ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΣ ΠΡΟΥΣΑΛΗΣ

Ο Αθηνόδωρος Προύσαλης, γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη το 1926, έλαμψε τόσο στο θέατρο και τον κινηματογράφο όσο και σε τηλεοπτικές σειρές. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1953, ενώ το 1952 πρωτοεμφανίζεται στην ταινία «Το Στραβόξυλο».

Έκτοτε συμμετέχει σε αμέτρητες κινηματογραφικές ταινίες, με τελευταία την «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη, παραγωγής 2003.

Χαρακτηριστικές εμφανίσεις του έχουν γίνει σε ταινίες όπως οι «Τζένη Τζένη», «Καλώς ήρθε το δολάριο», «Βαβυλωνία», «Η Ρένα είναι οφσάιντ» αλλά και το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.


Το 1990 ο Προύσαλης κέρδισε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στους «Αθηναίους».

Στην τηλεόραση είχε πρωταγωνιστήσει στις σειρές Εγκλήματα, Οι αταίριαστοι, Για μια γυναίκα κι ένα αυτοκίνητο και άλλες πολλές.

Έφυγε σε ηλικία 86 ετών από ανακοπή καρδιάς της 5/6/2012

ΚΑΡΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Καρράς γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Είναι απόφοιτος της Royal Academy of Arts του Λονδίνου.

Το 1963 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στην "Ποντικοπαγίδα" της Αγκάθα Κρίστι. Τότε ξεκίνησε την επιτυχημένη του συνεργασία με την Έλλη Λαμπέτη και εμφανίστηκε μεταξύ άλλων και σε έργα όπως "Γυμνοί στο Πάρκο" του Νιλ Σάιμον (Neil Simon's "Barefoot in the Park") (στο ρόλο του Paul Parker) και στο "Λεωφορείον ο Πόθος" του Τένεσι Ουίλιαμς (στο ρόλο του Κοβάλσκι). Από τότε δημιούργησε δικά του θεατρικά σχήματα και σημείωσε προσωπική επιτυχία στο "Ημερολόγιο ενός τρελού" του Γκόγκολ και στο "Blithe Spirit" του Νόελ Κάουαρντ (ως Charles).

Σημαντική είναι η συνεισφορά του ως ηθοποιού στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961.

Η καλύτερή του ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην "Ιφιγένεια" του Μιχάλη Κακογιάννη(1977).

Στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ.

Από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου και έχει έναν γιο.

Είναι επίτιμος πρόεδρος στο "Χαμόγελο του παιδιού" από το 1994.

Διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας.

Επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων.

Βραβεύθηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση (Λάιονς, Χαμόγελο του Παιδιού, Δήμοι και Κοινότητες).

Από τον Ιούλιο του 2000 είναι υπεύθυνος του κλάδου Πολιτιστικής κίνησης της Ν.Δ. πολιτιστικών σωματείων και οικονομικών του Πολιτισμού.



Άφησε την τελευταία του πνοή στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών της 6/5/2012. Ο μεγάλος μας ηθοποιός έχασε την πιο δύσκολη μάχη της ζωής του με αντίπαλο τον καρκίνο.

ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1948 στα Τρίκαλα. Όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος μέχρι τα 16 του νόμιζε πως ο πατέρας του είχε πεθάνει στον πόλεμο όταν και έλαβε ένα γράμμα από εκείνον που ζούσε στην Ρουμανία. Τον συνάντησε στα 29 του χρόνια.

Σε μια συγκέντρωση που έκανε ο θείος του γνώρισε τον Μπιθικώτση ο οποίος όταν τον άκουσε να τραγουδά είπε: "Εσύ πρέπει να γίνεις τραγουδιστής. Έλα να σε πάω εγώ στην Kολούμπια". Λίγο καιρό μετά πηγαίνει στην δισκογραφική εταιρία όπου γνωρίζει τον Ζαμπέτα και δουλεύει δίπλα του στα "Ξημερώματα". Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε ήταν το "Χαμένη πασχαλιά" που κυκλοφόρησε από την ΕΛΛΑΔΙΣΚ (μετέπειτα Polygram) αλλά απαγορεύτηκε από την χούντα.

Ο πρώτος του δίσκος έγινε με τον Ζαμπέτα και κυκλοφορεί το 1967 με τα τραγούδια "Θεσσαλονίκη", "Μεταξουργείο","Ξενύχτης" και "Σπύρο μου, Σπυράκη μου". Για τον Ζαμπέτα είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια αναφέροντας πως του χρωστά πολλά. "Στον Ζαμπέτα χρωστάω πολλά. Ίσως είναι ο μόνος που χρωστάω τόσα πολλά. Μου φέρθηκε παραπάνω από καλά κι ήταν για μένα οι πρώτες μου εμπειρίες."

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας δουλεύει στη "Φαντασία" με Καλατζή, Δώρο Γεωργιάδη, Μενιδιάτη και Κωστή Χρήστου. Λίγο αργότερα γνωρίζει τον Τάκη Μουσαφίρη και η καθιέρωση έρχεται με τα τραγούδια "Πες μου πού πουλάν καρδιές", "Κυρά ζωή", "Λαϊκά '76", "Ερωτικά λαϊκά", "Σε μια στοίβα καλαμιές", "Καλοκαίρια και χειμώνες" και "Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο".

Το 1979 παντρεύεται και μετακομίζει στα Μελίσσια όπου έμεινε και όταν χώρισε το 1986.
Λίγα χρόνια μετά και ύστερα από 20ετη συνεργασία με την Polygram πηγαίνει στη Minos. Οι πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις κούρασαν το λαιμό του και μετά τον "Χιονάνθρωπο" μπήκε για εγχείρηση.

Στο κυπριακό εστιατόριο "Οθέλλος" συναντά τον Μάριο Τόκα με τον οποίο θα κάνει το δίσκο "H εθνική μας μοναξιά" με τις επιτυχίες "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη" και "Mια στάση εδώ".

Το 1991 παντρεύεται για δεύτερη φορά. Έχει δύο κόρες. Το 1997 κυκλοφορεί η δισκογραφική δουλειά "Του έρωτα και της φυγής" ενώ τέσσερα χρόνια μετά βγαίνει ο δίσκος "Στης Ψυχής Το Παρακάτω" από το δημιουργό Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Τελευταία του δισκογραφική δουλειά ήταν το "Εδώ Είμαστε" με τον Σταμάτη Κραουνάκη το 2011 η οποία κυκλοφόρησε από την Minos-EMI.
Η τελευταία του συνεργασία έγινε στο Κέντρο Αθηνών μαζί με τους Γιάννη Κότσιρα και Δημήτρη Μπάση.

Αφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 64 ετών της 17/4/2012

ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗΣ ΝΤΙΝΟΣ

Ο Ντίνος Δουλγεράκης γεννήθηκε στη Γέργερη Ηρακλείου Κρήτης, σπούδασε στις δραματικές σχολές Εθνικού Θεάτρου και Γρηγόρη Βαφιά, ενώ αποφοίτησε και από την Παιδαγωγική Ακαδημία.

Το διάστημα που συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, έπαιξε ρόλους που σημάδεψαν την καριέρα του, στα έργα: «Η αυλή των θαυμάτων», «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», «Αρσενικό και παλιά δαντέλα», «Νεφέλες», «Μεθυσμένη πολιτεία» και «Ένας Όμηρος» κα.Επίσης συμμετείχε με πολλές κινηματογραφικές ταινίες, όπως «Η Μεσόγειος φλέγεται», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» και «Ο εχθρός του λαού», ενώ έπαιξε στις τηλεοπτικές σειρές, «Λάκης ο γλυκούλης», «Μαντάμ Σουσού», «Εντιμότατοι κερατάδες», «Μεθυσμένη πολιτεία» κα.

Πεθανε στις 25 Μαρτίου του 2012

ΠΑΡΛΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1936, ο Χρήστος Πάρλας σπούδασε στην Αθήνα (Σχολή Κ. Μωραΐτη) και άρχισε να εργάζεται στο θέατρο ως επαγγελματίας το 1957.

Εξι χρόνια αργότερα άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο παίζοντας άλλοτε μεγάλους και άλλοτε μικρότερους ρόλους σε κωμωδίες και δράματα. Στη φιλμογραφία του θα βρούμε ταινίες όπως οι «Δέκα μέρες στο Παρίσι», «Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος», «Η μικρή ζητιάνα», «Η βίλα των οργίων», «Ο ουρανοκατέβατος», «Φτωχό μου σπουργιτάκι».

Ακούραστος εργάτης του κινηματογράφου, ο Πάρλας απέφευγε τις συνεντεύξεις και παρέμενε αφοσιωμένος στη δουλειά του. Μία από τις τελευταίες μεγάλες του επιτυχίες ήταν σε διαφημιστικά σποτ γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας στον ρόλο του «κυρίου διευθυντή». Είχε επίσης εμφανιστεί σε τηλεοπτικές σειρές όπως στην «Εξαφάνιση του Τζον Αβλακιώτη» και στα «Παιδιά της Νιόβης».

Eφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών της 3/4/2012

ΒΑΣΤΑΡΔΗΣ ΝΙΚΟΣ

Ο Νίκος Βασταρδής γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, του Κάρολου Κουν. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1942, στην «Αγριόπαπια» του Ερρίκου Ίψεν.

Έως το 1944, εμφανίστηκε στα θεατρικά έργα: «Για ένα κομμάτι γης» του Κόντγουελ, όπου ερμήνευσε το ρόλο του Ντιούντ, «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου, «Χαρούμενα νιάτα» του Πιζέ.

Εκτός από το Θέατρο Τέχνης συνεργάστηκε, επίσης, με το «Θέατρο του Λαού» και τους «Ενωμένους Καλλιτέχνες» (1945-1946), παίζοντας στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ, στον «Μακρινό δρόμο» του Αρμπούζωφ και στο έργο του Μπ. Σω «Πάνω στα βράχια». Tο 1947 συμμετείχε στον θίασο του Γιώργου Παππά και το 1948 στο θίασο Βασίλη Λογοθετίδη.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ασχολήθηκε με το μουσικό θέατρο, όπου εργάστηκε για αρκετά χρόνια. Το 1953 συγκρότησε δικό του θίασο οπερέτας, ενώ το 1955 και το 1956 επέστρεψε στην πρόζα και ερμήνευσε τον Βοναπάρτη στο έργο του Τσβάιχ «Του φτωχού τ' αρνί» με τον θίασο Τζ. Καρούσου - Μαίρης Λεκκού. Από το 1958 έως το 1962 συνεργάστηκε με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη και έπαιξε στα έργα «Βασίλισσα Αμαλία» του Γ. Ρούσσου, «Το τέλος του ταξιδιού» του Ρ. Σέρριφφ, «Έμπορος της Βενετίας» του Σαίξπηρ, «Η δίκη των πιθήκων» των Λώρενς - Λη, «Ατμόπλοιο Τζόαν Ντάνβερς» του Φρανκ Στέητον, «Οδύσσεια» του Μαν. Σκουλούδη, «Μαριμπέλ» του Μίγελ Μιούρα, «Βαθιές είναι οι ρίζες» των Ντ' Υσσώ - Γκάου.

Το 1965, μαζί με τον Μάνο Κατράκη και την Έλσα Βεργή, περιόδευσε στην Ευρώπη, παρουσιάζοντας αρχαίες τραγωδίες. Την περίοδο 1965 - 1966 έγινε συνθιασάρχης με τον Κώστα Ρηγόπουλο και την Κάκια Αναλυτή.

Το 1973 περιόδευσε με προσωπικό θίασο σε επαρχιακές πόλεις και αμέσως μετά έπαιξε, σε συνεργασία με τη Νόρα Βαλσάμη, το έργο του Μαρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν «Ξενοδοχείο η ευτυχία». Ένα χρόνο αργότερα, ως συνθιασάρχης με την Ελένη Ερήμου, ανέβασε στο Θέατρο «Γκλόρια» το έργο του ’λκη Παπά «Σου χαρίζω τη γυναίκα μου». Ακολούθησαν τα: Πάμπλο Νερούντα «Δόξα και Θάνατος του Ιωακείμ Μουριέτα» στο Θέατρο «Διάνα» - 1978, θίασος Παπαγιαννόπουλου - Βασταρδή - Ερήμου, «Σκάνδαλο στην Τράπεζα» του Βερνέιγ - θίασος Ζωής Λάσκαρη, Γ. Ρούσσου «Φρύνη» (Ευθείας). Το 1981 έκανε περιοδεία με δικό του θίασο.

Το 1982 ίδρυσε το Θέατρο «Θεμέλιο», όπου σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε πολλά έργα, όπως: «Τα διαστημικά χρυσάνθεμα» του Ζίντελ, «Κλειστές πόρτες» του Σαρτρ, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη.

Κινηματογράφος - τηλεόραση

Αντίθετα με την παρουσία του στο σανίδι, αυτή στη μεγάλη οθόνη δεν ήταν ιδιαίτερα έντονη αφού εμφανίστηκε μόνο σε μερικές ταινίες, με πιο χαρακτηριστικές τις: «Χωρίς συνείδηση», «Ιπποκράτης και Δημοκρατία», «Παύλος Μελάς». Η στροφή του Νίκου Βασταρδή στη μικρή οθόνη την δεκαετία του 1970 υπήρξε άκρως επιτυχημένη, αφού σημείωσε μεγάλη επιτυχία συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων και σειρές όπως οι: «Εν τούτω νίκα», «Ανακριτικό γραφείο» και «Πορφύρα και αίμα» όπου υποδύθηκε τον Ρωμανό Διογένη δίπλα στη Βασίλισσα Ευδοκία της Βούλας Ζουμπουλάκη.

Υπήρξε για πολλά χρόνια καθηγητής υποκριτικής στη Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη και το 1992 ίδρυσε δική του Δραματική Σχολή που λειτουργεί στα πλαίσια του Θεάτρου «Θεμέλιο». Ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Σ.Ε.Η.) με ημερομηνία εγγραφής 1-3-1943, της Εταιρείας Σκηνοθετών και της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων. Ήταν πατέρας της ηθοποιού και σεναριογράφου Αννας Ανδριανού.

Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών,της 18/3/2012.

ΣΑΜΙΟΥ ΔΟΜΝΑ

Η Δόμνα Σαμίου γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Καισαριανή της Αθήνας.

Οι γονείς της ήταν μικρασιάτες πρόσφυγες από το Μπαϊντίρι, χωριό της περιοχής της Σμύρνης. H μητέρα της ήρθε στην Ελλάδα το 1922, ο πατέρας της, αιχμάλωτος στρατιώτης, λίγο αργότερα, με την Ανταλλαγή. Στο περιβάλλον της Καισαριαννής είχε τα πρώτα μουσικά της ακούσματα απ’ τα οποία και πήγασε η αγάπη της για την παραδοσιακή μουσική.

Σε ηλικία 13 ετών η Δόμνα Σαμίου έχει την πρώτη διδακτική επαφή με τη βυζαντινή και τη δημοτική μουσική αλλά και με τη λογική της επιτόπιας έρευνας, μαθητεύοντας κοντά στον Σίμωνα Καρά, στο «Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής», ενώ παράλληλα φοιτά στο νυχτερινό Γυμνάσιο.

Ως μέλος της χορωδίας του Σίμωνα Καρά αρχίζει η σχέση της και με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας/Ε.Ι.Ρ όπου αργότερα, το 1954, προσλαμβάνεται στο Τμήμα Εθνικής Μουσικής. Από τη θέση αυτή γνωρίζει τους σημαντικότερους λαϊκούς μουσικούς, οι οποίοι την εποχή εκείνη της εσωτερικής μετανάστευσης συρρέουν στην Αθήνα απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας, και τους οποίους το ΤΕΜ ηχογραφεί για τις εκπομπές του.

Παράλληλα κάνει μουσική επιμέλεια σε εκδόσεις δίσκων, θεατρικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες. Το 1963 αρχίζει τα ταξίδια της στην επαρχία για επιτόπιες καταγραφές και συγκέντρωση μουσικού υλικού για το προσωπικό της αρχείο με δικά της μηχανήματα.

Το 1971 παραιτείται από την Ραδιοφωνία. Την ίδια χρονιά-σταθμό αποδέχεται την πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου και πρωτοεμφανίζεται στο νεανικό κλαμπ Ροντέο, δίνοντας μια μεγάλη έκτοτε στροφή στη σχέση των νέων με την παραδοσιακή μουσική.

Τις σημαντικές αυτές εμφανίσεις ακολουθεί η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Μπαχ στο Λονδίνο, οργανωμένο από τη Λίλα Λαλάντη. Η λαμπρή καλλιτεχνική καριέρα της Δόμνας Σαμίου έχει ξεκινήσει θριαμβευτικά. «Πέρασε η ντροπή που είχαν για το δημοτικό τραγούδι», όπως δηλώνει σε συνέντευξή της η ίδια.

Το 1974 αρχίζει η συνεργασία με την Columbia και οι αλλεπάλληλες εκδόσεις LP. Το 1976-77 με σκηνοθέτες τον Φώτο Λαμπρινό και τον Ανδρέα Θωμόπουλο γυρίζουν στην ελληνική επαρχία είκοσι επεισόδια για την εκπομπή της ΕΡΤ «Μουσικό οδοιπορικό».

Το 1981 ιδρύεται ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής - Δόμνα Σαμίου με σκοπό την διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μουσικής και κυρίως την έκδοση δίσκων και τη διοργάνωση εκδηλώσεων με αυστηρές επιστημονικές και ποιοτικές προδιαγραφές, μακρυά από τις απαιτήσεις των εμπορικών εταιριών.

Το έργο της ξεπερνά πια τα ελληνικά σύνορα. Εκδίδονται δίσκοι της στη Γαλλία και τη Σουηδία. Επί σαράντα περίπου χρόνια πραγματοποιεί σειρά συναυλιών από την Αυστραλία μέχρι τη Νότια Αμερική που όχι μόνο συγκινούν τους Έλληνες της Διασποράς αλλά και αποκαλύπτουν στους ξένους μια ποιοτική «ελληνική μουσική δίχως μπουζούκι», όπως γράφτηκε σε κάποια κριτική συναυλίας της στη Σουηδία.

Στο εσωτερικό της Ελλάδας οι εμφανίσεις της σε συναυλίες κάθε είδους και με κάθε αφορμή είναι αναρίθμητες καθώς και οι τιμητικές προσκλήσεις και τα αφιερώματα, όπως π.χ. η επετειακή παράσταση για τα 70 της χρόνια: «Η Δόμνα Σαμίου στο Μέγαρο Μουσικής: η γνωστή και άγνωστη Δόμνα», τον Οκτώβριο του 1998.

Για τις ποικίλες δραστηριότητες της συνεργάζεται με τους πιο καταξιωμένους Έλληνες και ξένους μουσικούς, μουσικολόγους, λαογράφους, εθνομουσικολόγους αλλά και διδάσκει, μυεί και αναδεικνύει πρωτόβγαλτους νέους καλλιτέχνες.

Aπό το 1994 δίνει μαθήματα δημοτικού τραγουδιού για ενήλικες στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων της Αθήνας. Πάμπολλες είναι επίσης οι πρωτοβουλίες της και έμπρακτη και ανιδιοτελής η προσφορά της σχετικά με την βελτίωση της μουσικής εκπαίδευσης των παιδιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αίτημα παιδαγωγικά πρωταρχικό και επιτακτικό κατά την ίδια.

Καταξιωμένη και αγαπητή για την προσφορά και την προσήνια της είδε το έργο της να αναγνωρίζεται πολλαπλά και τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, με αποκορύφωση την απονομή μεταλλίου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο το 2005.

Πέθανε της 11/3/2012 μετά από προβλήματα υγείας που παρουσίαζε το τελευταίο διάστημα.