ΓΙΟΒΑΝ ΤΣΑΟΥΣ

Γιοβάν Τσαούς
Ο Γιάννης Εϊτζιρίδης ήταν ποντιακής καταγωγής. Γεννήθηκε στην Κασταμονή του Ικονίου της Μικράς Ασίας στα 1893. Ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με τη μουσική, παίζοντας ταμπούρ και άλλα έγχορδα (βιολί, ούτι κ.ά.).

Όντας Τούρκος υπήκοος υπηρέτησε στον Τούρκικο Στρατό με το βαθμό του Λοχία (Τσαούς), γι’ αυτό και απέκτησε το παρατσούκλι Γιοβάν Τσαούς. Πριν ακόμη τη Μικρασιατική καταστροφή, είναι πασίγνωστος ως μουσικός στη Μικρά Ασία, σε σημείο που να καλείται από το σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ για να παίξει στην αυλή του. Με τη Μικρασιατική καταστροφή, ο Γιοβάν Τσαούς βρίσκεται από τα παλάτια του Αβδούλ Χαμίτ, στα προσφυγικά υπόστεγα του Πειραιά. Μετά τα πρώτα δύσκολα χρόνια, η οικογένεια του

κατόρθωσε να φτιάξει ένα διώροφο σπίτι, κοντά στις εγκαταστάσεις του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, στην επέκταση των γραμμών του σιδηροδρομικού σταθμού του Πειραιά. Έπαιζε και έγραφε για το κέφι του. Δεν ανέβηκε ποτέ σε πάλκο .
Ζούσε κάνοντας το ράφτη με βοηθό τη γυναίκα του Αικατερίνη.Έπαιζε για το κέφι του και τους φίλους του.
Ο Γιοβάν Τσαούς απέκτησε τη φήμη του μεγαλύτερου δεξιοτέχνη μπουζουξή της εποχής του (φήμη που κατά ένα μέρος οφείλεται στα ατελείωτα ταξίμια του αλλά και στα «περίεργα» μουσικά του όργανα που κανείς άλλος από τους Πειραιώτες μπουζουξήδες δε μπορούσε να παίξει) με άριστες γνώσεις των δρόμων (μακάμ) της ανατολίτικης μουσικής τις οποίες μετέδωσε και σε άλλους σύγχρονούς του λαϊκούς δημιουργούς.Την περίοδο 1935-37 κυρίως, φωνογραφεί στο όνομά του μια σειρά τραγουδιών και συμμετέχει στην ηχογράφηση λιγοστών τραγουδιών άλλων συνθετών, φωνογραφεί μετά την επιβολή της Μεταξικής λογοκρισίας.Το 1937 μετακόμισαν στην Κοκκινιά. Ο Γιοβάν Τσαούς πέθανε ξαφνικά τον Οκτώβριο του 1942 από δηλητηρίαση.

ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ (ΣΠΟΡΟΣ)

Ο Γιάννης Σταματίου – Σπόρος ανήκει στους κορυφαίους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού,
με θητεία κοντά 50 χρόνια, στο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, όπου διακρίνεται σαν
σπουδαίος εκτελεστής από τότε που ξεκίνησε, το 1950, μέχρι σήμερα.

Κυριάρχησε σαν πρώτο μπουζούκι στη δισκογραφία και στο λαϊκό πάλκο «ζωγραφίζει» με την ψυχή καιτα δάκτυλά του, πάνω στις μαγικές χορδές του μπουζουκιού του και μας αναστατώνει.
O Γιάννης Σταματίου – Σπόρος, μπήκε στο χώρο τα λαϊκής μουσικής
σκηνής από πολύ μικρός.

Ο Σπύρος Ευσταθίου, επαγγελματίας μουσικός (έπαιζε μπουζούκι), τον πήρε και τον πήγε στου Χαριτόπουλου, στην
οδό Ίωνος, δίπλα στο διάσημο μπαράκι του Μάριου.

Πέρασαν από τότε 50 χρόνια. Σήμερα ο Γιάννης Σταματίου ή Σπόρος (όπως τον ονόμασε – και του ’μεινε – ο Μανώλης Χιώτης)
κουβαλάει στην πλάτη του ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού.

Εγκατέλειψε το γυμνάσιο και αφοσιώθηκε στο τραγούδι.

Τα πρώτα μαθήματα πήρε από τους μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους και γείτονες του μπουζουξήδες Μήτσο και Σπύρο Ευσταθίου και τον Στέλιο Μακρυδάκη.

Με τον Άκη Πάνου έπαιζαν σε μία ταβέρνα στην Καλλιθέα. Ξεκίνησαν να δουλεύουν επαγγελματικά με τον Άκη και έναν φίλο τους τον Τζων. Έκαναν τρίο
και βράδυ έπαιζαν και τραγουδούσαν στο ταβερνάκι του Σιληβάνι στο Κουκάκι.

Επίσημα δούλεψε σε πάλκο το καλοκαίρι του 1950, στο κέντρο «Νίκη»
της οδού Φραντζή στο Νέο Κόσμο. Πήρε τη θέση του Σπύρου Ευσταθίου, ο οποίος πήγε να δουλέψει στην «Τριάνα» με τον Γ. Παπαϊωάννου.

Στα μέσα του 1952 μπαίνει στο στούντιο και «κολλάει» εκεί για χρόνια ολόκληρα. Συμμετέχει ως πρώτος εκτελεστής, σολίστ του μπουζουκιού, σε εκατοντάδες τραγούδια σε ηχογραφήσεις γνωστών τραγουδιστών.

Παράλληλα με τη δισκογραφία εμφανίστηκε σε λαϊκά κέντρα της Αθήνας .

O Γιάννης Σταματίου έγραψε ιστορία στην Αμερική όπου εργάστηκε σε κέντρα ελληνισμού και όχι μόνο από το 1958 έως το 1980.

Ο Γιαννης Σταματίου άφησε την τελευταία του πνοή τηs 17/01/2011.

ΣΟΦΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ

Ο Τάσος Σοφόπουλος γεννήθηκε στα Κάτω Πετράλωνα το 1934 .

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μια εργατική γειτονιά της Αθήνας μέσα στις τραγικές συνθήκες τησ κατοχής .

Το πρώτο του μπουζούκι που αποκόμησε απο δικά του χρήματατου το έσπασε ο πατέρας του
προσπαθόντας να τον προστατέψει αλλά τα πράματα ήταναποφασισμένα .. Ο Τάσος Σοφόπουλος
άρχισε να έχει συνεργασίες με διαφόρους εμπειροτέχνεςμουσικούς παίζοντας σε γάμους , βαφτίσια κ.ά .

Σύντομα γνώρισε τους μεγάλους της εποχής Τσιτσάνη ,Παπαϊωάννου,Τζουανάκο και άρχισε μαζί τουσ να δουλεύει στα μαγαζιά .

Το 1958 φεύγει για την Αμερική και ρίχνει άγκυρα κάνοντας τουρνέ σ' ολες τιs πολιτείες είχε το προνόμιο να γνωρίσει και να παίξει σε ηχογραφίσεις με τον Μπέμπη δεύτερο μπουζούκι στο ΄΄Bedi's Lament ΄΄ και στα ΄΄Ελα κάνε μου παρέα ΄΄ ΄΄Never on Sunday ΄΄ .

Σήμερα ο Τάσος Σοφόπουλος ζει στην Ελλάδα μετά από τον επαναπατρησμό του το 1989

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί από μικρό παιδί στη σκηνή της ελληνικής μουσικής.
Πλάι στους μεγαλύτερους λαϊκούς δημιουργούς από το 1954,
έχει παίξει σε όλα τα ιστορικά λαϊκά κέντρα διασκέδασης και σε άπειρες
ηχογραφήσεις σπουδαίων δημιουργών όπως ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου,
ο Βαμβακάρης, ο Μπαγιαντέρας, ο Καλδάρας, ο Πάνου. Μοναδικό ήταν το
ντουέτο που έκαναν με τον Λάκη Καρνέζη, ενώ γνωστή είναι και η
μακρόχρονη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη στις πρωτόγνωρες
για την εποχή τους λαϊκές συναυλίες του συνθέτη. Επίσης, έπαιξε σε λαϊκά
κέντρα και ηχογράφησε μαζί με τους: Στ. Καζαντζίδη, Γρ. Μπιθικώτση,

Στρ. Διονυσίου, καθώς και με πολλούς άλλους τραγουδιστές και
τραγουδίστριες.Από το 1961 συνεργάζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη στις πρωτόγνωρες για την
εποχή τους λαϊκές συναυλίες του. Στενός συνεργάτης του συνθέτη επί δεκαετίες, εμφανίστηκε
μαζί του σε πλήθος συναυλιών παγκοσμίως. Επένδυσε με την μοναδική του τέχνη συνθέσεις
όπως: Επιφάνεια, Το τραγούδι του νεκρού Αδελφού, Ζορμπάς, Ρωμιοσύνη, Άξιον Εστί, Μαουτχάουζεν.
Χαρακτηριστική επίσης είναι η συμμετοχή του και στις μουσικές εμπνεύσεις των Μ. Χατζιδάκι,
Στ. Ξαρχάκου, Γ. Μαρκόπουλου, Δ. Μούτση, Γ. Σπανού, Λ. Κηλαηδόνη.Με τον Λάκη Καρνέζη
υπήρξαν ένα αντικειμενικά, αξεπέραστο ντουέτο μπουζουκιών, ηχογραφώντας μουσικό υλικό
το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς για τις δεξιοτεχνικές δυνατότητες του οργάνου.

ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ

Διαμόρφωσε ένα προσωπικό στυλ παιξίματος και επηρέασε πολλούς άλλους σολίστες .Αυτή η ψυχή και το feeling που έβγαζε αυτός ο άνθρωπος από το μπουζούκι.. δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άλλος αντικαταστάτης του. Το παίξιμο του και το ύφος του ξεχώριζε από χιλιόμετρα και ήταν σίγουρα το πρότυπο γιά τους περισσότερους μπουζουξήδες . Ξεκίνησε απ' το κέντρο μαντουμπάλα το 1960 σε ηλικία μόλις 16 χρονών παίζοντας με τον θείο του τον Αργύρη Βαμβακάρη και με μεγάλα ονόματα που τραγουδάγανε εκεί.

Ο Παλαιολόγου είχε παίξει σχεδόν με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής και ήταν μόνιμος μπουζουξής του Διονυσίου και του Καζαντζίδη. Κάποια τραγούδια που έχει παίξει: Καπετανάκη, Μες της πόλης το χαμάμ με Μιχαλόπουλο, ο ψαράς, οι αισθηματίες με καζαντζίδη, και μάγκας πάλι θα σαι με διονυσίου "Αγριολούλουδο", "Κάτω από το πουκάμισό μου", "Την Παρασκευή το βράδυ", "Γυρίζω απ' τη νύχτα", "Κάψε -κάψε" ,στο μεγάλο δίσκο "Η Καίτη Γκρέυ τραγουδά Καζαντζίδη",στα "Ορθόδοξα" του Καλδάρα, με το Διονυσίου, στις "11 νέες λαϊκές δημιουργίες" του Τσιτσάνηστο "Βαπόρι απ' την Περσία"στους "Μάηδες οι ήλιοι μου"στο "Μάθημα πρώτον", με τον Άκη Πάνου με τον Μπάμπη Μπακάλη στο "Η Γκρέυ τραγουδά Μπακάλη"

Έφυγε ένας απ' τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες του τετράχορδου μπουζουκιού, ο Γιάννης Παλαιολόγου , σε ηλικία 66 ετών πατέρας δύο παιδιών , πέθανε το απόγευμα τις Παρασκευής 14 Ιουλίου και ο θάνατός του οφείλεται σε ανεύρυσμα κοιλιακή αορτής. Μοναδικός σολίστας του μπουζουκιού και αγαπημένος του Στέλιου Καζαντζίδη, έχει μείνει θρυλικό το επιφώνημα του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή στη δισκογραφία
«Γεια σου Γιαννάκη Παλαιολόγου»

ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ

(Αθήνα 1920-2004). Τραγουδιστής και τραγουδοποιός του ρεμπέτικου. Πατέρας του Θανάση Πολυκανδριώτη του Γιάννη Πολυκανδριώτη
και του τραγουδιστή Σπύρου Πολυκανδριώτη . Γεννήθηκε στα Πετράλωνα, μεγάλωσε στην Αγία Βαρβάρα και από το 1955 ζούσε στο Αιγάλεω.

«Δάσκαλος» των λαϊκών εγχόρδων, εμφανίστηκε σε ονομαστά νυχτερινά Κέντρα («Περιβόλι τ’ ουρανού», κ.λπ.). Στα τραγούδια που έγραψε:
«Μην κλαις, μη δακρύζεις», κ.λπ. Το 1977 κυκλοφόρησε ο ατομικός LP δίσκος του «Από το τεφτέρι του Πολυκανδριώτη».
Μετέχει επίσης στους δίσκους: «Του Βοτανικού ο μάγκας» (1966), «Ρεμπέτικο» (1983, «πλατινένιος» των 100.000 αντιτύπων),
«Μια βραδιά μεταξύ μας με τα Τζαβαράκια» (1985), κ.λπ.

ΜΙΛΑΝΟΣ ΚΑΡΟΛΟΣ

Ο Κάρολος Μιλάνος γεννημένος το 1932.

Ανήκε στην θρυλική
οικογένεια Μιλάνου απο τον Βόλο ,που μέχρι και το 2006 είχαν την περίφημη ταβέρνα
που είχε ιδρύσει ο πατέρας τους Στέφανος Μιλάνος .

Το 2007 ο Κάρολος έφυγε απο τη ζωή σε ηλικία 75 χρόνων.

ΜΕΥΣΟΥΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ

Ο Λουκάς Μευσούτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1918 .
Σπούδασε στο Πολυτεχνείο αλλά η μοίρα τον ήθελε μπουζουξή .

Συγγενής του Γιάννη Τατασόπουλου είχε παντρευτεί την αδερφή του
συνεργάστηκε με Τσιτσάνη , Νίνου , Μπακάλη , Ζαμπέτα κ.ά .Εγραψε τραγούδια
που τραγούδισαν σε Α΄εκτέλεση ο Τσαουσάκης ΄΄ Ελα να μου πείς μικρό μου ,

Τι σου φταίω σούρας να γυρνώ με τον Μπιθικώτση κ.ά .
Το 1963 μετακόμισε μόνιμα για τον καναδά .
Το 1982 έφυγε απο κοντά μας ο Λουκάς Μευσούτης για την γειτονιά των μπουζουκιών .

ΛΕΜΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΗΣ

Γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1923. Από τους ποιό σημαντικούς δεξιοτέχνες
με οτι αυτό συνεπάγεται, αναμορφωτής του μπουζουκιού εισήγαγε την κλασική
κουλτούρα στο μπουζούκι με ανεπανάληπτες εκτελέσεις κλασικών έργων .
Χαρακτηριστηκά η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη είχε πει..

΄΄ Χάρη απόψε ένας άγγελος κατέβηκε και φίλησε τα μαγικά σου δάχτυλα ΄΄
Εβγαλε το δημοτικό σχολείο και μετα έφυγε στη θεσσαλονίκη να συνεχίσει
το γυμνάσιο και τις μουσικές του σπουδές. Πέθανε στο Ιλλινόις του Σικάγο το 1975
σε ηλικία 52 ετών από κιρρωση του ήπατος κηδεύτηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στην Κατερίνη υπάρχουν αρκετοί συγγενείς του (εγγόνια του αδερφού του, ανίψια κ.τ.λ)

ΔΕΛΙΑΣ ΑΝΕΣΤΗΣ

Ο Ανέστης Δελιάς (Δέλιος το πραγματικό του επίθετο), ίσως η πλέον τραγική φιγούρα στο χώρο του ρεμπέτικου τραγουδιού, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912 και πέθανε ηρωϊνομανής στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1944.

Καταγόταν από μουσική οικογένεια. Ο παππούς του Σιδερής Δέλιος έπαιζε βιολί, ο πατέρας του Παναής (με παρατσούκλι Μαύρη Γάτα) σαντούρι και ο θείος του Μιχάλης, βιολί.

Ο Ανέστης με τη μητέρα του Φωτεινή, έγκυο στη μικρότερη αδελφή του Ελένη, και την άλλη αδελφή του Στέλλα, έρχονται πρόσφυγες στην Ελλάδα μετά την καταστροφή της Σμύρνης, ενώ ο πατέρας του έχει σκοτωθεί από τους Τούρκους.

Στην Ελλάδα ο Ανέστης δουλεύει σε διάφορες δουλειές για να συντηρήσει την οικογένειά του.Υπήρξε αυτοδίδακτος μουσικός. Αρχικά έπαιζε κιθάρα, στη συνέχεια μπαγλαμά και μετά το 1930 μπουζούκι.

Γύρω στα 1930 δουλεύει σε ταβέρνα στη Δραπετσώνα. Εκεί γνωρίζεται με πολλούς μπουζουξήδες από τους παλιότερους (Νίκος Αϊβαλιώτης, Σκούρτης ο τυπογράφος, κ.ά) αλλά και τους νεότερους (Μάρκος Βαμβακάρης, Στράτος Παγιουμτζής κ.ά.).

Πήρε μέρος στην πρώτη ρεμπέτικη κομπανία με το Μάρκο Βαμβακάρη, το Γιώργο Μπάτη και το Στράτο Παγιουμτζή που εμφανίστηκε στη μάντρα του Σαραντόπουλου στην Ανάσταση του Πειραιά το 1934.

Τότε γνωρίζεται με τη Νταίζη Σταυροπούλου, η οποία τον ερωτεύεται παράφορα.Το καλοκαίρι του 1944 παίζουν μαζί στου Βλάχου, ο Ανέστος, ο Στράτος και ο Γενίτσαρης. Παρά την πείνα και την εξαθλίωση ο Ανέστος εξακολουθεί να παίρνει ηρωΐνη. Έτσι, ένα πρωϊ τον βρίσκουν άψυχο έξω από τον τεκέ του Ντανάκουλη στο Μεταξουργείο.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ

Το 1933 ήρθε στην Ελλάδα ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε στην αμερική και περιείχε ένα οργανικό κομμάτι που είχε τεράστια επιτυχία. Το κομμάτι αυτό ήταν το περίφημο ¨ Μινόρε του Τεκέ¨ του συνθέτη Ιωάννη Χαλκιά.

Οι διευθυντές της δισκογραφικής εταιρίας Columbia στην Αθήνα δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο αυτής της επιτυχίας, όπως και το μουσικό όργανο που κυριαρχούσε στη μουσική εκτέλεση του τραγουδιού αυτού.

Μετά λοιπόν από μεγάλη έρευνα κατέληξαν ότι το διαφορετικό αυτού του δίσκου ήταν στο γεγονός ότι είχε έναν διαφορετικό μουσικό ήχο, που προέρχονταν από το μουσικό όργανο με το όνομα μπουζούκι .

Εδώ λοιπόν ειχε μεγάλη συμμετοχή ο συνθέτης και οργανοπαίχτης μπουζουξής Ιωάννης Χαλκιας (Tjack Grigoriou ) Ο πρώτος επίσιμα μπουζουξής σε δισκογραφία .

ΤΣΙΜΠΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Μεγάλος δεξιοτέχνης. Δεν είχε ίχνος έπαρσης και ναρκισσισμού. Γεννήθηκε στις 18 Οκτώβρίου 1927 στο Καραβόστομο Ικαρίας.

Σε ηλικία 6 ετών πήρε το βραβείο του καλύτερου λυράρη στο νησί. Πήγε στο Ωδείο Αθηνών στα 8 του χρόνια. Ο αδελφός του του χάρισε ένα μπουζούκι όταν έγινε 9 ετών και αφιερώθηκε σ’ αυτό εγκαταλείποντας τις σπουδές βιολιού αλλά και το δημοτικό σχολείο.

Έφυγε για την Αμερική το 1961 με την Άννα Μπέλλα. Εκ γενετής είχε πρόβλημα στα μάτια και πολλές φορές έπαιζε χωρίς να βλέπει.

Χρησιμοποιούσε πεντάχορδο μπουζούκι που του το έφτιαξε ο ΄Ακης Πάνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1970 και ξαναγύρισε στην Αμερική μετά από ένα χρόνο.

Στοίβα τα λεφτά μπροστά του. Σε μια βάφτιση στην Μινεσότα του πέταξαν 10.000 δολάρια. Έκανε ένα ταξίδι στην Ελλάδα το 1987, ξανάφυγε και επέστρεψε το 1994.

Το 2003 πέθανε με τον καϋμό της γυναίκας του που έχασε σε δυστύχημα.

ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Γνωστός και ως «Ντίλιγκερ». Γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1928 στην Κηφισιά.

Σε ηλικία 12 ετών δούλευε σαν μπουζουξής στην «Μπύρα του Πίκινου» στο Θησείο. Μαζί με τον Σταματίου ήταν από τα δυνατά ντουέτα της εποχής.

Υπεύθυνος για τις ακροάσεις σε νέους καλλιτέχνες της Columbia.

To 1955 έφυγε στην Αμερική με τη Ρένα Ντάλια. Γύρισε το 1958 και συνεργάσθηκε με τον Καζαντζίδη.

Ξαναπήγε στις ΗΠΑ. Στην Ουάσιγκτον στο κέντρο «Άστορ» δούλεψε δέκα χρόνια. Έφτιαξε μια ορχήστρα με παραδοσιακά όργανα, αυτό που σήμερα λέμε «έθνικ», τρελαίνοντας τους αμερικάνους που κατέκλυζαν το μαγαζί.

Έκανε σύντομες επισκέψεις στην Ελλάδα. Πέθανε το 2001 στην Αμερική και τάφηκε στην Ουάσιγκτον.

ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΜΠΗΣ

Γεννήθηκε στον Πειραιά, στον Άγιο Βασίλειο στις 16 Απριλίου 1927.Από ευκατάστατη οικογένεια.

Ο πατέρας του ήταν διευθυντής της εταιρείας «Γκιόλμαν» και είχε γνώσεις κλασικής και βυζαντινής μουσικής.

Πήγε στο Εμπορικό Γυμνάσιο με στόχο το νομικό κλάδο, αλλά η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε στο μπουζούκι.

Πολύ φίλος με το Χιώτη, αλλά και ανταγωνιστής για το ποιος θα παίξει καλύτερα. Το μπουζούκι δεν το κόλλαγε πάνω του, το κρατούσε λίγο μακριά και το έπαιζε σαν λαούτο.

Δεν προλάβαινες να δεις τα δάκτυλά του. Δούλεψε στην Αμερική. Γύρισε το 1965 με το πάθος του ποτού.

Πέθανε δυστυχισμένος στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί παραμονή Χριστουγέννων του 1972.

ΜΑΚΡΥΔΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

Ο κατεξοχήν μπουζουξής των στούντιο. Δοξάστηκε ως εκτελεστής στην Columbia. Γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1928 στους Καλογήρους στην Αθήνα. Συμμετείχε στη συναυλία που ακολούθησε την ιστορική ομιλία του Μάνου Χατζιδάκι στις 27 Νοεμβρίου του 1949 στο θέατρο «Κεντρικόν» για το ρεμπέτικο τραγούδι. Μια από τις μεγάλες του επιτυχίες είναι το τραγούδι «το ’πες και τόκανες». Πέθανε το 1995.

ΚΑΡΑΠΑΤΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Από τους πιο αδικημένους.

Γεννήθηκε το 1922 στην Καρδίτσα. Το πραγματικό του επώνυμο είναι Καψάλης. Ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι σε ηλικία 27ετών με τίτλο «του ανάπηρου η μάνα».

Η πρώτη του επιτυχία ήταν το «όταν κοιμάται ο δυστυχής». Η μουσική στο «δυο πόρτες έχει η ζωή» είναι δική του.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του άνοιξε σχολή μουσικής στο Αιγάλεω. Έγραφε τραγούδια μέχρι το τέλος του και έσβησε με το μπουζούκι αγκαλιά. Πέθανε από καρκίνο του λάρυγγα το 1974.

ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ

Αδελφός του Μάρκου, μικρότερος κατά 25 χρόνια.

Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1930, στα Άσπρα Χώματα της Νίκαιας.

Μέχρι το 1950 έζησε κάτω από τη σκιά του Μάρκου. Όταν όμως έγινε η μεταβολή από το ρεμπέτικο στο λαϊκό, εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες όλων των εποχών.

Έφυγε στην Αμερική το 1961, στο απόγειο της καριέρας του. Γύρισε μόνιμα το 1981.

Πέθανε το 1983 ξεχασμένος από φίλους και συναδέλφους του.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝΕΣΤΗΣ

Από τους ιστορικούς μπουζουξήδες της δεκαετίας του ’50.

Έγινε γνωστός με το παρατσούκλι «Γύφτος», λόγω της τσιγγάνικης καταγωγής του. Συνέθεσε δικά του τραγούδια, έπαιξε σε πάρα πολλά πολλές ηχογραφήσεις ως εκτελεστής και έκανε ταξίμια που σφραγίστηκαν από το χαρακτηριστικό παίξιμό του.

Γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1912 στην Κωνσταντινούπολη και έζησε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι από τη γέννησή του. Ακολούθησε το δρόμο της Αμερικής αφήνοντας κενό στην ελληνική δισκογραφία.

Πέθανε το 1984.

ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

Ο Στέλιος Βαμβακάρης είναι λαϊκός μουσικός συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, δευτερότοκος γιος του Μάρκου Βαμβακάρη.

Υπήρξε επαγγελματίας μουσικός από την ηλικία των δώδεκα ετών και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης, καθώς και με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας.

Συνέθεσε μουσική για τον κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», αλλά και για θεατρικά έργα.

Ηχογράφησε με τον Louisiana Red το δισκο/CD "Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο" στις 24 Σεπτέμβρη 1988 (εταιρία: "Εβδομη Διάσταση"), που περιέχει 8 κομμάτια. Σε φεστιβάλ στη πόλη Φάλον (Σουηδία) έπαιξε μαζί με τον Τζον Λι Χούκερ.

ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ

ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ : συνθέτης, καθηγητής μουσικής, εκτελεστής λαϊκών οργάνων και ποιητής· γιος του Μάρκου Βαμβακάρη και αδελφός του Στέλιου Βαμβακάρη.

Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά-σύνθεση με τον Κων/νο Κυδωνιάτη (αρχικά στο Ωδείο Πειραιώς και μετά, στο Παλλάδιο Ωδείο). Κάτοχος πτυχίου ενοργάνωσης (από τον Βασίλη Αρχιτεκτονίδη), πήρε επίσης μαθήματα πιάνου από τον Χαράλαμπο Κρητικό και μεταπτυχιακά μαθήματα σύγχρονης σύνθεσης-ενορχήστρωσης από τον Γιάννη Αυγερινό.

Σήμερα διδάσκει σε διάφορα ωδεία ανώτερα θεωρητικά και δεξιοτεχνία νυκτών λαϊκών οργάνων (μπουζούκι,μπαγλαμάς,τζουράς) συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση-κληρονομιά του πατέρα του.

Στα τραγούδια του: «Κάτσε βρε μάγκα μου καλά»,κ.λπ. Στα έργα του: "Δρόμοι στη Μουσική" (παιδικά χορωδιακά τραγούδια. Έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις "Κορφή" συνοδευμένα με κασέτα), "Κινούμενα Σχέδια" ("Καρτούνς", για συμφωνική ορχ.), "4 άριες" (για σοπράνο-τενόρο), "Θέμα, παραλλαγές και φούγκα" (για πιάνο), διάφορες "Σπουδές" (για βιολί και πιάνο, για κιθάρα και φλάουτο,κ.λπ.), 2 "Σονάτες για πιάνο".

Επίσης πολλές διασκευές τραγουδιών του Μ. Βαμβακάρη (για πιάνο, ακκορντεόν, μπουζούκι και άλλα όργανα).

ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1936. Τραγουδιστής, κιθαρίστας και τραγουδοποιός που άκμασε στην Αθήνα των πρώτων ετών της δεκαετίας τού 1970. Τότε, εκτός από τις εμφανίσεις του σε νυχτερινά Κέντρα, κυκλοφόρησε και τον δίσκο «Αδυναμία μου μεγάλη» (1971) ο οποίος, μάλιστα, σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Άλλοι δίσκοι του: «Κόσμε αγάπη μου» (1974), «Μανία φυγής» (1988).

ΨΟΦΙΟΙ ΚΟΡΙΟΙ

Οι ΨΟΦΙΟΙ ΚΟΡΙΟΙ σχηματίστηκαν τον χειμώνα του 96 στην Ξάνθη από τους: Βαγγέλη Νεραντζά (φωνή) Φάνη Βαλιάζη (κιθάρα) Δημήτρη Μυταφίδη (τύμπανα), ενώ αργότερα προστέθηκε και ο Γιώργος Κράλλης (μπάσσο), ο οποίος αντικατέστησε τον αρχικό μπασίστα Μανούσο Νικολαϊδη .

"Ψόφιοι Κοριοί"

Αρχικά οι Κοριοί ξεκίνησαν ως ένα σχήμα φοιτητών με σκοπό απλά και μόνο τον χαβαλέ και τη συμμετοχή σε φοιτητικές συναυλίες στις πόλεις της Θράκης. Η ανταπόκριση του κόσμου στις πρώτες αυτές συναυλίες ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική, κάτι που έδωσε λόγο στο συγκρότημα για μια πιο σοβαρή προσπάθεια, η οποία τελικά απέφερε μετά από την ηχογράφηση 2 demo, ένα συμβόλαιο με τη Virgin.

Τον Ιούλιο του '97 ηχογραφήθηκε ο πρώτος δίσκος των Κοριών με τίτλο "Outro", και με τον Μανούσο Νικολαϊδη στη σύνθεση ως μπασίστα.

Από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου, οι Ψόφιοι Κοριοί έχουν εμφανιστεί στους σπουδαιότερους συναυλιακούς χώρους Αθήνας Θεσσαλονίκης (Ρόδον, Camel club, Αν club, Μύλος κλπ), σε αρκετές πόλεις της επαρχίας (Ηράκλειο, Χανιά, Καβάλα κλπ), ενώ κορυφαίες στιγμές για το συγκρότημα υπήρξαν οι συμμετοχές του στο Rock wave festival 98 πλάι σε ονόματα όπως οι Portishead, Nick Cave, Moby, Puressence, Pulp, Sonic youth κλπ και στο φεστιβάλ Υμηττού 98 στο θέατρο Βράχων.

Εν τω μεταξύ, από τον Σεπτέμβριο του '98, την θέση του Μανούσου πήρε ο Γιώργος Κράλλης, δίνοντας έτσι στο σχήμα τη σημερινή του μορφή.

Μέσα στο '99 οι Κοριοί γύρισαν σελίδα καθώς τα φοιτητικά χρόνια κάποτε τελειώνουν και έδρα του συγκροτήματος έγινε η Θεσσαλονίκη, όπου και άρχισε η προετοιμασία για τον δεύτερο δίσκο. Από τον Ιούλιο του 99 ως τον Φεβρουάριο του 2000 το συγκρότημα ηχογράφησε τον δεύτερο αυτό δίσκο με τίτλο Σήμερα Είναι Η Μέρα Σου.

ΨΑΡΙΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Ο Δημήτρης Ψαριανός γεννήθηκε το 1948 στην Πρέβεζα. Σπούδασε τραγούδι και κιθάρα. Το 1972 ερμήνευσε τα τραγούδια του "Μεγάλου Ερωτικού" του Μάνου Χατζιδάκι μαζί με τη Φλέρη Νταντωνάκη.
Τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησε τους δίσκους "Τα Ερωτικά", "Τα τραγούδια που Αγαπώ", ενώ συμμετείχε και σε άλλες δισκογραφικές δουλειές γνωστών συνθετών.

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ

Ο Ψαραντώνης (Αντώνης Ξυλούρης) είναι ένας από τους πιο γνωστούς κρητικούς λυράρηδες. Γεννήθηκε το 1942 στα Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου Κρήτης και είναι αδελφός του Νίκου Ξυλούρη.

Ο ίδιος είναι μια ξεχωριστή μορφή της κρητικής μουσικής, διαθέτει μία φωνή με ιδιαίτερη χροιά και προσωπικό ύφος στο παίξιμο της λύρας και των άλλων παραδοσιακών οργάνων.

Έμαθε μουσική δίπλα στο μεγαλύτερο αδελφό του τον Νίκο από πολύ μικρός. Για πρώτη φορά έπαιξε σε γάμο σε ηλικία 13 ετών και πολύ γρήγορα απέκτησε φήμη παίζοντας σε γιορτές και πανηγύρια σε διάφορα μέρη και χωριά της Κρήτης.

Το 1964 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών. Μέχρι σήμερα έχει εκπροσωπήσει πολλές φορές την Ελλάδα σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Πρώτη φορά πήρε μέρος σε φεστιβάλ το 1982 στην Κολωνία της Δυτικής Γερμανίας σε διοργάνωση του τηλεοπτικού καναλιού WDR. Το 1984 έπαιξε στο Βερολίνο, στις εκδηλώσεις για τα 750 χρόνια από την ίδρυση της πόλης, το 1989 στο "Journée des cinq continents" στη Ζυρίχη και το Άμστερνταμ, ενώ τον Ιούνιο του 1999 πάλι ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο φεστιβάλ Η Συνάντηση των Πέντε Ηπείρων στο Μαρτινί στην Ελβετία κερδίζοντας διθυραμβικές κριτικές.

Το 2005 παίζει για τα 20 χρόνια του World Music Institute στο Town Hall της Νέας Υόρκης, το 2007 στο φεστιβάλ ροκ μουσικής "All tomorrow's Parties" στο Μάινχεντ της Αγγλίας, η πρώτη ελληνική συμμετοχή σε αυτό το φεστιβάλ, και το 2009 για δεύτερη φορά στο ίδιο φεστιβάλ στο Σίδνεϊ και στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, το οποίο επιμελήθηκε ο Nick Cave.

Η λύρα του Ψαραντώνη εκτίθεται σήμερα στο "The World's first Global Musical Instrument Museum" στο Φοίνιξ της Αριζόνα των ΗΠΑ, όπου και προβάλλεται video με τον Ψαραντώνη να παίζει λύρα.

ΧΩΜΑΤΑ ΚΑΙΤΗ

Γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε στην Πλάκα, ενώ είχε καταγωγή από τη Νάξο. Σπούδασε κλασικό χορό. Με το τραγούδι ασχολήθηκε σε ηλικία 17 ετών, όταν το 1964 βρέθηκε τυχαία στη ραδιοφωνική εκπομπή ανεύρεσης ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη στο ΕΙΡ.

Εκείνη την εποχή ο Γιάννης Σπανός είχε έρθει από τη Γαλλία αναζητώντας φωνές για να τραγουδήσουν ένα νέο μουσικό ρεύμα που ο ίδιος ονόμασε Νέο Κύμα κι έτσι την επέλεξε, αναδεικνύοντάς την σε μια από τους σημαντικότερους ερμηνευτές του. Μεταξύ άλλων της έδωσε να τραγουδήσει το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», που το 1970 τραγούδησε στην ταινία «Σκιές στην άμμο», στην οποία και πρωταγωνίστησε.

Έχει τραγουδήσει περίπου 200 τραγούδια και έχει εκδόσει 18 δίσκους, ενώ συνεργάστηκε με τους συνθέτες Νίκο Δανίκα, Βασίλη Κουµπή, Γιώργο Κριµιζάκη, Χρήστο Λεοντή, Νίκο Μαµαγκάκη, Ηλέκτρα Παπακώστα, σε δεύτερη εκτέλεση τραγούδησε Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη και του Σταύρο Ξαρχάκο.

Εκτός από το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», τα «Θα διώξω τα σύννεφα να γίνω αστέρι», «Κι αν σ΄ αγαπώ δεν σ΄ορίζω», «Το Χριστινάκι», «Η Μαρία των Βράχων», «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας» (σε ντουέτο με τον Μιχάλη Βιολάρη) είναι ορισμένοι τίτλοι μεγάλων επιτυχιών της. Τραγούδησε, επίσης, για την ομογένεια στην Αμερική, στον Καναδά, στη Γερμανία, στην Κύπρο και σε όλη την Ελλάδα.

Ήταν παντρεμένη δυο φορές και είχε δύο κόρες και τέσσερα εγγόνια, που απέκτησε από τον πρώτο γάμο της με τον ηθοποιό Βασίλη Μαυρομμάτη. Τον 1979 ξαναπαντρεύτηκε το μεγάλο θαυμαστή της Γιάννη Λιανό.

Η Καίτη Χωματά Απεβίωσε στις 24 Οκτωβρίου 2010 τα ξημερώματα, σε ηλικία 64 ετών νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ, μετά από ατύχημα.

ΧΡΥΣΟΣ ΤΕΡΗΣ

Ψευδώνυμο του γνωστου τραγουδιστή της ελαφράς μουσικής Λευτέρη Χρυσόγελου (γόνου οικογένειας μουσικών). Αρχισε τη σταδιοδρομία του στην Ελλάδα το 1961, συνεργαζόμενος με την Ορχ. Ποικίλης Μουσικής της ΕΡΤ.

Συνεργάστηκε επίσης (επί 11ετία) με τον Μπ. Μαυρομμάτη και άλλους μαέστρους του Χώρου, εμφανιζόμενος σε συναυλίες και από τις «πίστες» ονομαστών Κέντρων. Το 1963 κέρδισε το Α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης με το τραγούδι «Πέταξε ένα πουλί» (του Κ. Κλάββα). Το 1964 ερμήνευσε το τραγούδι του Α. Αλεξανδράτου «Σβήσε νύχτα», που πήρε το Δ΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης. Το 1966 μετέσχε στους Τελικούς του Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού Θεσ/νίκης, με το τραγούδι του «Αγάπη αν είναι νά ’ρθεις». Μεγάλη επιτυχία γνώρισε το 1968 ο δίσκος του 45 στροφών, με τα τραγούδια «Μύλος η καρδιά μου» και «Τώρα πια».

Αλλες επιτυχίες του: «Όνειρο», «Τί σου κάνω Μαίρη», «Τάκα-τάκα-τα», «Μάθημα το πάθημα», «Μικρή Ντηλάιλα», κ.λπ.

Εμφανίστηκε σε ξένα Φεστιβάλ και μεσουράνησε ώς τη δεκαετία του 1980. Κατόπιν ακολούθησε την τύχη του μουσικού είδους που με συνέπεια υπηρέτησε.

Στους LP δίσκους του: «Τέρης Χρυσός, Νο 1, 2, 3» (1969, 1971, 1971), «10 Χρόνια» (1972), «Αρλεκίνος» (1973), «Ζήτω η ζωή» (1974), «Όνειρα» (1975), «Αυτός είναι ο Χρυσός» (1975), «Ανησυχία μου» (1976), «Τί βα σου κάνω Μαίρη» (1977), Μάθημα το πάθημα» (1978), «Από χθες μέχρι σήμερα» (1978), «Για πάντα» (1980), «Τα Καλύτερα» (1981), «Αναδρομή» (1983), «Ονειρεύομαι» (1988), «Τραγουδώντας τις Εποχές, Νο 4» (1990, με μεγάλες ξένες επιτυχίες σε ελλ. στίχους), κ.λπ. Έχει δισκογραφία και στις 45 στροφές, ενώ μετέχει και σε πολλούς άλλους LP δίσκους.

ΧΡΥΣΙΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1916 απο τους Γιάννη και Αγγελική Χρυσίνη "εσωτερικούς μετανάστες" απο το Κρανίδι του νομού Αργολίδος και Αρβανίτικης καταγωγής. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της οικογένειας.

Η ευκατάστατη οικογένεια του Γιάννη Χρυσίνη , άρχισε να ζει ένα μακροχρόνιο δράμα αφού τα δυο τους μικρότερα παιδιά ,ο Παναγιώτης και ο Στέλιος έχασαν το φως τους σε πολύ μικρή ηλικία. Οι γονείς τους μπροστά σ' αυτό το φαινόμενο , τους πήραν δασκάλους για να μάθουν μουσική. Ξεκίνησαν και έμαθαν βιολί και στη συνέχεια όλα τα έγχορδα όργανα της εποχής , για να καταλήξουν στις αρχές της δεκαετίας του '30, να παίζουν και μπουζούκι-μπαγλαμά.

Επαγγελματοποιήθηκαν πολύ μικροί, αφού ο Στέλιος συνόδευε τον μεγαλύτερό του αδελφό Παναγιώτη στους κινηματογράφους της εποχής του μεσοπολέμου- κυρίως λίγο πριν, λίγο μετά το '30- παίζοντας ζωντανά κατά τη διάρκεια προβολής των βουβών ταινιών.

Αυτή τους η ικανότητα τους έκανε γρήγορα διάσημους στο χώρο των μουσικών και εύκολα εύρισκαν δουλειά, παίζοντας οποιοδήποτε είδος μουσικής σε λαικά κέντρα και καμπαρέ , σε καφέ αμάν ή καφέ σαντάν.

Αν και ο Παναγιώτης ήταν ο πιος σοβαρός απ' τους δύο , με την έννοια ότι ο Στέλιος ήταν πιο "αναρχικός" και ανυπότακτος, εν τούτοις το συνθετικό ταλέντο έγυρε περισσότερο προς τη μεριά του "μικρού αλανιάρη" ο οποίος απο την εφηβική του ηλικία στράφηκε στο ρεμπέτικο, που αρχές της δεκαετίας του '30, εξαπλώθηκε και έκφρασε ευρύτατα στρώματα του ελληνικού λαού σε μικρές και μεγάλες πόλεις.

Αν και δεν υπάρχουν στοιχεία ή αναφορές συναδέλφων του, είναι βέβαιο ότι μετά το 1930 πρέπει να "μπλέχτηκε" με την παρέα του ρεμπέτικου, αφού μόλις το 1933 γράφει το πρώτο χασικλίδικο του τραγούδι, το οποίο γίνεται δίσκος το 1934, με τον Στελλάκη Περπινιάδη (Χτες το βράδυ στο τεκέ μας-δίσκος Columbia DG 2124).

Aρχίζει έτσι μια μακρά περίοδος συνεργασίας με τις δισκογραφικές εταιρείες, όπου πέρα απο τις δικές του συνθέσεις που γίνονται δίσκοι, συμμετέχει,σαν οργανοπαίκτης, μαζί με τον αδελφό του Παναγιώτη-που τραγουδά υπέροχα- σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις τραγουδιών, όλων των δημιουργών του ρεμπέτικου.

Η μουσική ευρυγνωσία του Στέλιου Χρυσίνη και το "απόλυτο" αυτί που διέθετε, του δίνουν τη δυνατότητα να ερμηνεύει κάθε είδος τραγουδιού, γεγονός που τον έκανε περιζήτητο στα πάλκα της εποχής, είτε αυτά ήταν ελαφράς μουσικής, είτε λαικής.

Με την ίδια ευχέρεια έπαιζε ευρωπαικού ύφους τραγούδια και ταυτόχρονα, τα Σμυρνέικου και εν γένει Μικρασιάτικου ύφους, που τον είχαν κάνει αγαπητό σε όλο τον προσφυγόκοσμο του μεσοπολέμου.

Όταν δούλευε σε μαγαζιά στην Καισαριανή και στον Βύρωνα, οι πρόσφυγες τον θεωρούσαν δικό τους, Σμυρνιό ή Βουρλιώτη.

Στην προπολεμική περίοδο ο Στέλιος Χρυσίνης συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους δημιουργούς και ερμηνευτές του ρεμπέτικου στο πάλκο και πέρασε στη δισκογραφία μια σειρά σημαντικών τραγουδιών που ξεπερνούν τα 50 , που τα τραγούδησαν τα διασημότερα ονόματα της εποχής.

O Στέλιος Χρυσίνης υπήρξε-απο την προπολεμική ακόμα περίοδο- "ανιχνευτής φωνητικών ταλέντων" , γεγονός που παίρνει διαστάσεις στη μεταπολεμική περίοδο. Με τη πρόσθετη αυτή ιδιότητα του, πολλά πρόσωπα κατέγραψαν τη φωνή τους στη δισκογραφία των 78 στροφών εξ' αιτίας του. Άλλα συνέχισαν και έγιναν διάσημα, αλλά πέρασαν και για διάφορους λόγους δεν συνέχισαν.

Νέα πρόσωπα, όπως η Σούλα Πασαλάρη, η Άννα Μπέλλα, ο Γιάννης Τζιβάνης, η Μαρία Γρίλλη, ο Κώστας Πολίτης, (κατοπινός γαμπρός του), η Δέσποινα Δοάνου, η Σουζάνα Λαζαρίδου, ο Γιάννης Κουλουκάκης, η Ελένη Κώτσογλου, η Μαίρη Κοζάκου, η Τασία Ράντου, η γνωστή μας Δούκισσα, η Αντζελα Γκρέκα, η Μιράντα, η Βιολέττα, ο Ποσειδών, η Ρούλα Νάκη, ηχογραφούν τραγούδια του για πρώτη φορά στη δισκογραφία.

Είναι βέβαιο, ότι με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή, συντήρησε για αρκετά χρόνια το κλίμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας που είχε δημιουργηθεί απο τους πρώτους -Μικρασιάτες κυρίως- υπεύθυνους του μεσοπολέμου, όπως τους: Σπύρο Περιστέρη, Παναγιώτη Τούντα, Κώστα Σκαρβέλη, Γιάννη Δραγάτση ( ή Ογδοντάκη) και τον Δημήτρη Σέμση.

Μετά τον πόλεμο και αφού είχε χάσει τα περιουσιακά του στοιχεία, εγκαταστάθηκε στα Σεπόλια, στην οδό Αριστομένους 35. Εκεί ήταν το εργαστήρι και "καταφύγιό" του, όπου τον γνώρισαν όλοι οι μεταπολεμικοί του συνεργάτες.

Το 1948, νυμφεύεται την Ελπίδα Κυριακού, χήρα Αθανασίου Στεφανιά, με ένα μικρό κοριτσάκι, απο τον πρώτο της γάμο, την Ελένη. Η κυρία Ελπίδα υπήρξε σημαντική συμπαραστάτης και άλλαξε τη ζωή του Στέλιου προς το καλύτερο.

Σ' αυτήν εμπιστευότανε το πρώτο άκουσμα των τραγουδιών του και ελάμβανε πολύ υπ' όψιν, την γνώμη της. Στα τέλη της δεκαετίας του '50 , συνεργαστηκε πάλι με τις εταιρείες, ODEON, PARLOPHONE, του Μίνωος Μάτσα, συνεργασία που είχε διακοπεί το 1940-41 με την κύρηξη του πολέμου.

Στην περίοδο αυτή -τελευταία χρόνια της δισκογραφίας των 78 στροφών- αλλά και στη δεκαετία του '60, οπότε αρχίζει η περίοδος των 45 στροφών, πέρασε ένα σημαντικό αριθμό τραγουδιών, που μ' αυτά της περιόδου 1946-1960 ξεπερνούν τα 150.

Στη μεταπολεμική του παρουσία στη δισκογραφία, συνεργάστηκε και με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές του ρεμπέτικου όπως, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Νίκος Βούλγαρης, ο Νίκος Καλλέργης, η Καίτη Γκρέυ, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Νταίζυ Σταυροπούλου, η Σωτηρία Μπέλλου, η Μαρίκα Νίνου, ο Γιάννης Τατασσόπουλος, η Ρένα Ντάλια, ο Αθανάσιος Ευγενικός, η Μαριάννα Χατζοπούλου και ο νεώτερος Στράτος Διονυσίου στα πρώτα του βήματα.

Το 1953, ο νεαρός και ταλαντούχος τραγουδιστής Κώστας Πολίτης, "μπήκε" στην οικογένεια, σαν συνεργάτης του Στέλιου Χρυσίνη, που του εμπιστεύτηκε μερικά απο τα ωραία του τραγούδια.Τα επόμενα χρόνια αρραβωνιάστηκε με την κόρη της γυναίκας του, Ελένη και το 1958 έγινε ο γάμος τους. Ο Κώσταs Πολίτης συνέχισε τη συνεργασία του με τον Στέλιο Χρυσίνη και στη δεκαετία του '60 περνώντας με τη φωνή του στη δισκογραφία των 45 στροφών τραγούδια του πεθερού του, αλλά και ωραίες δικές του δημιουργίες.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Στέλιος Χρυσίνης πέρασε στο περιθώριο. όπως έγινε μέχρι τώρα με όλους τους μεγάλους δημιουργούς του Ελληνικού τραγουδιού, αφού νέες δυνάμεις κατέλαβαν τους χώρους της δισκογραφίας, ερμηνευτικά και δημιουργικά.

Η μελαγχολία του αυτή λόγω της περιθωριοποίησης του, εκφράστηκε με μια ιδιαίτερη πολυφαγία και οινοποσία, που τον οδήγησε στον θάνατο απο "ρήξη ήπατος" στις 14 Φεβρουαρίου 1970, πριν ακόμη συμπληρώσει τα 54 χρόνια του.

ΧΡΥΣΑΦΗ ΑΝΝΑ

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

Ο Χρύσανθος Θεοδωρίδης γνωστός απλά και σαν Χρύσανθος, είναι ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες Πόντιους τραγουδιστές. Γεννήθηκε το 1934 στην Οινόη Κοζάνης από γονείς Έλληνες του Πόντου που κατάγονταν από το Καρς του Καυκάσου. Όταν ξέσπασε ο Εμφύλιος Πόλεμος ήρθε με την οικογένεια του και εγκαταστάθηκαν στην Δραπετσώνα.

Στα μαθητικά του χρόνια και πιο συγκεκριμένα στο Γυμνάσιο άρχισε να ασχολείτε με το ποντιακό τραγούδι. Την περίοδο από το 1951 μέχρι το 1958 είχε τραγουδήσει σε προγράμματα ραδιοφωνικών σταθμών με τα συγκροτήματα των Ποντίων λυράρηδων (κεμεντζετζήδων στα ποντιακά), Παπαβραμίδη και Σπανίδη. Το 1959 πήγε στη Θεσσαλονίκη, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα μέχρι το 1975. Τότε συνεργάστηκε με τον βετεράνο λυράρη Γώγο και μαζί έβαλαν την ποντιακή μουσική σε κέντρα διασκέδασης αρχίζοντας από την Καλαμαριά και την Πολίχνη Θεσσαλονίκης.

Εκτός από το ποντιακό τραγούδι από το 1973, άρχισε συνεργασία με τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Χριστόδουλο Χάλαρη στο ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Ο Χρύσανθος ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο το 1954, ο οποίος ήταν 78 στροφών. Από το 1960 και εξής ηχογράφησε τρεις ποντιακούς δίσκους 45 στροφών και άλλους δέκα ποντιακούς δίσκους 33 στροφών. Έχει συμμετάσχει στο δίσκο Ακολουθία του Χριστόδουλου Χάλαρη με το Νίκο Ξυλούρη και τη Δήμητρα Γαλάνη. Σε 4 δίσκους ερμήνευσε τα εξής τραγούδια: Δροσουλίτες', Μέγας Αλέξανδρος, Πάθη Απόκρυφα, Τα παιδικά. Ηχογράφησε επίσης και ένα ποντιακό δίσκο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Ο Χρύσανθος Θεοδωρίδης με όλη αυτή την πορεία και την καταξίωση στη ποντιακή μουσική, καθιερώθηκε σαν ένας βάρδος για τον ποντιακό ελληνισμό, τραγουδώντας για 50 χρόνια και πλέον όλα τα πάθη, τους καημούς, τις χαρές, τις λύπες και ότι άλλο που έκανε τους απανταχού Πόντιους να μην ξεχνούν την ταυτότητα τους, τις ρίζες τους, τα ήθη και τα έθιμα τους.

Πέθανε στις 30 Μαρτίου 2005, σε ηλικία 71 ετών.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ

Χριστιάνα Λαβίδα, γεννήθηκε στις 26/2/1953 στην Αθήνα, και είναι αδελφή της Βασιλικής Λαβίνα και ξαδέλφη της Ελένης Βιτάλη. Η ερμηνεία της Χριστιάνας σφράγισε τα κομμάτια που μεχρι και σήμερα ακούγονται σαν τωρινά.

ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΩΣΤΗΣ

Σύγχρονος λαϊκός τραγουδιστής, με πολυετή θητεία στον Χώρο. Το 1976 πήρε το Α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Ελλ. Τραγουδιού Θεσ/νίκης με το τραγούδι του [[Πετρίδη,_Οικογένεια|Πετρίδη,_Οικογένεια|Α. Πετρίδη]] (σε στίχους Ρόνης Σοφού) «Χίλιες φορές» (συμβράβευση με τη Μ. Δουράκη και το τραγούδι του Ν. Νανόπουλου «Άσπρα πουλιά»). Στους ατομικούς LP δίσκους του: «Κ. Χρήστου» (1973, ανατύπωση 1974), «Τί παράπονα είχες» (1975), «Χίλιες φορές» (1976), «Ένα πρωί» (1977), «14 χρυσες επιτυχίες» (1978), «Κάτι δειλινά» (1981), «Τώρα και πάντα» (1983), «Μια κι έξω» (1995). Μετέχει επίσης στους δίσκους: «Το μπουζούκι έχει κέφια» (1969), «Πανηγύρι» (1971), «Το χέρι του ήλιου» (1971,[[Τσαλδαράκη-Αρχοντίδης,_Ντούο|του Μ. Αρχοντίδη]]), «Αυταπάτες» (1975), «24 Καράτια» (1975).

ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ

Λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης, που άφησε εποχή τα χρόνια της δικτατορίας για το ερμηνευτικό του ταμπεραμέντο και τις φιγούρες του στην «πίστα». Αποκλήθηκε «Τζόνι Χάλιντεϊ» της Ελλάδας. Μεγάλες του επιτυχίες τα τραγούδια «Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια» και «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί», που ακούγονται μέχρι σήμερα.

Ο Χρήστος Σύρπος, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δράμα, όπου δούλεψε αρχικά ως υδραυλικός. Στο τραγούδι μπήκε με την προτροπή και τη βοήθεια του ρεμπέτη Κώστα Καπλάνη.

Στο διάστημα 1950 - 1967 τραγουδούσε «σεκόντο» (δεύτερη φωνή) και έπαιζε κιθάρα και μπαγλαμαδάκι δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού (Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια κ.ά.), τόσο στη δισκογραφία, όσο και στο πάλκο. Από το 1967 ξεκίνησε σόλο καριέρα με μεγάλη επιτυχία. Ήταν το πρώτο όνομα στα μαγαζιά της παραλίας («Δειλινά» κλπ) και διασκέδαζε τους θαμώνες τους μέχρι πρωίας. Είχε τη συνήθεια να τραγουδάει ξαπλωμένος ανάσκελα στην «πίστα», ενώ τον σκέπαζαν οι σωροί από τα σπασμένα πιάτα.

Μητσάκης - Χρυσάφη - Χρηστάκης (1955)
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήρθε στα μέσα του 1960 με το τραγούδι των Ζαφειρίου/Γαβαλά «Να χαρείς τα μάτια σου καλέ». Στη συνέχεια, με τη χαρακτηριστική «κοφτή» ερμηνεία του θα αναβιώσει το «Έμαθα πως είσαι μάγκας», «Η γάτα» και θα συνεχίσει δυναμικά με το «Πουλί», «Στις ταβέρνες τριγυρνάς» και «Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια».

Μετά τη Μεταπολίτευση περιέπεσε σε αφάνεια, καθώς τα μουσικά γούστα είχαν αλλάξει. Κυρίαρχη θέση είχαν τώρα το πολιτικό τραγούδι και το ελαφρολαϊκό. Ο Χριστάκης ξεχασμένος τραγουδούσε για τα προς το ζην σε λαϊκό κέντρο της Καβάλας, όταν τον βρήκε το πρώτο εγκεφαλικό. Άφησε την τελευταία του πνοή την 1η Ιουνίου 1981 στο ΙΚΑ Θεσσαλονίκης. Η κηδεία του έγινε στην Καβάλα, με τη συνδρομή φίλων και θαυμαστών του.

ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ ΝΙΚΟΣ

Ο Νίκος Χουλιαράς γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1940 στα Γιάννενα. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους. Κατά το χρονικό διάστημα 1965-1970 ασχολήθηκε με τη μουσική.

Έγραψε πολλά τραγούδια-που τα τραγούδησε ο ίδιος, καθώς και άλλοι γνωστοί τραγουδιστές-με μεγάλη επιτυχία. Ήταν επίσης, ο πρώτος που έκανε διασκευές σε δημοτικά τραγούδια και παρουσίασε τα ηπειρώτικα στο κοινό της Αθήνας. Από το 1962 μέχρι και σήμερα γράφει και δημοσιεύει, κατά καιρούς, σε διάφορα περιοδικά ποιήματα, πεζά, καθώς και κείμενα για τη ζωγραφική.

Έχουν εκδοθεί τα παρακάτω βιβλία του: "Σαράντα σχέδια" Ώρα 1974· Νεφέλη 1985· "Ζωγραφική-κείμενα" Κέδρος 1978· (Α' βραβείο στη Διεθνή Έκθεση της Λειψίας για το καλύτερα σχεδιασμένο βιβλίο στον κόσμο), "Ο Λούσιας" Κέδρος 1979· "Νεφέλη" 1987· "Το Μπακακόκ" Κέδρος 1981· "Νεφέλη" 1998· "Το χιόνι που ήξερα" Κέδρος 1983· (Γ' βραβείο στη Διεθνή Έκθεση της Λειψίας για το καλύτερα σχεδιασμένο βιβλίο στον κόσμο), "Ζωή την άλλη φορά" Νεφέλη 1985· "Το άλλο μισό", Νεφέλη 1987· "Ο χρόνος είναι πάντα με το μέρος του" Νεφέλη 1989· "Μια ιστορία του μακρύ χειμώνα" Νεφέλη 1990· "Η μέσα βροχή" Νεφέλη 1991· "Νίκος Χουλιαράς-ζωγραφική 1966-1991" Εκδόσεις Εργαστήρι 1992· "Οι λεπτομέρειες του μαύρου" Νεφέλη 1993· "Οι ζωγραφιές του νυχτερινού χάρτη" Νεφέλη 1994· "Στο σπίτι του εχθρού μου" Νεφέλη 1995· "Οι κατοικήσιμοι τόποι της ζωγραφικής" Νεφέλη 1997· "Μια μέρα πριν δύο μέρες μετά" Νεφέλη 1998, "Εικόνες στο ύψος της ζωής" Νεφέλη 2000. Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα σουηδικά και τα γερμανικά, ενώ έχουν εκδοθεί στα γαλλικά από τον εκδοτικό οίκο Hatier η συλλογή διηγημάτων "Το Μπακακόκ" και τα μυθιστορήματα "Ο Λούσιας" και "Ζωή την άλλη φορά".

Διηγήματά του έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση, ενώ "Ο Λούσιας" έγινε τηλεοπτική σειρά που μεταδόθηκε από την ΕΤ-1 το 1989. Το 1996 ήταν υποψήφιος για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας με το βιβλίο του "Στο σπίτι του εχθρού μου".

ΧΟΝΤΡΟΝΑΚΟΣ

Ο Χοντρονάκος γεννήθηκε στη Μικρά Ασία και από ηλικία δέκα ετών άρχισε να παίζει μπουζούκι. Συνεργάστηκε με τον Μπαγιαντέρα, τον Βαμβακάρη, τον Ρούκουνα, τη Σωτηρία Μπέλλου, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του '70 σε όλες σχεδόν τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα τον συνόδευε η Μαριώ .

Μετά τον Εμφύλιο εξορίστηκε για την αριστερή του ιδεολογία, ενώ το 1969 άνοιξε το νυχτερινό κέντρο «Καλύβα» στη Θεσσαλονίκη.Το 1982 έχασε τη σύζυγό του ενώ 4 χρόνια αργότερα τον χτύπησε και πάλι ο Χάρος με τον θάνατο του γιου του. Ο Χοντρονάκος έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα και αγαπητός σε όλους με τα τραγούδια του από δυο συλλογές με τον τίτλο «Τα ρεμπέτικα της Θεσσαλονίκης». Από τη δεκαετία του '50 κράτησε συντροφιά σε ολόκληρες γενιές γλεντζέδων τραγουδώντας και παίζοντας μπουζούκι σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης.

Ο «φιλότιμος ωραίος και Θεσσαλονικιός» Χοντρονάκος πέθανε σε ηλικία 72 ετών, πάμπτωχος σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Στην κηδεία του στο νεκροταφείο του Ευόσμου Θεσσαλονίκης, η αγαπημένη του φίλη και σύντροφος στο τραγούδι, για σαράντα ολόκληρα χρόνια, Μαριώ Κεφάλα, εκπλήρωσε την τελευταία του επιθυμία του, αποχαιρετώντας τον με το τραγούδι που αγαπούσε «οι μάγκες ξεχωρίζουν από το πρόσωπο».

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ

Οι Χειμερινοί Κολυμβητές είναι μουσικό συγκρότημα που ιδρύθηκε το 1979.

Αργύρης Μπακιρτζής (τραγούδι)
Κώστας Βόμβολος (ακορντεόν, κανονάκι)
Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο, μαντολίνο, φωνή)
Φλώρος Φλωρίδης (σαξόφωνο, κλαρίνο)
Κώστας Σιδέρης (κιθάρα, τζουράς, φωνή)
Γιώργος Τακματζόγλου (κιθάρα, φωνή)
Ισίδωρος Παπαδάμου (μπουζούκι, τζουράς, τραγούδι). Αποχώρησε το 1997
Δημήτρης Πολυζωίδης (βιολί). Σήμερα ζει μόνιμα στην Αυστρία.
Χάρης Παπαδόπουλος (μπουζούκι). Μέλος του συγκροτήματος από το 1997

Οι Χειμερινοί Κολυμβητές, αν και βασικά εξαμελές συγκρότημα, έχουν πολλούς συνεργάτες κύριους και περιφερειακούς: το μπάρμπα Σταύρο Καραμανιώλα, δημιουργό τραγουδιών και ποιημάτων εκ Καζαβιτίου Θάσου (γεν. 1911), το Διονύσιο Ρούσσο, πολυτεχνίτη και συντηρητή αρχαιοτήτων εκ Περιστερίου, τον Άκη Αμπαστάδο, τους ΡΟΞ, χορωδία υπερηλίκων εκ Θεσσαλονίκης, μπάντα της Φλώρινας και άλλους πολλούς.

Το Δεκέμβριο του 2005, μετά από 8 χρόνια, κυκλοφόρησαν με τίτλο «Η Μαστοράντζα του Ερντεμπίλ» μια συλλογή με 14 ιστορικά τραγούδια του Ε. Ζάχου Παπαζαχαρίου.

Η βαθιά γνώση των νεότερων Βαλκανίων του Ε.Ζάχου σε συνδυασμό με τους γνωστούς μουσικούς κώδικες επικοινωνίας των Χειμερινών Κολυμβητών συνθέτουν ένα μουσικό ταξίδι ανιχνεύοντας ό,τι ενώνει τους λαούς και όχι ό,τι τους χωρίζει.

Η συλλογή τους αυτή κέρδισε το βραβείο του καλύτερου συγκροτήματος για το έντεχνο τραγούδι στην 5η Απονομή των Μουσικών Βραβείων Αρίων 5, (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 28 Μαρτίου 2006). Έχουν συνεργαστεί σε συναυλίες και με τον τραγουδοποιό Θανάσης Γκαϊφύλλια.

Το 2009 κυκλοφόρησε η τελευταία συλλογή των Χειμερινών Κολυμβητών με τίτλο «23 Κόκκινα φώτα».

ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Γεννήθηκε: 1932
Πέθανε: 08-05-2002
Καταγωγώτης από: Κορωνίδα Νάξου

Η Μαριάννα Χατζοπούλου υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στη δεκαετία 1955-1965, όταν τα μελαγχολικά τραγούδια που ερμήνευσε με την ιδιότυπη φωνή της έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Μεταξύ αυτών: «Να ζήσουν τα φωτοχόπαιδα», «Ζαφείρα», «Κάνε κότσο τα μαλλιά σου», «Φούστα κλαρωτή», «Η μάνα μου με δέρνει».

Αν και έπασχε από μια πάθηση των ματιών, εμφανίστηκε και τραγούδησε στο μουσικό θέατρο, σε κέντρα ελαφρού ρεπερτορίου, σε βαριετέ, αλλά και στα πιο μεγάλα λαϊκά κέντρα.

ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ο Απόστολος Χατζήχρηστος (1904 - 1959) ήταν ένας μικρασιάτης ρεμπέτης που έγραψε τους στίχους και τη μουσική πολλών γνωστών ρεμπέτικων τραγουδιών και τα οποία τα ερμήνευσε ο ίδιος. Εκτός από τα δικά του τραγούδια ερμήνευσε και ρεμπέτικα τραγούδια άλλων συνθετών.

Γεννήθηκε στο Κοκαριαλί, ένα πρόαστειο της Σμύρνης, και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Από μικρός ασχολήθηκε με την μουσική μαθαίνοντας πιάνο, κιθάρα και ακορντεόν. Όταν το 1919 ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη ο Χατζηχρήστος κατετάγει εθελοντής. Μετά την μικρασιατική καταστροφή η οικογένειά του διέφυγε στην Ελλάδα ο ίδιος όμως συνελήφθη από τον τουρκικό στρατό και έμεινε κρατούμενος για μερικά χρόνια σε ένα στρατόπεδο από όπου κατάφερε να δραπετεύσει με τη βοήθεια ενός θείου του. Η ημέρα που δραπέτευσε ήταν του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) και είναι χαρακτηριστικό πως σε όλη του τη ζωή ο Χατζηχρήστος κάθε χρόνο τέτοια ημέρα δεν έτρωγε ούτε έπινε τίποτα.

Αφού ήρθε στην Ελλάδα, και αφού βρήκε την οικογένειά του στην Τζιά, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, παντρεύτηκε το 1929 και απέκτησε δύο κόρες. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε να ασχολείται με το μπουζούκι. Άρχισε να εμφανίζεται σε μικρές ταβέρνες στον Πειραιά ενώ αργότερα μπήκε σε μεγάλα κέντρα και συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής. Στη δισκογραφία πρωτοεμφανίστηκε το 1938.

Συνέχισε να εργάζεται σε διάφορα μαγαζιά τόσο στη διάρκεια της Κατοχής, ενώ συμμετείχε και σε αντιστασιακές ομάδες, όσο και μετά την απελευθέρωση. Μετά τον πόλεμο συνέχισε και την ηχογράφηση τραγουδιών. Τη δεκαετία του 1950 μαζί με άλλα γνωστά ονόματα του ρεμπέτικου έκανε περιοδείες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

Πέθανε τον Ιούνιο του 1959 από καρκίνο στους πνεύμονες.

ΧΑΤΖΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ο Αλέξανδρος Χατζής, γεννήθηκε από γερμανίδα μητέρα την Ούρσουλα von Jordis στο Bad Nauheim της Γερμανίας.

Αν και πιστεύει πως ο καλλιτέχνης κατ’ αρχήν γεννιέται και δεν φτιάχνετε, είναι της άποψης ότι πρέπει να βελτιώνει και να εξελίσσει τις δυνατότητες του χωρίς όμως να παρεμβαίνει στο DNA του ταλέντου του.

Αυτή την βοήθεια εξέλιξης την είχε ήδη απ τον πατέρα του τον γνωστό Έλληνα ερμηνευτή μουσικοσυνθέτη και ποιητή Κώστα Χατζή, αλλά πέραν αυτού παρακολούθησε σεμινάρια φωνητικής και αναπνοής απ τον σπουδαίο καθηγητή μονωδίας –μελοδραματικής -βυζ. Μουσικής τον Θανάση Αραμπατζή.

Tο 1991 αποφασίζει να αφοσιωθεί στη μουσική και το τραγούδι κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση πλάι στον πατέρα του,σε καλοκαιρινές συναυλίες ερμηνεύοντας τσιγγάνικα τραγούδια, κερδίζοντας έτσι για πρώτη φορά την προσοχή του κοινού. Το 1992 κυκλοφορεί με την ΒΜG ο πρώτος του δίσκος σε μουσική του πατέρα του με τίτλο «Αλέξανδρος τραγουδά Κώστα Χατζή» όπου σημειώνει ιδιαίτερη επιτυχία το τραγούδι, ¨Ζητάς να φύγω¨ σε στίχο Έλιας Ζερβού στο οποίο συμμετείχε ερμηνευτικά και η Σοφία Βόσσου.

Το χειμώνα του 1994 έρχεται η δεύτερη μεγάλη του συνεργασία, με την Μαρινέλα στο θέατρο REX η οποία του δίνει μια δεύτερη και σημαντική ώθηση στο ξεκίνημα της καριέρας του και παράλληλα κυκλοφορεί με την FM records ο δεύτερος δίσκος του με τίτλο ¨Άλλη Όψη¨ σε δικά του τραγούδια και του Κύπρου Χαραλάμπους, και στίχους Έλιας Ζερβού. Απ’ τον δίσκο ξεχωρίζει η διασκευή στο τραγούδι του Γιώργου Σταυριανού ¨Τι να το κάνω το φιλί¨,σε στίχο Λίνας Νικολακοπούλου.

Το 1995 έρχεται η τρίτη γι’ αυτόν σπουδαία συνεργασία με τον Τόλη Βοσκόπουλο, γνωρίζοντας έτσι από κοντά μια άλλη πλευρά της ερμηνείας στο τραγούδι. Λίγο αργότερα συμπληρώνει την τρίτη του δισκογραφική δουλειά σε συνεργασία με την FM records ερμηνεύοντας τις «13 ΡΟΚ ιστορίες» του συνθέτη Νίκου Παπακώστα.

Ακολουθούν κι άλλες προσεγμένες και πιστές στην ποιότητα που συνοδεύει το όνομα Χατζής δισκογραφικές δουλειές, στις οποίες έχει συμμετάσχει ως βασικός συντελεστής όπως στην μελοποίηση που έχει κάνει ο συνθέτης και ενορχηστρωτής Πέτρος Ταμπούρης στον ¨Δωδεκάλογο του Γύφτου¨ του Εθνικού μας Ποιητή Κωστή Παλαμά.

Τελευταία του δουλειά είναι το αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή Κ. ΚΑΒΑΦΗ σε μουσική Γιάννη Πετρίτση το οποίο παρουσιάσθηκε με απόλυτη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Φεβρουάριο και απαγγέλλουν μαζί του Γρηγόρης Βαλτινός, Κάτια Δανδουλάκη, Μιχάλης Κακογιάννης.

Τον Ιανουάριο του 2005 κυκλοφόρησε ένα maxi sigle με τίτλο ''Αντέχω ακόμα....''το οποίο περιλαμβάνει 5 τραγούδια απ' τα οποία τα 2 είναι διασκευές σε παλαιότερα τραγούδια του Κ. Χατζή.

Από το 2000 στρέφει την προσοχή του και στον χώρο του θεάτρου όχι ως ηθοποιός βέβαια αλλά ως ερμηνευτής η συνθέτης γράφοντας μουσική για παιδικό θέατρο.

Το 2004 αποδέχεται την τιμητική πρόσκληση από τον θιασάρχη Βαγγέλη Λειβαδά για να συνεργασθεί με τον μεγάλο Έλληνα Μουσουργό Μίκη Θεοδωράκη στην μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο: «Μίκης Θεοδωράκης. Μια ζωή...Ελλάδα» στο θερινό θέατρο ΠΑΡΚ καθώς και τον χειμώνα στο Θέατρο «ΒΕΜΠΟ» μπαίνοντας για πρώτη φορά στην Θεατρική σκηνή συμπράττοντας με σπουδαίους ηθοποιούς.


Το 2006 στην Αθήνα στο θέατρο «Τόπος Αλλού..» ανέλαβε την μουσική επιμέλεια στο έργο «Συγνώμη…Μαμά» με την σπουδαία και καταξιωμένη ηθοποιό Καίτη Παπανίκα σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιώργου Βασιλειάδη και ερμήνευε επι σκηνής τα τραγούδια. Η παράσταση σημείωσε επιτυχία και στην Θεσσαλονίκη και στην επαρχία.

Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς έγραψε μουσική για την θεατρική παράσταση της commedia dell’arte «Η ΜΑΣΚΑ» σε κείμενο της Λετίτσιας Μουστάκι και σκηνοθεσία Μαρίνου Βουρδαμη η οποία παρουσιάσθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία στο θέατρο «Βολανάκης» της Μιμής Ντενίση.

Στα επόμενα δισκογραφικά σχέδια περιλαμβάνουν μια έτοιμη ήδη παραγωγή με νέα τραγούδια σε ρυθμούς τσιγγάνικης ρούμπας.

Ο Αλέξανδρος Χατζής συνεχίζει την περιπλάνηση του στο τραγούδι με εμφανίσεις σε Θέατρα και συναυλίες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό συμμετέχοντας σε ethnic festivals όπου παρουσιάζει και την ιδιαίτερη ROM κουλτούρα του με το μοναδικό τσιγγάνικο ταμπεραμέντο του.

ΧΑΣΚΙΛ ΣΤΕΛΛΑ

Η Στέλλα Χασκίλ, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε το 1918 στη Θεσσαλονίκη, και ήταν γνωστή ως «Σαλονικιά».
Το πραγματικό της όνομα είναι Στέλλα Ιγεχασκέλ ή Γεχασκέλ – Γαέγου και ήταν σύζυγος του επίσης Εβραίου Ιάκωβου Γεχασκέλ.

Η Χασκίλ υπήρξε αναμφίβολα από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού. Αποτύπωσε έντονα τα αυλάκια των δίσκων των 78 στροφών με τη βελούδινη και σπάνια φωνή της, αφήνοντας για πάντα ανεξίτηλα τα σημάδια της στα 135 περίπου τραγούδια που συνολικά ερμήνευσε.
Κατά τη γνώμη πολλών, κυρίως από το χώρο του λαϊκού τραγουδιού, η Στέλλα, που έλαμψε τη δεκαετία '40 – '50, υπήρξε η κορυφαία ερμηνεύτρια του μεταπολεμικού ρεμπέτικου, της «νεώτερης σχολής».

Η Στέλλα Χασίλ είναι άδικα παραγνωρισμένη και σχεδόν ξεχασμένη σήμερα. Ο περισσότερος κόσμος δεν την γνωρίζει καν, παραμένει όμως στη μνήμη των μεγαλυτέρων σε ηλικία ως πολύ σημαντική λαϊκή καλλιτέχνιδα. Ευτυχώς όμως που αποτυπώθηκε η φωνή της σε πρώτες εκτελέσεις κλασικών τραγουδιών του Β. Τσιτσάνη, του Απόστολου Χατζηχρήστου, του Μανώλη Χιώτη, του Σπύρου Περιστέρη, του Απόστολου Καλδάρα, του Γιώργου Μητσάκη, του Μάρκου Βαμβακάρη, του Μπάμπη Μπακάλη, του Γιώργου Λαύκα, του Γιάννη Παπαϊωάννου, του Σπύρου Καλφόπουλου, του Γιάννη Τατασόπουλου, του Γιάννη Σταμούλη, κ.α.
Η Χασκίλ ερμήνευσε από τα ωραιώτερα ρεμπέτικα τραγούδια με τρόπο μοναδικό, ανεπανάληπτο και συγκλονιστικό.

Πριν τον πόλεμο η Στέλλα έκανε τις πρώτες καλλιτεχνικές της εμφανίσεις σε κοσμικά κέντρα και σε λαϊκές οικογενειακές ταβέρνες της Θεσσαλονίκης. Μετά όμως την απελευθέρωση έρχεται στην Αθήνα και συνεχίζει την καριέρα της τραγουδώντας σε λαϊκά κέντρα της πρωτεύουσας. Η Χασκίλ συνεργάστηκε με τους πιο αξιόλογους λαϊκούς συνθέτες και το 1946 πρωτοεμφανίστηκε και στη δισκογραφία.

Το πρώτο της τραγούδι που πέρασε στους δίσκους γραμμοφώνου, «κομμένο και ραμένο» πάνω στην βελούδινη φωνή της, είναι ένα αισθησιακό ισπανο-ανατολίτικο, οι «ΣΕΒΙΛΙΑΝΕΣ», γραμμένο το Φεβρουάριο του 1946 από τον πρωτοεμφανιζόμενο Γιώργο Λαύκα (1924-1972), με στίχους του Ταμβάκη (ψευδώνυμο του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, του θρυλικού «Τσάντα», 1902-1970). Στον ίδιο δίσκο, η Στέλλα τραγούδησε και το ζεϊμπέκικο «ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ», των ιδίων λαϊκών δημιουργών. Με τα δύο αυτά τραγούδια, ταυτόχρονα με τη Χασκίλ, κάνει το δισκογραφικό του ξεκίνημα και ο Γιώργος Λαύκας, σαν συνθέτης και τραγουδιστής.
Σύντομα ακολουθούν δεκάδες άλλοι δίσκοι της με τραγούδια όλων των γνωστών λαϊκών δημιουργών της εποχής, τα οποία η Σαλονικιά τα απέδωσε ιδανικά, με το δικό της ύφος, το τελείως προσωπικό και χαρακτηριστικό. Δίκαια έγινε περιζήτητη και όλοι οι λαϊκοί συνθέτες επιζητούσαν τη συνεργασία της στο πάλκο και στη δισκογραφία.

Η φωνή της Στέλλας Χασκίλ είχε πράγματι κάτι το ιδιαίτερο, που την έκανε να ξεχωρίζει από τις άλλες σύγχρονές της ρεμπέτισσες ερμηνεύτριες. Ο τρόπος της ερμηνείας της ήταν απλός και απέριττος, χωρίς περίσσιες καλκάντζες, αλλά ταυτόχρονα ειλικρινής και ζεστός, απόλυτα ταιριαστός με το κλίμα και το ύφος του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Υπήρξε η τραγουδίστρια που είπε και γραμμοφώνησε, σε πρώτη εκτέλεση, πολλά ρεμπέτικα τραγούδια που σήμερα θεωρούνται «κλασικά», όπως το «Κάποια μάνα αναστενάζει», το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», «Ακρογιαλιές – Δειλινά», «Για τα μάτια π’ αγαπώ», «Αράπικο λουλούδι», «Η πεντάμορφη», «Μπιρ-Αλλάχ», «Πάλιωσε το σακάκι μου», «Το Κατινάκι ξέχασες», κ.α.

Η Χασκίλ ερμήνευσε σε δίσκους 106 τραγούδια σε πρώτη φωνή και 31 ως δεύτερη φωνή.
Στο όνομα της Στέλλας Χασκίλ, ως δημιουργού, κυκλοφόρησαν συνολικά 20 τραγούδια, όλα τραγουδισμένα από την ίδια, αποκλειστικά σε πρώτη φωνή, προφανώς δώρα ή «προϊόντα συναλλαγής και υποχρεώσεων» των πραγματικών τους δημιουργών, μια και η ίδια δεν ήταν μουσικός. Από τα τραγούδια αυτά, στα 10 εμφανίζεται ως αποκλειστική δημιουργός (στίχοι και μουσική), στα 2 ως στιχουργός μόνον -αλλά περασμένα στο όνομα του συζύγου της Ιάκωβου Γεχασκέλ, στα 6 ως συνθέτης μόνον και στα υπόλοιπα 2 τραγούδια εμφανίζεται μόνο ως στιχουργός. Τα δώρα αυτά προέρχονται, κυρίως, από τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Απόστολο Χατζηχρήστο, τον Σπύρο Καλφόπουλο και άλλους λαϊκούς τραγουδοποιούς.

ΧΑΡΟΥΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Γιάννης Χαρούλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στα Έξω Λακώνια, Αγίου Νικολάου.

Ο Γιάννης Χαρούλης, με την αύρα της Μεσογείου, αλλά και το νεότατο της ηλικίας του έρχεται για να καταθέσει την ειλικρίνεια του. Και το μόνο που μένει να αποδειχθεί είναι πόσο έτοιμοι είμαστε να τη δεχθούμε.

Όταν ήταν μικρός έπαιζε μαντολίνο, έψαλλε στην εκκλησία του χωριού και τραγουδούσε στα τοπικά πανηγύρια.
Σήμερα, παρέα με το λαούτο του, τη μουσική κληρονομιά της Κρήτης και τα βιώματα του, ο Γιάννης Χαρούλης ακολουθεί στην Αθήνα τη δική του επιτυχημένη πορεία στο χώρο της μουσικής.

Είναι ένας από τους λίγους Κρητικούς που έχει καταφέρει να αναδείξει την κρητική παραδοσιακή μουσική μέσα από την προσωπική του αναζήτηση στους στίχους, τις ερμηνείες και τις μουσικές ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, μία αναζήτηση που αποτυπώνεται στον δεύτερο δίσκο του τον «Χειμωνανθό».

Ο Γιάννης Χαρούλης προτιμά με σεμνό τρόπο να ερμηνεύει τα τραγούδια του αείμνηστου μουσικού Νίκου Ξυλούρη , να δημιουργεί την δική του ταυτότητα έχοντας ως σύμμαχο το χρόνο και την αγάπη του για τη μουσική και να είναι από τις πιο ελπιδοφόρες νέες παρουσίες στην Ελληνική μουσική τα τελευταία χρόνια

ΧΑΡΜΑΣ ΤΟΛΗΣ

Ο Απόστολος Χαρμαντάς που γεννήθηκε στο Λεωνίδιο το 1918 και η γυναίκα του Λίτσα ήταν το περίφημο ντουο χάρμα.

Ο Τόλης Χάρμας πριν το περίφημο ντουέτο με τη Λίτσα εμφανίζεται στα μουσικά δρώμενα της εποχής (προπολεμικά) σε καλλιτεχνικό σχήμα επικεφαλής με τον Γιώργο Μουζάκη και παίζει σε ορχήστρες τραγουδώντας τα μεγάλα τραγούδια της εποχής. Όταν σου εμπιστεύεται ο Τσιτσάνης το «κάποια μάνα αναστενάζει» εκείνους τους καιρούς σε πρώτη εκτέλεση η αξία είναι δεδομένη.

Μέχρι το 1947 όπου υπηρετούσε την θητεία του στη Θήβα εργαζόμενος και ως μουσικός. Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται την φιλόλογο Γαρυφαλιά Ζέρβα. Έτσι δημιουργήθηκε το αχτύπητο δίδυμο που εκτός από τα δικά τους τραγούδια ερμήνευαν και συνθέσεις άλλων δημιουργών σε κέντρα και δισκογραφία. Γνώρισαν πολύ μεγάλη επιτυχία και ως ερμηνευτές και ως δημιουργοί. Ο δίσκος «Τόλης και Λίτσα Χάρμα» περιέχει μόνο δικά τους τραγούδια.

Από το 1978 που έφυγε από τη ζωή η σύντροφός του συνέχισε μόνος ο Τόλης την καλλιτεχνική του πορεία, παίζοντας και αρκετά χρόνια στην Αμερική. Το Μάιο του 2008 έφυγε από κοντά μας. Μέχρι το τέλος δεν σταμάτησε να χαρίζει το ταλέντο του στους πιστούς του είδους. Θα ακούσουμε το περίφημο ντουέτο στην καταπληκτική «Γκιούλ Τζαμάλ»

ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο Κώστας Χαριτάτος γεννήθηκε στη Κεφαλονιά. Σπούδασε μουσική με την Μ.Ράππα στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και εργάσθηκε ως καθηγητής κλασσικής κιθάρας.

Γράφει μουσική για το θέατρο και την τηλεόραση και έχει κυκλοφορήσει δυο προσωπικούς δίσκους, το «Μοτέρ» (1989) και το «Μεγάλο καλοκαίρι» (1995). Έχει συμμετάσχει στους δίσκους «Φεύγεις κι έρχεσαι» (Virgin, δύο τραγούδια και ενορχήστρωση), «Ονειροκλέφτης» (Τ.Ποταμιάνου, Λύρα, ενορχήστρωση), «Γαλανός ορίζοντας» ( Κ.Βασιλιάγκος, Virgin, δύο τραγούδια).

Είναι μόνιμος συνεργάτης του Ε.Θ.Κ. και του Δημοτικού Θεάτρου Αργοστολίου, και η μουσική του γι’ αυτά έχει αποσπάσει τέσσερα πρώτα βραβεία μουσικής στους διαγωνισμούς της Ιθάκης και ένα της Κορίνθου.

Έχει γράψει μουσική για πολλές άλλες παραστάσεις, όπως τον «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου, τη «Συναναστροφή» της Λούλας Αναγνωστάκη (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πατρών), το «Τρεις σωματοφύλακες και μισός» της Μ.Παναγιωτοπούλου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕΒ.ΑΙΓΑΙΟΥ), «Τα ρούχα του αυτοκράτορα» του Χ. Κ. Άντερσεν (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων), τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Β.Αιγαίου), κ.α.

Επίσης έχει γράψει μουσική για την τηλεόραση: «Πανδοχείο οι Βρυκόλακες» (ΕΤ 1), «Το σημάδι του έρωτα» (ΜΕGA) και «Βόρειος Πόλος» (ντοκιμαντέρ ΕΤ 1).

ΧΑΛΚΙΑΣ ΤΑΣΟΣ

Διαπρεπής λαϊκός εκτελεστής (κλαριντζής) από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του μουσικού παραδοσιακού Χώρου όλων των Εποχών.

Ο «Βενιαμίν» της μουσικής Κομπανίας των Χαλκιάδων (5ος γιος του Πολυχρόνη Χαλκιά) μπήκε από μικρός στα βάσανα, γιατί 4 ετών ορφάνεψε. Μετά από περιπέτειες και αποσπασματική μαθητεία στα αδέλφια του (όλοι μουσικοί) έγινε δεκτός στην περίφημη Κομπανία των «Χαλκιάδων», δίπλα στα 5 αδέλφια του· ήταν τότε 17 ετών. Η «Κομπανία», το μεν καλοκαίρι έπαιζε στα πανηγύρια της Ηπείρου· τον δε χειμώνα ήταν εγκατεστημένη στην Αθήνα (στον Βοτανικό).

Το 1940 πολέμησε και τραυματίστηκε. Το 1941 σε γερμανικό βομβαρδισμό σκοτώθηκαν η γυναίκα και τα 2 του παιδια. Τότε εκείνος εντάχτηκε στην Αντίσταση και πολέμησε τον Κατακτητή από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Μεταπολεμικά, η Κομπανία των Χαλκιάδων επανασυστάθηκε και περιόδευσε ανά τα πανηγύρια της χώρας, ενώ αρχισε και να δισκογραφεί στην «Κολούμπια».

Το 1950 ο Τάσος Χαλκιάς επισκέφτηκε το Κάιρο με μεγάλη επιτυχία. Κατόπιν, επισκέφτηκε την Αμερική (παρέμεινε εκεί στο διάστημα 1958-63 και κάθισε στο ίδιο «πάλκο» με τους: Γ. Παπαϊωάννου, Στ. Τζουανάκο, κ.ά.). Όταν επέστρεψε, σχημάτισε το 1964 νεο «οικογενειακό» Συγκρότημα και εμφανίστηκε σε γνωστά Κέντρα της Αθήνας.

Επέστρεψε στην Αθήνα. Το 1972 ανέλαβε τη μουσική του «Αίαντα» που ανέβασε το ΚΘΒΕ. Δέκα χρόνια αργότερα, ήταν ο «κουμανταδόρος» στις 3 πανηγυρικές συναυλίες που διοργανώθηκαν στο Θέατρο Λυκαβηττού (για να τιμηθούν τα 125 χρόνια των «Χαλκιάδων») στις οποίες μετείχαν όλοι «οι δυνάμενοι φέρειν όπλα» συγγενείς του.

Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του έπαιξε σε δεκάδες δίσκους και ηχογράφησε εκατοντάδες μουσικούς σκοπούς (για την Ακαδημία Αθηνών, το Γ΄ Πρόγραμμα και τη δισκογραφία). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, λόγω καρδιακών επεισοδίων και πνευμονικών οιδημάτων, είχε αποχωριστεί το κλαρίνο του (το οποίο μετά τον θάνατό του κατατέθηκε στο «Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων»).

Στους LP δίσκους του: «Το κλαρίνο του Χαλκιά» (1967), «Ηπειρώτικος γάμος» (1973), «Τούρκοι βαστάτε τ’ άλογα» (1975), «Ηπειρώτικο γλέντι» (1976), «Ήπειρος» (1976), «Great Solos 4: Κλαρίνο» (1977), «Τα Ηπειρώτικα» (1982), «Ο Τ. Χαλκιάς και το κλαρίνο του, Νο 3» (1984), «Αθάνατα κλαρίνα» (1984), «Τ. Χαλκιάς» (1992). Κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο του «Θύμησες και Σημειώσεις» (σε επιμέλεια Αντρέα Χρονόπουλου, στις Εκδόσεις «Απόπειρα», 1985).

Ολοκληρώνουμε το λήμμα του μεγάλου καλλιτέχνη με τη γνώμη που μας διατύπωσε κορυφαίος μουσικός του ελλ. συμφωνικού Χώρου: «Όποιος δεν άκουσε τον Χαλκιά να παίζει ηπειρώτικο μοιρολόι έχει μειωμένη αντίληψη για την αισθαντικότητα της Μουσικής»

ΠΕΤΡΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ

Ο Πέτρο-Λούκας Χαλκιάς γεννήθηκε στο Δελβινάκι της Ηπείρου το 1934. Όπως έχει πει «πέντε γενιές τώρα καθεμιά τους βγάζει κι από ένα κλαρίνο υποχρεωτικά»

Το 1945, 11 χρονών ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων. Ήταν απόφαση του πατέρα του να μη μάθει κλαρίνο όπως αυτός γιατί όπως έλεγε δεν θα μπορούσε να ζήσει την οικογένειά του όπως ήθελε. Όμως ο Πέτρος είχε ήδη αγαπήσει το κλαρίνο. Έτσι μία μέρα κατασκεύασε το πρώτο του κλαρίνο από το ξύλο ενός δέντρου και άρχισε να μαθαίνει κρυφά μόνος του.

Ο πρώτος που τον άκουσε ήταν ο παππούς του που περνούσε τυχαία από το «λάκκο» όπου έπαιζε συνήθως. Από περιέργεια κατέβηκε να δει ποιος έπαιζε έτσι και προς μεγάλη έκπληξη είδε τον εγγονό του…Με τη βοήθειά του ξεκίνησε μαθήματα με «το καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου» τον Φίλιππα Ρούντα. Η πρώτη του «επίσημη» εμφάνιση ήταν σε ένα γάμο. Έπαιζε το καλύτερο τότε συγκρότημα, τα «Τακούτσια», όπου έπαιζε ο Φ. Ρούντας. Ο γάμος ήταν 20 Αυγούστου στα Δολιανά. Είχε περάσει αρκετά η ώρα όταν ο Φίλιππας «έπεσε κάτω από το μεθύσι» την ώρα της πρόβας. Ανάστατοι οι άλλοι παίκτες του συγκροτήματος μετά από προτροπή του φώναξαν τον 11χρονο Πέτρο να παίξει στη θέση του δασκάλου του. Σαστισμένος από αυτήν την κατάσταση ο Πέτρος ξεκινάει να παίζει και όλοι θαυμάζουν το μικρό «κλαριντζή» που παίζει όπως ο Φίλιππας. Έτσι έπαιξε λίγες φορές μετά από αυτό μαζί με τον Φ. Ρούντα ως 2ο κλαρίνο.

Τον ίδιο χρόνο παίρνει την απόφαση να πάει στην Αθήνα (όπου έπαιζε κλαρίνο ο πατέρας του) για να παίξει σε ένα γάμο όπου τον είχαν καλέσει μαζί με ένα συγκρότημα. Την ώρα της πρόβας τυχαία τον ακούει ένα παρουσιαστής Ραδιοφωνικής εκπομπής και του προτείνει να παίξει στο Ράδιο σε μία εκπομπή.

Το όνομά του είναι Πέτρος Χαλκιάς. Μετά από ένα τυπογραφικό λάθος στον πρώτο του δίσκο όμως (όπου είχε γραφεί Τ. Χαλκιάς αντί Π. Χαλκιάς) ο Πέτρος αποφάσισε να ονομάζεται Πετρο-Λούκας από το όνομα του παππού του Λουκά Χαρισιάδη.

Είκοσι χρόνια έμεινε στην Αμερική και το καλοκαίρι του 1979 γύρισε στην Ελλάδα. Το βράδυ εκείνο (που έφτασε) γινόταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μία «σύναξη κλαρίνων». Εκεί έπαιξε για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια στην Ελλάδα και… φυσικά κράτησε τον κόσμο πάνω από μία ώρα περισσότερο από το επιτρεπόμενο…

Η ζωή του αποτελεί μια συλλογή στιγμών καθε μια απο τις οποίες είναι στενά συνδεδεμένη με τη μουσική.Τα ακούσματά του απο κλαρίνο ξεκίνησαν από τις πρώτες κι όλας στιγμές της ζωής του και τον έκαναν να το αγαπήσει "σαν άνθρωπο". Πολλές φορές ως παιδί ή ως έφηβος προτίμησε να κρατήσει ιδιαίτερες στιγμές με το αγαπημένο του μουσικό όργανο κάτι που όπως λέει τώρα -χαριτολογώντας- έκανε τους συνομήλικούς του να τον παρεξηγήσουν...

Στην Αμερική αναγνωρίστηκε και έπαιξε για πολλά χρόνια αποδεικνύοντας στα "μεγαλύτερα κλαρίνα" πόσο πιο όμορφη και περίτεχνη είναι η παραδοσιακή μας μουσική αφού επανειλημένα έπαιξε γυρίσματα από τραγούδια της Ηπείρου που κανένας μουσικός στην Αμερική δεν μπόρεσε να συνοδέψει. Ακόμα και σε μια ξένη χώρα ο Πετρο-Λούκας κατάφερε να διαφυλάξει και να διαδόσει τη μουσική μας και να κάνει πολλούς να τη λατρέψουν όπως της αξιζει.

ΧΑΛΚΙΑΣ ΛΑΚΗΣ

Ο Λάκης Χαλιάς γεννήθηκε στα Γιάννινα και είναι γιός του κλαρινίστα Τάσου Χαλκιά.
Ανήκει στην Τέταρτη γενιά της οικογένειας ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ που είναι και η μεγαλύτερη μουσική οικογένεια στηχώρα μας.

Ασχολείται με την μουσική και το τραγούδι από 7 ετών.
Στα 16 του εργάζεται σαν επαγγελματίας και στα 18 του ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο.
Παίζει κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο, τζουρά, ούτι.

Από το 1960 μέχρι το 1967 εμφανίζεται πλάϊ στη Σωτηρία Μπέλλου, το Στέλιο Καζαντζίδη, το Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Γιώργ. Ζαμπέτα και άλλους, ενώ συνεργάζεται με τους μεγάλους ρεμπέτες:

Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου και Βασίλη Τσιτσάνη. Την ίδια εποχή, τα καλοκαίρια παίρνει μέρος με το συγκρότημα της οικογένειας των ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ σε πανηγύρια, γάμους και άλλες λαϊκές εκδηλώσεις.

Το 1967, φεύγει για τις Η.Π.Α. και τον Καναδά μέχρι το 1971, και μεταξύ άλλων συνεργάζεται με τον Άντονι Κουήν για την τηλεόραση της πόλης του Σακραμέντο της Καλιφόρνιας, στην παρουσίαση του έργου: «ΖΟΡΜΠΑΣ» του Νίκου Καζαντζάκη.

Το 1971, επιστρέφει στην Ελλάδα και αρχίζει να ηχογραφεί λαϊκά τραγούδια σε συνεργασία με τους Χρ. Νικολόπουλο, Πυθαγόρα, Λουκ. Κηλαϊδόνη, και τον Γιάν. Μαρκόπουλο, όπου λαμβάνει μέρος στα πιό σημαντικά έργα του συνθέτη όπως: «O ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ» του Γιώρ. Σεφέρη. «ΘΗΤΕΙΑ», «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ», «ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ», «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ» «ΟΡΟΠΕΔΙΟ».

Το 1977, θα κυκλοφορήσει σε δίσκο η σημαντικότερη δουλειά του συνθέτη Γ. Μαρκόπουλου «ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ», ποίηση Διον. Σολωμού. Στο έργο αυτό, οι ερμηνείες των Νίκου ΞυλούρηΛάκη Χαλκιά καθώς και της Ειρήνης Παπά που παίρνει μέρος στους βασικούς ρόλους θα αφήσουν εποχή.

Toν ΑΥΓΟΥΣΤΟ 81, ο Χαλκιάς με το συγκρότημά του ταξιδεύει για δεύτερη φορά στην Αυστραλία. Στις συναυλίες που δίνει αποθεώνεται απ’ τους Έλληνες Μετανάστες Αποκορύφωση της περιοδείας αυτής στην Αυστραλία είναι στο Σίδνευ, στο θέατρο «ΟΠΕΡΑ ΧΑΟΥΖ».

Τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ 1982, στο «ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ» (ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ) ο Λάκης Χαλκιάς παρουσιάζει την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ γιορτάζοντας τα «125 ΧΡΟΝΙΑ» συνεχούς προσφοράς της οικογένειας στην Δημοτική Παραδοσιακή μας μουσική και όχι μόνο.

Το 1984, δέχεται την πρόταση της Ασπασίας Παπαθανασίου να μελοποιήσει αποσπάσματα από την «ΙΛΙΑΔΑ» του ΟΜΗΡΟΥ σε μετάφραση του Νίκου Καζαντζάκη - Γιάν. Κακριδή, για λογαριασμό της Ελληνικής Ραδ/νίας (Ε.Ρ.Α - 2).

Τον ίδιο χρόνο συνεργάζεται επίσης με τον συνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη στο έργο: «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» του Ν. Καζαντζάκη που παρουσιάστηκε τον Αύγουστο στο Ηράκλειο Κρήτης και στο «ΗΡΩΔΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ» (Φεστιβάλ Αθηνών).

Το 1992, ο Λ.Χ. ολοκληρώνει το μουσικό έργο, «2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ» (Από τον Όμηρο μέχρι σήμερα), που ο ίδιος το αποκαλεί - έργο ζωής - αφού για να το ολοκληρώσει ο καλλιτέχνης χρειάστηκε να δουλέψει γι’αυτό περίπου -8- χρόνια μελετώντας και ερευνώντας προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στις 11 Απριλίου 1995, με πρωτοβουλία της Γ.Σ.Ε.Ε. το μουσικό έργο «2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ» παρουσιάζεται ολοκληρωμένο στο «ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ», όπου και ηχογραφείται ζωντανά.

Αρχές του 1996, ο Λ.Χαλκιάς παρουσιάζει τον νέο του δίσκο με τον γενικό τίτλο: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ».

11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2000. Ο Λάκης Χαλκιάς σε πρώτη συνεργασία με τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή ερμηνεύει το έργο του συνθέτη με τον τίτλο: "ΚΑΤΑΧΝΙΑ", με πρωτοβουλία και διοργάνωση της συναυλίας από την ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Η παρουσίαση έγινε στο "ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ".

Στις 28 ΜΑΪΟΥ του 2002 έρχεται η μεγάλη δικαίωση για τον Λ. Χαλκιά και βέβαια από τις κορυφαίες στιγμές της καλλιτεχνικής του καριέρας.

Το έργο: "2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ" παρουσιάζεται στο "ΗΡΩΔΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ".

Στις 5 Ιουνίου του 2003, Το μουσικό έργο: "2500 Χρόνια Ελληνική Μουσική" με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, και του Πολιτιστικού Φορέα "ΑΚΡΟΘΕΑΜΑ", παρουσιάστηκε στη Ζυρίχη (Ελβετία) σε ένα από τα ωραιότερα Θέατρα Όπερας της Ευρώπης, στο " TONHALLE ZURICH " 21, Φεβρουαρίου του 2004, ο Λ. Χαλκιάς με τοσυγκρότημά του καλεσμένος από το Διεθνές Φεστιβάλ του Σεράγεβο (Βοσνία) και την υποστήριξη του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, παίρνει μέρος στο εν λόγο Φεστιβάλ. Η συναυλία δόθηκε στο " POLICEHALL" του Σεράγεβο.

17, Μαρτίου 2004, ο Χαλκιάς ταξιδεύει για μια ακόμη φορά για την Αυστραλία καλεσμένος από την ελληνική Κοινότητα τον Πολιτιστικό Οργανισμό "ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ 2004" Της Μελβούρνης, παίρνοντας συγχρόνως μέρος στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ του Σύδνεϊ, και της Αδελαϊδας.

Απρίλιος του 2005 κυκλοφορεί ο νέος διπλός δίσκος ακτίνας του καλλιτέχνη Με τίτλο: " 36 τραγούδια της ΗΠΕΙΡΟΥ με τον ΛΑΚΗ ΧΑΛΚΙΑ". Ο δίσκος αυτός περιέχει παραδοσιακά τραγούδια από ολόκληρη την Ήπειρο. Ιστορικά, άγνωστα και ξεχασμένα που σημάδεψαν γενιές ολόκληρες. Δίσκος αφιερωμένος στην γενέτειρα γη της Ηπείρου, στην μεγάλη οικογένεια των ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ και στους απανταχού μερακλήδες Ηπειρώτες μη.

Από το 1977 μέχρι σήμερα ο Λ. Χαλκιάς έχει περιοδεύσει με το συγκρότημά του σε περισσότερες από 40 χώρες όπου στις πιο πολλές από αυτές έχει ταξιδέψει επανειλημμένα πάνω από 2-3 φορές. Μέχρι σήμερα έχει κάνει πάνω από 1.150 συναυλίες στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.