Η Ελένη Προκοπίου είναι Ελληνίδα ηθοποιός, χορεύτρια και χορογράφος.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της σε κινηματογραφικές ταινίες του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου. Από το 1960, που έκανε ντεμπούτο στον κινηματογράφο με το έργο "Το ραντεβού της Κυριακής", μέχρι το 1972 (Το Κοροϊδάκι της Πριγκηπέσας), έλαβε μέρος σε συνολικά 24 ταινίες.Σε πολλές από αυτές είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, κυρίως όταν ο ρόλος της απαιτούσε και χορό, αφού υπήρξε χορεύτρια και είχε η ίδια την επιμέλεια των χορογραφιών της σε κάποιες ταινίες. Αποτέλεσε χορευτικό ντουέτο με τον Βαγγέλη Σειληνό, τόσο στο Θέατρο όσο και στον Κινηματογράφο. Από το 1960 μέχρι το 1965 το εν λόγω ντουέτο (Σειληνός – Προκοπίου) συμμετείχε στα χορευτικά των περισσότερων επιθεωρησιακών θεάτρων της πρωτεύουσας. Επίσης και με τον Γιώργο Πάντζα αποτέλεσε κινηματογραφικό ζευγάρι, μαζί άλλωστε έπαιξαν σε 5 ταινίες.
Γεννήθηκε στα Καλουδιανά Κισάμου. Αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Πέλλου Κατσέλη, το 1973. Πρώτη εμφάνιση την ίδια χρονιά στο Κλασικό Θέατρο Ρόδου στον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή.Συνεργάστηκε με την Εταιρεία Θεάτρου Κρήτης στα έργα, «Πανώρια» του Χορτάτση, «Ερωτόκριτος» του Κορνάρου και «Eπόμενος» του Ντ. Δημόπουλου. Συνεχίζει με το έργο «Η ζωή είναι όνειρο» του Καλντερόν (θίασος Πολίτη-Δανδουλάκη). Από τον Οκτώβριο του '77, αρχίζει μια δεκατετράχρονη συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, συμμετέχοντας σε 50 και πλέον θεατρικά έργα, από το αρχαίο δράμα μέχρι το σύγχρονο ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο.
Το 1991, βρίσκεται στο Ελεύθερο Θέατρο, πλάι στην Κάτια Δανδουλάκη στο έργο «Άμπρα κατάμπρα» και συνεχίζει με τις επιθεωρήσεις, «Ελλάς στο φούρνο με πατάτες» και «Κολοβαράτε, είναι μεταδοτικό». Συνεργάζεται με την Άννα Παναγιωτοπούλου στο έργο «Κλειδί για δύο». Το καλοκαίρι του 1995, ξεκινάει η συνεργασία του με τον Τάσο Χαλκιά κάνοντας τα έργα, «Απιστίες» των Τσιφόρου-Βασιλειάδη (στην Αθήνα και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα), και «Άθλιοι» του Β. Ουγκώ. Στη συνέχεια «Προσοχή, δαγκώνει» του Α. Γκέρνυ, και το καλοκαίρι του 1998, συνεργάζεται για πρώτη φορά με την Θεατρική Διαδρομή, στο έργο «Οιδίποδας επί Κολωνώ» του Σοφοκλή. Συμμετέχει στην «Αυλή των Θαυμάτων» του Ι. Καμπανέλλη, στο «Σάλτο Μορτάλε», και αμέσως μετά συνεργάζεται πάλι με τον Τάσο Χαλκιά, περιοδεύοντας σε όλη την Ελλάδα με το έργο «Μπαμπάδες με ρούμι» των Ρέππα - Παπαθανασίου. Το καλοκαίρι του 2000, επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο ως Τρυγαίος στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, αποσπώντας για την ερμηνεία του το Βραβείο Ερμηνείας Κάρολου Κουν 2000 και τέλος φέτος τον χειμώνα, βρίσκεται στο Θέατρο Βέμπο με το έργο «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα» του Τζαβέλα, στον ρόλο του Αντωνάκη.Έχει πάρει μέρος σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες,και συνεχίζει ακάθεκτος.
Ο μεγάλος μας κωμικός Σταύρος Παράβας γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1937 από γονείς Μικρασιάτες και ήταν ο μικρότερος από τα πέντε αδέλφια του. Μεγάλωσε στα Προσφυγικά, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά γεμάτα από αγάπη, ανεμελιά και όνειρα, όπως έλεγε...
Από μικρός έπεσε στα βαθιά, καθώς έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του. Έτσι, για αρκετά χρόνια έκανε δουλειές του ποδαριού. Όμως, το σαράκι του ηθοποιού τον έτρωγε. Από τα σχολικά του χρόνια, ακόμη, συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ τα αδέλφια και οι συμμαθητές του τον παρότρυναν να συνεχίσει.Τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής τα διδάχτηκε το 1952, δίπλα στον ηθοποιό Θεόδωρο Έξαρχο και λίγα χρόνια μετά σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη. Η πρώτη του επαφή με το σανίδι ήταν με το θίασο της κυρίας Κατερίνας στο έργο «Πρώτο Ψέμα» του Γεώργιου Ρούσσου. Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε διάφορα θεατρικά με το Ντίνο Ηλιόπουλο και τη Βίλμα Κύρου.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1960, στην ταινία «Χριστίνα» του Γιάννη Δαλιανίδη, με πρωταγωνιστές τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Τζένη Καρέζη και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Ακολούθησε ο «Σκληρός Άντρας», το «Παιδί της πιάτσας» και το «Έξυπνο πουλί», σε ρόλους που σφυρηλάτησαν ένα από τα μετέπειτα στερεότυπα του κοινού για τον Σταύρο Παράβα, αυτό του λαϊκού μάγκα. Την ίδια χρονιά (1961) ήρθε και η «Αλίκη στο Ναυτικό» ως συνάδελφος ναυτικός δόκιμος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ.Σε αυτή την περίοδο και στο πλάι του Κώστα Χατζηχρήστου εργάστηκε άοκνα στο μουσικό θέατρο, ανεβάζοντας μερικά πολύ δημοφιλή νούμερα, όπως ο «Nτένις ο τρομερός», ο «Ντιρλαντά» κ.ά.Συνεχίζοντας τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις, στα μέσα της δεκαετίας του 1960 έδωσε σάρκα και οστά στο διαβόητο «Φίφη» σε αλλεπάλληλες ταινίες, όπως «Εμίρης και κακομοίρης» (1964), «Μπετόβεν και μπουζούκι» (1965) και «Φίφης ο ακτύπητος» (1966). Αυτός ήταν και ο δεύτερος ρόλος που έγινε σήμα κατατεθέν για το Σταύρο Παράβα: Μια οπισθοδρομική απεικόνιση του ομοφυλόφιλου άντρα, περισσότερο βασισμένη στην εικόνα που, όμως, στη συντηρητική Ελλάδα του 1960 έβγαλε άφθονο γέλιο.
Στα χρόνια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών κι ενώ η καριέρα του ήταν στο απόγειό της, ένα θεατρικό νούμερο στο «ΡΕΞ» στάθηκε η αιτία να φυλακιστεί στη Γυάρο και να βασανιστεί. Η περίοδος αυτή σφράγισε και την καριέρα του, αφού ο ίδιος γύρισε αλλαγμένος.
Ο Σταύρος Παράβας συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Έλαβε μέρος σε 47 ταινίες, σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και σε τηλεοπτικά σήριαλ («Το φάντασμα», «Τα αδέρφια», «Οικογένεια Μουσαμά»).Εχει Βραβευθεί για το έργο του ως Πρόεδρος του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Σερρών, αλλά και για την προσφορά του στο θεατρικό σανίδι.
Από το γάμο του με τη σύζυγό του Άννυ απέκτησε τρία παιδιά: Δύο κόρες, τη Μάρθα και τη Βανέσσα, κι ένα γιο, τον Τζόναθαν. Την περίοδο της δικτατορίας, όμως, η σύζυγός και τα παιδιά του επέστρεψαν μόνιμα στην Αγγλία. Το 2002 ο γιος του πέθανε και ο θάνατός του του στοίχισε πολύ. Από κει και μετά η ζωή του άλλαξε, οι δουλειές του δεν πήγαιναν καλά, όμως, δεν το έβαλε κάτω...
Το Φεβρουάριο του 2008 εισήχθη στον Ερυθρό Σταυρό με επιπλοκές στην καρδιακή λειτουργία. Έπειτα από πολύμηνη μάχη, άφησε την τελευταία του πνοή στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, από ανακοπή καρδιάς.
Η Ειρήνη Παππά γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1926, σε ένα μικρό χωριό τηs Κορινθίας, το Χιλιομόδι, από γονείς δασκάλους.
Ο πατέρας της ήταν καθηγητής κλασσικού δράματος και ήταν ο άνθρωπος που τη βοήθησε να διαμορφώσει την προσωπική της άποψη για τον χώρο της τέχνης και των γραμμάτων.
Στην εφηβεία της αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής στην Εθνική Σχολή Κλασσικού Θεάτρου στην Αθήνα, και από την ηλικία των 15 χρόνων ξεκίνησε την καριέρα της ως ραδιοφωνική παραγωγός, τραγουδίστρια και χορεύτρια σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Κατά τη δεκαετία του ’50, συμμετέχει σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου και γίνεται γρήγορα διάσημη χάρη στις εξαιρετικές της ερμηνείες σε αρχαίες τραγωδίες, όπως η Μήδεια και η Ηλέκτρα.
Οι υποκριτικές της ικανότητες προσέλκυσαν αμέσως το ενδιαφέρον μεγάλων ξένων παραγωγών, που την πείθουν να δρασκελίσει τα ελληνικά σύνορα. Έτσι λοιπόν, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’50 τη συναντάμε να ενσαρκώνει το ρόλο της αγωνίστριας Μαρίας Παπαδήμου στην αξέχαστη υπερπαραγωγή του Hollywood «Τα Κανόνια του Ναβαρόνε» (1961), ενώ αργότερα γίνεται η Χήρα στον «Αλέξη Ζορμπά» (1964).
Η μια επιτυχία έρχεται μετά την άλλη για την Ειρήνη Παπά και το πρόσωπό της βρίσκεται για πολλές δεκαετίες στο διεθνές κινηματογραφικό προσκήνιο. Το θεατρικό της ντεμπούτο στη σκηνή του Broadway, πραγματοποιείται το 1967 με το έργο «Εκείνο το καλοκαίρι, εκείνο το φθινόπωρο» στο πλευρό του Γιον Βόιντ (του πατέρα της Αντζελίνα Τζόλι της κινηματογραφικής Λάρα Κροφτ), ενώ αργότερα τη συναντάμε να ερμηνεύει την Ελένη στις «Τρωάδες» (1972) και την Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» σε σκηνοθεσία του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη.
Το 1972 τη συναντάμε σε μια άλλη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, πρωτόγνωρη για το ευρύ κοινό. Τραγουδά στο πλευρό του μεγάλου και βραβευμένου με Oscar Έλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου, στον τελευταίο δίσκο του μουσικού συγκροτήματος «Aphrodite’s Child» που είχε φτιάξει μαζί με τον Ντέμη Ρούσσο. Ο δίσκος αυτός ονομαζόταν «666», και τα μουσικά του θέματα ήταν βασισμένα στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Το έτος 2000 της απονεμήθηκε ο τίτλος της «Γυναίκας της Ευρώπης». Ο τίτλος αυτός απονέμεται κάθε χρόνο σε γυναίκες που έχουν τιμήσει την ευρωπαϊκή τους καταγωγή με το σπουδαίο πολιτιστικό ή πνευματικό τους έργο.
Τα τελευταία χρόνια η Ειρήνη Παπά ζει και εργάζεται στην Πορτογαλία, όπου έχει ιδρύσει το δικό της θέατρο, ανεβάζοντας αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
Ο Γιώργος Πάντζας γεννήθηκε στο Παγκράτι στις 22 Φεβρουαρίου 1937. Ήταν το μοναδικό παιδί των γονιών του. Ο πατέρας του, Σπύρος, ήταν ποιητής, αλλά πέρασε λόγω των πολιτικών του φρονημάτων 17 χρόνια εξόριστος. Λόγω της απουσίας του πατέρά του μεγάλωσε στην Καισαριανή με το θείο του, γυμνασιάρχη Αναγνωστόπουλο.Βγήκε από νωρίς στη βιοπάλη εργαζόμενος σε ένα κατάστημα υφασμάτων. Παράλληλα φοίτησε στο 7ο Νυχτερινό Γυμνάσιο Παγκρατίου, από το οποίο αποφοίτησε το 1955. Πέρασε με άριστα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, συνεχίζοντας πάντοτε να εργάζεται. Φοίτησε επίσης στην Ανώτερη Σχολή Κινηματογράφου.Με τη σύζυγό του Στέλλα έχει αποκτήσει δύο παιδιά, την Καίτη και τον επίσης ηθοποιό, Σπύρο.Η πρώτη κινηματογραφική ταινία που συμμετείχε ήταν το Παιδί του δρόμου. Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση ήταν το 1958 στη θεατρική παράσταση Βασίλισσα Αμαλία με πρωταγωνιστές το Μάνο Κατράκη και τη Μαίρη Αρώνη. Συμμετείχε στο θίασο του Λάμπρου Κωνσταντάρα, ενώ συνεργάστηκε και με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ασχολήθηκε επίσης με την επιθεώρηση.
Γεννήθηκε στην Κυψέλη στις 30 Ιουλίου 1947 ( σύμφωνα όμως με το λεξικό " Έλληνες ηθοποιοί " του Θεόδωρου Έξαρχου έχει γεννηθεί το 1945). Από τα παιδικά της χρόνια ήθελε να γίνει ηθοποιός. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο, ενώ και οι γονείς της δεν ήθελαν να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο.
Όταν την έστειλαν στην Ελβετία για σπουδές, γύρισε κρυφά και έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό. Εκεί πρωτοσυνάντησε και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήταν στην ίδια τάξη.
Ίδρυσαν το «Ελεύθερο Θέατρο» στις αρχές του '70. Ανέβαζαν παραστάσεις ποικίλου ρεπερτορίου, από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη. Μόνιμη «στέγη» απέκτησαν όταν πήγαν στο Άλσος Παγκρατίου. Παράλληλα, μέχρι τότε, οι συμμετέχοντες στο θίασο ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για βιοπορισμό.
Το 1980, το «Ελεύθερο Θέατρο» μετονομάστηκε σε «Ελεύθερη Σκηνή». Η Άννα Παναγιωτοπούλου συνέχισε με επιθεωρήσεις, στις οποίες έπαιζε αλλά έγραφε και το σενάριο.
Η Σαπφώ Νοταρά ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, του κινηματογράφου και του θεάτρου. Το πραγματικό της επώνυμο ήταν Χανδάνου. Σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου και στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το επώνυμο Νοταρά το πήρε από το δρόμο που βρισκόταν η δραματική σχολή στην οποία φοιτούσε.
Ως ηθοποιός πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο και συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής (Κατερίνα, Νέζερ, Λαμπέτη, Χορν). Εμφανίστηκε και σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Αξέχαστη θα μείνει η επιβλητική της φωνή. Μεταξύ των ερμηνειών της περιλαμβάνεται ένα τραγούδι σε στίχους του Πωλ Σαρτρ και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, με τίτλο "Στην Οδό του Μπλαμαντώ".Κύκνειο άσμα της αποτέλεσε η συνεργασία της με τον τελευταίο, στην "Πορνογραφία", το 1981. Πασίγνωστη έγινε και μέσα από τις ατάκες της, όπως το «Εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορα».
Άφησε εποχή με τις ερμηνείες της στις ταινίες «Αχ, αυτή η γυναίκα μου», «Η χαρτοπαίχτρα», αλλά και στο θέατρο στην «Πορνογραφία» (1981) και στο ραδιόφωνο ως «Η κυρία Κυριακή» (η τελευταία ήταν ραδιοφωνική παραγωγή του Κώστα Π. Παναγιωτόπουλου).
Πέθανε εντελώς μόνη και αβοήθητη, σε διαμέρισμα που διέμενε επί της πλατείας Κουμουνδούρου, σημερινής πλατείας Ελευθερίας, στον αριθμό 22, το ενοίκιο του οποίου πλήρωνε κάποιος νέος επιχειρηματίας, άλλοτε μικρός θαυμαστής της που έμεινε όμως άγνωστος. Τη βρήκαν δύο ημέρες αργότερα μετά από αναζήτηση από παρακείμενο εστιατόριο που συνήθιζε να πηγαίνει. Η αστυνομία διέρρηξε την πόρτα και τη βρήκε νεκρή στις 13 Ιουνίου του 1985.
Κηδεύτηκε σε στενό κύκλο στο Νεκροταφείο του Ζωγράφου παρουσία της Αλίκης Γεωργούλη και της Ντίνας Κώνστα. Οι μόνοι της απόγονοι ήταν ανίψια.
