Ζακ Ιακωβίδης

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν εβραϊκής καταγωγής. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιακόμπ Μπενβενίτσε, απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών, με πατέρα έμπορο.

Στην κατοχή η οικογένειά του συνελήφθη από τους Γερμανούς και εστάλη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν. Εκεί έζησε τρία βασανιστικά χρόνια. Αργότερα, σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών και στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία έφυγε για να καταταγεί στον στρατό εθελοντής.

 Ο Ζακ Ιακωβίδης συνεργάστηκε με σπουδαία ονόματα του πενταγράμμου, αλλά και του θεάτρου, όπως Σοφία Βέμπο, Τζένη Βάνου, Τόλης Βοσκόπουλος, Γιάννης Πάριος, Κλειώ Δενάρδου, Χρηστάκης, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Πολυμέρης, Μπελίντα, Μαίρη Λίντα, Ρένα Βλαχοπούλου κ.ά. Δικές του είναι μεγάλες επιτυχίες, όπως οι «Να το πάρεις το κορίτσι», «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί», «Σαν της γαρδένιας τον ανθό», «Είναι μια ώρα δύσκολη, του χωρισμού η ώρα», «Αγαπούλα, αγαπούλα», «Τικ-Τακ», «Έχω μιαν αρραβωνιάρα», «Την αγαπούσα, το παραδέχομαι», «Πού να 'ναι ο ίσκιος σου, Θεέ», «Έλα», «Βρέχει, ψιλοβρέχει», «Οι αμαρτίες μου», «Του χωρισμού η ώρα είναι τώρα» κ.ά.

Ο ίδιος είχε γράψει μουσική για δύο ιστορικές τηλεοπτικές σειρές, το «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη (1976) και τη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου (1992). Για πολλά χρόνια διηύθυνε την Ελαφρά Ορχήστρα του τότε ΕΙΡ.

Πέθανε σε ηλικία 87 ετών της 4/12/2015

Μηνάς Χατζησάββας

Γεννημένος το 1948, ο Μηνάς Χατζησάββας σπούδασε στο «Cours Simon» στο Παρίσι και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1969). Στην πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση ως απόφοιτος της σχολής, υποδύθηκε τον Πάρη στο «Ρήσο» του Ευριπίδη, στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης (παραγωγή Εθνικού Θεάτρου). Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους των Κατερίνας Ανδρεάδη, Αντιγόνης Βαλάκου, Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου.


Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του πρωτοποριακού θιάσου «Ελεύθερο Θέατρο» (1970-71), με το οποίο συμμετείχε στις παραστάσεις «Η όπερα του ζητιάνου», «Μια ζωή Γκόλφω», «Ο τυχοδιώκτης» κ.α. Από το 1978 ως το 1983 συνεργάστηκε σταθερά με το Εθνικό Θέατρο σε έργα όπως «Παπαφλέσσας», «Δεν είμαι εγώ», «Ευτυχισμένες μέρες», «Στο βυθό», «Σίβυλλα», «Μάκβεθ». Για περισσότερο από δέκα χρόνια υπήρξε βασικό στέλεχος του «Ανοιχτού Θεάτρου» του Γιώργου Μιχαηλίδη (1984-1998).

Ως βασικός πρωταγωνιστής του θιάσου, διακρίθηκε για τις ερμηνείες του μέσα από σημαντικούς ρόλους: Παθιασμένος Τζοβάνι («Κρίμα που είναι πόρνη»), περήφανος Βενέδικτος («Πολύ κακό για το τίποτα»), κουρέας Φίγκαρο («Ο γάμος του Φίγκαρο» και «Ο Κουρέας της Σεβίλλης»), αντισυνταγματάρχης Βερσίνιν («Τρεις αδελφές»), Αγαμέμνων («Ορέστεια»), Θησέας και Όμπερον («Όνειρο καλοκαιρινής νυχτας»), δικαστής Αζντάκ («Ο κύκλος με την κιμωλία») κ.ά.

Το διάστημα 2000-2003 συνεργάστηκε με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας στα έργα «Κ.Π.Καβάφης», «Φάουστ», «Αγαμέμνων», «Βυσσινόκηπος», «Συρανό ντε Μπερζεράκ», ενώ στη συνέχεια στο ελεύθερο θέατρο πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις «Χίτσκοκ Μπλοντ», «Όνορ», «Σκηνές από ένα γάμο», «Εγκλήματα κι εγκλήματα» (2003-2008). Στη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο που ακολούθησε (2010-2014) υποδύθηκε τον «Τίτο Ανδρόνικο» στην ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αν.Μπρούσκου (2010) και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ στο «Μαρά/Σαντ» του Π.Βάις σε σκηνοθεσία Εφ. Θεοδώρου (2010). Επίσης, πρωταγωνίστησε στην «Εμίλια Γκαλότι» του Λέσινγκ (2010) και στον «Περικλή» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (2011-12) σε σκηνοθεσία Γ.Χουβαρδά, στο «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)» του Λ.Πιτραντέλλο σε σκηνοθεσία Δ.Καραντζά (2014), στο «Μεφίστο» των Αρ.Μνουσκίν/Κλ.Μαν σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη και στο «Κρίμα που είναι πόρνη» του Τζ.Φορντ σε σκηνοθεσία Δ.Λιγνάδη (2014).

Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το καλοκαίρι του 2015 στο έργο «Οι Τυφλοί, ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο» του Μ. Μαίτερλινκ, σε σκηνοθεσία Ζ. Χατζηαντωνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 67 ετών της 30/11/2015