό Μαρίκα Κρεββατά και απέκτησαν μία κόρη, την επίσης ηθοποιό Γκέλλυ Μαυροπούλου.

Πέθανε στις 5 Μαρτίου 1979.

ΛΗΝΑΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Ο Στέφανος Ληναίος (κατά κόσμον Διονύσιος Μυτιληναίος), του Γεωργίου, γεννήθηκε στη Μεσσήνη Μεσσηνίας τον Αύγουστο του 1928. Είναι ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και θεατρικός επιχειρηματίας, ενώ ασχολήθηκε και με την πολιτική. Κόρη του είναι η Μαργαρίτα Μυτιληναίου, διευθύντρια του Δευτέρου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και σύζυγός του η ηθοποιός Έλλη Φωτίου. Είναι κάτοικος Αθηνών.

Το 1951 αποφοίτησε από τη Σχολή Θεάτρου Αθηνών και το 1969 από τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης (Royal Academy of Dramatic Art - RADA) του Λονδίνου. Κατά την περίοδο 1954-1967 συνεργάσθηκε με περισσότερους από 20 θιάσους σε 100 περίπου θεατρικά έργα, ενώ εμφανίστηκε σε 100 περίπου κινηματογραφικές ταινίες, ραδιοφωνικές εκπομπές αλλά και στην τηλεόραση. Από το 1970 σκηνοθέτησε αλλά και πήρε μέρος σε περίπου 50 θεατρικά έργα, καθώς και σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

Ο Στέφανος Ληναίος είναι ο ιδρυτής του θιάσου "Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο" στο θέατρο Άλφα της Αθήνας. Έγραψε διηγήματα όπως "Μερικοί θάνατοι" και πολλές μελέτες μεταξύ των οποίων "Σύγχρονο θέατρο" και "TV μέσο Παιδείας" που λήφθηκε υπ΄ όψη στη καθιέρωση της "εκπαιδευτικής τηλεόρασης" της ΕΡΤ. Έχει διατελέσει γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Ελλήνων Ηθοποιών (1966-1967) και είναι σύμβουλος της Π.Ε.Ε.Θ. από το 1975 και του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου από το 1977. Είναι επίσης μέλος του Σωματείου Βρετανών Ηθοποιών.

ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Γεννήθηκε το 1900 στο Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης και έζησε τα νεανικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Το 1915 αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Γυμνάσιο και τον επόμενο χρόνο εμφανίσθηκε ερασιτεχνικά σε θεατρική σκηνή της Κωνσταντινούπολης κάνοντας μεγάλη εντύπωση. Το 1918 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο κάνει την εμφάνισή του ως επαγγελματίας πλέον ηθοποιός με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με τον οποίο και συνεργάσθηκε μέχρι το 1935 όταν για μια μόνο θεατρική περίοδο δημιούργησε ο ίδιος θίασο συνεταιρικά με την Αλίκη και τον Κώστα Μουσούρη.

Μετά το τέλος της περιόδου εκείνης επανήλθε στο θίασο της Κοτοπούλη παραμένοντας μέχρι το 1946. Κατά τη θερινή περίοδο του 1947 συνεργάσθηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη και τον χειμώνα του ίδιου έτους συγκρότησε αποκλειστικά δικό του θίασο.

Στη διάρκεια της λαμπρής και πλούσιας σε επιτυχίες θεατρική σταδιοδρομία του έπαιξε σε περισσότερα από 200 ξένα θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων στο Αρσενικό και παλιά δαντέλλα του Κέσσερλινγκ, στο Έξυπνοι και κουτοί του Γκάρσον Κάνιν, στην κωμωδία του Σαίξπηρ Όπως σας αρέσει, στο Βολπόνε του Μπεν Τζόνσον, στο Γαμπρός του κ. Πουαριέ του Ωζιέ, στο Κνοκ του Ζυλ Ρομαίν κ.ά. καθώς επίσης και σε περισσότερες από 110 ελληνικές κωμωδίες.

Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν και από τους πρώτους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, όπου πρωτοεμφανίζεται το 1933, σε ταινίες που σχεδόν σε όλες και πρωταγωνιστεί όπως Ο κακός δρόμος (1933), Μαντάμ Σουσού (1948), Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948), Ένα βότσαλο στη λίμνη (1952), Σάντα Τσικίτα (1953), Δεσποινίς ετών 39 (1954), Ούτε γάτα, ούτε ζημιά (1955), Η κάλπικη λίρα (1955), Ο ζηλιαρόγατος (1956), Δελησταύρου και υιός (1957) και Ένας ήρως με παντούφλες (1958) που ήταν και η τελευταία κινηματογραφική του παρουσία.

Το 1957 ανέλαβε καλλιτεχνική περιοδεία στις ΗΠΑ με σκοπό τη καθιέρωση συστηματικής επαφής μεταξύ των θεάτρων όλων των χωρών της γης, δίνοντας παραστάσεις σε οκτώ πόλεις των ΗΠΑ όπου και θριάμβευσε. Κατά δε την υποδοχή του στη πόλη Πίτσμπουργκ, ο δήμαρχος της πόλης του παρέδωσε το χρυσό κλειδί της πόλης, τιμή που δεν έχει ξαναγίνει σε Έλληνα ηθοποιό. Ακριβώς σε αναγνώριση της συμβολής του αυτής για την πρόοδο της ελληνικής θεατρικής τέχνης και παρουσίας σε διεθνές κοινό, ο Βασιλιάς Παύλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος. Νωρίτερα (1952), είχε τιμηθεί και με το Έπαθλο Ξενόπουλου.

Ο Βασίλης Λογοθετίδης πέθανε στο σπίτι του στις 20 Φεβρουαρίου 1960 από καρδιακή προσβολή, ενώ ετοιμαζόταν να πάει στο θεάτρό του.

ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ΑΛΕΚΟΣ

Ο Αλέκος Λειβαδίτης , του Λυσάνδρου, (γενν. τον Δεκέμβριο του 1914 στην Αθήνα ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Ήταν τελειόφοιτος Μέσης Εμπορικής Σχολής. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στην ταινία Το Τραγούδι του χωρισμού (1940). Ακολούθησαν: Η φωνή της καρδιάς (1942), Η βίλα με τα νούφαρα (1944), Γαμπρός με δόσεις (1947), Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1963) κ.ά.

Το 1942 πήρε άδεια άσκησης επαγγέλματος και εμφανίσθηκε στο θέατρο πρόζας με το θίασο Χριστοφ. Νέζερ - Άννας Λώρη το 1948, στο Ακροπόλ. Από τότε συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους όπως με το θίασο Καλουτά - Κρεββατά - Ρένας Ντορ (1949), με το θίασο Καλουτά (1950) και αργότερα με του Ο. Μακρή, Β. Αυλωνίτη, Ν. Σταυρίδη, Ρ. Βλαχοπούλου, Κ. Χατζηχρήστου, Κ. Ντιριντάουα, και Σ. Βέμπο, σε πολλές μουσικές επιθεωρήσεις και κωμωδίες.

Το 1949 ξεκίνησε περιοδείες στο εξωτερικό, στην Αίγυπτο, Κύπρο, Κωνσταντινούπολη, τις οποίες και επανέλαβε το 1951 και το 1961. Την περίοδο 1968-1971 έκανε επίσης πολλές περιοδείες σε πόλεις της Ελλάδας.

Ο Αλέκος Λειβαδίτης υπήρξε και σκηνοθέτης της ταινίας "Εκατό χιλιάδες λίρες". Υπήρξε μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), και Πρόεδρος του Ταμείου Αλληλοβοηθείας του ΣΕΗ.

Είχε τιμηθεί από τον Βασιλέα Γεώργιο Β' με μετάλλια Αλβανικού Πολέμου, καθώς και από τον Βασιλέα Παύλο για την προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό. Τιμητικές επίσης διακρίσεις είχε λάβει και από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Βοτανικού).

πέθανε στις 23 Μαρτίου 1980)

ΚΑΖΑΝ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1938. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε το 1960 με το έργο “Ριχάρδος ο τρίτος” (Εθνικό θέατρο).

Στη δεκαετία ’60, εργάστηκε στο Θίασο των Ηνωμένων Καλλιτεχνών (Ν. Ιωνίας), αλλά και σε άλλους θιάσους.

Από έξι μείναμε δύο και ακολουθούν πολλές άλλες Το 1975, το Φ.Ε.Κ.Θ. τον τίμησε με βραβείο ερμηνείας για το ρόλο του στην ταινία [Θίασος].

Επίσης έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες μικρού μήκους και στη σουηδική του Ολιβιέρ Βαχμάν, “Η αδερφή μου μιλά Ελληνικά”.

Στην τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές “Χατζημανουήλ”, “Η αγάπη της γάτας”, “Επισκέπτης της ομίχλης” κ.ά.

Πέρα από την ηθοποιία, ο Καζάν είχε ασχοληθεί και με το στίβο, καθώς είχε λάβει μέρος σε αγώνες δρόμου.

Πέθανε έπειτα από μάχη με την επάρατη νόσο, στην Αθήνα, στις 10 Μαρτίου του 2008.

ΚΕΔΡΑΚΑΣ ΝΑΣΟΣ

Ο ηθοποιός Νάσος Κεδράκας γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας στις 21 Νοεμβρίου 1915.

Σπούδασε στη Σχολή Εθνικού Θεάτρου, από όπου αποφοίτησε το 1942 και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Κατά τη δεκαετία του 1940 ήταν ενεργός σε ένα κλιμάκιο του θιάσου των «Ενωμένων καλλιτεχνών», στον οποίο λάμβαναν μέρος ηθοποιοί που συμμετείχαν και στην Αντίσταση.

Έπαιξε σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», όπου έκανε το Μικέ, τον φαρμακοποιό φίλο του Γιώργου Κωνσταντίνου.

Πέθανε στις 25 Αυγούστου 19

ΜΑΝΟΣ KATΡΑΚΗΣ

Ο Μάνος Κατράκης γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1908 στο Καστέλι Κισσάμου, στην Κρήτη. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του έμπορου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης. Πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα καθώς οι δουλειές του πατέρα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και θεώρησαν πως η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από τη Μεγαλόνησο.

Τον μικρό Μάνο "γοήτευε" το ποδόσφαιρο. Έπαιζε αρχικά στην ομάδα του "Κεραυνού" και μετά στον "Αθηναϊκό". Κάποια στιγμή σε νεαρή ηλικία αναγκάζεται να γίνει ο "προστάτης" της οικογένειας καθώς ο πατέρας του λείπει πια συνεχώς και ο μεγαλύτερος αδερφός του Γιάννης είναι ήδη ξενιτεμένος στην Αμερική.

Γρήγορα πάντως το ταλέντο του θα ανακαλυφθεί. Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή στην Αθήνα το 1927. Ο σκηνοθέτης Κώστας Λελούδας θα ενθουσιαστεί από το μπρίο και τη δυναμικότητα του νεαρού και έτσι ένα χρόνο αμέσως μετά θα παίξει στην πρώτη βουβή ταινία "Το λάβαρο του '21" (1928. Ταυτόχρονα σχεδόν συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις τοπικών θιάσων, όπως του «Θιάσου Νέων» του Ανδρέα Παντόπουλου και του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, μέχρις ότου καταφέρνει να μπει στο Εθνικό Θέατρο (1931).

Από κει και πέρα όλα άλλαξαν ραγδαία για τον Κατράκη. Η δεκαετία του '30 έφερε την καταξίωσή του στο θεατρικό σανίδι, τη γνωριμία του με εξέχουσες προσωπικότητες του καιρού (όπως ήταν η φιλία του με τον μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο) αλλά και τον πρώτο του γάμο, σε ηλικία 25 ετών, με την επίσης ηθοποιό, Άννα Λώρη. Από το 1933 έπαιξε κατά σειρά με τους θιάσους Λουδοβίκου Λούη, Μήτσου Μυράτ, Βασίλη Αργυρόπουλου και Μαρίκας Κοτοπούλη μέχρι το 1935 όταν επαναπροσλήφθηκε από το Εθνικό θέατρο.

Ο γάμος του τέλειωσε σύντομα και γρήγορα ήρθε ο πόλεμος κι η κατοχή. Συμμετείχε στο μέτωπο και πολέμησε γενναία αλλά δραματικά γεγονότα στιγμάτισαν την τότε ζωή του: ένας δεύτερος γάμος που κι αυτός δεν ορθοπόδησε, ο χαμός κατά τη γέννα των μοναδικών δίδυμων παιδιών του, η ένταξή του στο ΕΑΜ και στην αριστερά, που τον έβαλαν αργότερα στο στόχαστρο των συντηρητικών παρατάξεων.

Το 1943, όταν ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946 όταν επαναπροσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο για ένα έτος. Τότε, αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη, μέχρι το 1952. Η φιλία του και η κοινή πορεία με συναγωνιστές του, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και ο Γιάννης Χοντζέας, τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τις δραματικές αυτές στιγμές. Ταυτόχρονα είχε τη δύναμη να εμψυχώνει όποιον συναντούσε στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη.

Όταν πια στις αρχές της δεκαετίας του '50 επιστρέφει στην Αθήνα οριστικά, το μετεμφυλιακό κλίμα είναι βαρύ. Λίγες πόρτες ανοιχτές, λίγες δουλειές. Αναγκάζεται να εργαστεί ευκαιριακά (στο ραδιόφωνο στην αρχή) αλλά σιγά-σιγά κατορθώνει να πάρει μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Επίσης το 1951 - 1952 διοργανώνει «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Το 1952 πρωταγωνίστησε στον «Προμηθέα» του Αισχύλου με τον Θυμελικό θίασο του Καρζή σε Δελφούς και Αθήνα όπου μετά την παράσταση δέχεται την έκφραση συγχαρητηρίων από τους Βασιλείς. Ακολούθως πρωταγωνίστησε στο θίασο της Κοτοπούλη και το 1953 οργάνωσε δικό του θίασο. Από του 1954 είναι πρωταγωνιστής του «Θεάτρου Αθηνών» και από το επόμενο έτος του «Εθνικού Λαϊκού Θεάτρου» στο οποίο ανέβαιναν συνεχώς παραστάσεις και με μεγάλη επιτυχία.

Στα 1954 θα γνωρίσει την πιο σημαντική σύντροφο της ζωής του και μετέπειτα σύζυγό του (τρίτη και τελευταία), τη Λίντα Άλμα μετά από μία θεατρική πρεμιέρα. Από κείνη τη μέρα και μετά δε θα τους ξαναχωρίσει τίποτα, μονάχα ο θάνατος του μεγάλου ηθοποιού, τριάντα χρόνια αργότερα.

Η επόμενη περίοδος ήταν η πιο λαμπρή για τον Κατράκη, τον καθιέρωσε και τον καταξίωσε ως μεγάλο άνθρωπο της τέχνης στη συνείδηση όλων.

Οι μεγάλες αγάπες του Μάνου Κατράκη ήταν εκτός από το θέατρο και την τέχνη γενικότερα (σκιτσάριζε και έγραφε ποίηση), οι γυναίκες και ο ιππόδρομος. Πολλά έχουν ειπωθεί για αυτά του τα πάθη, ωστόσο το μόνο αναμφισβήτητο είναι το αστείρευτο και φυσικό του ταλέντο, η υπέροχη φωνή του (π.χ. όταν απαγγέλλει το "Άξιον Εστί" του Ελύτη ή το "Πέντε η ώρα που βραδιάζει" από το θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας του Λόρκα), τα αδιαπραγμάτευτα ιδανικά του.

Η συνεχής καταπόνηση του οργανισμού του δημιούργησε με τον καιρό προβλήματα και η υγεία του εξασθένησε. Μανιώδης καπνιστής σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, αρνήθηκε να ακολουθήσει αυστηρό πρόγραμμα θεραπείας. Έτσι, λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας στην οποία πρωταγωνίστησε το Ταξίδι στα Κύθηρα με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο. Άφησέ την τελευταία του πνοή στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, σε ηλικία 76 ετών.


ΚΑΡΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε στη Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1963. Ηθοποιός μ' ένα πλούσιο ρεπερτόριο ρόλων στο ενεργητικό του, ίδρυσε για ένα διάστημα δικό του θίασο.

Από τα ικανά στελέχη της ελληνικής σκηνής, πέτυχε το ίδιο και στον κινηματογράφο αλλά και στην τηλεόραση με μια σειρά σοβαρών αλλά και κωμικών ρόλων.

Κατά καιρούς έχει ερμηνεύσει διάφορα τραγούδια για τις ανάγκες των ρόλων του.

Μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους: Ποιά Είναι η Μαργαρίτα (1961), Δεσποινίς Διευθυντής (1964), Δίψα Για Ζωή (1964), Υίε Μου Υιέ Μου (1965), Ο Εμποράκος (1967), Η Γόησσα (1967), Η Παριζιάνα (1969), Εν Ονόματι του Νόμου (1970), Η Κόρη του Ηλίου (1971) και Αιχμάλωτοι του Μίσους (1972).

Από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου και έχει έναν γιο.

ΚΑΛΛΙΒΩΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και παρακολούθησε για δύο χρόνια τη Σχολή Καλών Τεχνών.
Στο θέατρο, πρωτοεμφανίστηκε το 1955, στο έργο "Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται" και στον κινηματογράφο το 1958, στην ταινία Μακρυά απ' τον κόσμο.

Συμμετείχε στο Εθνικό Θέατρο (σημαντικότερος ρόλος, ως Βαλεντίνο, στο έργο Φάουστ, δίπλα στη Μανωλίδου) και μετά εμφανίστηκε στο ελεύθερο θέατρο με το θίασο του Ροντήρη, που έκανε περιοδεία ανά τον κόσμο με αρχαίες τραγωδίες.
Στη συνέχεια έπαιξε, "Ταρτούφο", "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" και συνεργάστηκε με πολλούς μεγάλους ηθοποιούς.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε επίσης στην ξένη ταινία "Μαξ Φάκτορ Νο 34 μπάϊ μπάϊ". Μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του Καλλιβωκά στον κινηματογράφο, υπήρξαν στις ταινίες: Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια, Η Παριζιάνα, Τζένη Τζένη, Μερικοί το Προτιμούν Κρύο και Η Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα.

Στην τηλεόραση συμμετείχε σε περισσότερα από 35 σήριαλ.

ΚΑΚΑΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε για δύο χρόνια στη Σχολή Εθνικού Θεάτρου και αργότερα πήρε άδεια ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο.

Ηθοποιός του κινηματογράφου κυρίως, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1955, στην ταινία Στέλλα. Από τότε έπαιξε σε πολλές ταινίες και κυρίως μελοδράματα. Λόγω παρουσιαστικού καθιερώθηκε σαν ζεν-πρεμιέ της εποχής.

Μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες κινηματογραφικές του παρουσίες είναι οι εξής: Αγάπησα και Πόνεσα (1963), Τύφλα Να 'χει ο Μάρλον Μπράντο (1963), Λίγο Πριν Ξημερώσει (1963), Κάθε Καημός και Δάκρυ (1964), Περιφρόνα Με Γλυκιά Μου (1965), Έχω Δικαίωμα Να Σ' Αγαπώ (1966), Νυμφίος Ανύμφευτος (1967).

ΚΑΪΛΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

Παιδί θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο πολύ μικρός, το 1957, στην ταινία Το τελευταίο ψέμα.

Πολύ σύντομα καθιερώθηκε σε χαρακτηριστικούς δεύτερους, (αλλά και πρώτους ρόλους σε ταινίες της Μαρίας Πλυτάς όπως Λουστράκος, Εμποράκος) κ.ά.

Αργότερα πέρασε στο θέατρο. Το 1985 ήταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας Πήρες πτυχίο. Μέχρι σήμερα έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 100 ταινίες.

ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΛΑΚΗΣ

Ο Λάκης Κομνηνός γεννήθηκε στην Ερεσό της Λέσβου τον Ιούνιο του 1944. Φοίτησε για δύο χρόνια στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Κ. Μιχαηλίδη. Παρακολούθησε επί τρία χρόνια μαθήματα Κινηματογράφου - Θεάτρου στην Ακαδημία Τεχνών του Ιλινόις.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στην τραγωδία «Αντιγόνη» με τον θίασο της Α.Συνοδινού και στον κινηματογράφο στην ταινία «Εγωισμός(1964)» (με το όνομα Λάκης Παστός).

Διακρίθηκε στον κινηματογράφο σε ρόλους ξένου (Γερμανού ή Άγγλου) ή νεαρού με πλούσια καταγωγή, λόγω του παρουσιαστικού του.

Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 36 ταινίες. Μερικές από τις ταινίες είναι «Οι Ένοχοι (1966)», «Γοργόνες και Μάγκες (1968)», «Οι Γενναίοι του Βορρά (1970)», «Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ (1970)», «Καταναλωτική Κοινωνία (1971)», «Η Χαραυγή της Νίκης (1971)», «28η Οκτωβρίου ώρα 5:30 (1971)», «Οι Εκβιασταί (1972)», «Ταγκό 2001 (1973)», «Έγκλημα στο Καβούρι (1974)», «Ρένα να η Ευκαιρία (1980)», «Η Μανούλα το Μανούλι και ο Παίδαρος (1982)», «Στη Σκιά του Λέμυ Κώσιον (2002)».

Το 1990 σκηνοθέτησε τη μοναδική του ταινία με τίτλο «Το επόμενο θύμα». Υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Ντίνα Τριάντη.

ΖΑΝΝΙΝΟ

Ο Ζαννίνο, κατά κόσμον Γιάννης Παπαδόπουλος, του Θεόφιλου, ήταν έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, διακρινόμενος σε δεύτερους ρόλους.

Γιος του Θεόφιλου Παπαδόπουλου και της Σοφίας, γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου 1923 στο Γαλατά της Κωνσταντινούπολης. Στα χρόνια του ξεριζωμού που ακολούθησαν ήλθε με τους γονείς του στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δραπετσώνα στον Πειραιά.

Απο το 1937 που πέθανε ο πατέρας του ο μικρός αλλά εύσωμος Γιάννης προσπαθεί να βρεί δουλειά και να φροντίσει τη μητέρα του. Τη περίοδο εκείνη προσλήφθηκε ... ως χορευτής στα μπαλέτα Ραμασόφ που έδιναν παραστάσεις σε διάφορα κέντρα «καφε-σαντάν» της εποχής.

Σε μία από εκείνες τις παραστάσεις στη «μάντρα του Αττίκ», στις αρχές της δεκαετίας του '40 όταν ο ίδιος ο Αττίκ τον ρώτησε πως τον λένε, απάντησε Γιάννης, η διευθύντρια όμως του μπαλέτου Σοφία Ραμαζώφ τον αποκαλούσε Νίνο και τότε ο Αττίκ είπε «Τι Γιάννης και αηδίες. Γιάννης δηλαδή Ζαν, Ζαν και Νίνο ίσον Ζαννίνο. Έτσι θα σε παρουσιάσω». Από τότε έμεινε το καλλιτεχνικό αυτό ψευδώνυμο τόσο για τον ίδιο όσο και για τη μετέπειτα γυναίκα του και τη κόρη του.

Η καλλιτεχνική καριέρα του Ζαννίνο υπήρξε λαμπρή τόσο στον ελληνικό κινηματογράφο, ακόμη και στον αμερικάνικο, έχοντας συμμετοχή στην ταινία Το Εξπρές του Μεσονυχτίου, όσο και στο θέατρο, ακόμη και στη τηλεόραση. Ο Ζαννίνο ήταν αυτός που έβγαλε στο θέατρο τον Χάρρυ Κλυνν (κατά κόσμον Βασίλη Τριανταφυλλίδη).

Το 1951 γεννήθηκε η κόρη του, Σόφη Ζανίνου, η οποία κράτησε το καλλιτεχνικό όνομα του πατέρα της σαν επώνυμο και ασχολήθηκε κι αυτή με την ηθοποιία.

Ο Ζαννίνο πέθανε στην Αθήνα στις 27 Μαΐου του 1995.

ΖΕΡΒΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Ο Παντελής Ζερβός του Δημητρίου υπήρξε δημοφιλής ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου του 1908 . Αποφοίτησε από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Εμφανίσθηκε στη θεατρική σκηνή από το 1933 και συνεργάσθηκε με τους καλύτερους θιάσους της εποχής του διακρινόμενος σε κλασικούς στην αρχή ρόλους, αλλά και σε νεοελληνικούς αστικούς.

Σημαντικότερες θεατρικές του παρουσιάσεις ήταν στα έργα «Άλκηστις», «Αντιγόνη», «Θεσμοφοριάζουσαι», «Μάκβεθ», «Πλούτος» κ.ά.

Η παρουσία του στη κινηματογραφική σκηνή επίσης υπήρξε μεγάλη. Περισσότερες από 70 ήταν οι συμμετοχές του σε ταινίες με κυρίαρχη στο έργο «Μανταλένα» παραγωγής Ντίνου Δημόπουλου (1960), υποδυόμενος τον ιερέα Παπα-Φώτη), με το οποίο και απέσπασε το Α΄ Βραβείο 2ου ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960. Άλλες συμμετοχές του, που ξεχώρισαν, ήταν στα έργα «Πικρό ψωμί» (1951), «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» (1955), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» 1960, Ζητείται ψεύτης 1961, «Ο Ατσίδας» 1962, «Λόλα» 1964, «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» 1969 και η «Μαρία της σιωπής» (1973).

Αλλά και στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές ο Παντελής Ζερβός άφησε ιστορία, ιδιαίτερα στα καθημερινά ραδιοφωνικά πεντάλεπτα «το 5λεπτο ενός θυρωρού».

Ο Παντελής Ζερβός ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εθνικού Θεάτρου. Πραγματοποίησε πολλές θεατρικές περιοδείες εντός και εκτός Ελλάδος, κατά τις οποίες έλαβε πολλές διακρίσεις. Για τη θεατρική του αυτή προσφορά τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του τάγματος του Γεωργίου Α’ από τον Βασιλιά Παύλο.

Ο Παντελής Ζερβός ήταν μόνιμος κάτοικος του Παλαιού Φαλήρου (Αθήνα) και μιλούσε αγγλικά. Πέθανε στις 22 Ιανουαρίου 1982 σε ηλικία 74 ετών.

ΕΞΑΡΧΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1930. Σπούδασε στη Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1951.

Τα παρθενικά του βήματα στον κινηματογράφο, τα έκανε το 1957 στην ταινία Της τύχης τα γραμμένα. Ηθοποιός του θεάτρου κυρίως, συνεργάστηκε με αξιόλογους θιάσους κι έχει στο ενεργητικό του ένα πλούσιο απόθεμα ρόλων, τόσο στο θέατρο ("Χορός του θανάτου", Στρίνμπεργκ), όσο στον κινηματογράφο και την τηλεόραση ("Αγνωστος πόλεμος", "Δίκαιοι", "Γιοι του Κάιν", "Αστερισμός των λύκων", "Γιούγκερμαν", "Εν Αθήναις" κ.ά.)

Παράλληλα έχει δουλέψει πολύ στο ραδιόφωνο και έχει μεταφράσει πολλά θεατρικά έργα. Μελετητής του θεάτρου έχει κυκλοφορήσει βιβλία για την ιστορία και τους ανθρώπους του. Υπήρξε γενικός γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (1947-75).

Ηθοποιός με ευδόκιμη παρουσία χρόνων στο θέατρο και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, δεν επαναπαύθηκε στην τέχνη του μόνο.

Έγραφε, δημοσιογραφούσε, μετέφραζε, ασχολήθηκε με τα συνδικαλιστικά του κλάδου του, ασχολήθηκε με συλλογές ­ έχει μια εξαίρετη θεματική συλλογή γραμματοσήμων ­ και από το 1995 έχει πέσει με τα μούτρα στο τιτάνιο έργο της καταγραφής όλων των Ελλήνων ηθοποιών, σε ένα είδος βιογραφικού λεξικού που εκδίδει η «Δωδώνη» και του οποίου η έκδοση συνεχίζεται.

Φαίνεται, όμως, ότι όλα αυτά δεν του αρκούν! Ο Θόδωρος Έξαρχος γράφει και ποίηση. Έγραφε δηλαδή εδώ και τριάντα χρόνια. Και τώρα συγκέντρωσε τα ποιήματά του, που κυκλοφόρησαν από τις «Συλλογές - Αργύρης Βουρνάς», σε συνεργασία με το «Πειραματικό Μουσείο Λογοτεχνίας», σε μία συλλογή με τον τίτλο «Μνήμες - Ποιητική Περιπλάνηση». Ποιήματα λίγα αλλά γραμμένα με βαθιά ευαισθησία, με αίσθηση του μέτρου, με διάθεση λυρική και ερωτική.

Με τον Ξανθόπουλο συμπρωταγωνίστησε σε 13 ταινίες.

Στις 10 Μαίου 2009 και σε ηλικία 79 ετών ο Θεόδωρος Έξαρχος έχασε την μάχη για την ζωή.

ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΣ

Γεννήθηκε στη Λαμία. Ήταν διπλωματούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών και το 1929 φοίτησε στην επαγγελματική σχολή θεάτρου από την οποία και βγήκε αριστούχος μετά τετραετή φοίτηση.

Το 1929 έκανε τη πρώτη του θεατρική παρουσία με το θίασο Κυβέλης και μετά διετία προσκλήθηκε ως ιδρυτικό μέλος του Βασιλικού Θεάτρου όπου και υπηρέτησε ως βασικό στέλεχος και ως ένας των πρωταγωνιστών του. Από τη θέση αυτή διέπρεψε ως κωμικός ιδίως σε έργα του Μολιέρου, του Σαίξπηρ αλλά και σε χαρακτηριστικούς ελληνικούς λαογραφικούς ρόλους ελληνικών έργων.

Το 1952 τιμήθηκε ιδιαίτερα από τη Γαλλική Κυβέρνηση για την εξαίρετη ερμηνεία του των έργων του Μολιέρου με το παράσημο των Ακαδημαϊκών Δαφνών. Μετά τον θάνατο του Βασίλη Λογοθετίδη το 1960 τέθηκε επικεφαλής του θιάσου του εκλιπόντος δημοφιλούς κωμικού. Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με σχετικό παράσημο από τον Βασιλέα Παύλο.

Αξιόλογη επίσης ήταν και η παρουσία του στον ελληνικό κινηματογράφο. Οι ρόλοι του στις ταινίες Ο γυναικάς και Ένας βλάκας και μισός είναι αυτοί για τους οποίους μνημονεύεται περισσότερο. Επίσης χαρακτηριστική υπήρξε η επί μακρόν συμμετοχή του σε καθημερινές απογευματινές ραδιοφωνικές πεντάλεπτες "παρλάτες" με την ατάκα "Αχ τι τραβάω!".

Κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο.

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά στις 15 Νοεμβρίου του 1920. Ήταν Έλληνας ηθοποιός. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και στις Δραματικές Σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης του Κουν.

Το 1956 ίδρυσε μαζί με τη Μαρία Αλκαίου το Νέο Θέατρο και το 1993 το Σύγχρονο Θέατρο. Ήταν ο πρώτος ηθοποιός που εμφανίστηκε ζωντανά στην ελληνική τηλεόραση, στο μονόπρακτο Αυτός και το παντελόνι του του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το 1966.

Από τους πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους ήταν αυτός του αυστηρού καθηγητή στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Νόμος 4000 και αργότερα, σε σειρές, όπως “Εκμέκ παγωτό” , στην ιδιωτική τηλεόραση.

Το 1970 επέστρεψε στην Ελλάδα από το Παρίσι και συνεργάστηκε με διάφορους ιδιωτικούς θιάσους, καθώς επίσης και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Συμμετείχε σε πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ παράλληλα δίδαξε στις Δραματικές Σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης. Τα τελευταία χρόνια ήταν διευθυντής εργαστηρίου υποκριτικής τέχνης για νέους ηθοποιούς.

Παντρεύτηκε δύο φορές, πρώτα με την ηθοποιό Τώνια Καράλη, με την οποία απέκτησε μία κόρη, και εν συνεχεία με την ηθοποιό Μαρίνα Γεωργίου, με την οποία απέκτησε έναν γιο.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 5 Μαΐου του 1999 από καρδιοαναπνευστική ανακοπή.

ΔΟΥΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Δούκας (πραγματικό όνομα Ασλανίδης, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1895) είναι Έλληνας , ηθοποιός και σεναριογράφος.

Με... ρουμελιώτικο μουστάκι και "τραχιά" συμπεριφορά, υπήρξε ένας από τους πιο απολαυστικούς μπαρμπάδες ή συζύγους της ελληνικής οθόνης, που είχε σαν αρχή το "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος"!

Ο πιο χαρακτηριστικός του ρόλος ήταν στην κωμωδία Της Κακομοίρας στον ρόλο του "μεγαλομπακάλη" Παντελή πλάϊ στον απολαυστικότατο "μπακαλόγατο" Κώστα Χατζηχρήστο (επίσης στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του).

Σμυρνιός στην καταγωγή(το όνομά του, ήταν Ασλανίδης), ήρθε στην Ελλάδα το 1921, τελείωσε την Εμπορική Σχολή, αλλά η Τράπεζα Αθηνών τον έχασε, για το σινεμά.

Ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας σε ένα θεατρικό μπουλούκι το ρόλο του Κίτσου στην "Γκόλφω", ενώ στο σινεμά πρωτοεμφανίστηκε το 1925 στη βουβή κωμωδία "Ο Γάμος της Κοντσέτας και του Μιχαήλ".

Πέθανε τον Ιούλιο του 1967.

ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ


Ο Τάσος Γιαννόπουλος γεννήθηκε το 1931 και πέθανε από καρκίνο στις 8 Νοεμβρίου 1977, μόλις 46 ετών. Έμεινε γνωστός από το ρόλο του Κίτσου σε ταινίες του.







ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ ΦΑΙΔΩΝ

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Ιανουαρίου 1939. Σπούδασε στις δραματικές σχολές του Καρόλου Κουν, Χρήστου Βλαχιώτη και Πέλου Κατσέλη.

Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο στην ταινία "Ποτέ την Κυριακή" του Ζιλ Ντασέν το 1960. Έγινε δημοφιλής μέσα από τις ταινίες-μιούζικαλ της Φίνος Φιλμς σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, με συχνούς συμπρωταγωνιστές τη Ζωή Λάσκαρη, τη Μαίρη Χρονοπούλου, τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρθα Καραγιάννη κ.ά. Στο θέατρο, έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης του Κουν, αλλά κατο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Μ. Βολανάκη.

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Μπέτυ Αρβανίτη, με την οποία είχε σχηματίσει και δικό του θίασο.

Έχει ασχοληθεί επίσης με τη σκηνοθεσία σε θεατρικά και κινηματογραφικά έργα.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1972 στη σειρά "Κόκκινο δαχτυλίδι", ενώ έγινε πάλι δημοφιλής τη δεκαετία του '90 μέσα από τις καθημερινές τηλεοπτικές σειρές "Καλημέρα Ζωή" και "Λάμψη" του Νίκου Φώσκολου.

Τα τελευταία χρόνια, ασχολείται με το κτήμα "Κεκρωπία" και τον ομώνυμο θεατρικό θίασο που έχει ιδρύσει στο Κορωπί.


ΓΑΛΑΝΟΣ ΝΙΚΟΣ

Σπούδασε δραματική τέχνη στη Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, με το Θίασο Καρέζη και αμέσως μετά στο Θίασο Βουγιουκλάκη, όπου έπαιξε στα έργα: "Βασίλισσα Αμαλία", "Ωραία μου κυρία", "Θεατρίνα", "Κόκαλα και ρόπαλα", "Πειρασμός" και "Καμπαρέ".

Αργότερα συνεργάστηκε με το Θίασο Μουσούρη στα έργα, "Καλοκαίρι και καταχνιά", "Διαβολεμένη γυναίκα" και σε μονόπρακτα της Μητροπούλου. Ακολούθησε η συνεργασία του για δύο χρόνια με το Εθνικό Θέατρο (Θεσ/νίκη, Κρήτη, Αγρίνιο) και μετά επέστρεψε στο ελεύθερο θέατρο.

Παράλληλα με τη θεατρική του καριέρα ξεκίνησε και η κινηματογραφική. Ο σκηνοθέτης Νίκος Φώσκολος, τον επέλεξε το 1968 για την ταινία του, Λεωφόρος του μίσους, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μετά την πρώτη αυτή εμφάνιση, γύρισε με τη Φίνος Φιλμ, περίπου 25 ταινίες.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε με τη σειρά, "Το ταξίδι" και ακολούθησαν οι "Ιστορίες αγάπης", "Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα", "Ανατολικός άνεμος", "Δίκαιοι", "Το τραστ", "Η μάχη των πελαργών", "Ιερόσυλοι" κ.ά.

Δίδαξε στη Δραματική Σχολή Τριβιζά.

Μερικοί χαρακτηριστικοί ρόλοι: Λεωφόρος του Μίσους, Εν Ονόματι του Νόμου, Ένα Αστείο Κορίτσι, Ορατότης Μηδέν, Σ' Αγαπώ, Η αμαρτία της Ομορφιάς, Η Ρένα είναι Οφ-Σάϊντ.

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1909 και σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1925 με το έργο Ψυχοπατέρας. Αργότερα συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του προπολεμικού θεάτρου. Το 1947, συγκρότησε θίασο με τους Κρεββατά – Καλουτά – Ντορ.

Στο σινεμά ξεκίνησε το 1933, με την ταινία Ο Κακός Δρόμος, αλλά διακρίθηκε πολύ αργότερα στις υπέροχες κωμωδίες της Φίνος Φιλμ στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα Κρεββατά, με την οποία παίξαν στο κινηματογράφο τον ρόλο του ζευγαριού που τσακώνεται στις ταινίες Στουρνάρα 288 και Η Γυναίκα μου Τρελλάθηκε.

Έλαβε μέρος σε 46 ταινίες παίζοντας δεύτερους αλλά πολύ σημαντικούς ρόλους. Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους ήταν στις ταινίες: Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη, Πολυτεχνίτης κι Ερημοσπίτης, Μια Τρελλή, Τρελλή Σαραντάρα, Στουρνάρα 288, Υιέ μου Υιέ μου, Ο Γόης, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ κ.α

Πέθανε στις 23 Ιουλίου 1982 από πνευμονικό οίδημα. Κηδεύτηκε στο Γ΄ Νεκροταφείο της Νίκαιας.

ΒΟΥΡΝΑΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Έλληνας ηθοποιός και ζεν πρεμιέ του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε το 1942 στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Σταυράκου.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1962 με το έργο “Κόκκινα φανάρια”. Έπαιξε πολλούς ρόλους στον κινηματογράφο, σε αισθηματικά έργα και σε κωμωδίες.

Έπαιξε κα σε διάφορες βιντεοταινίες της δεκαετίας του ΄80. Τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1986 στο έργο “Ησαία χόρευε”. Στενός φίλος του ήταν ο Σταύρος Παράβας.

Ο Βουρνάς ήταν ένας άνθρωπος εσωστρεφής και τα τελευταιά χρόνια υπέφερε απο ψυχολογικά προβλήματα. Αυτοκτόνησε την 1 Ιουλίου του 1987 κόβοντας τις φλέβες του και βούτηξε στο κενό απο τον τρίτο όροφο της πολυκατοικιάς που έμενε στη Βούλα.

ΒΛΑΧΟΣ ΑΝΕΣΤΗΣ

Γεννήθηκε στην Προσοτσάνη Δράμας. Ο παππούς του, Φίλιππος, ήταν Μακεδονομάχος (σύνδεσμος του Παύλου Μελά) και ο πατέρας του σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο το 1940. Σπούδασε στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου-Θεάτρου.

Το 1956 πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία Το κορίτσι με τα μαύρα, όπου ερμήνευε έναν χαρακτηριστικό ρόλο. Στο θέατρο, πρωτοεμφανίστηκε με το έργο "Θάψτε τους νεκρούς", (Κυκλικό θέατρο του Τριβιζά) και συνέχισε παίζοντας σε όλα τα είδη, ενώ εμφανίστηκε και στην τηλεόραση. Το 1994, μετά από απουσία πολλών χρόνων, πρωταγωνίστησε στην ταινία Αυτόπτης μάρτυρας Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Μαρία Γαρίτση.

Με τον Ξανθόπουλο υπήρξε κουμπάρος (τον πάντρεψε ο Ξανθόπουλος) και αχώριστος φίλος. Έπαιξε μαζί του σε 10 ταινίες. Έκανε και μια guest εμφάνιση στην Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου, στο ρόλο... της αρκούδας!


Έπαιξε με τον Ξανθόπουλο: Το Σπίτι της Ηδονής - Οι Επικίνδυνοι - Ζητιάνος μιας Αγάπης - Απόκληροι της Κοινωνίας - Ο Κατατρεγμένος - Σκλάβοι της Μοίρας - Η Καρδιά ενός Αλήτη - Ξεριζωμένη Γενιά - Για την Τιμή και τον Έρωτα - Σφραγίδα του Θεού.

ΒΑΣΤΑΡΔΗΣ ΝΙΚΟΣ

Ο Νίκος Βασταρδής Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του "Θεάτρου Τέχνης", του Καρ. Κουν. Παρέμεινε κοντά στο δάσκαλό του και πρωτοεμφανίστηκε το 1942 στην "Αγριόπαπια" του Ίψεν.

Μέχρι το 1944, εμφανίστηκε επίσης στα έργα: "Για ένα κομμάτι γης" του Κόντγουελ, όπου ερμήνευσε το ρόλο του Ντιουντ, "Στέλλα Βιολάντη" του Γρ. Ξενόπουλου, "Χαρούμενα νιάτα" του Πιζέ.

Μετά το "Θέατρο Τέχνης" συνεργάστηκε με το "Θέατρο του Λαού" και τους "Ενωμένους Καλλιτέχνες" (1945-46), παίζοντας στον "Ιούλιο Καίσαρα" του Σαίξπηρ, στο "Μακρινό δρόμο" του Αρμπούζωφ και στο έργο του Μπ. Σω "Πάνω στα βράχια".

Το 1947 συμμετείχε στο θίασο του Γ. Παππά και το 1948 στο θίασο Βασ. Λογοθετίδη. Στη συνέχεια, στράφηκε προς το μουσικό θέατρο όπου εργάστηκε για αρκετά χρόνια. Το 1953, μάλιστα, συγκρότησε δικό του θίασo οπερέτας, ενώ το 1955 ανέβασε διάφορες επιθεωρήσεις.

Το 1956 επιστρέφει στην πρόζα και ερμηνεύει το Βοναπάρτη στο έργο του Τσβάιχ "Του φτωχού τ' αρνί" με το θίασο Τζ. Καρούσου - Μαίρης Λεκκού. Από το 1958 μέχρι το 1962 συνεργάστηκε με το "Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο" του Μ. Κατράκη και έπαιξε στα έργα "Βασίλισσα Αμαλία" του Γ. Ρούσσου (Όθων), "Το τέλος του ταξιδιού" του Ρ. Σέρριφφ (Ίμπερ), "΄Εμπορος της Βενετίας" του Σαίξπηρ (Βασσάνης) , "Η δίκη των πιθήκων" των Λώρενς - Λη, "Ατμόπλοιο Τζόαν Ντάνβερς" του Φρανκ Στέητον (πλοίαρχος Ρος), "Οδύσσεια" του Μαν. Σκουλούδη, "Μαριμπέλ" του Μϊγελ Μιούρα, "Βαθιές είναι οι ρίζες" των Ντ' Υσσώ - Γκάου.

Από το 1962 μέχρι το 1964 συμμετείχε στο θίασο ΄Ελσας Βεργή και πρωταγωνίστησε στα έργα "Το μπαλκόνι" του Ζενέ, "Η βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ" του Ο. Ουάιλντ, "Ο φυγάς" του Τεν. Ουίλλιαμς. Το 1965, ως συνθιασάρχης με τον Κατράκη και τη Βεργή, περιόδευσε στην Ευρώπη, παρουσιάζοντας αρχαίες τραγωδίες.

Την περίοδο 1965-66, έγινε συνθιασάρχης με τον Κ. Ρηγόπουλο και την Κάκια Αναλυτή. Έπαιξε στο θέατρο "Πορεία" στο έργο του Κ. Μπαλ "Αν ο κόσμος μας έβλεπε μαζί". Ακουλούθησαν τα "Ευλαβικό γύναιο" του Σαρτρ, στο Θέατρο "Φλωρίντα" με την Τιτίκα Νικηφοράκη, "Ο Τίγρης" του Σήσγκαλ, στο Θέατρο "Βεργή", "Επιστροφή στις Μυκήνες" του Ευαγγ. Αβέρωφ και "Λεωφορείον ο πόθος" του Τεν. Ουίλλιαμς (Κοβάλσκι), στο Θέατρο "Κάβα" θίασος Τζ. Καρέζη, "Θεοδώρα" του Γ. Ρούσσου και "Κυρία δε με μέλει" του Σαρντού (Ναπολέων), "Βασιλιάς Ληρ" του Σαίξπηρ, με το "Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο" του Μ. Κατράκη (?Εντγκαρ) 1971, "Μαυρόλυκοι" του Θαν. Πετσάλη, με το "Εθνικό Θέατρο" στο "Ηρώδειον" 1971-72, θίασος Τζ. Καρέζη, "Ασπασία" του Ιακ. Καμπανέλλη (Ανακριτής).

Το 1973 περιόδευσε με προσωπικό θίασο στις επαρχιακές πόλεις και αμέσως μετά έπαιξε, σε συνεργασία με τη Νόρα Βαλσάμη, το έργο του Σωβαζόν "Ξενοδοχείο η ευτυχία" στο θέατρο "Όρβο". Τον επόμενο χρόνο (1974) , ως συνθιασάρχης με την Ελ. Ερήμου, ανέβασε στο Θέατρο "Γκλόρια" το έργο του ?λκη Παπά "Σου χαρίζω τη γυναίκα μου".

Ακολούθησαν τα Πάμπλο Νερούντα "Δόξα και Θάνατος του Ιωακείμ Μουριέτα" στο Θέατρο "Διάνα" - 1978, θίασος Παπαγιαννόπουλου - Βασταρδή - Ερήμου, "Σκά

Το 1982 ίδρυσε το Θέατρο "Θεμέλιο", στην οδό Λέσβου, όπου σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε πολλά έργα: "Η κυρία με τα κρεμμυδάκια", "Τα διαστημικά χρυσάνθεμα" του Ζίντελ, "Κλειστές πόρτες" του Σαρτρ, Μάκβεθ του Σαίξπηρ, που παίχτηκε και στο "Θέατρο Λυκαβηττού", "Ως εδώ σύντροφοι" του Βασ. Ανδρεόπουλου, "Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα" του Ο ‘Νηλ, "Ο ιμπρεσάριος της Σμύρνης" του Γκολντόνι, "Προικοθήρας επί Θήρας" του Γ. Χατζιδάκη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη κ.ά.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε σε μερικές ταινίες ("Χωρίς συνείδηση", "Ιπποκράτης και Δημοκρατία", "Παύλος Μελάς" κ.ά.), ενώ στην τηλεόραση έπαιξε σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές ("Εν τούτω νίκα", "Ανακριτικό γραφείο", "Πορφύρα και αίμα" ή "Ρωμανός Διογένης" κ.ά.) και σε τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων.

Υπήρξε για πολλά χρόνια καθηγητής της υποκριτικής στη Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη και το 1992 ίδρυσε δική του Δραματική Σχολή που λειτουργεί στα πλαίσια του Θεάτρου "Θεμέλιο". Είναι μέλος του Σ.Ε.Η. (με ημερομηνία εγγραφής 1-3-1943), της Εταιρείας Σκηνοθετών και της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων. Έχει μεταφράσει και διασκευάσει διάφορα θεατρικά έργα.

Κόρη του είναι η ελληνίδα ηθοποιός και επιτυχημένη σεναριογράφος Άννα Ανδριανού.

ΒΑΝΔΗΣ ΤΙΤΟΣ

Ο σημαντικός έλληνας ηθοποιός Τίτος Βανδής γεννήθηκε το 1917 στο Νέο Φάληρο. Σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στην Καβάλα. Σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1934, με το έργο «Ιούδας» του Σ. Μελά στο Εθνικό Θέατρο. Μεγάλοι σταθμοί στην καριέρα του ήταν οι συνεργασίες με τον Μ. Κουνελάκη το 1938, με την Μ. Κοτοπούλη το 1940 και με το θίασο Κ. Ανδρεάδη την περίοδο 1941-43.

Το 1946 δημιούργησε τον πρώτο δικό του θίασο, που περιόδευσε σε αρκετές πόλεις στην Ελλάδα, ενώ την περίοδο 1951-56 ξαναπάτησε στο σανίδι του Θεάτρου Κοτοπούλη. Ακολούθησε μία πορεία με συμμετοχές στο ΚΘΒΕ, την Αθηναϊκή Σκηνή κι ένα νέο δικό του θίασο το 1964.

Τον Ιούνιο του 1965 έφυγε μετανάστης στις Η.Π.Α. και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη αρχικά, όπου κατόπιν έκανε μία δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη, καριέρα με συμμετοχές στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Μεγάλες επιτυχίες του στις Η.Π.Α. ήταν οι συμμετοχές του στα έργα «Ίλια Ντάρλινγκ» στο Μπροντγουέι αλλά και σε ταινίες στο Hollywood όπως «Youngs Doctors in love», «The Betsy», «Top Kapi», «Hawai 5-0», «Manmix» και πολλές ακόμα. Ενδιάμεσα ήρθε στην Ελλάδα για κάποιες εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο, με αξιοπρόσεκτη την παρουσία του στο έργο «Λυσσασμένη Γάτα» και άλλα.

Ο Τίτος Βανδής ήταν αυτοδημιούργητος και μέσα από τις κακουχίες της ζωής έμαθε να αγωνίζεται σκληρά για τη ζωή και τις ιδέες του. Έτσι ήταν αναπόφευκτο να είναι ένα πρόσωπο έντονο πολιτικοποιημένο, ενώ ανέπτυξε και αντιστασιακή δράση. Συνδικαλιστής, με έντονη δράση στο χώρο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, προσπάθησε για τη βελτίωση συνθηκών εργασίας και πρόνοιας για νέους και απόμαχους ηθοποιούς.

Ασχολήθηκε και με τις μεταφράσεις θεατρικών έργων, ενώ δίδασκε ως καθηγητής στο Κολέγιο της Santa Monica στα τέλη της δεκαετίας του '70. Παράλληλα ίδρυσε μαζί με το Γ. Θεοδοσιάδη τη Δραματική Σχολή Αθηνών, όπου και δίδαξε. Έγραψε ένα και μοναδικό βιβλίο, το «Κουβέντα με τους φίλους μου», που χαρακτηρίστηκε ως αυτοεξομολόγηση. Πήρε δύο βραβεία το 1962 και το 1983 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία και τον Α' αντρικό ρόλο αντίστοιχα.

Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 2003.

ΒΟΓΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη θεατρική παράσταση "Η άνοδος του Αρτούρο" το 1961, υπό τη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία "Οι Υπερήφανοι". Έγινε γνωστός από την ταινία "Κορίτσια στον ήλιο" το 1968, ενώ σημαντική ερμηνεία του υπήρξε στην ταινία "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" του Βασίλη Γεωργιάδη.

Εργάστηκε κυρίως στο θέατρο, μαζί με αξιόλογους άλλους ηθοποιούς, όπως η Έλλη Λαμπέτη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Μάνος Κατράκης κ.ά. Εργάστηκε ως βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕ. Φαίνεται να χρησιμοποίησε το όνομα John Miller, ενώ στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου αναφέρεται και ως Ι. Γκόγκλης.

Υπήρξε μέλος του θιάσου "Ανατολή" κατά τη δεκαετία του '80. Έχει πάρει μέρος σε πολλές εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ έχει ασχοληθεί επίσης και με τη σκηνοθεσία.

Τον Οκτώβριο του 2009, επιλέχτηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας από το Διοικητικό Συμβούλιο του θεάτρου.

ΒΡΑΣΙΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Ο Γιώργος Βρασιβανόπουλος ήταν Έλληνας ηθοποιός, που έπαιξε σε αρκετές κωμωδίες σε δεύτερους ρόλους.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 και έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στο θέατρο στο έργο "Έγκμοντ" του Γκαίτε, το 1951 με το θίασο του Δ. Ροντήρη. Από τους πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους ήταν στην ταινία "Η Χαρτοπαίχτρα" με τη Ρένα Βλαχοπούλου, στο ρόλο του γαμπρού της.

Εργάστηκε επίσης ως μεταφραστής σε διαλόγους ξένων ταινιών. Υπήρξε σύμβουλος του ΣΕΗ και του Ταμείου Αλληλοβοήθειας Ηθοποιών και αντιπρόεδρος της Ένωσης Συνταξιούχων Ηθοποιών.

Απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια στις 10 Φεβρουαρίου του 1998 και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

ΒΕΛΕΝΤΖΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.

Το 1948 πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο με την ταινία Οχυρό 27 και στο θέατρο το 1948 (Θίασος Β.Αργυρόπουλου) με το έργο, “Η απαγωγή του Σμαράγδως”. Ακολούθησαν: “Ο μονοσάνδαλος”, “Ο ηλίθιος”, “Ο έμπορος της Βενετίας”, “Βασίλισσα Αμαλία”, “Αλίμονο στους νέους” και “Βροχοποιός” (Θίασος Χορν).

Επίσης συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βέμπο, Αυλωνίτη- Βασιλειάδου – Ρίζου, Βουτσά, Χατζηχρήστου, Βέγγου κ.ά. Το 1978, προσλήφθηκε στο Κ.Θ.Β.Ε. (έως το 1993) όπου έπαιξε στα έργα: “Πόθοι κάτω απ’ τις λεύκες”, “Πλούτος” (Βλεψίδημος), “Ειρήνη” (Τρυγαίος), “Ικέτιδες”, “Κρίμα που είναι πόρνη”, “Πανηγύρι”, “Γύπαρις”, “Λεωφορείο”, “Θαυμαστή μπαλωματού” κ.ά.

Υπηρέτησε το θέατρο 45 χρόνια, παίζοντας όλα τα είδη. Ασχολήθηκε με το ντουμπλάρισμα φωνής, σε πολλές ελληνικές ταινίες του 1950-70 και σε μεταγλωττίσεις για την τηλεόραση (Μικρό σπίτι στο λιβάδι). Θεωρείται από τους πλέον παραγωγικούς ηθοποιούς του Ελληνικού Κινηματογράφου, μαζί με τον Λαυρέντη Διανέλλο και τον Περικλή Χριστοφορίδη.

Το 1993, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας β’ ρόλου στο Φ.Ε.Κ.Θ., για τη συμμετοχή του στην ταινία Ζωή χαρισάμενη.

ΑΡΖΟΓΛΟΥ ΚΩΣΤΑΣ

Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1947. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1969. Ο ίδιος δηλώνει ότι έχει εργαστεί και ως οικοδόμος, μεταφραστής, έμπορος και στατιστικολόγος, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Αποτέλεσε ιδρυτικό στέλεχος του Ελεύθερου Θεάτρου το 1970. Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις στο Άλσος Παγκρατίου, ενώ συνεργάστηκε με τους θιάσους της Έλλης Λαμπέτη, του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, του Αλέκου Αλεξανδράκη κ.ά. Στον κινηματογράφο, συνεργάστηκε με τη Μελίνα Μερκούρη και την Έλεν Μπέρνστιν.

Το 1984 ιδρύει τη δική του θεατρική ομάδα, το “Αεικίνητο”.

Στις 15 Αυγούστου του 1987 παντρεύτηκε την Έλενα Ακρίτα. Το 1993 απέκτησαν το γιο τους, Παύλο, νονά του οποίου ήταν η ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη, και πήραν διαζύγιο το 1996.

Έχει παίξει σε πολυάριθμα θεατρικά έργα, ενώ επίσης τα τελευταία χρόνια έχει ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία επίσης πολλών θεατρικών παραστάσεων.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ ΑΛΕΚΟΣ

Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928. Σπούδασε στη Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1944, στην ταινία Χειροκροτήματα και στο θέατρο το 1949. Καθιερώθηκε σαν ζεν-πρεμιέ του Ελληνικού Κινηματογράφου, το 1951 με την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, Εκείνες που δεν Πρέπει να Αγαπούν, όπου πρωταγωνιστούσε στο πλευρό της Σμαρούλας Γιούλη.

Ακολούθησε μια σειρά ταινιών, που τον καθιέρωσαν στο πλατύ κοινό με πιο γνωστές τις κωμωδίες Δεσποινίς Διευθυντής, Κλωτσοσκούφι, Η Ψεύτρα, Μια Τρελλη Τρελλη Οικογένεια, Μια Ιταλίδα Από την Κυψέλη, Το Δόλωμα, Η Σωφερίνα, Ξύπνα Βασίλη αλλά και σε δραματικούς ρόλους στις Χωρίς Ταυτότητα, Ίλιγγος, Δάκρυα για την Ηλέκτρα – όλες τις Φίνος Φιλμ.

Συνεργάστηκε αρχικά με αξιόλογους αθηναϊκούς θιάσους και πολύ σύντομα ίδρυσε δικό του θίασο. Το 1960 σε συνεργασία με τον Αριστείδη Καρύδη Φουκς σκηνοθέτησε την ταινία Θρίαμβος.

Το 1961, μετά από αιματηρές οικονομίες κατάφερε να οργανώσει μαζί με την σύζυγό του Αλίκη Γεωργούλη, την παραγωγή της ταινίας Συνοικία το όνειρο, την οποία και σκηνοθέτησε. Η ταινία, που αποτυπώνει την οικτρή οικονομική κατάσταση της χώρας την εποχή εκείνη, ενώ αρχικά είχε πάρει άδεια για προβολή, διακόπηκε την ημέρα της πρεμιέρας από την αστυνομία και λογοκρίθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να οδηγήσει τον Αλεξανδράκη σε οικονομική καταστροφή. Η κόπια της ταινίας που υπάρχει σήμερα απέχει πάρα πολύ από την αρχική της μορφή. Η ταινία απέσπασε το 1961 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το πρώτο βραβείο Φωτογραφίας. Η ταινία παίχτηκε στην τηλεόραση για πρώτη φορά στις 31 Αυγούστου του 1983.

Στην τηλεόραση έκανε μια θριαμβευτική είσοδο στη σειρά “Παράξενος ταξιδιώτης”, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές πετυχημένες εμφανίσεις. Ήταν σύζυγος της ηθοποιού Αλίκης Γεωργούλη και αργότερα της επίσης ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα, με την οποία είχαν δικό τους θίασο. Πέθανε το 2005.

ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΙΡΚΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών "Γ. Θεοδοσιάδης".

Πριν αποφοιτήσει έπαιξε στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, Βάκχες του Ευριπίδη και
Λυσιστράτη του Αριστοφάνη.

Στη συνέχεια με το "Θίασο 71" συμμετείχε στις παραστάσεις, Επικίνδυνη στροφή του Τ. Πρίσλεϊ, Άνθρωποι και ποντίκια του Τ. Στάιμπεγκ, Άρωμα λουλουδιών του Τ. Σώντερς.

Στο Κ.Θ.Β.Ε. έλαβε μέρος στις παραστάσεις, Φοίνισσες και Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη, Παντρολογήματα του Ν. Γκόγκολ, Ο γάμος του Ά. Τσέχωφ, Μήδεια του Ευριπίδη.

Ακολούθησαν, Λεωφορείον ο πόθος του Τ. Ουίλιαμς και Άννα Κρίστι του Ευγένιου Ο'Νηλ (θίασος Μ. Αρβανίτη-Φ. Γεωργίτση), Ο έμπορος της Βενετιάς του Ο. Σαίξπηρ και Ελευθέριος Βενιζέλος (θίασος Ν. Χατζίσκου-Τ. Νικηφοράκη), Φτωχέ φονιά του Πάβελ Κόχουτ, Ο δάσκαλος του Μ. Μπρεχτ και Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή του Λ. Πιραντέλλο (θίασος Γ. Φέρτη-Ξ. Καλογεροπούλου), Στέλλα Βιολάντη του Γ. Ξενόπουλου (Ελεύθερο Θέατρο), Βρυκόλακες του Ίψεν και Γλυκό πουλί της νιότης του Τ. Ουίλιαμς (θίασος Γ. Φέρτη με τη Μ. Μερκούρη), Δωδέκατη νύχτα του Ο. Σαίξπηρ (θίασος Κ. Βασιλάκου-Θ. Μυλωνά με τον Β. Διαμαντόπουλο), Σοκολατένιος στρατιώτης του Τ. Μπέρναντ Σω (θίασος Κ. Δανδουλάκη με τον Δ. Παπαμιχαήλ), Το σώσε του Μάικλ Φρέην (Ελεύθερο Θέατρο).

Πρωταγωνίστησε σε πολλές επιθεωρήσεις του "Ελεύθερου Θεάτρου". Ακολούθησαν Ο γλάρος του Ά. Τσέχωφ με τον Γ. Κιμούλη, Ξενοδοχείον ο παράδεισος του Ζωρζ Φεϋντώ με τον Γ. Φέρτη και τον Σ. Φασουλή, Αταίριαστο ζευγάρι του Ν. Σάιμον με την Σ. Γιούλη, Στο τσακ των Ραίυ Κούνεϊ και Τζων Τσάπμαν με την Μ. Αδαμάκη, Πάνω κάτω του Ντέρεκ με τον Σ. Παπαδόπουλο, Σαχάρα πάρτυ του Τ. Τομπίας με την Ν. Μέντη, Το ημέρωμα της Στρίγγλας του Ο. Σαίξπηρ με τον Γ. Κιμούλη, Με δυο κυρίες του Ν. Κάουαρντ και Οι τρομεροί γονείς του Ζ. Κοκτώ με την Α. Παναγιωτοπούλου, Πρεμιέρα της Ζοζιάν Μπαλάσκα με τον Τ. Χρυσικάκο, Τί είδε το χρυσόψαρο της Μαρία Πακόμ με την Ε. Γερασιμίδου.

Με το "Θεατρική Διαδρομή" ερμήνευσε την Πραξαγόρα στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη. Αργότερα ήταν στο μονόλογο του Γουίλι Ράσσελ η Σίρλεϋ Βαλεντάϊν.

Πρωταγωνίστησε στις ταινίες Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί (Βραβείο Πρώτου Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) και Safe sex.
Επίσης έχει λάβει μέρος στην τηλεόραση στις σειρές, Γαλήνη, Μυστικοί αρραβώνες, Μη μου γυρνάς την πλάτη, Η Ελίζα και οι άλλοι, Έλλη και Άννα, Ένας έρωτας, Μονάχους Μονάχους, Η άλλη πλευρά του τοίχου και στην εκπομπή Ελλάς υπό το μηδέν με τον Φ. Γερμανό κ.α.

Από το 1986 έως το 1988 δίδαξε υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γ. Θεοδοσιάδη και από το 1997 έως σήμερα διδάσκει στη Δραματική Σχολή "Ίασμος-Βασίλης Διαμαντόπουλος".

ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, το 1961. Διετέλεσε και καθηγητής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Θεάτρου.

Υπήρξε Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων κατά την περίοδο 1974-1986, ενώ διατέλεσε και Αντιπρόεδρος ΚΕ.Θ.Ε.Α. (Ιθάκη - Έξοδος - Στροφή - Παρέμβαση). Οργάνωσε στις φυλακές Κορυδαλλού με φυλακισμένους στο θεατρικό εργαστήρι 1981.

Το 1973 ίδρυσε το Θέατρο Σάτιρας και έπαιξε στα έργα: "Ω, τι κόσμος μπαμπά" (του Κώστα Μουρσελά), "Ας παίξουμε τους δολοφόνους", "Σάκκο και Βαντζέττι", "Συνεργός" (του Ντύρεμαντ), "Αίτηση σε γάμο", "Βλαβερές συνέπειες του καπνού" (του Τσέχωφ). Παιδική σκηνή «Τα παιδιά στο δάσος του Ρομπέν» (Τζόν Κρόκερ).

Σαν θεατρικός σκηνοθέτης, σκηνοθέτησε αρκετά έργα, ανάμεσα στα οποία: Τα παιδιά στο Δάσος του Ρομπέν" του Τζ. Κρόκερ, "Εκκλησιάζουσες" Θέατρο Διαδρομή, "Λυσιστράτη" Θέατρο Διαδρομή, "Ο Θάνατος του Εμποράκου" Θέατρο Διαδρομή.

Στον κινηματογράφο έπαιξε σε αρκετά έργα, κάνοντας το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1964, στη ταινία Οι Φτωχοδιάβολοι. Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του: "Ξύπνα Βασίλη" (του Δ. Ψαθά, σκηνοθεσία Δαλιανίδη) στο ρόλο του ποιητή Φανφάρα, "Ένας ιππότης για τη Βασούλα" και "Η ωραία του κουρέα" του Ντ. Δημόπουλου.

ΕΡΣΗ ΜΑΛΙΚΕΝΖΟΥ

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Π.Ι.Ε.Π. Συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε. στις παρακάτω παραστάσεις: «Δον Ζουάν» και «Ταρτούφος» του Μολίερου, «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Γκολντόνι, «Έμπορος της Βενετίας» του Σαίξπηρ, «Ερρίκος Δ΄» του Πιραντέλλο, «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη κ.α. Με το θίασο της Τζένης Καρέζης στα: «Γειτονία των αγγέλων» Καμπανέλλη, «Θεοδώρα» του Ρούσου. Με το σύγχρονο Ελληνικό θέατρο «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Σταύρου, «Διάσημος 702» του Μιρονιάν.

Με το θέατρο σάτιρα Γ. Μιχαλακόπουλου, «Σάκκο και Βαντζεττι», «Επέτειος» του Τσέχωφ με το θίασο Φέρτη- Καλογεροπούλου¨, «Μορμόλη» και «Έξω εσείς και οι άλλοι», Με το θίασο Φέρτη- Ντενίση, «Μαύρη κωμωδία» του Π. Σάφερ, με του Δεσμούς της Α. Παπαθανασίου, «Τρωάδες» του Ευριπίδη, με το θίασο του Γ. Βούρου, «Δραπέτες» του Μανιώτη με το Εθνικό Θέατρο, «Ορθός λόγος», «Δολοφονία του Μαρα» του Βαϊς, «Ιππόλυτος » του Ευριπίδη, «Μάνα κουράγιο» του Μπέρχτ, «Φορτουνάτος» του Κατσούρμπου, «Τρέλα του Γεωργίου του Γ΄» του Μπέvετ , «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, «Έφηβος» του Λιγνάδη, «Προς Ελευσίνα» του Μάτεση.

Με το έβδομο θέατρο του Κ. Δάματη «Ηβόννη» του Γκομπροβιτς, με τα Σ. Φασουλή «Σκηνές του δρόμου» του Ραϊς, με το θίασο του Γιώργου Μιχαλακόπουλου «Καρέκλες», «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, με το Μ. Κακογιάννη «Τρωάδες» του Ευριπίδη, με το θέατρο του Νότου «Γλάρος » του Τσέχωφ, με την Δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη «Μικρές έξυπνες προειδοποιήσεις».

Και τέλος συνεργάστηκε με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση της ΕΡΤ, και με τα ιδιωτικά κανάλια σε θεατρικές παραγωγές και σειρές, όπως η πρόσφατη συμμετοχή της στα "Μαύρα Μεσάνυχτα" του Mega.

ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ ΑΛΚΗΣ

Γεννήθηκε στην αθήνα. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

Πήρε μέρος στις παραστάσεις : «Γεια σου» του Μπέρναρντ Σλέηντ, σκηνοθεσία Δ. Χρονόπουλου, «Διπλή απιστία» του Μαριβώ, σκηνοθεσία Μ. Βολανάκης, «Το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ» του Γκούντριχ και Χάκετ και «Καημένε μου Μάρικ» του Αλεξέι Αρμπουζώφ, σκηνοθεσία Δ. Χρονόπουλου, «Το φιντανάκι» του Π. Χόρν, σκηνοθεσία Σ. Φασουλής, «Η άποψη της Εϊμυ» του Ν. Χεαρ και «Το καρναβάλι του έρωτα» της Α. Μπέν, σκηνοθεσία Ν. Μαστοράκης, «Παίζοντας με την φωτιά» του Α. Στρινμπεργκ, σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλος και στο μιούζικαλ του Π. Πασχαλίδη «Μιζερερε» σκηνοθεσία Κ. Τσιάνου.

Στο κινηματογράφο έχει παίξει στις ταινίες: «Η σκιάχτρα» του Μ. Μανουσάκη, «Αντε γεια» του Γ. Τσεμπερόπουλου, «Προς την ελευθερία» του Χ. Παπαδόπουλου, «Black out» του Μ. Καραμαγκιώλη και έχει φιλική συμμετοχή στην ταινία του Β. Ντούρου, «Το φως που σβήνει».

Στην τηλεόραση έχει παίξει: «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Μ. Μανουσάκη, «Αναστασία» και «Λόγω τιμής» της Μ. Παπαοικονόμου, «Κρεσέντο» του Κ. Βαζάκα. Συμμετείχε και στις σειρές : «Ανατομία ενός εγκλήματος» και «Εσύ αποφασίζεις»

ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΟΥ ΕΛΕΝΗ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και τελείωσε τη Σχολή Θεάτρου του Ζίζου Χαρατσάρη το 1973.

Συνεργάστηκε με το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης στους Ιππής του Αριστοφάνη και στη Φαύστα του Μποστ. Έχει παίξει όλα τα είδη θεάτρου εκτός από αρχαία τραγωδία.

Υπήρξε μέλος εταιρικών θιάσων, εργάστηκε σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., στο Εθνικό Θέατρο και σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας. Ωστόσο, δεν έχει κληθεί να συνεργαστεί με το Κρατικό Θέατρο της γενέτειράς της.

Έχει παίξει, μεταξύ άλλων, στα: Ιππής του Αριστοφάνη, Μαρία Πενταγιώτισσα του Μποστ, Φιάκας του Μισιτζή, Σινάνης του Βυζάντιου, Μικρό Μαχαγκόνυ του Μπρεχτ, Φώντας του Eυθυμιάδη, Προστάτες του Ευθυμιάδη, Λόξα και Δόξα του Ξανθούλη, Έκτο Πάτωμα, Μπαμπάδες με Ρούμι Ρέππας-Παπαθανασίου, Ρωμαίος και Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, Κομμάτια και Θρύψαλα του Σκούρτη, Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (με το Εθνικό Θέατρο, και πάλι στο ρόλο της Κλεονίκης).

Έχει λάβει επίσης μέρος σε πολλές σύγχρονες, ελαφρές και ξένες κωμωδίες, πολλές επιθεωρήσεις και μιούζικαλ. Έχει εργαστεί επανειλημμένως στην τηλεόραση, ενώ είναι λιγότερες οι εμφανίσεις της στον κινηματογράφο, παρόλο που έχει κερδίσει Κρατικό Βραβείο β'γυναικείου ρόλου για το Μια αιωνιότητα και μια ημέρα του Θ. Αγγελόπουλου. Το χειμώνα του 2001-02 συμμετείχε στην παράσταση Μιας πεντάρας νιάτα του ΔH.ΠE.ΘE Kοζάνης των Γιαλαμά-Πρετεντέρη.

ΒΟΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Γιάννης Βούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Η καταγωγή του είναι από τη Χίο και την Καβάλα.

Είναι παντρεμένος με τη Λένα Κώνστα και έχει τρία παιδία. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων και στη Σχολή Χατζηδάκη.

Δραστηριοποιήθηκε από πολύ νωρίς στο παράνομο - κατά τα χρόνια της δικτατορίας - στο μαθητικό και αργότερα στο φοιτητικό κείμενο. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και φόρεσε στο στήθος του το σήμα της ΑΕΚ - στην αρχή ως αθλητής στίβου και αργότερα στα εφηβικά τμήματα της ποδοσφαιρικής ομάδας.

Είναι πτυχιούχος Δημοσιογραφίας - Δημοσιολογίας και της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην «Ημερησία» και την «Αθηναϊκή» στο πολιτικό ρεπορτάζ και την Κρατική Τηλεόραση (τότε ΕΙΡΤ) στην ημερήσια εκπομπή ρεπορτάζ «Κάθε μέρα».

Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ., Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Κείμενα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί σε όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά περιοδικά της χώρας. Από τις εκδόσεις Λιβάνη έχει εκδοθεί το βιβλίο του «Μ' ένα φλασάκι στο μυαλό».

Ως ηθοποιός έχει υπηρετήσει όλη σχεδόν τη γκάμα των ρόλων του ρεπερτορίου (από ελληνική φαρσοκωμωδία μέχρι Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη και Αριστοφάνη - και από γαλλικό μπουλβάρ μέχρι Τσέχωφ και Πίντερ), εμφανιζόμενος σε μικρά περιφερειακά θέατρα, σε μεγάλες εμπορικές αίθουσες της Αθήνας, σε μεγάλα θέατρα του εξωτερικού και στην Επίδαυρο.

Έχει σκηνοθετήσει και μεταφράσει θεατρικά έργα από τα Αγγλικά και τα Γαλλικά.

Χρηματοδότησε μερικές από τις πιο επιτυχημένες - εμπορικά και καλλιτεχνικά - παραστάσεις της τελευταίας δεκαετίας, υπηρετώντας πιστά την άποψή του για το θέατρο που δεν υποτιμά τη νοημοσύνη του θεατή.

Μεταξύ άλλων, είναι ιδρυτικό μέλος και υποστηρικτής του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη, «Το Εργαστήρι», για παιδιά με νοητική υστέρηση και του Ιδρύματος M.D.A. Ελλάς για άτομα με νευρολογικές παθήσεις.

Παράλληλα, ανέπτυξε και συνεχίζει να αναπτύσσει ιδιαίτερη δραστηριότητα σε θέματα κοινωνικού αποκλεισμού, κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, σε πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ανεργίας, καθώς και σε πρωτοβουλίες για την ασφάλεια και την ποιότητα των τροφίμων. Είναι υποστηρικτής της Διεθνούς Αμνηστίας, του Παγκοσμίου Ταμείου για τη Φύση (WWF) και της Greenpeace.

Ακόμα και σήμερα, πιστεύοντας στη δια βίου μόρφωση κι εκπαίδευση, φοιτά στη φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών.

Από το Μάρτιο του 2008 αποτελεί μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, και υπεύθυνος για θέματα θεάτρου και κινηματογράφου στον τομέα Πολιτισμού.

ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΜΗΣ

Ο Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος του Νικολάου (20 Απριλίου 1913 - 29 Οκτωβρίου 1986) γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας και υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν γιος του Νικολάου Φωτόπουλου από τη Ζάτουνα της Αρκαδίας και της Άννας Παπαδοπούλου από το Αίγιο. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β' έτος, 1933).

Εργάσθηκε ως ηθοποιός - θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).

Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ. Σ. Άρματος Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α' και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και με αξιοσημείωτη επιτυχία με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.

Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου (1956) και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντ. Ηλιόπουλο.

Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Χαρακτηριστικές ερμηνείες στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Δον Καμίλλο». Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως «Η Κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Τα κίτρινα γάντια», «Το σωφεράκι» κ.ά.

Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα: «Και μετά θα κάααθεσαι!»

Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου 1986.

ΦΩΚΑΣ ΣΠΥΡΟΣ

Ο Σπύρος Φωκάς γεννήθηκε στην Πάτρα με καταγωγή από την Κέρκυρα από την πλευρά της μητέρας του. Ο κινηματογραφικός φακός φώτισε για πρώτη τον πρωταγωνιστή με την ξεχωριστή ομορφιά και γοητεία το 1959 στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού «Ματωμένο ηλιοβασίλεμα».

Η ταινία προβλήθηκε τότε στο φεστιβάλ Καννών και ήταν η αφετηρία για τη διεθνή αναγνώριση του Σπύρου Φωκά. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής τελείωσε τη σχολή του Κωστή Μηχαειλίδη είχε όμως ήδη κάνει την πρώτη του ταινία.

Με αφετηρία την Ιταλία συμμετέχει σε διεθνείς συμπαραγωγές που έγιναν εκεί.Στη συνέχεια κάνει το μεγάλο βήμα προς το Χόλυγουντ, συμμετέχοντας πλέον σε αμιγώς αμερικάνικες παραγωγές.

Οι νεότεροι θυμούνται το Σπύρο Φωκά από τη συμμετοχή του στην τηλεόπτική σειρά του Στράτου Μαρκίδη “Τη Αγάπης Μαχαιριά”, έχοντας ως “αντίπαλό” του στην κρητική βεντέτα τον επίσης μεγάλο Γιάννη Βόγλη.

Αξίζει να αναφρθεί ότι παράλληλα με όλες τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε σε Ελλάδα, Ιταλία και Αμερική, ο Φωκάς έγινε ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός και σε θεατρικές σκηνές του εξωτερικού. Θεωρείται άλλωστε ακόμη και σήμερα κινηματογραφικός και θεατρικός ηθοποιός.

ΦΥΣΣΟΥΝ ΠΕΤΡΟΣ

Ο Πέτρος Φυσσούν γεννήθηκε το 1933 στο Αγρίνιο από πρόσφυγές γονείς.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης» και στην ίδια σκηνή έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1953 με το έργο του Θ.Ουάλιντερ «Η μικρή μας πόλη». Παρέμεινε εκεί μέχρι το 1956 και στη συνέχεια έπαιξε στο ελεύθερο θέατρο. Το διάστημα 1961 -1965 συνεργάστηκε με το εθνικό θέατρο, όπου καθιερώθηκε και ως πρωταγωνιστής και την επόμενη δεκαετία με το δικό του πλέον θίασο, ανέβασε σημαντικές παραστάσεις σε Αθήνα και επαρχία σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες.

Στο σινεμά ξεκίνησε το 1958 με την ταινία του Σ. Καψάσκη «Μία λατέρνα μία ζωή». Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 23 ταινίες. Μερικές από αυτές είναι «ο Διωγμός(1964)», «Η μοίρα του Αθώου(1965)», «ο Διχασμός(1966)», «η οργή του αδικημένου(1969)», «Γενναίοι του Βορά(1970)», «Μαντώ Μαυρογένους(1971)», «Αέρα, αέρα, άερα(1972)»κ.α..

Έχει βραβευτεί δύο φορές με το βραβείο του α’ ανδρικού ρόλου στο ΦΕΚΘ το 1963 και το 1964 για τις ερμηνείες του στις ταινίες «Αδερφός Άννα» και «Προδοσία» αντίστοιχα. Επίσης έχει κερδίσει το βραβείο ερμηνείας ΕΚΚΑ για την ταινία «οι «Ένοχοι».

ΧΑΪΚΑΛΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Με δύσκολα παιδικά χρόνια, ο Παύλος Χαϊκάλης που γεννήθηκε στο Κατάκωλο της Ηλείας και μεγάλωσε στην Πάτρα, στράφηκε στο θέατρο ύστερα από παρότρυνση των συμμαθητών του: «Νομίζω ότι βγήκα στο θέατρο για να κάνω τους άλλους να γελάνε, γιατί εγώ δεν γέλασα σαν παιδί. Αυτή ήταν και είναι η ιδεολογία μου. Δεν ήμουν γνώστης του αντικειμένου. Εχω όμως ένα ταλέντο: την αυτογνωσία και την αυτοκριτική. Αναλύω πολύ τον εαυτό μου και το παίξιμό μου και νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι αν είμαι καλός, κακός ή απλώς εντός ορίων».

Θυμάται πάντα τους ανθρώπους που τον στήριξαν, όπως τον Ηλία Λογοθέτη που τον κράτησε στο θέατρο όταν θέλησε να τα παρατήσει. «Με βοήθησε να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Θεοδοσιάδη. Και ήταν εκείνος που πήγε κι έπιασε τότε τον Νίκο Βασταρδή, που ήταν στην επιτροπή, και του 'πε δυο καλά λόγια για μένα. Οπότε μπορώ να πω ότι μπήκα στο θέατρο με μέσο....». Ο Βαγγέλης Λιβαδάς, στην αρχή, ο Γιώργος Λεμπέσης στη συνέχεια, ο Σταμάτης Φασουλής που τον αγκάλιασε στην Ελεύθερη Σκηνή, η συνεργασία του με τον Γιάννη Βούρο (στο δραματικό «Εγκλημα και τιμωρία») και με τον Γιάννη Μπέζο, το βραβείο Κουν, η επιθεώρηση και πάνω απ' όλα η κωμωδία: «Ο πρώτος μου μισθός ήταν 1.280 δραχμές. Θυμάμαι ότι έκανα μπάνιο με κρύο νερό... Εβγαλα τη φήμη του τσιγκούνη γιατί δεν είχα λεφτά να ακολουθήσω την παρέα. Μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια τα πράγματα εξελίχθηκαν, έβγαλα λεφτά από τη δουλειά μου και δεν με λένε πλέον τσιγκούνη...».

Χωρίς να μετανιώνει για τίποτε από όσα έχει κάνει, βαθιά μέσα του ξέρει ότι κάποιες φορές σπατάλησε το ταλέντο του. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του, και οι λάθος επιλογές είναι και αυτές μέσα στο παιχνίδι. Πληγώνεται όμως όταν τον χαρακτηρίζουν «τηλεοπτικό ηθοποιό» και προσπαθεί να κατανοήσει πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον χώρο του. Για τις επιλογές του Εθνικού και του Ελληνικού Φεστιβάλ, για το παρεΐστικο σύστημα που λειτουργεί, για τις ταμπέλες και τις εξαιρέσεις συναδέλφων του από ευκαιρίες, για τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν, για τις χαμένες ευκαιρίες...

ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

O Mίμης Χρυσομάλλης γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα και σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Υπηρέτησε το θέατρο για περισσότερα από 40 χρόνια. Σε αυτή τη μακρά πορεία του ερμήνευσε από έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ μέχρι του Χάρολντ Πίντερ, κινούμενος με χαρακτηριστική άνεση από την επιθεώρηση στο δράμα, από την αρχαία κωμωδία στην πιο μοντέρνα πρόζα, από τις μπουάτ της Πλάκας στην Επίδαυρο.

Και στο σινεμά όμως η παρουσία και η προσφορά του Μίμη Χρυσομάλλη υπήρξε ιδιαιτέρως σημαντική, καθώς πρωταγωνίστησε σε ταινίες όπως οι Βαρύ πεπόνι, Αρπα κόλλα, Safe sex, Βαριετέ, Ένας κι ένας κ.α.

Εξίσουν σημαντική πορεία είχε και στην τηλεόραση. Η τελευταία του εμφάνιση στη μικρή οθόνη ήταν τη σεζόν 2003-2004, στη σειρά της ΝΕΤ Λίστα γάμου, του Νίκου Κουτελιδάκη, σε σενάριο Λευτέρη Καπώνη, όπου συμπρωταγωνιστούσε με τους Γιάννη Μπέζο, Γιώργο Κοτανίδη, Χρήστο Βαλαβανίδη και Δημήτρη Μαυρόπουλο.

Πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 12 Νοεμβρίου 2004.

ΨΑΛΤΗΣ ΣΤΑΘΗΣ

Ο Στάθης Ψάλτης είναι Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στο Βέλο Κορινθίας το 1950 όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια και στα 11 η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω.

Σπούδασε στην δραματική σχολή του Μιχαηλίδη και μέχρι να γίνει γνωστός ηθοποιός έκανε πολλά επαγγέλματα, μεταξύ άλλων και αυτό του ναυτικού. Παντρεύτηκε στα 17 του αλλά χώρισε γρήγορα. Από αυτόν τον γάμο έχει μία κόρη. Το 2006 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά την αγαπημένη του Χριστίνα. Έπαιξε σε πολλές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου αλλά και στο θέατρο. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μαζί με την Καίτη Φίνου στην δεκαετία του 1980 με εμπορικές ταινίες όπως Καμικάζι αγάπη μου, Τροχονόμος Βαρβάρα, Τα Καμάκια, Βασικά καλησπέρα σας . Έχει παίξει πολλούς ρόλους στην καριέρα του κατά το πλείστον κωμικούς.

Έχουν μείνει πολλές ατάκες από τις ταινίες του, όπως "Μανούλι, είσαι να τη βρούμε;", "Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!" και "Κούλα με την κουλάρα σου!" .

Το 1973 στην τηλεοπτική σειρά Οι έμποροι των εθνών τραγούδησε το Ήτανε μιά φορά του Νίκου Ξυλούρη. Από τότε έχει τραγουδήσει αρκετά τραγούδια σε ταινίες του αλλά και σε επιθεωρήσεις.


ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΙΡΗ

Η Μαίρη Χρονοπούλου είναι Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου 1933. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Υπήρξε μια από τις δημοφιλείς σταρ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Παντρεύτηκε τον πρώην δήμαρχο Σπατών Δημήτρη Μπότσαρη. Στη δισκογραφία ερμήνευσε τραγούδια για τα κινηματογραφικά soundtracks όπως "Έκλαψα χθες", "Είμαι γυναίκα του γλεντιού" και "Του αγοριού απέναντι". Την περίοδο 1992-94 πρωταγωνίστησε στην κωμική σειρά του Mega Channel "Μάνα είναι μόνο μία". Τον Αύγουστο του 1999, υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητο της και την έχει αναγκάσει να βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

ΧΕΛΜΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ


Η Κατερίνα Χέλμη είναι Ελληνίδα ηθοποιός.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Αυγούστου 1939. Η πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο πραγματοποιήθηκε το 1957. Διαμένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη με τον παιδικό της έρωτα ο οποίος είναι πανεπιστημιακός. Έχει γράψει αρκετά βιβλία.






ΧΑΛΚΙΑΣ ΤΑΣΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε θέατρο στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε με άριστα, το 1974.

Μαθήτευσε δίπλα στους Άγγελο Τερζάκη, Γιάννη Σιδέρη, Αλέξη Διαμαντόπουλου, Στρατή Καρρά, Μαρία Χορς, Έλενα Τσουκαλά, Γιάννη Στεφανέλλη, Τάκη Μουζενίδη, Στέλιο Βόκοβιτς, Μαίρη Αρώνη, Νίκο Τζόγια, Ελένη Χατζηαργύρη, Κατερίνα Ανδρεάδη.
Παράλληλα με τις σπουδές του στην Δραματική Σχολή, έλαβε μέρος ως μέλος και ως κορυφαίος στον χορό του Αρχαίου Δράματος, σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο, στην Δωδώνη, στους Φιλίππους και σε περιοδείες του Εθνικού Θεάτρου στο εξωτερικό.
Το 1977, ξεκινά τη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο, στο οποίο διανύει μια θεατρική πορεία δεκατριών χρόνων, όπου συμμετέχει ή πρωταγωνιστεί σε περισσότερες από 60 παραγωγές, κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ελληνικού και ξένου σε όλες τις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου και στην Επίδαυρο. Μερικές από τις παραστάσεις στις οποίες έλαβε μέρος είναι: Γυάλινος Κόσμος του Τ. Ουίλιαμς, Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου, Ηλέκτρα του Ευριπίδη, Επτά επί Θήβας του Αισχύλου, Σίβυλλα του Α. Σικελιανού, Το όνομα του Γ. Χρυσούλη, Καζιμίρ και Καρολίνα του Χόρβατ, Άνδρας ίσον άνδρας του Μ. Μπρεχτ, Οιδίπους επί Κολωνώ του Σοφοκλή (με τον Αλέξη Μινωτή), Πλούτος του Αριστοφάνη, Ληστές του Φ. Σϊλλερ, Ορέστης του Ευριπίδη, Μιας πεντάρας νιάτα των Α. Γιαλαμά-Κ. Πρετεντέρη, Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι του Ο. Σαίξπηρ, Βάκχες του Ευριπίδη, Νεφέλες του Αριστοφάνη, Αχ! Αυτά τα φαντάσματα του Ε. Ντε Φιλίππο, Εξορία του Π. Μάτεσι, Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή (με τον Μάνο Κατράκη), Η δολοφονία του Μαρά του Π. Βάις, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης του Α. Σακελλάριου, Φουέντε Οβεχούνα του Λ. Ντε Βέγκα.
Το 1990 αποχωρεί από το Εθνικό Θέατρο και συνεργάζεται με την Σύγχρονη Ελληνική Σκηνή στην Νόρα του Ίψεν.
Τα καλοκαίρια του 1991 και του 1992 βαφτίζεται στην επιθεώρηση με νονούς τον Σταμάτη Φασουλή και την Άννα Παναγιωτοπούλου, με την οποία και συνεχίζει τη συνεργασία του και το χειμώνα του 1991 και 1992 με τα έργα Το έκτο πάτωμα και Κλειδί για δύο.
Το 1993 ανεβάζει μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη το Αταίριαστο ζευγάρι του Ν. Σάιμον στο Θέατρο "Αθηνά". Το 1995, ανεβάζει μαζί με τον Γιώργο Παρτσαλάκη τις Απιστίες των Ν. Τσιφόρου-Π. Βασιλειάδη, ενώ το 2001 συμπρωταγωνιστούν στους Ιππής του Αριστοφάνη με τη "Θεατρική Διαδρομή".
Στην μέχρι σήμερα καλλιτεχνική του πορεία, ο Τάσος Χαλκιάς συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους Έλληνες σκηνοθέτες του θεάτρου. Το 1997 δημιούργησε την ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ Θ.Ε.Ρ.Ο.Σ. (Θεατρική Έκφραση, Ρεπερτόριο, Όραμα, Στόχος) με σκοπό την πραγμάτωση του δικού του οράματος για το θέατρο? ανέβασε το Ενυδρείο του Μουρσελά και πραγματοποίησε μια μεγάλη διαδρομή σε ολόκληρη την Ελλάδα με το έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου Μπαμπάδες με ρούμι.


ΦΟΝΣΟΥ ΑΝΝΑ

Η Άννα Φόνσου γεννήθηκε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Καισαριανή στις 4 Ιουλίου του 1936.

Απέκτησε άδεια ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο και έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο το 1956 με το θίασο της κ. Κατερίνας στο έργο «Αυτόπτης Μάρτυς». Στη συνέχεια σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Δ. Ροντήρη, από όπου αποφοίτησε το 1959.

Στο σινεμά ξεκίνησε το 1957 με την ταινία «Από Μάνα Ορφανή / Το Παιδί του Δρόμου» του Φρ. Ηλιάδη. Δύο χρόνια αργότερα ερμήνευσε το πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ταινία Ντ. Δαδήρα «Αγοροκόριτσο» και πλασαρίστηκε ως το αντίπαλο δέος της Αλ. Βουγιουκλάκη.

Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 45 ταινίες παίζοντας με μεγάλη επιτυχία σε όλα τα κινηματογραφικά είδη, δράματα, κομεντί, κωμωδίες, μουσικές κωμωδίες, περιπέτειες, Μερικές από τις ταινίες που έχει λάβει μέρος είναι «Το αγόρι που αγαπώ(1960)», «Ένας δον Ζουάν για κλάματα (1960)», «Διαβόλου κάλτσα(1961)», «Περάστε την πρώτη του μηνός (1965)», «Πικρή ζωή(1965)», «Ποιος Θανάσης (1968)», «Η κόμισσα της φάμπρικας (1969)», «Ο Στρατής παραστράτησε (1969)», «Ο απίθανος (1970)», «Οι Γενναίοι του Βορρά(1970)», «Λυσιστράτη(1972)» κ.α..

Το 1964 έκανε μια ποιοτική στροφή στο θέατρο ιδρύοντας με τον Αλ. Σολομό και το Αιμ. Χουρμούζιο το Προσκήνιο, όπου ανέβαζαν παραστάσεις με βασικούς συνεργάτες τον Μ.Χατζηδάκη, Φρ.Ηλιάδη και τον Γ.Μόραλη. Στο σχήμα αυτό έμεινε για 12 χρόνια και στη συνέχεια συνεργάστηκε με θιάσους δημοφιλών πρωταγωνιστών

ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ


Η Σοφία Φιλιππίδου ξεκίνησε τα πρώτα της θεατρικά βήματα στην Θεσσαλονίκη...Είναι αντιστάρ με αέρα όμως ντίβας.

Μια αστείρευτη πηγή χιούμορ και κεφιού χαρακτηρίζει το παίξιμο της, αποκαλύπτοντας, παράλληλα, μεγάλα αποθέματα πνευματικότητας.Όλοι την λατρέψαμε μεσα απο τις τηλεοπτικές σειρές(σαν quest) ''ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ'' ''10 ΜΙΚΡΟΙ ΜΙΤΣΟΙ'' ''ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ'' ''ΝΤΟΛΤΣΕ ΒΙΤΑ'' Κ.Α




ΦΙΛΙΝΗ ΕΛΕΝΗ


Γεννήθηκε στις 7 Μαΐου 1954 στην Αθήνα. Σπούδασε στην σχολή Θεοδοσιαδη και την Σχολή Αθηνων. Έκανε τα πρώτα βήματα στην τηλεόραση τη δεκαετία του 1970. Πάντα υπήρξε (και συνεχίζει να είναι) μία εντυπωσιακή παρουσία. Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες.






ΦΕΡΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Γιάννης Φέρτης είναι Έλληνας ηθοποιός του Θεάτρου, του Κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου 1938, στην Λαμία. Αποφοίτησε από την σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν το 1958.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο ένα χρόνο αργότερα στο έργο "Η ηλικία της νύχτας" και ακολούθησαν έργα όπως, "Όρνιθες", "Ευρυδίκη", "Γλυκό πουλί της νιότης" και αργότερα με το Θίασο Διονυσίων "Επικίνδυνη στροφή", "Άσκηση πέντε δακτύλων", "Το θαύμα της Άννας Σάλιβαν", "Μικρή μας πόλη", "Πέγκ καρδούλα μου", "Ιστορία του Ιρκούτσκ", "Ένας μήνας στην εξοχή", "Ο δικέφαλος αετός" κ.ά.

Στη συνέχεια έπαιξε "Βάκχες" στο ΚΘΒΕ και στο Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, του οποίου έγινε συνιδρυτής, εμφανίστηκε στα έργα "Καπιταίν Σελ Καπιταίν Εσό" και "Η μάνα".

Ασχολήθηκε και ως αφηγητής στην παιδική σειρά παραμυθιών Άμπρα Κατάμπρα. Συμπρωταγωνίστησε δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως η Μελίνα Μερκούρη, η Τζένη Καρέζη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη κ.α.

Μέτα το γάμο του με την ηθοποιό Ξένια Καλογεροπούλου δημιούργησαν το δικό τους θίασο όπου ανέβασαν μεγάλα έργα κλασσικού ρεπερτορίου (Γλάρος, Το κτήνος και η αρετή, Ο άνθρωπος κ.α.). Δεύτερη σύζυγός του υπήρξε η Μιμή Ντενίση την ίδια περίοδο που συνυπήρχαν και θεατρικά με κοινό θίασο.

Επίσης συμμετείχε στις επιθεωρήσεις "Γελάς Ελλάς Αγελάς" και "Χορός Οζαλόγκου". Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961 στην ταινία "Ποια Είναι η Μαργαρίτα".

Για αρκετά χρόνια συνεργαζόταν με τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο Αμφιθέατρο (Ηλέκτρα, Γλάρος, Άμλετ κ.α.)

Τα τελευταία χρόνια είναι παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Μαρίνα Ψάλτη και εργάζεται και στο χώρο της διαφήμισης, δανείζοντας τη φωνή του σε διαφημιστικά σποτ.


ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

Ο Σταμάτης Φασουλής σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου
με δάσκαλο τον Κάρολο Κούν.

Έχει παίξει σαν ηθοποιός και έχει σκηνοθετήσει ένα ευρύτατο ρεπερτόριο, που καλύπτει όλο σχεδόν το χώρο του θεάτρου, με εξαίρεση την αρχαία τραγωδία.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η παρουσία του στο χώρο της Eπιθεώρησης.

Έχει συνεργαστεί με το Τρίτο Πρόγραμμα της Ε.Ρ.Α., την εποχή που διευθυντής του ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις, σκηνοθετώντας ραδιοφωνικά την θρυλική Λιλιπούπολη και το έργο της Άλκης Ζέη Κοντά στις Ράγες.

Υπήρξε επίσης ένας από τους ιδρυτές του Ελεύθερου Θεάτρου και αργότερα της Ελεύθερης Σκηνής, στη δεκαετία του 70.


ΣΕΙΛΗΝΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Eίχε γεννηθεί το 1936 στην Αίγινα και πρωτοβγήκε στο θέατρο το 1954, είχε κάνει σπουδές χορού δίπλα στη Ραλού Μάνου.

Στο χώρο του θεάματος μπήκε με φόρα, θέλοντας να κατακτήσει και να διακριθεί σε κάθε τομέα του. Και τα κατάφερε και ως χορευτής, και ως χορογράφος και ως ηθοποιός.

Ξεκίνησε ως χορευτής και ηθοποιός στην επιθεώρηση και το 1962 μπήκε και στον κινηματογράφο. Μέχρι και κινηματογραφικές ταινίες γύρισε κατά την τριετία 1965-76 («Ο αδελφός μου ο λόρδος», «Ο γαμπρός μου ο προικοθήρας» κ.ά).

Εμεινε, όμως, δεμένος πάνω από όλα με το σανίδι. Ακόμα κι όταν σταμάτησε να χορεύει, δούλευε ασταμάτητα σκηνοθετώντας και χορογραφώντας επιθεωρήσεις και μουσικές παραστάσεις στα εμπορικά και γκλάμορους θέατρα της λ. Αλεξάνδρας και της παραλίας, αλλά και δίνοντας τη φλόγα, την πείρα και το ταλέντο του σε εντελώς διαφορετικά θεάματα, από το Εθνικό μέχρι τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.

Aπό τις πιο ξεχωριστές δουλειές του είναι οι χορογραφίες του «Πλούτου» του Αριστοφάνη που ανέβασε στο Εθνικό Θέατρο ο Σταμάτης Φασουλής το καλοκαίρι του 1994, με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Γιώργο Αρμένη, οι χορογραφίες του στους «Φοιτητές» του Ξενόπουλου, που ανέβασε ο Κώστας Τσιάνος ως μιούζικαλ στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας το 1993, αλλά και η σκηνοθεσία και η χορογραφία της παράστασης «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» με τον Γιώργο Πιατά (1996), που παρουσιάστηκε από την Μπάνια Λούκα και το Βελιγράδι μέχρι κάθε γωνιά της χώρας μας.

Οι τελευταίες παραστάσεις που έφεραν την υπογραφή του ήταν «Τα παραμύθια του...Χάλι μας»με τον Σωτήρη Μουστάκα και τον Σταύρο Παράβα.

Στο θέατρο «Αλίκη», πάλι με τον Σωτήρη Μουστάκα: «Το κλουβί με τις τρελές».

Πέθανε στις 2 Μαίου 1998 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών κατά τη διάρκεια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.


ΣΑΜΑΡΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Το 1990 τελείωσε με άριστα τη δραματική σχολή Βεάκη.

Υπήρξε μέλος του τριετούς εργαστηρίου αρχαίου δράματος που πραγματοποιήθηκε υπό την επίβλεψη και καλλιτεχνική διεύθυνση του Λευτέρη Βογιατζή (1989-1992). Υπήρξε επίσης μέλος του τριετούς εργαστηρίου φωνητικής τέχνης του Σπύρου Σακκά.





ΣΑΠΟΥΝΤΖΑΚΗ ΖΩΖΩ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 27 Μαϊου του 1940 - κατ' άλλους το 1933 και κατ ' άλλους το 1929 , αλλά δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία το ακριβώς έτος γέννησής για μια τόσο σπουδαία ηθοποιό.

Την θεατρική της καριέρα την ξεκίνησε το 1946 με την παρότρυνση της ηθοποιού Ζωζώ Νταλμά μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της Βάσω στην ηθογραφία του Ελευθεριάδη " Το αγρίμι " με το θίασο Παρασκευά Οικονόμου.

Γράφηκε στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών το 1948.

Έκτοτε ακολούθησε μια λαμπρή θεατρική και κινηματογραφική καριέρα.

ΣΑΜΠΑΧ ΣΟΥΛΗ

Η Σούλη Σαμπάχ που το πραγματικό της όνομα είναι Αναστασία Χριστοδούλου, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στις 16 Φεβρουαρίου 1931. Τραγουδίστρια και ηθοποιός, ήταν σύζυγος του επίσης ηθοποιού Δημήτρη Νικολαΐδη.

Εκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία "Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο" μαζί με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Μίμη Φωτόπουλο και Τζένη Καρέζη. Εχει επίσης παίξει στο θέατρο σε σημαντικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις.

Το 2000 επανεμφανίστηκε στην τηλεόραση πρωταγωνιστώντας στο σήριαλ "Παπούδες και Γιαγιάδες εν δράση" και στη συνέχεια στο "Κλείσε τα Μάτια"¨ ενσαρκώνωντας της γιαγιά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Το 2004 έπαιξε στο "Βελούδο από Μετάξι" στον Alpha και το 2006 στο "Ήρθε κι Έδεσε" μαζί με τον Γιάννη Μπέζο.


ΤΣΙΒΙΛΙΚΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας είναι ένας Έλληνας κωμικός ηθοποιός με σημαντική παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο, την τηλεόραση και ιδιαίτερα το θέατρο.

Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το μοναδικό αγόρι της οικογένειάς του και μεγαλύτερος από τις δύο αδελφές του. Ο πατέρας του ήταν καταστηματάρχης και εξασφάλιζε μία άνετη ζωή στην οικογένειά του.

Φοίτησε στο κολέγιο της Θεσσαλονίκης. Εκεί οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική, συμμετέχοντας αρχικά στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του πέρασε στην Αγγλική φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την ηθοποιία.

Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισαχθεί στο Θέατρο Τέχνης, σπούδασε τελικά στη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη.

Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.

Η δεκαετία του 70 ήταν η περίοδος που πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.


ΤΣΙΑΝΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

Γεννήθηκε στην Λάρισα το 1942. μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο σκηνοθέτη και δάσκαλο Δημήτρη Ροντήρη.

Παράλληλα συνεργάστηκε για δέκα χρόνια με την Δώρα Στράτου για να γνωρίσει τη λαϊκή μας παράδοση μέσα από το χορό το τραγούδι τν ενδυμασία και τα λαϊκά μας δρώμενα.

Ερμήνευσε δεκάδες σημαντικούς ρόλους στο θέατρο ως ηθοποιός, χορογράφησε πολλές παραστάσεις, έγραψε κείμενα για την Ελληνική Επιθεώρηση, μετέφρασε έργα του Αριστοφάνη, του Αισχύλου, και του Ευριπίδη και διασκεύασε για το θέατρο νουβέλες και διηγήματα με μεγάλη επιτυχία .

Συνεργάστηκε με πολλούς εξιόλογους θιάσους : το «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κούν, το «Αμφιθέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου, με τους «Δεσμούς» της Ασπασίας Παπαθανασίου, το θίασο Τζένης Καρέζης - Κώστα Καζάκου, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Μιμή Ντενίση, τον Γιώργο και τη Νινέτα Λεμπέση, τον Βαγγέλη Λιβαδά και κυρίως με το Εθνικό Θέατρο.

Είναι από τους πρωτοπόρους στην ίδρυση αποκεντρωμένων θιάσων( Θέατρο Ν. Ιωνίας, Νέα Πορεία, Πειραματικό Θέατρο κ.α.).

Σταθμός στην θεατρική του ζωή υπήρξε η δημιουργία του ιστορικού πλέον «Θεσσαλικού Θεάτρου» με την Άννα Βαγενά, τον Γιώργο Ζιάκα, τον Διαγόρα Χρονόπουλο, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη κ.α.. Στο «Θεσσαλικό Θέατρο πρόσφερε τις δυνάμεις του για 22 χρόνια, ενώ υπήρξε καλλιτεχνικός του Διευθυντής για 15 χρόνια. Στη διάρκεια αυτή ασχολήθηκε με την προσέγγιση του αρχαίου δράματος. Σκηνοθέτησε τις τραγωδίες «Ηλέκτρα» και «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τις «Χοηφόρους» του Αισχύλου με πρωταγωνίστρια την Λυδία Κονιόρδου. Η σκηνοθετική του άποψη για την τραγωδία υμνήθηκε από το κοινό και την κριτική. Για την «Ηλέκτρα» τιμήθηκε με το βραβείο «Κάρολος Κούν».

Στο Εθνικό Θέατρο σκηνοθέτησε την Εκάβη με τη μεγάλη μας τραγωδό κα Άννα Συνοδινού, την «Ιφιγένεια εν Αυλίδη» του Ευριπίδη και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη «Βατράχοι» και «Όρνιθες». Στο «Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου» σκηνοθέτησε τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη. Όλες οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος παίχτηκαν στο Φεστιβάλ Επιδαύρου και εκπροσώπησαν τη χώρα μας σε διεθνή φεστιβάλ.
Στο Κ.Θ.Β.Ε. του οποίου για μικρό χρονικό διάστημα ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση - σκηνοθέτησε την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη τη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου και το «Γάμο» της Βάσας Σολωμου - Ξανθάκη.

Έχει τιμηθεί για την πολιτιστική του προσφορά από πολλούς οργανισμούς και δήμους και διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος Λαρίσης. Σήμερα είναι αναπληρωματικός Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.


ΤΖΩΡΤΖΩΓΛΟΥ ΣΤΡΑΤΟΣ

Ο Στράτος Τζώρτζογλου είναι Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν.

Συνεργάστηκε στο θέατρο με σκηνοθέτες όπως οι: Κάρολος Κουν, Μίνος Βολανάκης, Ζυλ Ντασέν, Σπύρος Ευαγγελάτος, Ρούλα Πατεράκη και στον κινηματογράφο με σκηνοθέτες όπως οι Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Παντελής Βούλγαρης, Μιχάλης Κακογιάννης, Νίκος Παναγιωτόπουλος.

Το 1990, συνεργάστηκε για τη ΝΕΤ με την Κατρίν Ντενέβ) στο «365 μέρες γέννηση». Στο εξωτερικό, το 1994 συνεργάστηκε με την Eva Bergman στην ταινία «One Love and the Other», στην οποία ήταν συμπρωταγωνιστής με την Lena Endre. Το 2004 συνεργάστηκε με τον Michelle Favart στην ταινία «Le Dernier Monsieur des Balcans» και έπαιξε στο έργο της Λείας Βιτάλη «Roast Beef» με τη Sarah Douglas στο Riverside Studio in Hammersmith στο Λονδίνο.

Τιμήθηκε 2 φορές: 1. 1ο Κρατικό βραβείο 1ο αντρικού ρόλου για την ταινία «Πάνω Κάτω και Πλαγίως» του Μιχάλη Κακογιάννη με την Ειρήνη Παπά. 2. 2ο βραβείο 1ο αντρικού ρόλου το 1989 για την ταινία «Τοπίο στην Ομίχλη» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου στο Stars de Demain στη Γενεύη.

Τώρα βρίσκεται για 3η σεζόν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παίζοντας τον Άρη στο «Μια Παρτίδα Σκάκι» του Α. Δωριάδη, στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.

Ήταν παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Μαρία Γεωργιάδου με την οποία έχουν αποκτήσει ένα γιο, τον Αλκιβιάδη, το 1996.


ΣΤΥΛΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου γεννήθηκε στη Μεσσήνη το 1937. Σπούδασε φωνητική στο Ελληνικό Ωδείο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή Δημήτρη Ροντήρη, απ' την οποία και αποφοίτησε το 1959.

Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε με το Πειραϊκό Θέατρο του Δημήτρη Ροντήρη στην τραγωδία "Ηλέκτρα". Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1961 στην πολεμική ταινία της Έλλης Νεζερίτη «Ο Ξένος της Νύχτας». Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε σε ένα μικρό ρόλο και στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό» του Αλέκου Σακελλάριου. Αν και έλαβε μέρος σε αρκετά δράματα καθιερώθηκε στη κωμωδία και έγινε πολύ δημοφιλής στον ρόλο της επαρχιώτισσας υπηρέτριας.

Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 58 ταινίες. Μερικές από αυτές είναι οι «Μην ερωτεύεσαι το Σαββάτο(1962)», «Τα δίδυμα (1964)», «Ο εξυπνάκιας(1966)», «Η αρτίστα(1966)», «Εισπράκτωρ 007(1966)», «Το πιο λαμπρό αστέρι(1967)», «Σαπίλα και αριστοκρατία(1967)», «Πατέρα κάτσε φρόνημα(1967)», «Ο γεροντοκόρος(1967)», «Η χαρτορίχτρα(1967)», «Δημήτρη μου Δημήτρη μου(1967)», «Αχ αυτή η γυναίκα μου(1967)», «Το κορίτσι του λούνα παρκ(1968)», «Ο τρελλός τα 'χει 400(1968)», «Καπετάν Φάντης Μπαστούνι(1968)», «Η αγάπη μας(1968)», «Τρεις Τρελλοί για δέσιμο(1969)», «Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο(1969)», «Ο τζαναμπέτης(1969)», «Ο μπλοφατζής(1969)», «Ξύπνα καημένε Περικλή(1969)», «Η αρχόντισσα της κουζίνας(1969)», «Ένας μάγκας στα σαλόνια(1969)», «Ο γίγας της Κυψέλης(1969)», «Φουκαράδες και λεφτάδες(1970)», «Ο νάνος και οι επτά Χιονάτες(1970)», «Η ταξιτζού(1970)», «Ο Μανωλιός ξαναχτυπά(1971)», «Η εφοπλιστίνα(1971)», «Ένα αγόρι αλλιώτικο από τ' άλλα(1971)», «Η προεδρίνα(1972)», «Δουλικό αμέσου δράσεως(1972)», «Απ' τα αλώνια στα σαλόνια(1972)»κ.α.. .

Στο θέατρο διακρίθηκε ιδιαίτερα σε έργα πρόζας αλλά και στην επιθεώρηση. Από το 1973 υπήρξε πολλές φορές θιασάρχης στο θέατρο Αυλαία του Πειραιά. αξιοποιώντας τη μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο.

ΚΟΥΛΗΣ ΣΤΟΛΙΓΚΑΣ

Γεννήθηκε στη Δράμα 1909 (άλλη πηγή αναφέρει το 1910) - Αθήνα 24 Φεβρουαρίου 1984. Δημοφιλής κωμικός της πρόζας, του μουσικού θεάτρου (μέλος του ΣΕΗ από το 1939) και του κινηματογράφου (από το 1951, με την ταινία «Εκείνες που δεν πρέπει ν αγαπούν» του Αλ. Σακελλάριου)` επίσης θιασάρχης.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1933 ως Ροσιγιόν στην «Εύθυμη χήρα» του Λέχαρ. Τότε συνεργάστηκε και με τον Ν. Πλέσσα. Από το 1933 ώς το 1936 μετέσχε σε θιάσους οπερέτας (Παρ. Οικονόμου, κ.ά.) και εμφανίστηκε στα έργα: «Η χώρα των κουδουνιών», «Σιγανό ποτάμι», «Τζούλια», κ.λπ., ενώ άρχισε να μετέχει και σε επιθεωρησιακούς θιάσους.

Το 1942 συγκρότησε Θίασο (με τους Ν. Σταυρίδη, Αρ. Χρυσοχόου και Πόπη Άλβα. Στην Κατοχή μετείχε και σε περιοδεύοντες θιάσους. Το 1944 εμφανίστηκε στην επιθεώρηση «Μπλε και άσπρο» (Θέατρο «Ακροπόλ») ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων και το ονομαστο νούμερο «Γιούπι-γιάγια» (με Νανά Γκάτση και Κίττυ Άλμα.

Το 1946 ως συνθιασάρχης του Θιάσου Σκορδούλη-Κάσση_Λέλα Σκορδούλη, Ηρ. Χαντά (Θέατρο «Απόλλων») εμφανίστηκε στις οπερέτες «Ο χορός της τύχης», «Θέλω να τον δω», «Σφάλματα κοριτσιών».

Το 1947 συγκρότησε θίασο οπερέτας και το 1948, σε συνεργασία με την Σκορδούλη, τον Τ. Κάσση και τις Αδελφές Καλουτa, περιόδευσε στην Κύπρο με πλούσιο ρεπερτόριο (οπερέτες, ηθογραφίες και επιθεωρήσεις).

Το 1953 περιόδευσε και με την Καλή Καλό, παίζοντας επιθεωρήσεις και τις οπερέτες «Βαφτιστικός» και «Ροζίτα». Το 1955 εμφανίστηκε στην επιθεώρηση «Κόκα Κόλα» με τον Θίασο Ντιριντάουα-Χατζηχρήστου (Θέατρο «Περοκέ»). Παράλληλα στράφηκε προς την πρόζα και, συνεργαζόμενος με γνωστούς θιάσους ή με δικό του θίασο, έπαιξε έργα κλασικού ρεπερτορίου και κωμωδίες. "".

Στις επιθεωρήσεις σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία παίζοντας το μεγάλο πολιτικό Γεώργιο Παπανδρέου .Το 1966 σχημάτισε θίασο (με τους Ν. Σταυρίδη-Μ. Θεοφανίδη) και ανέβασε την επιθεώρηση «Η πεπονόφλουδα».

Συνέχισε να συνεργάζεται με πρωταγωνιστές του ελαφρού μουσικού θεάτρου και να «ανεβάζει» κωμωδίες και μουσικές κωμωδίες στην Αθήνα, τη Θεσ/νίκη και σε περιοδείες. Εγκατέλειψε τη σκηνή στο τέλος της δεκαετίας του 1970. Ακούγεται στον δίσκο «Όταν οι ηθοποιοί τραγουδούν, 2» (1991).

Τα τελευταία χρόνια ζούσε απομονωμένος από τα φώτα της δημοσιότητας μαζί με τις δύο αδερφές του και δεν είχε παιδιά. Πέθανε το 1984 και κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο.


ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

Ο Σωτήρης Μουστάκας υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες κωμικούς ηθοποιούς της εποχής του, βραβευμένος για την προσφορά του στην ελληνική επιθεώρηση.

Καταγόταν από το χωριό Κάτω Πλάτρες Λεμεσού και ήταν το τελευταίο παιδί πολυμελούς οικογένειας (είχε άλλα επτά αδέρφια). Σε ηλικία 15 χρονών, συμμετείχε ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, όπου μοίραζε φυλλάδια και έγραφε συνθήματα στους τοίχους.

Συνελήφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε για περίοδο εφτά μηνών. Μόλις αποφυλακίστηκε τελείωσε το σχολείο και το 1958 αναχώρησε για την Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιία, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του.

Η αγάπη του Μουστάκα για το θέατρο είχε ξεκινήσει όταν κατά την εφηβεία του ο νεαρός Σωτήρης πήγε σε μια θεατρική παράσταση του Νίκου Σταυρίδη στη Λεμεσό. Μετά το τέλος της παράστασης κι ενώ όλοι ζητούσαν αυτόγραφα από τον Σταυρίδη, ο Σωτήρης τον πλησίασε και του είπε πως θέλει να γίνει κι αυτός ηθοποιός.

Ο Σταυρίδης του είπε να έρθει στην Αθήνα να τον βρει.Όταν έφτασε στην Αθήνα, έπιασε δουλειά σ' ένα εστιατόριο ως σερβιτόρος και παράλληλα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου και κόπηκε την πρώτη φορά. Δεν το έβαλε κάτω, ξαναπροσπάθησε και πέρασε. Εκεί γνώρισε και την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου, την οποία παντρεύτηκε το 1973 και έκαναν μια κόρη, την Αλεξία.

Ο Σωτήρης Μουστάκας έπαιξε σε δεκάδες παραγωγές του ελληνικού κινηματογράφου και πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Απεβίωσε της 4ης Ιουνίου του 2007, σε νοσοκομείο της Αθήνας μετά από έκτακτη εισαγωγή λόγω ξαφνικής αδιαθεσίας που αισθάνθηκε κατά τη διάρκεια θεατρικής πρόβας. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Κηδεύτηκε στις 6 Ιουνίου του 2007 από το νεκροταφείο Χαλανδρίου δημοσία δαπάνη.

Σχεδόν 3 μήνες μετά, η σύζυγος του αείμνηστου ηθοποιού, Μαρία Μπονέλου, απεβίωσε στις 30 Αυγούστου. Κηδεύτηκε 1η Σεπτεμβρίου, στο νεκροταφείο Χαλανδρίου, δημοσία δαπάνη.

ΤΖΩΝ ΜΟΔΙΝΟΣ

Ο Τζων Μοδινός γεννήθηκε στην Κύπρο, στην επαρχία Λεμεσού, και από νεαρή ηλικία πήγε στην Αμερική όπου τελείωσε τις σπουδές του με Μάστερ Μουσικής και υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης.

Στην Ελλάδα τραγούδησε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών στην παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας “Ναυσικά”, γραμμένη από την Πέγκυ Γκλάνβιλ-Χικς, με πρωταγωνίστρια την Τερέζα Στράτας και τον επόμενο χρόνο, πάλι σε παγκόσμια πρεμιέρα τον “Κωνσταντίνο Παλαιολόγο” του Μανώλη Καλομοίρη.

Εκτοτε τραγούδησε σε όλα τα μεγάλα θέατρα του κόσμου δίπλα στους διασημότερους λυρικούς τραγουδιστές, τους Λουτσιάνο Παβαρότι, Πλάθιντο Ντομίνγκο, Μονσερά Καμπαγιέ, Νίκο Μοσχονά και άλλους. Με τον Παβαρότι τραγούδησε “Ριγκολέτο” 223 φορές σε όλο τον κόσμο, και το όνομα του δέθηκε με το ρόλο του στον κόσμο της όπερας.

Ο Τζων Μοδινός υπήρξε ο πρώτος τραγουδιστής όπερας που έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Πολυβραβευμένος, καθώς ο Πατριάρχης Αθηναγόρας του απένειμε τον τίτλο του “Μεγάλου Αρχοντος-Χοράρχη και Πρωτοψάλτη” του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, του απένειμε τον “Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα” για την προσφορά του στη μουσική και στην πατρίδα του.

ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Έχει ένα γιο.

Έχει εμφανιστεί σε αρκετές γνωστές τηλεοπτικές σειρές, σε σενάριο Μιρέλλας Παπαοικονόμου («Λόγω τιμής», «Η ζωή που δεν έζησα», «Έτσι ξαφνικά» κ.ά.), Χριστόφορου Παπακαλιάτη («Να με προσέχεις»), Πάνου Κοκκινόπουλου κ.ά.

Το 2006 παρουσίασε για λογαριασμό του Mega Channel το ριάλιτι παιχνίδι Survivor.

Τον Απρίλιο του 2009 δήλωσε για πρώτη φορά παρουσία στα πολιτικά πράγματα, υπογράφοντας την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος «Δράση» και στις ευρωεκλογές 2009 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του κόμματος, ήδη συμμετέχει στη Διοικούσα Επιτροπή της Δράσης.


ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙΤΗ

Η Καίτη Λαμπροπούλου (1926 - 31 Ιανουαρίου 2011) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926, αλλά μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά της λόγω των εμπορικών δραστηριοτήτων του πατέρα της. Ήταν το δεύτερο παιδί από τα συνολικά τρία της οικογένειας.

Ξεκίνησε τα μαθήματα στο θέατρο από τα μαθητικά της χρόνια το 1942,κρυφά από την οικογενειά της, αρχικά στο Θέατρο Τέχνης. Συμμετείχε στην πρώτη παράσταση του Θεάτρου Τέχνης μαζί με τον Κάρολο Κουν το 1942-1943, στην "Αγριόπαπια" του Ίψεν.

Με το Θέατρο Τέχνης συνεργάστηκε στα έργα "Σουάνεβιτ", "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε", "Κωνσταντίνου και Ελένης", "Βυσσινόκηπος", "Στέλλα Βιολάντη", "Το πρώτο έργο της Φάννυ", "Δεν μπορείς να ξέρεις", "Χαρούμενα νιάτα", "Βρικόλακες" κ.ά.

Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο υπό τη διεύθυνση του Ροντήρη και πήρε μέρος στις παραστάσεις: "Φοιτηταί", "Ζητείται υπηρέτης", "Συρανό ντε Μπερζεράκ", "Το φιντανάκι", "Λοκαντιέρα", "Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής", "Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ" κ.ά. Στη συνέχεια, ακολούθησε το Ροντήρη στην Ελληνική Σκηνή, αλλά συνεργάστηκε και με άλλους θιάσους σε πολλές παραστάσεις.

Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951 στην ταινία "Το παιδί μου πρέπει να ζήσει". Εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές σειρές, καθώς και στο Θέατρο της Δευτέρας.

Σύζυγός της ήταν ο δημοσιογράφος και σεναριογράφος Γεώργιος Ρούσσος.

Στις 20 Δεκεμβρίου 2004, απονεμήθηκε σε αυτή και τη Σμαρούλα Γιούλη το έπαθλο "Κυβέλη" για τη συνολική τους θεατρική προσφορά.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε με την αδερφή της στο Διόνυσο.

‎Πέθανε στις 31 Ιανουαρίου 2011



ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ ΛΥΔΙΑ

Η Λυδία Κονιόρδου είναι Ελληνίδα ηθοποιός, που έχει διακριθεί για τη συμμετοχή της στο θέατρο, κυρίως σε αρχαιοελληνικές τραγωδίες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1971 έως το 1974. Το 1977 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Θεάτρου της Άνοιξης» (1977), ενώ συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο σε έργα των Ιονέσκο, Πλαύτου, Δ. Ρώμα και έπαιξε την Αντιγόνη στις Φοίνισσες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή (1977-1978).

Από το 1978 έως το 1987 ήταν μόνιμο μέλος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν και έπαιξε ρόλους σε έργα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, Γιώργου Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή. Πήρε μέρος ως Κορυφαία του Χορού σε πολλά έργα του αρχαίου δράματος, ενώ έπαιξε την Αθηνά στις Ευμενίδες και την Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή και στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου.

Το 1992 πήρε το βραβείο «Κουν» για την προσφορά της στην τραγωδία.

Το 1996 σκηνοθέτησε την Ηλέκτρα του Σοφοκλή για το Εθνικό Θέατρο, κρατώντας και τον επώνυμο ρόλο. Το 1998 έπαιξε στη Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το 2000 στη Γέρμα του Λόρκα και το 2001 στην Ορέστεια.

Από το 1993 έως το 1996 ανέλαβε τη διεύθυνση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου. Έχει διδάξει υποκριτική σε ιδιωτικές σχολές και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, καθώς επίσης και στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Το 2004 πήρε μέρος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαιωάννου. Από το 2007 είναι καλλιτεχνική διευθύντρια στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας. Το καλοκαίρι του 2008 έπαιξε για πρώτη φορά την Μήδεια του Ευριπίδη με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.



ΚΟΥΝΕΛΑΚΗ  ΜΙΡΑΝΤΑ


Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου, απ' όπου αποφοίτησε το 1961. Επίσης έκανε αρκετά χρόνια σπουδές μουσικής και πιάνου. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1962 με το Θίασο Κατερίνας Ανδρεάδη.

Μερικές από τις σημαντικότερες παραστάσεις που έλαβε μέρος: "Τα παιδιά μας οι κέρβεροι", "Κόκκινα φανάρια", "Τελευταίο φθινόπωρο", "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "Πραματευτής", "Καληνύχτα Μαργαρίτα", "Ο έμπορος της Βενετίας", "Ιούλιος Καίσαρ", "Η κυρία με το σκυλάκι", "Το κορίτσι με το κορδελάκι" Θίασος Μάνου Κατράκη) κ.ά.

Πολύπλευρο ταλέντο διακρίθηκε στο δράμα, την κωμωδία αλλά και την μιμική και συγκρότησε αρκετές φορές θιάσους οπερέτας, μουσικών κωμωδιών καθώς και επιθεωρήσεων, με μεγάλα ονόματα.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1960 στην σπαραξικάρδια ταινία Για Σένα την Αγάπη μου. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε σε σειρές όπως "Άγνωστος πόλεμος", "Ισιδώρα" κ.ά."Ισιδώρα" κ.ά.

Με τον Ξανθόπουλο εμφανίστηκε μόνο σε μία ταινία, την Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου στο ρόλο της γραμματέας του Θόδωρου Μορίδη.



ΔΙΑΝΕΛΛΟΣ  ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ

Ο Λαυρέντης Διανέλλος γεννήθηκε το 1911 στον Άγιο Λαυρέντιο Βόλου και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης».

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1936 στον '"Πλούτο" του Αριστοφάνη που ανέβηκε από τη «Λαϊκή Σκηνή» του Κ.Κούν. Το διάστημα 1936-40 εντάχθηκε στο θίασο της Μ. Κοτοπούλη, ενώ το 1947 εντάχθηκε στο θίασο με τον Β. Λογοθετίδη. Από το 1951 και για τέσσερα χρόνια συγκρότησε δικούς του θιάσους με σημαντικά ονόματα της ελληνικής κωμωδίας. Το 1954 ξεκίνησε η μακρόχρονη συνεργασία του με τον Μ. Φωτόπουλο που κράτησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70.

Στο σινεμά πρωτοεμφανίστηκε το 1948 στην ταινία του Αλ. Σακελλάριου «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται». Από το 1955 και μετά καθιερώθηκε στον ελληνικό κινηματογράφο παίζοντας με άνεση στην κωμωδία, το δράμα, το μιούζικαλ, την περιπέτεια. Έλαβε μέρος σε 205 ταινίες, κατέχοντας το ρεκόρ συμμετοχών στην κατηγορία των ανδρών ηθοποιών. Τιμήθηκε στο ΦΕΚΘ με το βραβείο Β’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία στην ταινία «Ολοκαύτωμα».

Πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1978 στο Σιάτλ των ΗΠΑ.


ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ  ΔΕΣΠΩ

H Δέσπω Διαμαντίδου γεννήθηκε στον Πειραιά η καταγωγή της ήταν απο την Pωσία. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση σε Γερμανική σχολή.

"Eγώ δεν πήγα ποτέ σχολείο ελληνικό εννοώ. Ό,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα. Aλλά μιλώ και γράφω, πιστεύω, ωραία ελληνικά. Mε όλα τα άλλα παιδιά, που πηγαίναμε στο Γερμανικό Σχολείο, χαθήκαμε με τον πόλεμο.Eίχαμε και κάποια Eβραιόπουλα στο σχολείο, που φαίνεται ότι τα πήρανε στη Γερμανία. Όπως επίσης δεν ξεχνώ τον δάσκαλο μου της Γυμναστικής (Eβραίος κι αυτός) που με τη δική του βοήθεια έγινα πρωταθλήτρια Eλλάδος, παιδικής κατηγορίας. Ήταν ενας θαυμάσιος άνθρωπος.

Όπως η ίδια έχει δηλώσει σε συνέντευξή της δεν αγάπησε το θέατρο εξαιτίας της μητέρας της που δεν έχανε παράσταση για παράσταση αλλά κυρίως εξαιτίας της ελευθερίας που αισθανόταν στο οικογενειακό της περιβάλλον.

Είχα μεγάλες αξιώσεις από τον εαυτό μου και ήθελα να γίνω το λιγότερο βαγκνερική τραγουδίστρια. Aλλά φαίνεται πως δεν είχα την ανάλογη φωνή. Eίχα μόνο μπάσες νότες, δεν είχα καθόλου ψηλές. Kατάλαβα, πολύ νωρίς, ότι με το τραγούδι δεν θα γινόταν τίποτε. Tο μπαλέτο, επίσης δεν προχωρούσε. Σκέφθηκα, τότε, πως δεν μου απόμενε άλλη λύση για να βγω στο θέατρο παρά η πρόζα.''.

Aγάπησε τα βιβλία του Nτοστογιέφσκι απ' τα δεκατρία της χρόνια και ενώ είχε ήδη διαβάσει την ''Πρώτη αγάπη ''του Tουργκιένεφ , στα Γερμανικά.

Θα πρέπει να ήμουν δεκατριών χρόνων όταν γράφτηκα στη δανειστική Bιβλιοθήκη του Kάουφμαν. Eγώ δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να διαβάζω.

H Δέσπω Διαμαντίδου αφού τελείωσε την Δραματική Σχολή του Eθνικού Θεάτρου πρωτοεμφανίστηκε στο Xορό της "Mήδειας" του Eυριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος είναι ως Λαίδης Kαρολίνας στο έργο του Tζεϊμς Mπάρρυ "Δεν φταίει το αστέρι μας" υπο την σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου Kαρόλου Kούν. Στο θέατρο συνεργάζεται με πολλούς θιάσους. Aπο το 1946 εως το 1950 ήταν βασικό στέλεχος του Eθνικού Θεάτρου. Tο 1949 είναι η κορυφαία του Xορού στην "Oρέστεια" του Aισχύλου που παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο Hρώδειο. Στο Eθνικό επανέρχεται το 1954 και παραμένει μέχρι το 1963. Eμφανίζεται σε πολλά έργα, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται για τους ρόλους που ερμηνεύει ως κορυφαία στην "Eκάβη" του Eυρπίδη, στον "Γλάρο" του Tσέχωφ ως Πωλίνα και στις "Eκκλησιάζουσες" του Aριστοφάνη στον ρόλο του Kήρυκα

Tο 1947 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη στην ταινία Tα παιδιά της Aθήνας, αλλά ο δρόμος για την διεθνή κινηματογραφική της καριέρα θα ξεκινήσει στη δεκαετία του εξήντα. Tο 1965 εμφανίζεται στην ταινία No Mr Jonson με παραγωγό τον Tζείμς Πάρις και σκηνοθέτη της ταινίας τον Γρηγόρη Γρηγορίου, Στις HΠA ταξιδεύει το 1967 και παραμένει μέχρι το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεση της στο καθεστώς.H διαμονή της στο έξωτερικό συνοδεύτηκε απο νέα δημιουργική εξέλιξη στην σταδιοδρομία της. Mε την αχώριστη φίλη της Mελίνα Mερκούρη πρωταγωνιστούν στο έργο του Zύλ Nτασέν. Iλια Nτάρλινγκ, στο θέατρο Mάρκ Xέλλιντζερ στο Mπροντγουεϊ της Nέας Yόρκης. Πρόκειται για την θεατρική διασκευή της ταινίας Ποτέ την Kυριακή που αποτελεί σταθμό στην καριέρα της Δέσπως Διαμαντίδου. Σταθμός στην θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο Kαμπαρέ όταν, αντικαθιστώντας την Λότε Λένια, μεταμορφώνεται σε Φράου Φραίντερ.

Tην ίδια περίοδο γίνεται η κινηματογραφικη μητέρα του Γούντυ Άλλεν, στον Eιρηνοποιό. Στα Mαύρα Tριαντάφυλλα για τη νύφη η Δέσπω Διαμαντίδου, με σκηνοθέτη τον Xάλ Πρινς, ξεχωρίζει σ' έναν ακόμα ρόλο, όπως και στο Yπόσχεση την αυγή με φόντο το Παρίσι και σκηνοθέτη τον Zιλ Nτασέν. Eπίσης συμμετέχει στουςKαβαλλάρηδες του Φράνκεχαϊμερ που γυρίζεται στην Iσπανία.

Tο 1991 παίρνει το κρατικό βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου για την ταινία του Θ. Σκρουμπέλου O Tζώνης Kέλν κυρία μου. H Δέσπω Διαμαντίδου διακρίθηκε και για το πλούσιο μεταφραστικό της έργο.

Σύζυγος της υπήρξε ο εκλεκτός ηθοποιός Aνδρέας Φιλιππίδης.

H Δέσπω Διαμαντίδου έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους έλληνες σκηνοθέτες και έλαβε μέρος σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες.

Από το γάμο της με τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη, απέκτησε ένα γιο. Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 2004.


ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ



Η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920.

Καταγόταν από οικογένεια πολιτικών και ήταν η αγαπημένη εγγονή του Σπύρου Μερκούρη, ενός από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς Δημάρχους της Αθήνας για περισσότερα από 20 χρόνια.

Πατέρας της ήταν ο Σταμάτης Μερκούρης, βουλευτής για περισσότερα από 30 χρόνια, που είχε χρηματίσει και υπουργός Δημόσιας Τάξης και Δημοσίων Έργων. Μητέρα της, η Ειρήνη Λάππα, που ανήκε σε μια από τις καλύτερες αθηναϊκές οικογένειες.

Το ζευγάρι απέκτησε και έναν γιο, μικρότερο από την Μελίνα, τον Σπύρο. Αργότερα χώρισαν, δημιούργησαν νέες οικογένειες, και η Μελίνα έζησε στο σπίτι του παππού της.Όταν έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου,εγινε δεκτή πανηγυρικά και την ανέλαβε ο Δημήτρης Ροντήρης.

Διέγνωσε μέσα της την τραγωδό και την έβαλε να δουλεύει σκληρά. Αποφοιτά το 1944.Εντάσσεται στο δυναμικό του Εθνικού θεάτρου, όπου ερμηνεύει μικρούς ρόλους στην κεντρική σκηνή και στη σκηνή του Πειραιά.

Το 1945 ερμηνεύει τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο.Η πρώτη της όμως μεγάλη επιτυχία έρχεται με το "Λεωφορείον ο πόθος" του Τενεσί Ουίλιαμς, παράσταση με τον Κάρολο Κουν και το "Θέατρο Τέχνης"Το 1960, είναι η χρονιά της. Τότε σημειώνεται και η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της περιόδου στο θέατρο, όπου συνεχίζει αδιάλειπτα την πορεία της έως το 1967.

Είναι το "γλυκό πουλί της νιότης" σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και παραγωγή του "θεάτρου τέχνης" με συμπρωταγωνιστή τον Γιάννη Φέρτη.

Η διεθνής αναγνώριση είναι πλέον γεγονός. Η Μελίνα θα ανοίξει τα φτερά της το 1967 για το Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, για να παίξει στο "Ίλια Ντάρλινγκ" με τον Ζυλ Ντασσέν, σύζυγό της από την προηγούμενη χρονιά, στο πλευρό της.

Στις 26 Ιουλίου του 1974, δύο μόλις μέρες μετά την πτώση της χούντας, επιστρέφει στην Ελλάδα. Στο αεροδρόμιο γίνεται διαδήλωση, θα κατέβει από το αεροπλάνο κάνοντας το σήμα της νίκης και θα χαθεί στις αγκαλιές των αγαπημένων της.

Όταν το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές τον Οκτώβριο του 1981, η Μελίνα Μερκούρη ορίζεται Υπουργός Πολιτισμού και παραμένει στη θέση αυτή και τα οκτώ χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα.

Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου 1993, η Μελίνα Μερκούρη επανήλθε στο υπουργείο Πολιτισμού.

Έφυγε στις 6 Μαρτίου 1994, στο νοσοκομείο "Μεμόριαλ" της Νέας Υόρκης και κηδεύτηκε στις 10 Μαρτίου με τιμές Πρωθυπουργού.

Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε η πλέον διάσημη και προβεβλημένη προσωπικότητα της Ελλάδας.Τιμήθηκε με μετάλλια και διακρίσεις από πολλούς αρχηγούς κρατών, πανεπιστήμια διεθνείς οργανισμούς ,οργανώσεις, αλλά και από δήμους ολόκληρης της χώρας για την κοινά παραδεκτή προσφορά της στην τέχνη, στον πολιτισμό.



ΚΑΛΟΥΤΑ  ΑΝΝΑ & ΜΑΡΙΑ

Η Ειρήνη-Άννα Καλουτά του Στεφάνου, ηθοποιός, πρωταγωνίστρια και θιασάρχης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Σεπτεμβρίου του 1918. Απόφοιτος της Ιονίου Σχολής Θηλέων, έκανε σπουδές πιάνου και αφοσιώθηκε στο θέατρο. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη χορογραφία, σκηνοθεσία και τη καλλιτεχνική διεύθυνση.

Εμφανίστηκε σε 14 ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες ενώ στο θέατρο πρωτοεμφανίζεται σε ηλικία 4 ετών στο θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη, σε έργο πρόζας. Μαζί με την αδελφή της Μαρία δημιούργησαν τα περίφημα "Καλουτάκια", παιδιά θαύματα της εποχής εκείνης, σε όλα τα είδη του μουσικού θεάτρου.

Έχει συμμετάσχει σε επιθεωρήσεις των γνωστότερων επιθεωρησιογράφων σε οπερέτες όπως: "Γλυκειά Νανά", "Διαβολόπαιδο", "Βαφτιστικός" , "Μοντέρνα κορίτσια" κ.ά. του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, "Γυναίκα του δρόμου", "Απάχηδες των Αθηνών", "Οι πειρατές" κ.ά. του Νίκου Χατζηαποστόλου, στη "Νυχτερίδα" του Γιόχαν Στράους, σε μουσικές κωμωδίες: "Μ΄ αγαπά δεν μ΄ αγαπά" των Γιανουκάκη - Ριτσιάρδη, σε ηθογραφίες όπως "Το Φυντανάκι" του Χορν, σε πρόζα "Το πανηγύρι" του Χορν, σε κωμειδύλλια: "Αγαπητικός της βοσκοπούλας", "Γκόλφω", "Μαρία Πενταγιώτισσα" και άλλα πολλά.

Επί 15 χρόνια έκανε περιοδείες στην Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική και Ν. Ζηλανδία. Εμφανίστηκε στη "Salle de Gaveau" στο Παρίσι 1950, στο "Κάρνεγκυ Χωλ" στη Νέα Υόρκη το 1954, στο "Palace Theatre" στο Λονδίνο 1968 κ.α.

Ηχογράφησε με την αδελφή της Μαρία πολλούς δίσκους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ενδεικτικά: "Μ΄ αγαπά δεν μ΄ αγαπά", "Γερακίνα", "Οι κερασιές", "Η βροχή", "Βεμ - Βεμ". Οι δε εμφανίσεις της στην τηλεόραση δεν έχουν μέχρι σήμερα εκλείψει.

Μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, έχει τιμηθεί με πλείστα διπλώματα ελληνικών πρεσβειών για τις περιοδείες της και ακόμη με πολλές στρατιωτικές μνείες για τη ψυχαγωγία του Στρατού. Έμεινε θρυλική στις πολεμικές επιθεωρήσεις του 1940 ίδιαίτερα στο "Ευζωνάκι" αλλά και αργότερα σε ρόλους "Σμυρνιάς".

Δίκαια χαρακτηρίστηκε "Βασίλισσα της Επιθεώρησης" και μία από τις άξιες διαδόχους της στο είδος θα μπορούσε να θεωρηθεί η Ρένα Βλαχοπούλου

Η Άννα Καλουτά διατηρούσε δεσμό με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα σε νεαρή ηλικία. Πέθανε την 17 Απριλίου 2010


ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ ΚΑΤΙΑ
Η Κάτια Δανδουλάκη είναι Ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 16 Μαΐου 1947. Έλκει την καταγωγή της από τη Σητεία από την πλευρά του πατέρα της και από τη Μικρά Ασία από την πλευρά της μητέρας της.

Τελείωσε τη Σχολή Θεάτρου του Κάρολου Κουν και το London School of Dramatic Art. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Λονδίνο συνεργάστηκε με το BBC σε τηλεταινίες και ραδιοφωνικές παραγωγές. Από το 1996 ήταν παντρεμένη με τον διανοούμενο Μάριο Πλωρίτη (απεβίωσε το 2006), ο οποίος έχει μεταφράσει και προσαρμόσει πολλά θεατρικά έργα στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει η ίδια.

Έλαβε μέρος σε πολλές δημοφιλείς ταινίες όπως Παπαφλέσσας το 1971 με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Η μεγάλη της επιτυχία όμως, ήρθε το 1977 στην τηλεοπτική σειρά Οι Πανθέοι, από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη, όπου ερμήνευσε το ρόλο της Μάρμως Πανθέου, μιας νεαρής συζύγου. Προηγουμένως είχε πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο που είχε γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης. Και οι δύο αυτές σειρές μεταδόθηκαν από την ελληνική κρατική τηλεόραση (ΕΡΤ). Ακόμα πήρε μέρος στον Χατζημανουήλ (1984 του Γιάννη Σμαραγδή) μαζί με τους Γιάννη Μόρτζο και Δάνη Κατρανίδη.

Τη δεκαετία του 1990 ο Νίκος Φώσκολος την επέλεξε ως βασική πρωταγωνίστρια στη νέα τηλεοπτική σειρά που ετοίμαζε, τη "Λάμψη". Ο ρόλος της Βίρνας Δράκου της χάρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Το 1998 μετά από σχεδόν οχτώ χρόνια συνεργασίας "εγκαταλείπει" τη Λάμψη και αφοσιώνεται στο θέατρο.

Το 1999 πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες μαζί με το Γιώργο Βογιατζή για την ΕΤ1 σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη. Το 2003 πρωταγωνίστησε και πάλι με τον Γιώργο Βογιατζή στην τηλεοπτική σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου Λένη. Από το 2004 έως το 2007 πρωταγωνίστησε στην καθημερινή σειρά της Έλενας Ακρίτα και του Γιώργου Κυρίτση Βέρα στο δεξί για το Mega Channel. Σήμερα πρωταγωνιστεί στην νέα σειρά του MEGA Channel, Η ζωή της άλλης.

Είναι θιασάρχισα από το 1979. Το 1995 ίδρυσε το δικό της θέατρο, το "Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη" στο οποίο ανέβασε πολλές επιτυχημένες παραστάσεις, χαρακτηριστικότερες των οποίων υπήρξαν ο μονόλογος "Τζόρνταν" και το "Master Class" όπου υποδύθηκε τη Μαρία Κάλλας. Το 2007 ανέβασε στο θέατρό της, για 2η χρονιά, το θεατρικό έργο της Άγκαθα Κρίστι, "Μάρτυρας κατηγορίας".