ΞΥΔΗΣ ΝΙΚΟΣ

Όσο απίστευτο και αν ακούγεται γεννήθηκα. Ευτυχώς όμως, ενάντια σε όλους τους νόμους της φύσης ωρίμασα μα δεν μεγάλωσα.
Θυμάμαι ήμουν μικρό παιδί ακόμα, όταν η μάνα μου και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου μου έλεγαν «μη πάει και γίνεις τραγουδιστής...».

Έτσι λοιπόν άρχισα να ταλαιπωρώ ό,τι όργανο βρίσκονταν μπροστά μου (και μην πάει ο νους σας στο κακό, αυτό ήρθε αργότερα...). Κάθε παιδάκι και δη αγοράκι στην ηλικία των δέκα χρόνων συνήθως θέλει να μάθει να παίζει Drums. Ε, έτσι κι εγώ. Όμως οι γονείς μου είχαν άλλα σχέδια:«μάθε πρώτα πιάνο και μετά ...βλέπουμε!».

Τρία χρονάκια κόσμος ξεχασμένος πιάνο κλασσικό που λέει και το άσμα.
Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και στα δεκατρία πάτησα πόδι. «Θέλω να μάθω τύμπανααααα» είπα. «Θα σε πάμε στο Νάκα να μάθεις τύμπανα, αλλά μια που θα πηγαίνεις μέχρι εκεί κάτω δεν κάνεις και κανένα μάθημα κιθάρας;». Το δέχτηκα γιατί τότε στο ωδείο δίδασκε τύμπανα ο Νίκος Αντύπας που τον θαύμαζα από τους "Socrates" και έπρεπε να πάω με τα νερά τους!

Και το πιάνο όμως το συνέχισα, αλλά εκτός ωδείου με έναν μεγάλο δάσκαλο, τον Θέμη Ρούσο. Μπορεί να μην κατάφερε να μου μάθει jazz piano (γιατί δεν μελετούσα βέβαια...) αλλά μου έμαθε κάτι πολύ πιο σημαντικό, να βλέπω το φεγγάρι και όχι το δάχτυλο, να είμαι μουσικός και όχι μουσικολόγος, να τρώω το γαλακτομπούρεκο και όχι το πιάτο, να είμαι εραστής της μουσικής και όχι session killer (ζιγκολό) και γι' αυτό θα τον ευγνωμονώ για πάντα.

Στα δεκατέσσερα άρχισα να σκαλίζω κάτι ψευτοστιχάκια που τα έντυνα με κάτι κοινότυπες μελωδίες...Ναι, ξέρω, ακούγεται κάπως απογοητευτικό αλλά εμένα κάτι μου έκανε. Έτσι αποφάσισα πως πρέπει να μάθω καλά μουσική για να μπορέσω να γράψω καλύτερα τραγούδια. Και αυτό ΔΕΝ έκανα, τουλάχιστον εξωτερικά. Άρχισα να παίζω σε διάφορα γκρουπ άλλοτε ως ντράμερ, άλλοτε ως κιθαρίστας και άλλοτε ως μπασίστας. Εμείς οι βλάχοι ότι λάχε... Ο άνθρωπος ορχήστρα, το παιδί λάστιχο, Nick The Freak, ο χάρος βγήκε παγανιά κλπ. Ευτυχώς το εκάστοτε ακροατήριο με ανέχονταν (ή ήταν όλοι κουφοί) και έτσι εξελίχθηκα, εξασκήθηκα, (ε)ξεσκίστηκα, εξαρτήθηκα και εν πάση περιπτώσει έκανα όλα όσα πρέπει να κάνει ένας Ροκ - Έντεχνος -Εναλλακτικός καλλιτέχνης (τι ντροπή) στα πρώτα του βήματα.


Στα δεκαεφτά - δεκαοχτώ μου χρόνια, ελεύθερος πια απ' το σχολείο (που αντίθετα με την Άννα Βίσση θα έδινα τα πάντα να είχα αποφύγει) ώριμος από τα ροκοσκυλάδικα κλαμπ και απογοητευμένος απ' τις γυναίκες προσπαθώ να μάθω λίγο καλύτερα κιθάρα, γράφω εμφανώς πολύ καλύτερα τραγούδια και προσπαθώ απεγνωσμένα να εξαρτηθώ απ' το ποτό.
Τότε ήρθαν και τα καλά μαντάτα

Ο καλύτερος κιθαρίστας της Ελλάδας, ο Γιάννης Σπάθας κάνει μαθήματα κιθάρας. Μετά ήρθε η απογοήτευση. Θα κάνει σε λίγους κι εκλεκτούς Μετά από λίγο ήρθαν και οι μέλισσες...Πήγα, με άκουσε και με πήρε !!!! Μετά από λίγο χάνω τα ίχνη μου...Με βρίσκω στην Ινδία δύο χρόνια μετά να ψάχνομαι με ινδικά παραδοσιακά όργανα.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, όταν γυρνάω στα πάτρια εδάφη πηγαίνω σε σχολή ηχοληψίας και σε σχολή βυζαντινής μουσικής (εδώ κολλάει κι ένα ήμαρτον).

Μετά έβγαλα δίσκους, έπαιξα από μικρές μουσικές σκηνές μέχρι πρωτοκλασάτα μπουζουκομάγαζα, με ταλαιπώρησαν και τους ταλαιπώρησα...και έτσι κούτσα κούτσα (τώρα αν στο "κούτσα" αλλάξεις ένα και μόνο γράμμα πάει αλλού το νόημα...) φτάσαμε στο σήμερα.
Τα χρόνια πέρασαν...
Και τελικά τι;
Τι έγινα; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να μου πείτε.
Τι μου ξημερώνει; Δεν ξέρω κι ούτε θέλω να ξέρω.
Θα φανούν όλα στη νεκροψία