Είχαν μπαξέδες, είχαν όλοι στα σπίτια τους τα κοτόπουλά τους, τις κατσικούλες τους, τα χωράφια τους, το κρασί τους, και τα μόνα προϊόντα που αγόραζαν ήταν ρύζι, μακαρόνια, καφές, ζάχαρη, τέτοια πράγματα... Μάθαινα, λοιπόν, δίπλα στον πατέρα μου τη ζωή και μετά άρχισα να τραγουδάω δίπλα του.
Πολύ πιτσιρικάς, σχεδόν από πέντε χρονώ. Τραγουδούσα, βέβαια, πολύ λίγο. Στα έντεκά μου, όμως, έγινα ο τραγουδιστής του συγκροτήματος. Το συγκρότημα ήταν βιολί και λαούτο. Συνήθως έτσι ήταν όλα τα συγκροτήματα στη Νάξο, εκτός από του πατέρα μου που είχε κάποιον και τραγουδούσε, ενώ στα άλλα τραγουδούσε κυρίως ο λαουτιέρης.
Στο συγκρότημα του πατέρα μου τραγουδούσε αρχικά ο λαουτιέρης, αλλά μετά ανέλαβε η αδελφή μου η Αγγελική. Η Αγγελική, όμως, παντρεύτηκε όταν εγώ ήμουν έντεκα. Σταμάτησε, κι ανέλαβα εγώ... Κάπως έτσι άρχισαν όλα...
Είμαστε πέντε αδέρφια. Η μητέρα μου είχε κάνει έντεκα παιδιά, εκ των οποίων έζησαν μόνο τα πέντε. Τότε υπήρχε μεγάλη θνησιμότητα στα παιδιά. Εγώ δηλαδή είμαι το ενδέκατο κανονικά, αλλά από τα πέντε που έμειναν το πέμπτο.
Η Ειρήνη Κονιτοπούλου Λεγάκη, η μεγάλη αυτή τραγουδίστρια που έκανε γνωστό το νησιώτικο τραγούδι σε όλο τον κόσμο, ο Γιώργος που δυστυχώς τον χάσαμε το 1991, ο Κώστας, η Αγγελική κι εγώ. Ο Γιώργος ήταν πολύ γνωστός βιολιτζής, έγραψε και διασκεύασε πάρα πολλά νησιώτικα τραγούδια. Σε ήδη υπάρχουσες μελωδίες έβαλε στίχους. Πασίγνωστα τραγούδια όπως ο Ικαριώτικος και η Λυγαριά».
Ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος από μικρό παιδί ήρθε σε επαφή με τα κύματα του νησιώτικου τραγουδιού. Πότε μαζί με τα αδέρφια του και πότε μόνος του έγραψε, τραγούδησε και ενορχήστρωσε πολλά πασίγνωστα νησιώτικα τραγούδια. Προκάλεσε με τη νέα ενορχήστρωση των νησιώτικων τραγουδιών που περιελάμβανε περισσότερα και σύγχρονα μουσικά όργανα, αλλά και με την απόφασή του να μη ξαναδουλέψει με το έθιμο της παραγγελιάς. «Κάποιος ίσως δεν συμφωνεί. Εγώ αυτό πιστεύω πως είναι το σωστό», μας λέει ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος, ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ της ζωής του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου