Μάρθα Καραγιάννη

Η Μάρθα Καραγιάννη είναι Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 1939.
Υπήρξε μια από τις δημοφιλείς σταρ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Σπούδασε χορό και από τα οχτώ της χρόνια άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή συμμετέχοντας στο παιδικό μπαλέτο της Λουκίας Σακελλαροπούλου. Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το έκανε σε ηλικία 15 ετών (1955) στην ταινία της Φίνος Φιλμς, "Η άγνωστος", σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου.

Η κινηματογραφική της καριέρα συνδέθηκε με τα λαμπερά μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1961 στην ταινία Ζητείται ψεύτης. Το μοναδικό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, στο οποίο η Μάρθα Καραγιάννη δεν χόρεψε, ήταν το "Μερικοί το προτιμούν κρύο". Κι αυτό γιατί αρχικά στο ρόλο της επρόκειτο να εμφανιστεί η Άννα Φόνσου και μετά η Πόπη Λάζου. Τραγούδησε μόνο σε μία ταινία: "Γοργόνες και μάγκες".

Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1957 στην επιθεώρηση "Ελέφαντες και ψύλλοι".

Το 2001 συνέγραψε την αυτοβιογραφία της με τίτλο "Ο έρωτας μωρό μου είναι γλέντι" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Άγκυρα".

Θύμιος Καρακατσάνης

Ο Θύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, όπου από το 1960 εργάζεται συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο. 

Σκηνοθεσίες για το θέατρο
Πλούτος του Αριστοφάνη
Όρνιθες του Αριστοφάνη
Μικροί Φαρισαίοι του Δημήτρη Ψαθά
Oύρσουλα του Μπάμπη Τσικλιρόπουλου (1995)
Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα του Γιώργου Κωνσταντίνου
Νεφέλες του Αριστοφάνη
Ταρτούφος του Μολιέρου
Λυσιστράτη του Αριστοφάνη

Ερμηνείες στο θέατρο
Πλούτος του Αριστοφάνη (στο ρόλο του Καρίωνα)
Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ του Γιάροσλαβ Χάσεκ (στο ρόλο του Σβέικ)
Ξανά μαζί του Νιλ Σάιμον
Μικροί Φαρισαίοι του Δημήτρη Ψαθά (στο ρόλο του Ανδρέα Ντελλή)
Ειρήνη του Αριστοφάνη
Αρμένικο Φεγγάρι στο Θέατρο Σμαρούλα
Γυναίκα στοιχείο του Πέντρο Καλντερόν (Pedro Calderon) στο Θέατρο Αμιράλ
Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν (1959) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
Ο Ταρτούφος στο θέατρο Άλαφα
Λυσιστράτη στο ρόλο της Λυσιστράτης
Ο θάνατος του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ (2010)
Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα
Οι Νταντάδες του Γιώργου Σκούρτη
Νεφέλες του Αριστοφάνη

 Ερμηνείες στον κινηματογράφο
Το πιο λαμπρό αστέρι (1967)
Η χαρτορίχτρα (1967)
Μπουμ Ταρατατζούμ (1972)
Η γυναικοκρατία (1973) .... Παμίνος
La faille (1975) .... κομμωτής
Οι νταντάδες (1979) .... Πέτρος
Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα (1979)
Καραβάν Σαράι (1986) .... Μαργαρίτης


O Θύμιος Καρακατσάνης άφησε την τελευταία του πνοή 30/6/12.
Ο 72χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης αντιμετώπιζε χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας. 
 

Δημήτρης Ποταμίτης

                                                                                                                                  

Ο Δημήτρης Ποταμίτης, του Σωκράτη, (1945-2003) ήταν Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής.
Γεννήθηκε στη Λεμεσό Κύπρου τον Μάρτιο του 1945. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με πρώτη συνεργασία με τον Αλέξη Σολομό.

Ως ηθοποιός είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλά έργα μεγάλων συγγραφέων: Σοφοκλή, Αριστοφάνη, Μολιέρου, Μπρεχτ, Λόρκα, Ντοστογιέφσκι, Μαγιακόφσκι, Ουάιλντ, Μπρύχνερ κ.ά.

Έγραψε ποίηση «Συμπόσιο» 1964, «Κυπριάδα», «Δολοφονία των Αγγέλων» 1967, «Ο άλλος Δημήτριος» 1970, «Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί» 1973, καθώς και θεατρικά έργα όπως «Πως φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα» (με θίασο Ληναίου), «Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας» (θέατρο Έρευνας 1974) και ακόμη δοκίμια και μελέτες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά.

 Σκηνοθέτησε πολλά έργα στο Ελεύθερο Θέατρο. Υπήρξε ο ιδρυτής (1973), διευθυντής, πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης του Θεάτρου Έρευνας στα Ιλίσια στο οποίο είχε δημιουργήσει και παιδική σκηνή που παρουσίαζε δικά του έργα.

Η σημαντικότερη ίσως επιτυχία του θεωρήθηκε η ερμηνεία του στον Άνθρωπο – Ελέφαντα. Χαρακτηρίστηκε ως «αιώνιος έφηβος». Ίσως ήταν ο πρώτος που τόλμησε να ανεβάσει θεατρικά έργα με ήρωες που είχαν ιδιαιτερότητες.

Ως σκηνοθέτης συνεργάσθηκε με το Εθνικό Θέατρο στη «Φάρμα των ζώων», στην παράσταση «Καμπαρέ» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε θερινή επιθεώρηση στο Δελφινάριο στον Πειραιά και στο «Αρμένικο φεγγάρι» του Βαγγέλη Λιβαδά.

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου.

Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 2003 μετά από πολύμηνη μάχη με ανίατη ασθένεια.

Κατίνα Παξινού

Η Κατίνα Παξινού υπήρξε η πρώτη ελληνίδα ηθοποιός που κατάφερε να σταθεί στο Χόλιγουντ και μάλιστα με δικούς της όρους, να διαπρέψει θεατρικά και κινηματογραφικά στην Ευρώπη, να ξεχωρίσει ως τραγωδός παγκοσμίου βεληνεκούς.

Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά. Σπούδασε στο Ωδείο της Γενεύης, καθώς και σε σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης. Πρωτοεμφανίστηκε στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Το 1928, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο πρόζας ως μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στο έργο του Ανρί Μπατάιγ «Γυμνή Γυναίκα». Το 1931, προσχωρεί μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, στον Συνεταιρικό Θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, που παρουσιάζει σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, όπως: «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο' Νιλ, «Ο Πατέρας του Αυγούστου» του Στρίντμπεργκ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ.

 Από το 1932 έως το 1940, εμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμηνεύει ρόλους που την καταξιώνουν ως κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής. Με τη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου θα εμφανιστεί στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, ερμηνεύοντας το ρόλο της Ηλέκτρας στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, την Γερτρούδη στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, την Κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες» του Ίψεν.

Την περίοδο του πολέμου εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, όπου εμφανίζεται στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και ερμηνεύει σπουδαίους ρόλους στον κινηματογράφο, με τους οποίους κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση.

Το 1950 επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίζεται πάλι μαζί με τον Αλέξη Μινωτή στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ξαναπαίζει στη Νέα Υόρκη στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, έργο που επαναλαμβάνει στην Αθήνα στο Θέατρο Κοτοπούλη.


Μετά το 1957, εμφανίζεται μόνιμα στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας έργα του αρχαίου Θεάτρου και του σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. Ανάμεσα σ' αυτά, η «Εκάβη», η «Μήδεια», οι «Φοίνισσες» και οι «Βάκχες» του Ευριπίδη, ο «Πατέρας» του Στρίντμπεργκ, «Η επίσκεψις της γηραιάς κυρίας» του Ντίρενματ, «Το Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο' Νιλ, «Η τρελή του Σαγιό» του Ζαν Ζιροντού, ο «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ.

Το 1968 η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής, συγκροτούν θίασο που εμφανίζεται στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης, και στο Θέατρο «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους. Στο «Σινεάκ», το κινηματοθέατρο που αργότερα θα μετονομαστεί άστηκε σε «Θέατρο Παξινού», παίζει στα έργα «Η Ήρα και το παγώνι» του Σον Ο' Κέιζι, «Οι παλαιστές» του Στρατή Καρρά, οι «Βρικόλακες» του Ίψεν, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, ενώ την περίοδο 1971 - 1972 ερμηνεύει στο Θέατρο «Πάνθεον», την τελευταία μεγάλη επιτυχία της, ως «Μάνα Κουράγιο» στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Στις κινηματογραφικές επιλογές της υπήρξε εκλεκτική, εξ ου και οι μόλις 11 ταινίες της. Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με τον Όρσον Ουέλς («Ο κύριος Αρκάντον», 1955), τον Λουκίνο Βισκόντι («Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του», 1960) και φυσικά τον Σαμ Γουντ της «Καμπάνας», όπου έπαιξε τη δυναμική αντάρτισσα του ισπανικού εμφυλίου που μπορούσε να προβλέπει το μέλλον.

 Για την ερμηνεία της στο έργο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», της απενεμήθη το 1944 το βραβείο Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Κοκτώ στο Φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα».

Εκτός από τις αξέχαστες ερμηνείες της στο Θέατρο και τον κινηματογράφο, η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ και έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη το 1933 και σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή το 1952.

Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη Γεωργίου Α' και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δυτικής Γερμανίας. Τιμήθηκε ακόμη με τον τίτλο της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας και με το Βραβείο «Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ».

Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 1973. 

Μιχάλης Γιαννάτος

Ο ηθοποιός Μιχάλης Γιαννάτος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1965,πήγε στη Δραματική Σχολή του Ντίνου Δημόπουλου.

H πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν στην ταινία «Οι στιγματισμένοι», του Γιώργου Ζερβουλάκου, με βοηθό τον Βαγγέλη Σερντάρη και πρωταγωνιστές τους Φούντα και Κοντού.

Μαθητής ακόμα, έπαιξε με τον Κατράκη στο θεατρικό «Καπετάν Μιχάλης». Στο εξωτερικό δεν περνά απαρατήρητος. Το πιστοποιούν και οι 27 ξένες κινηματογραφικές παραγωγές στις οποίες έχει παίξει. Όπως το "Εξπρές του Μεσονυκτίου", "Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι", "Μόναχο", κ.α. Μιλάει πέντε γλώσσες.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τον έχει επιλέξει σε όλες τις ταινίες του. Έπαιξε στην «Πολίτικη κουζίνα» τού Μπουλμέτη, στην ευρωπαϊκή συμπαραγωγή «Ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων» και εν ολίγοις σε 27 ταινίες του εξωτερικού, σε συνολικά 100 ταινίες (ελληνικές και ξένες) και κάπου 100 σειρές.

Αλέξης Μινωτής

Γεννήθηκε στα Χανιά στις 8 Αυγούστου 1898. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα Χανίων. Το 1921 ήλθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται "επί σκηνής" με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα - θιάσους.

Αργότερα όμως επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον "Οιδίποδα τύραννο". Προκειμένου εν τω μεταξύ ν΄ αντιμετωπίσει τις οικογενειακές αντιρρήσεις για το επάγγελμα που είχε διαλέξει αναγκάσθηκε να κόψει (περιορίσει) το επίθετό του, αν και αυτό δεν μείωσε τη ρήξη που είχε με τον πατέρα του για πολλά χρόνια.

Βραδύτερα προσλήφθηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με το θίασο της οποίας και σημείωσε το 1925 τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ "Πόλεμος" που υποδυόταν το ρόλο του βιολιστή, έτσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος ν΄ αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής.

Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της "Ελεύθερης Σκηνής" το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον "Άμλετ" του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.

Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί ρόλοι του Αλέξη Μινωτή ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: "Ιούλιος Καίσαρ" και "Άμλετ" του Σαίξπηρ, "Δον Κάρλος" του Σίλλερ, "Ιβάν ο τρομερός", "Πέερ Γκυντ", "Μάκβεθ", "Βασιλιάς Ληρ", "Βρυκόλακες" κ.ά.


Το 1940 παντρεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανίζονταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ.

Το 1946 ο Μινωτής εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ "Notorious" μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στη ταινία "Chase" μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα (μαζί με την Κατίνα Παξινού) για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους "Βρυκόλακες" του Ίψεν.

Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της Βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα συμμετείχε στο "Παιδί και το Δελφίνι" με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα.

Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε στις παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή ανεβάστηκε με δική του σκηνοθεσία.

Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τις τραγωδίες "Εκάβη" και "Μήδεια" του Ευριπίδη στις οποίες και πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού καθώς και τις τραγωδίες "Αντιγόνη" και "Οιδίπους επί Κολονώ" που πρωταγωνιστούσε ο ίδιος.

Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι "Μήδεια" με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας.

Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελλοδράματος (όπερας). Επίσης εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην "Ηλέκτρα" με την Μαρίκα Κοτοπούλη.

Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στη ξένη κινηματογραφική επιτυχία "Γη των Φαραώ" με την Τζόαν Κόλινς.

Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990 μένοντας πιστός στη μνήμη της συζύγου του Κατίνας Παξινού μέχρι τον θάνατό του.

Αλέξης Γκόλφης

Ο Αλέξης Γκόλφης έγινε γνωστός στο ευρύ τηλεοπτικό κοινό από το ρόλο του Μανωλιού στη σειρά "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται ", στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούσε παραπαίοντας στο κέντρο της Αθήνας.

Έκανε τα πρώτα του βήματα στον κινηματογράφο, παίζοντας πολύ μικρούς ρόλους σε ταινίες του Θανάση Βέγγου, με το όνομα "Άλεξ Γκόλφης" στους τίτλους.

Η μεγάλη του στιγμή ήταν στην τηλεόραση, όταν ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης του ανέθεσε το ρόλο του Μανωλιού- Χριστού στη συγκλονιστική σειρά από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, το 1975-76.

Εκτός από αυτή τη σειρά όμως, συμμετείχε και σε πολλές άλλες παραγωγές της ελληνικής τηλεόρασης που σημείωσαν τεράστια επιτυχία, όπως "Λόγω Τιμής" και "Η Απόδραση" 1996.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα και ο ηθοποιός έπαιρνε για χρόνια ουσίες.

Ο Αλέξης Γκόλφης είχε παραδεχθεί ο ίδιος ότι ο κόσμος τον αναγνώριζε συχνά στο δρόμο τον σταματούσε , βλέποντας στο πρόσωπό του εκείνο του Χριστού.

Η τελευταία του εμφάνιση ήταν σε μεσημεριανή εκπομπή όπου μιλούσε, με αξιοπρέπεια, για το δράμα που ζούσε. Πέθανε το 2007 σε ηλικία 59 ετών, μόνος και αβοήθητος.

Ο θάνατός του αποκαλύφθηκε έπειτα από δύο μήνες, στις 9 Οκτωβρίου 2007. Από τον Αύγουστο του 2007 ο Γκόλφης βρισκόταν στο νεκροτομείο και κανείς δεν τον είχε αναζητήσει.

Μόλις το μεσημέρι της 9ης Οκτωβρίου αποκαλύφθηκε ότι ο άτυχος ηθοποιός άφησε την τελευταία του πνοή στα μέσα Αυγούστου. Ζούσε, άστεγος και ρακοσυλλέκτης, στην πλατεία Κολιάτσου.

Η ΕΡΤ, τιμώντας την προσφορά του καλλιτέχνη και παλαιού συνεργάτη της, αποφάσισε να γίνει η κηδεία του με δαπάνη της. Η ταφή έγινε στις 11 Οκτωβρίου 2007 στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.